zaterdag 28 februari 2015

Wild

Een film over een wandeltocht: Wild. Het klinkt saai maar hij boeit van begin tot eind.
Cheryl Strayed (Reese Witherspoon) heeft een zooitje van haar leven gemaakt. Na de dood van haar moeder gebruikte ze drugs en seks om te ontsnappen aan de rauwe werkelijkheid en ruïneerde zo haar huwelijk. Ze besluit de Pacific Crest Trail te lopen, een pad van 1000 mijl. Volkomen onvoorbereid gaat ze op pad. De rugzak is bijna net zo zwaar als zij zelf en bij het opzetten van de tent moet de gebruiksaanwijzing eraan te pas komen. Langzaam maar zeker raakt ze geoefend en ze loopt de tocht uit. Door middel van flasbacks krijg je een inkijkje in haar leven. De ontmoetingen met andere wandelaars en bewoners lopen niet allemaal even prettig, er schuilt in de mensheid meer gevaar dan in de wilde natuur lijkt het. Uiteindelijk loutert de reis haar en kan ze een nieuwe start maken.
Met Laura Dern die ik het laatst heb gezien als spichtige tiener in Wild at heart, nu in de rol van spichtige moeder. En met een klein rolletje voor 'onze' Michiel Huisman waar Cheryl even een fling mee heeft.
De film is gebaseerd op het boek van de echte Cheryl Strayed.

vrijdag 27 februari 2015

In de ban

Goed nieuws! De plastic draagzak wordt per 1 januari 2016 verboden. Ik merkte al dat er bij grote ketens (Hema, Zeeman) niet meer automatisch een plastic tasje wordt meegegeven, maar dat men de klant afwachtend aankijkt. Die vervolgens al zijn/haar aankopen in de eigen tas heeft gepropt.
Als je er op gaat letten wordt je er niet goed van hoeveel plastic tassen er niet rond wapperen door de straten. Ik vermoed dat er veel tassen worden gebruikt om het zadel tegen regen te beschermen en vervolgens wegwaaien. Ik raap ze tegenwoordig op en gebruik ze om mijn eigen plastic afval in af te voeren. Een druppel op de gloeiende plaat, maar toch, een druppel. Dus beste mensen, buk ook eens voor een langszwierend tasje.

donderdag 26 februari 2015

Praktisch

Ik stond in de rij voor de kassa. De vrouw voor me rommelde in haar boodschappentas en haalde er een kruimelig plastic zakje uit. Ze stopte er een van haar aankopen in, een pak diepvriesspinazie. 'Zo handig', zei ze trots tegen de kassière, 'ik laat het in mijn fietstas zitten terwijl ik aan het werk ben. Als ik thuis ben is het ontdooid'. Ze straalde alsof ze de Nobelprijs had gewonnen. De kassière keek haar aan of ze niet goed bij haar hoofd was. Ik vond het eigenlijk wel een vondst. Je fietstas als koelkast en nog onder werktijd ook.

woensdag 25 februari 2015

Smakelijk haar

Leuke blikvanger dit hoofd. Het staat met nog wat andere koppen in de etalage van een snoepwinkel in Amsterdam. Op de website zie ik dat de koppen ook te koop zijn. Voor een astronomisch bedrag, in geen enkele verhouding tot de dropjes die gebruikt zijn.
Misschien voor een Amerikaanse toerist die een original Dutch souvenir wil bemachtigen?

dinsdag 24 februari 2015

Ding

Af en toe wandel ik langs een kleurig ding op de Zijlweg. Het lijkt een soort half open huis met een wandje met bloemetjesbehang en een trapleuning. Het is kunst. Namelijk een object, een ding dus. Gemaakt in 1993 door Alexander Schrabacq en Tom Postma. Het boek 'Kunst op straat' zegt erover: ...een opeenstapeling van ongerijmde vormen, kleuren en materialen. Er wordt gespeeld met kitschelementen uit de massacultuur. Ik dacht altijd dat het verwees naar het werk van de brandweer (het staat namelijk voor de ingang van de brandweerkazerne), een half open huis waarin reddend opgetreden moet worden. Die rode vlek bovenin zou dan vuur moeten verbeelden. Of juist een plens water, kan ook.
In ieder geval, het is een vrolijk ding en het heeft een klok. Ook handig.

maandag 23 februari 2015

Paraplu paraplu parasolletje

Niet gekocht, wel mooi om te zien, deze paraplu met geknoopt handvat.
Hij lag voor € 15,- te koop bij de kringloopwinkel.

