dinsdag 29 september 2015

Derde Visafslag

Nu te zien in de Vishal: de bijna 80 werken die aanstaande zondag geveild gaan worden. Er is voor elk wat wils, ook qua prijs.
Richtprijs voor een echt Piet Zwaanswijk is € 550,- (een koopje) en voor een sculptuurtje van Jack Prins € 350,-
Het schilderijtje 'Uit de muur'(een frikandel in een automatiekvakje), richtprijs slechts € 225,- en een groot schilderij van Ronald Ruseler,  'Zee', richtprijs € 2800,-
Het is te hopen voor de kunstenaars dat de prijzen worden opgezweept natuurlijk.
Zondag 4 oktober om 14.30 uur in de Vishal.

maandag 28 september 2015

Knipknip

Knipperdeknip.... en weer een postcrossingkaartje

zondag 27 september 2015

Burendag

De Leidsebuurt vierde vandaag Burendag. In het Badhuis op het Leidseplein was elke buurtbewoner welkom voor een lunch en daarna traden er verschillende bandjes op.
De zangeres van Purplex zei: 'We hebben nog nooit zulk jong publiek gehad', terecht want van de aanwezigen was het overgrote deel rond de drie jaar. Jammer voor Purplex, die verdienen toch wel iets meer support. Beter ging het bij het volgende bandje: Riverbank Revelations. Zij kregen de Leidsebuurters aan het dansen. Zelfs de oudste man uit het publiek, een meneer van minstens tachtig stond daar te swingen. Het werd warempel nog een dolle boel in het Badhuis.

zaterdag 26 september 2015

De Fundatie (2)

We gingen niet speciaal voor een van de exposities naar de Fundatie in Zwolle, in tegenstelling tot de rest van het publiek die allemaal voor het werk van Turner waren gekomen. Het was dringen voor de schilderijen, die toch al vaak wat fletsig zijn en waarvoor je dus goed zicht nodig hebt. Ik was er niet van onder de indruk, ik hou dan veel meer van zo'n grof geschilderd zeegezicht van Mesdag dat er ook hing. Ik was wel verrast dat er ook een gezicht op Haarlem hing van Turner met inderdaad, de herkenbare Bavo.
Van de muziek van Nick en Simon ben ik geen fan maar het is wel een leuk idee dat acht kunstenaars zich lieten inspireren door hun nummers voor de expositie 'Open'. Ans Markus maakte een kenmerkend windselschilderij, David Bade een rommelige installatie en Lidy Jacobs een groep wonderlijke kleine vrouwenfiguurtjes met hazenoren van klei. Van Joseph Klibansky een interessant 3D geprint object, waarover hij vertelt in dit filmpje.

vrijdag 25 september 2015

De Fundatie

Ik vond het maar een raar idee, de uitbreiding van museum de Fundatie in de vorm van een reuzenei op het dak, maar in het echt zie je pas dat het een enorme vondst is. Al vanaf de singel glinstert het ei je tegemoet, een surrealistisch beeld. In één klap de is de Fundatie wereldberoemd.
Nadeel is misschien dat je er nu onwillekeurig ik weet niet wat van verwacht want het is nog steeds niet heel groot, slechts vier etages en het heeft bijvoorbeeld alleen maar een kleine museumbar met plastic bordjes, dus tja.
Wel een expo over Turner, maar daarover morgen meer.

donderdag 24 september 2015

Spiegelkamer

Het is kinderlijk leuk: de spiegelkamer in het Boijmans van Beuningen. De kamer (Infinity Room -  Phalli's field) werd gemaakt door Yayoi Kusama, een kunstenares die door stippen is geobsedeerd.
Toen ik naar de stippenkamer vroeg bij het informatiebureau was de informatrice zo aardig om even mee te lopen, ik geloof niet dat ik het anders had gevonden. Maar achter een deur die je normaal gesproken over het hoofd zou zien betreed je dan de oneindig lijkende zaal, in werkelijkheid waarschijnlijk slechts vijf bij vijf. En daarbinnen voel je je een soort Alice in Wonderland, zo sprookjesachtig leuk is het.
De gestippelde wurmen zijn volgens Boijmans fallusachtige objecten. Dat was me dan weer niet opgevallen.

