Raaksbad

Kijk! Er is een binnenmeer verschenen in Haarlem.
Wat zullen we ermee doen? Kanovijver voor ambtenaren? Uitbreiding sportschool Kenamju? Spartelmeer voor bibliotheekmedewerkers? Of oefenbad voor de waterpoloteams van middenstanders en parkeerwachten?

Boeken in de regen

Helaas, boeken en regen gaan niet goed samen. Toch was het nog redelijk druk gisteren op de boekenmarkt in de binnenstad van Haarlem. Ik durf nooit zo goed met druipende mouwen en natte handen aan de boeken te zitten, dus wij zochten onze heil binnen bij de Gouverneur, net als het Ampzing Genootschap. Net op tijd om P.M.Delèfre te horen bezingen hoe hij afknapt als zijn geliefde constant "Tsjuus" zegt.

Ter koffie gaan

Ik was een paar dagen in Maastricht. Daar bezocht ik de Selexyz boekhandel, die gevestigd is in een oude kerk.
Je kunt er gezellig een kopje koffie drinken.
Maar als je het dan een etage hogerop zoekt krijg je ineens een ander beeld, ik weet niet, toch een beetje bizar.
Volgens de website is de kerk ook al slangenhuis en carnavalstempel geweest, dus koffiekruis kan er ook nog wel bij.

Buurmeesjes

Ik hoef niet eens over de schutting te hangen om ze te horen: de pimpelmeesjes die tòch de voorkeur gaven aan de tuin van de buurman.
Vertel eens meesjes: wat is er leuker aan een saaie kale tuin, boven een weelderig begroeide? Waarom kiezen jullie een verveloos oud huisje boven frisse nieuwbouw? En wat is er prettiger, een kale waslijn of een frisse druif als uitzicht?
Enfin, wat jùllie willen, maar we spreken af: volgend jaar weer bij mij!

Boys in the band

Leopold Witte, Ariane Schluter, Pierre Bokma, Hans van Mierlo en zijn Connie, Nadja Hüpscher, Geert Lageveen, het was een drukke avond gisteren voor VIP-spotters in de Philharmonie. Daar was de vijfde en laatste aflevering van Boys in the band, een produktie van Orkater. De vorige keer was de zaal mondjesmaat bezet, reden om de tussenliggende voorstellingen af te lasten. Deze keer was de zaal uitverkocht, gelukkig, want het is een leuke formule om stukken uit oude en nieuwe voorstellingen te spelen. Gisterenavond zongen Lies Visschedijk, Mo Markus en Jacqueline Boot prachtige liedjes uit Kaatje is verdronken, Slangenvel en Hagedissenhuid. Jacqueline zong met Porgy Franssen een nummer uit Wie vermoordde Mary Rogers en er waren fragmenten uit de voorstelling Black In Bakkum door Jeannine Valeriano. Beppe Costa speelde fluit en stal de show op eigen wijze met zijn "nooit eerder gespeelde" liedjes. Verder interviews met actrice Ariane Schluter en Marc van Warmerdam, de directeur van Orkater.

Haarlems publiek waar waren jullie de vorige keren? Nu gaan ze volgend seizoen verder in Amsterdam!!

(Nog een gratis tip voor de Philharmonie (een jaarabonnement volstaat…): glow-in-the-dark nummertjes op de stoelen en gangpaden!)

Houtfestival

Muzikanten, muziekleraren, buurvrouwen, collega's, Haarlems Straatorkestleden, kinderen, complete instellingen en hun begeleiders, journalisten, fotografen, ENFB-leden, vrijwilligers, clowns, steltlopers, kortom tout Haarlem was gisteren aanwezig in de Haarlemmerhout bij het sympathiekste festival van Haarlem en omstreken, het Houtfestival. Zo'n mooi feest verdient bijpassend weer, en ja hoor, in de loop van de middag werd het steeds zonniger en vermaakte men zich dansend of in ieder geval meewiebelend met de muziek van Dj Shantel & Bucovina Club, (leuk maar hàrd!), de Marokkaanse klanken van Manar en de drank- en liefdesliederen van de 4tuoze Matroze & Al Qithara. Daartussendoor, gewaagd geprogrammeerd op dit festival maar heel boeiend voor een kleinere groep, het samenspel tussen beeld en geluid van het klassieke ensemble MAE.
De Hout was gezellig druk en kijk, wat hebben we daar? De aardappels uit de voorstelling de Aardappelmaker, nu dienende als bankjes bij het meetingpoint van Piet Zwaanswijk. Kijk, dàt vind ik nu weer ontzettend leuk. Men luisterde, men keek, men dronk en at en wie er niet was heeft iets gemist! Volgend jaar weer een kans!