zondag 22 februari 2015

Fantasievol

Het is zo simpel, een klein beetje variatie in het straatbeeld. Doe de parkeervakken eens golvend in plaats van zo strak. Veel leuker toch?
Dit is de Burgemeester Rampstraat in Haarlem.

zaterdag 21 februari 2015

Weelderig

Je kunt bijna van woekeren spreken, zoveel sneeuwklokjes als hier groeien.
Gezien aan het Houtmanpad, prachtig!

vrijdag 20 februari 2015

Marc-Marie in stukjes


Grappig en bij vlagen hilarisch: het boek van Marc-Marie Huijbregts, Marc-Marie in stukjes. Met de nodige zelfspot beschrijft hij zichzelf, zijn ouders en zijn in eerste instantie niet bepaald vlot lopende carrière. Een verademing om iets van hem te vernemen zonder dat nerveuze gehakkel en het giechelende toontje dat hij altijd aanslaat in De wereld draait door. Heel geestig is het stukje Intermezzo waarin hij beschrijft hoe hij in de auto een plotseling buikkramp krijgt en maar amper het toilet van een benzinestation kan bereiken. Helaas, net te laat, want op de drempel van de wc gaat het mis. Even later heeft hij 'een warm pofbroekje aan'.

donderdag 19 februari 2015

De anonieme sjaal

In de bieb lag een achtergelaten zakje op een kruk met daarin een wollige sjaal. Niet vergeten of verloren, maar een presentje voor de eerlijke vinder, zo meldt het handgeschreven etiket. Gewoon om iets leuks voor een ander te doen. Sympathiek gebaar.
Er staat een facebookadres bij en deze pagina telt al bijna 13.000 leden! Niemand in Nederland hoeft dus nog een koude nek te hebben lijkt me zo.
Ik heb de sjaal laten liggen want ik heb er al genoeg maar wie weet zie ik hem vandaag of morgen rond een bibliotheekbezoeker gewikkeld.

woensdag 18 februari 2015

Verrassend

Meneer A. was onder het bibliotheekpersoneel bekend om zijn korte lontje. Hij was al een paar keer erg uit zijn slof geschoten omdat hij moeite had met het printen van zijn documenten. Enigszins op mijn hoede ging ik naar hem toe om hem te hulp te zijn. Ik zette me schrap maar het eerste wat hij zei was: 'Wat heeft u mooie oorbellen'.

dinsdag 17 februari 2015

Kinderen van het ruige land

Ik las Kinderen van het ruige land van Auke Hulst, een tragisch verhaal over onmacht en overlevingsdrang.
Het gaat over een gezin met vier kinderen die in een gehucht in Groningen wonen, midden op de gasbel. Ze zijn erg op elkaar aangewezen omdat ze zo afgelegen wonen. Plotseling overlijdt de vader en de moeder kan het niet goed aan om voor haar gezin te zorgen. Ze is steeds vaker afwezig en de kinderen zijn aan zichzelf overgeleverd. Ze proberen zo goed en zo kwaad als dat lukt voor zichzelf te zorgen. Kai, de hoofdpersoon, probeert zich staande te houden door heel veel te schrijven en samen met zijn broer Kurt muziek te maken.
Toen ik na het lezen meer informatie over de schrijver zocht merkte ik dat het boek autobiografisch was. Met terugwerkende kracht werd het boek des te schrijnender. Kai/Auke is uiteindelijk journalist en schrijver geworden en heeft samen met zijn broer een band: De Meisjes, met heel prettige muziek. Auke heeft een heel fijne stem. Zo gek dat een boekfiguur op die manier tot leven komt. Beluister hier.

maandag 16 februari 2015

Solowheel

Het ziet er nogal futuristisch uit, dit elektrische eenwielertje zonder stuur dat mij vandaag voorbijreed. Het is zo'n beeld dat ik in mijn jeugd had, dat je later overal rollende trottoirs zou hebben en inklapbare wieltjes in je schoenen, zoiets. Nu bestaat de solowheel, zo heet het, dus echt. Het leek me nogal een toer om op te stappen zonder dat het wiel kapseist, maar filmpjes leren me dat het kinderlijk eenvoudig is, even afzetten en je andere been bijtrekken.
Misschien heb ik er over een paar jaar zelf een, net als iedereen. Je weet het niet.

zondag 15 februari 2015

Door mijn ogen

Michael Robotham heeft me nog niet teleurgesteld. Alle boeken die ik van hem las zijn spannend, vooral de laatste: Door mijn ogen. *)
De echtgenoot van hoofdpersoon Marnie is al ruim een jaar vermist. Hij liet haar met twee kinderen en zijn gokschulden achter zonder een spoor na te laten. Zijn schuldeiser dwingt Marnie daarom als escort voor hem te gaan werken maar hij wordt op een gegeven moment vermoord. In het boek is ook een andere persoon aan het woord, iemand die haar heel goed kent en haar gangen na gaat, maar is dat haar alter ego of iemand anders? Het boek blijft spannend tot de laatste bladzijde.
In deze boeken spelen ook weer Vincent Ruiz, gepensioneerd politieman en psycholoog Joe O'Loughlin een rol, net als in zijn andere thrillers.

*) Herstel, inmiddels weet ik: Nachtboot is een stuk minder.

zaterdag 14 februari 2015

Oogcontact van de eenzaamste soort

Mooi concert van Spinvis (Erik de Jong) en zijn muzikale wederhelft Saartje van Camp, gisteren in het Heemsteedse Casca. Toch even wennen zo voor de gemiddelde Cascabezoeker maar wellicht ook een mooie kennismaking.
Erik en Saartje maakten veel gebruik van samples en loops, bij sommige liedjes werden wel tien instrumenten eerst ingespeeld en opgeslagen zodat ze als het ware met een heel orkest konden spelen. Ook het licht wilden ze in deze voorstelling zelf doen wat ik iets minder geslaagd vond, veel gepiel met gloeilampjes. Maar verder weer mooie liedjes en poëtische teksten, veelal over zwembaden en reizen. Erik heeft een bijzonder prettige stem die mooi combineert met de sopraan van Saartje.
De voorstelling 'Oogcontact van de eenzaamste soort' komt in april ook nog in de Philharmonie.

vrijdag 13 februari 2015

Zingen in de bieb

Je kunt Nederlands leren door te praten maar ook door te zingen. Dat is het idee achter de zangavond voor buitenlanders die gisteren in de bieb werd gehouden. Zo'n stuk of veertig mensen, taalmaatjes met hun pupil of mevrouwen met hun hulp verschenen gisteren in de Doelenzaal. Nederlanders en buitenlanders werden door elkaar gezet zodat er meteen hulp kon worden geboden als de tekst niet duidelijk was. En die tekst bleek inderdaad niet altijd even duidelijk. Wat betekent Gij in het liedje Vader Jacob? En wie is die Vader Jacob eigenlijk?
Toen we het liedje gingen zingen Als er nooit meer een morgen zou zijn zei de blonde krullenbol voor me tegen haar Syrische buurman: 'Van Marco Borsato! Dat is een hele beroemde Nederlandse zanger, ken je hem?' De man keek haar trouwhartig aan maar had geen idee. 'Depressing' vond de grote Schot die naast mij zat het lied en misschien was het inderdaad niet zo'n heel goede keus qua tekst voor deze doelgroep. Niettemin liet hij zijn mooie bariton wel goed horen.
Andere liedjes die we op deze avond zongen waren: Hoofd, schouders, knieën, teen, echt een praktisch lied om woordjes te leren, Lang zal ie leven, hier werd het Hieperdepiep heel serieus geoefend en als uitsmijter Aan de Amsterdamse grachten. Alles onder leiding van Desirée Verlaan. Al met al een gezellige en hopelijk leerzame avond.
12 Maart is er weer een zangavond, gratis entree.

donderdag 12 februari 2015

Spelen

Plotseling liep er een doos langs mijn raam.
Onder de doos uit staken vier beentjes en van boven klonk opgewonden gegiechel.
De doos zigzagde over de stoep.
Dolle pret met waardeloos materiaal. Onbetaalbaar.

woensdag 11 februari 2015

Omstootgevaar

'U kunt beter uw tas in een kluisje doen want er staan nogal veel kleine voorwerpen' zei de vrijwilligster van het museum terwijl ze haar tandvlees bloot lachte. En dat is nogal diefstalgevoelig vulde ik in gedachten aan, maar nee, ze zei: 'Met het oog op omstootcalamiteiten'. Toen ze even later mijn ansichtkaarten afrekende, kletterden er spontaan een pennenstandaard, een kassaboekje en een notitieblokje op de grond. En ik weet het zeker, de vrijwilligster droeg géén grote tas.