Echteld Bahrtopf

Ik volg theatergroep Het Volk al sinds ze nog Duo Triplex heetten. Badmuts(z?) heb ik een paar maal tijdens de kunstlijn zien optreden. Gisteren kwam het tot een kruisbestuiving in de voorstelling 'de Aardappelmaker'. De website zag er prima uit, veelbelovend. De voorstelling zat vol met ideeën , sketches, attributen, flauwigheden en vondsten. Waarom vond ik het dan toch niet zo leuk als de vrouw achter mij die er bijna ìn bleef? Misschien omdat het teveel op drie ideeën hinkte: de aardappelmaker, het leven van Echteld Bahrtopf, en het absurde quasi realisme. Deze drie onderwerpen werden door elkaar geklutst en niet uitgewerkt. Er had met gemak een hele voorstelling aan Echteld gewijd kunnen worden, op de website stond meer info dan ik hier langs heb zien komen. Ook het aardappelmaken had een hele voorstelling kunnen beslaan. Er waren hele leuke technisch vondsten zoals de aardappelmachine en het op video gezette aardappelmannetje. Het absurde aspect in deze voorstelling vond ik nog het minst, veel flauwigheden zoals we ze al van Badmuts gewend waren. Dan is alles goed onder de noemer, absurd, dus het mag. Nogal makkelijk, evenals het oplezen van de teksten van papier. Daar staan leuke vondsten tegenover, bijvoorbeeld een nieuwe kijk op het naakt schilderen, Gerrit van Dijk als de schilder T.Lautrec, de familie Kruijver die met steeds meer leden op het toneel staat en de vele technisch vondsten en attributen, zoals een gettoblaster vermomd als blaffend hondje.

Actie

Enkele tientallen ENFBleden verzamelden zich vanmorgen op het Staten Bolwerk om weer eens ouderwets te gaan demonstreren. Hier in Haarlem werd de aftrap gegeven van de landelijke actie tegen fietspadknelpunten. Twee dames van het Hoofdkantoor Utrecht kwamen speciaal over (ja, met de trein natuurlijk en overgestapt op huurfietsen) om hier de opening te verrichten. Op de knelpunten waren borden opgehangen met de tekst Slecht fietspad!
Eén van de Utrechtse dames bood de Haarlemse voorzitter Jaap Moerman een bord aan met de tekst: Opgelost dank zij de ENFB wat hopelijk ooit na verbetering kan worden opgehangen. Van de gemeente was trouwens niemand aanwezig, men had een zware vergaderavond achter de rug werd gezegd. Tja, bij nacht een man... Typerend. Na de opening gingen de aanwezige demonstranten, de meesten in geel ENFB jack gehuld, op route langs de andere knelpunten: Verspronckweg, Kinderhuisvest, Zijlbrug, Parklaan en Oudeweg.
De ENFB is behoorlijk vergrijsd, maar ja, Franklin Hoevens, de man die vroeger dit soort demonstraties organiseerde, zou nu ook een (bijna)zestiger zijn geweest.

Reisvereniging

Toerisme bestaat al eeuwen, maar het was lange tijd niet voor iedereen weggelegd. De arbeidersklasse had vakantiegeld noch vrije dagen dus een reisje zat er niet in. Na de tweede wereldoorlog kwam daar langzaam verandering in. Mijn opa en oma, reislustiger dan hun kleindochter, spaarden elke week een bedragje bij de reisvereniging. Hoe spannend moet het voor hen geweest zijn om de grens over te trekken! Het was de tijd van de watervallen van Coo, het Drielandenpunt, Tirol, lederhosen en stoeltjesliften. Opa maakte kiekjes en oma stuurde de familie ansichten. Er werden souvenirs gekocht. Op hun schoorsteen prijkten nog jarenlang het opwindpoppetje met klederdracht, edelweiss en de skischoen met luciferdoosje erin.
Op de foto boven, mijn oma met zwart jasje, opa vooraan met donker pak. Op de foto met de bus, mijn opa rechts naast de vlag met het opschrift: Reisvereniging "In Vrede Opgericht". Haarlem 1945 14 augustus 1955. Zou dat betekenen dat ze tien jaar gespaard hebben voor ze erop uit konden?

De gouden olifant

De Gouden Olifant is gisteren uitgereikt. Het is wel appels met peren met vergelijken deze prijs, want hoe meet je Alex van Warmerdam met Bubb Kuyper? En wat heeft Leoni Jansen met Marijke Kots en Floris Mulder gemeen? De laatste won de prijs voor zijn werk als conservator in museum Het Dolhuys.
Dit museum voor de psychiatrie vertelt het verhaal van de patiënten zelf. Dat gebeurt onder meer in een kamer met allemaal kasten. Als je de deur van een kast opendoet hoor je een patiënt zijn levensverhaal vertellen. In de kast liggen persoonlijke spulletjes van diegene waardoor het erg gaat leven. In een andere zaal kun je met een stethoscoop bij een zendertje de stem opvangen van iemand die vertelt over zijn leven en problemen in bijvoorbeeld de vorige eeuw. De lijn tussen gek en normaal is dun blijkt in dit museum. Het is ook heel bijzonder vorm gegeven, daar hebben ze al een designprijs voor gekregen. Er is gebruik gemaakt van de oude elementen die al aanwezig waren in het Dolhuys en er zijn teksten op muren geschreven. Er staan poppen zonder hoofd om te verbeelden dat het om iedereen kan gaan. Het is een indrukwekkend museum. Goed werk van Floris Mulder!
Museum het Dolhuys, Schotersingel 2 in Haarlem.