dinsdag 10 februari 2015

Dining with the tsars

Het is de decadentie ten top, het hofleven in Rusland ten tijde van de tsaren. Je leest er alles over in de Hermitage op de expositie Dining with the Tsars waar acht serviezen uit die tijd zijn tentoongesteld. In de tekst eromheen lees je over de absurde exorbitante diners (met ik noem maar wat: een fricassee van nachtegalentongetjes) waar deze serviezen bij gebruikt werden. Overal waren regels voor, de kleding, het eten, de omgangsvormen en de inhoud van de tafelgesprekken. De hofhouding was erin getraind om de feesten in goede banen te leiden. Dat was ook wel nodig want op sommige feesten mocht zelfs de gewone burgerij aantreden en dan waren er soms wel 40.000 mensen aanwezig! Hoe overdreven ook, de porseleinindustrie voer er wel bij. Sommige serviezen bestonden uit duizenden delen waarbij dan ook nog de nodige vazen en beeldjes werden gefabriceerd.
De serviezen zelf zijn niet bepaald mijn smaak maar wat is de tentoonstelling mooi aangekleed! Het hekwerk rond de tafels is heel slim gemaakt in de vorm van stoelen en bij één tafel zelfs uitbundig versierd met witte papieren blaadjes, heel mooi. Op de roze muren zijn goudkleurige linten gespannen, een heel simpele manier om de wanden iets extra's te geven. Vrolijke boeketjes in de lucht en een 'gouden' papierknipwerk zorgen ervoor dat de hoogte van de zaal wat breekt.
Nog een paar subtiele details: een klein eekhoorntje in het witte gebladerte, een rand met witte bloempjes ónder een vitrinetafel en een glazen muiltje dat nonchalant in een raam in het trappenhuis lijkt te zijn achtergebleven.
Lies Willers ontwierp de tentoonstelling en Studio Berry Slok voerde het ontwerp uit als ik het wel heb.

maandag 9 februari 2015

Maquettes

Binnenkort gaan studenten in het Architectuurmuseum aan de slag in een maquette-atelier. Ter inspiratie staan er nu al verschillende maquettes tentoongesteld. Van heel simpele van legosteentjes tot hele designerige futuristische modellen. Erg leuk voor de miniatuurliefhebber.

zondag 8 februari 2015

Beminde zusters

Beminde zusters van Tineke Hendriks begint in 1936. De 27-jarige Neel woont nog thuis bij haar ouders als haar zuster Gon in het klooster gaat. Ondanks dat Neel zeer gelovig is vindt ze het heel erg dat haar zus deze stap zet en mist ze haar erg. Maar in het streng katholieke gezin is 'niet klagen maar dragen' de boodschap en het geloof gaat voor alles. Tien jaar later krijgt Neel een aanzoek van een weduwnaar met zeven kinderen dat ze met beide handen aangrijpt, haar enige kans op een eigen gezin. Zelf zal ze dan ook nog drie kinderen krijgen en dit gezin met strakke hand besturen. Als later haar eigen dochter in het verdorven Amsterdam gaat wonen en zelfs een niet katholieke vriend krijgt is dit voor Neel heel moeilijk te accepteren.
Tineke Hendriks schreef Beminde zusters met haar eigen moeder als voorbeeld. Net als Neel trouwde zij met een weduwnaar met zeven kinderen en kreeg er zelf nog drie. De maatschappij veranderde enorm tijdens haar leven. De ontkerkelijking was groot, de zeden werden losser en de vrouwenemancipatie zorgde voor een heel andere rol van de vrouw. In het boek zie je dat Neel grote moeite heeft met deze veranderingen. Het valt haar vooral zwaar dat het geloof niet meer dezelfde rol speelt in het leven van haar kinderen zoals in dat van haar.
Het boek gaat met stappen van zo'n tien jaar door het leven van Neel en het is heel erg herkenbaar voor (katholieke) vijftigplussers. Tineke Hendriks heeft een prachtig beeld neergezet van een tijd die onze ouders nog meemaakten maar die nu voorgoed geschiedenis is.

zaterdag 7 februari 2015

Berenice Noordam

Berenice Noordam schreef het boek 1913 of het geheim van Holbein, naar aanleiding van het poppenhuis dat zij maakte, een model van de Lippizaner rijschool in Budapest. Het boek heb ik nog niet ingezien maar het poppenhuis staat in al zijn glorie in de etalage van Boekhandel de Vries in Haarlem, 28 fraai ingerichte kamers. Het is beslist de moeite waard, een soort Muizenhuis maar dan anders.

vrijdag 6 februari 2015

Haarlem Verbeeld

Kunstenaarsvereniging KZOD verzorgde de tentoonstelling Haarlem Verbeeld in de Refter. Tien kunstenaars maakten werk geïnspireerd op Haarlem. Kleine snelle schetsjes van tafereeltjes bij bushaltes van Hanneke Franken. Groot kleurig werk van Leo van Velzen die de Bavo schilderde  en sfeervolle schilderijen van het station van Lizan van Dijk.
Rob Clous maakte een werk dat je letterlijk kunt lezen als een dagboek: op het lange smalle kleurige werk staan de belevenissen van een maandagochtend, mooi.
Haarlem blijkt toch weer een inspirerende stad.

donderdag 5 februari 2015

Wintertje

Het Bolwerk in de sneeuw. Toch maar even vastgelegd voor het nageslacht. Je weet maar nooit wanneer het ooit weer eens echt gaat winteren.

woensdag 4 februari 2015

Mevrouw Jansen

Het was druk aan de toonbank. Mevrouw Jansen wisselde van standbeen en klemde haar tasje onder haar arm. De verkoper was in gesprek met een blonde vrouw. De vrouw keek de verkoper aandachtig aan als of ze de woorden van zijn lippen zoog. De verkoper betoogde en knikte en pauzeerde toen even. En toen, mevrouw Jansen knipperde even met haar ogen, boog de vrouw zich voorover en bewoog met haar wang langs  de kaak van de verkoper alsof ze zijn stoppels wilde testen. Zeker haar man, dacht mevrouw Jansen, of nee, gezien de leeftijd  eerder haar zoon. Ze was voldaan bij deze conclusie die het voorval verklaarde. De klant betaalde en trippelde weg. De volgende klant, een vrouw in een geruite jas, nam uitgebreid bezit van de toonbank. De verkoper nam de tijd en begon een wijdlopig gesprek. Mevrouw Jansen zuchtte maar eens. Maar opeens werd haar aandacht getrokken. Ook deze vrouw maakte hetzelfde intieme gebaar met de verkoper. Weer die streek van wang langs wang. Mevrouw Jansen geloofde haar ogen niet. Hij zou toch niet zijn hele familie hier op bezoek krijgen? Wat een merkwaardige manier van doen. Of wacht eens, zou het misschien iets te maken hebben met die reclameactie van dat scheerapparaat? De vrouw in de geruite jas besloot eindelijk tot een koop. Mevrouw Jansen was aan de beurt. Ze rechtte haar rug. Meneer Jansen was binnenkort jarig. Ze wist wat haar te doen stond.

dinsdag 3 februari 2015

Moderne architectuur in New York

De Brooklyn Bridge werd gebouwd rond 1880 door vader en zoon Brooklyn. Vader stierf gedurende het project en zoon zou de bouw afmaken, ware het niet dat hij de caissonziekte kreeg door het plaatsen van pylonen in de rivier en aan zijn bed gekluisterd bleef. Daarom maakte zijn vrouw de klus af, zij pendelde tussen zijn ziekbed en de brug. Toen de brug eindelijk klaar was, was zij de enige die eroverheen liep. Het publiek durfde het niet aan, zo'n spectaculair lange hangbrug (totaal 1825 meter) en wat zei dat nou als zo'n vrouwtje erover heen liep. Gelukkig was er een circus in de stad en de circusmensen durfden wel een risico te nemen. Pas nadat het hele circus erover heen was getrokken werd de brug door de bevolking in gebruik genomen. Deze anekdote en nog vele andere feitjes vertelde Suzanne Roelofs gisteren bij haar lezing over moderne architectuur in New York. Niet allemaal even mooi, die architectuur, maar wel allemaal interessant wat zij daarover weet te melden. Volgende week behandelt ze San Francisco. (In de Doelenzaal van Bibliotheek Zuid-Kennemerland)

zondag 1 februari 2015

Huis Marseille

Een bezichtiging waard: Huis Marseille, museum voor fotografie. Ach, denk je, het is in een grachtenpand, zo groot kan dat niet zijn, maar dan vergis je je. Het is een enorm groot pand met vele trappetjes en vertrekken. Sommige in prachtige staat zoals de kamer met de roodgeschilderde lambrizering en plafondschildering of de keuken in het souterrain waar een nog zo te zien authentieke oven staat. Uiteraard zijn er marmeren gangen met gebeeldhouwde plafonds en in de zalen zie je de originele plafondbalken. Verder een flinke tuin met daarin een prieeltje en een leuk tulpenmotiefje als beveiliging voor de ramen.
En overal foto's, alles in het teken van de dans. De expositie Dancing Light toont flamenco, ballroomdansen, revuemeisjes en zelfs zwermen vogels die volgens de fotograaf ook een soort choreografie uitvoeren. Op enkele video's zien we dansers op een vuilnisbelt, ballerina's die uit een politiebusje stappen om op straat te dansen en heel apart, een dame in flamencojurk die van een hoge flat abseilt.