Shakespeare aan de Verspronckweg

Gisteren was de laatste uitvoering: Midzomernachtsdroom werd gespeeld door de ToneelBeNde. Op een locatie die heel passend was voor het stuk: hun repetitieruimte, het scoutingterrein aan de Verspronckweg.
Na het passeren van de kassa wordt het publiek al geïntroduceerd bij de spelers en hun plannen, zo raak je vanzelf in de juiste stemming. De toeschouwers blijken te gast te zijn op de bruiloft van Theseus en Hyppolita en krijgt dan ook een maaltijd voorgeschoteld. Dan ontvouwt het verhaal zich terwijl vogeltjes zingen (passend!) en treinen langsrijden (iets minder..). Het bekende verhaal van Shakespeare zit vol romantische verwikkelingen, uiteraard komt alles goed op het einde. De spelers hebben er plezier in, stappen af en toe even uit hun rol om drankjes of borden rond te brengen terwijl drie muzikanten begeleiden.
Een sympathieke uitvoering, een leuk initiatief!

Vakantiepost

Zó jammer dat iedereen zo vaak op vakantie gaat. Hoe gewoner dat wordt hoe minder vakantiegroeten er worden verstuurd. Ik ben niet zo dol op reizen, maar als achterblijver kan ik mij altijd wel verheugen op een kaartje uit een ver (of nabij!) land.
De ultieme vakantiekaart die je vroeger kon krijgen (vriendinnetjes dan, mìjn tantes gingen nooit naar Spanje) was natuurlijk de flamencodanseres met echte rokken! Later gelukkig alsnog in mijn bezit gekomen! Je had ook van die kaarten met een klepje, waarachter een harmonica van plaatjes schuil ging. Die stuurde mijn oma wel op uit Tirol of zo.
Dat vakantiepost belangrijk is blijkt wel uit het feit dat je op rommelmarkten nu nog steeds een ruime sortering hebt in groeten uit Egmond van tante Riet uit 1964 bijvoorbeeld. Altijd bewaard gebleven.

Prins en co.

Kijk eens wat leuk! Ik fietste gisteren toevallig door de Korte Houtstraat en stapte even af bij het winkeltje Prins en co. Meneer Prins (of is het co.?) maakt prachtige dingetjes van waardeloos materiaal, zoals op de foto. Wat is het eigenlijk dacht ik, het bleek een fotolijstje te zijn. Prins (of co?) had er twee plaatjes van Karel Appel ingestopt, maar je kunt er ook een eigen foto indoen. Maar Appel is volgens mij helemaal goed.
Hij maakt ook hele leuke beeldjes van, je gelooft het niet, oude brillen, of van grote bouten en moeren. Of een soort dorpje van grofgeschilderde blokjes hout, heel mooi en liefdevol gemaakt, allemaal voor hele schappelijke prijsjes. Verder verkopen ze kaarten, tweedehands kleding en boeken.
Genoeg reclame, ga er maar eens heen, Korte Houtstraat 16 in Haarlem.

Prikkie

Het Pretoriaplein was de speelplaats van mijn oude lagere school, de Sint Luciaschool. Kinderen noemden het plein 'het Prikkie'. In het speelkwartier deden we tikkertje, of gingen we slierten: een lange rij kinderen met de handen vast. De voorste trok dan de kinderen mee waarbij de laatste de grootste bocht maakte en het liefst ùit de bocht vloog. Of elastieken twist, twee meisje moesten 'staan' met een stuk elastiek om hun benen. De anderen deden hun kunstjes in en op het elastiek, dat steeds hoger om de benen ging, de 'eerste' was rond de enkels, de 'tweede' rond de kuiten enzovoort. Als je een fout maakte was je af en moest jij staan. Of spelen op de metalen speelrekken: eerst een jas om het rek, een been erover en dan een koprol maken, het liefst heel veel achter elkaar. De jongens klommen in de basketballpalen, erg stoer! Als iedereen uitgeraasd was moesten we weer in de rij gaan staan en rustig de klas in.

Deze foto van de Digitale Kennemer Atlas is uit 1964.

Eindelijk beroemd

Trotse vaders, trotse moeders, vriendjes, buren, broers, zusjes, ooms en tantes, een enkele opa en oma, een welwillender publiek is nauwelijks denkbaar dan gisteren in het Patronaat. Daar trad jong en oud, rijp en groen op in het kader van het MZK FSTVL oftewel het festival van het Muziekcentrum Zuid-Kennemerland. Van salsa tot big band, van pop tot harp. Het leek wel of heel Haarlem een instrument bespeelde! Heerlijk, al die mensen die met plezier muziek aan het maken zijn.
Hieronder Packjam in actie. Hou die band in de gaten! (aldus een trotse moeder…)