woensdag 23 september 2015

Apollo

Hij is weer terug, de lijnenvloer op de binnenplaats van Boijmans van Beuningen. Die kan er voorlopig weer tegen.
Op de foto zie je de lijnen vanuit de voetbalkooi die op het plein staat. Deze kooi heet Apollo en is bedoeld om te voetballen, het heeft ook twee kleine goaltjes én er ligt een voetbal in. Speciaal voor deze plek gemaakt door Olaf Nicolai.

dinsdag 22 september 2015

Lies Ros

Het moet toch wel heel leuk zijn als je ervan houdt om dingen te verzamelen en die verzamelingen vervolgens in een museum terug te zien. Lies Ros was zo'n gelukkige. Zij verzamelt ongeveer alles en van al die verzamelingen ligt een deel (denk ik) te kijk in het Boijmans van Beuningen. Daar zien we haar schatten: kaartjes met haarspeldjes, verschillende soorten knijpers, tasjes, een broodtrommel vol met glacéhandschoenen, velletjes luchtpostpapier, zeeppoeder, gummetjes, oude verpakkingen met punaises, verpakkingen van exotische etenswaren, fototoestellen, kunstgebitten en aanverwanten, nou ja, ongeveer alles wat in haar ogen een schat is (ik zou haar huis wel eens willen zien). Het is mooi gerangschikt en daardoor enig om te zien.
Volgens het colofon van Boijmans zijn deze verzamelingen haar 'gekozen binnenwereld' als tegenhanger van het 'grote archief' waarmee ze de maatschappij bedoelt. En zo komt ook de vraag aan de orde wat is rommel en wat moet bewaard worden, welke afweging wordt gemaakt tussen waardevol en waardeloos.
In mijn verzamelingen kan ik wonen, van Lies Ros staat nog tot 6 juni 2016.

maandag 21 september 2015

Avond

De koorrepetities vinden sinds een tijdje plaats op een nieuw adres: in een zaaltje van een bejaardenhuis, als je dat zo nog mag noemen. Het zaaltje kijkt uit op een overdekte binnenplaats, overdag waarschijnlijk een gezellig pleintje maar 's avonds is het biljart afgedekt en zijn alle lichten uit. Terwijl de eerste toonladders klinken verschijnt er een kleine gestalte op de balustrade. Ze lijkt het enige levende wezen in het complex. Ze scharrelt wat rond en verschijnt met haar rollator voor het raam waar we zingen. Ze buigt weer af, komt weer terug. Zo gaat het nog even door. Dan trekt ze de stoute schoenen aan, ze komt binnen en gaat er gezellig bij zitten. Ach, we zijn wel wat publiek gewend, dus prima. Haar voeten tikken de maat maar toch houdt ze haar handen voor haar oren. Na één nummer vertrekt ze weer. Kennelijk was het toch niet helemaal wat ze ervan verwachtte.
Als we na de repetitie met een wijntje nog wat napraten stapt ze weer binnen. Als ze verwelkomd is moet ze het toch zeker weten. Ze vraagt: 'Zijn jullie een koor?'


zondag 20 september 2015

Ventoux

Hele aardige film over vriendschap en schuldgevoel: Ventoux. Vier vrienden komen na jaren weer bijeen om de Ventoux te bedwingen met de fiets. Dertig jaar eerder waren zij er als jeugdvrienden en kwam Peter, de 'dichter', om door een val bij de afdaling. De film bestaat daardoor vooral uit flashbacks en zoals altijd kan ik me niet erg vinden in de keuze van de acteurs die de jeugdrollen moeten spelen. Zo heeft Wilfried de Jong een uitgesproken kop wat zijn jongere ik totaal niet heeft en is de oude Laura helemaal niet vergelijkbaar met de jonge (Abbey Hoes). En als ze allemaal zijn opgegroeid in Zutphen waarom heeft er dan één een Belgisch accent?
Maar goed, als je hier overheen stapt blijft er een prettige film over mannenvriendschappen en fietsen over, die ook genietbaar is voor vrouwen.

zaterdag 19 september 2015

Comfortzone

Ik had al eerder mooie voorstellingen van Dagmar Slagmolen gezien dus ik was erg benieuwd naar haar nieuwste stuk. Maar Comfortzone viel me tegen.
Het decor is prachtig: een wel tien meter lange tafel in een warme kleur bruin staat diagonaal op het toneel, daaraan zitten vier muzikantes, gekleed in crèmekleurige jurkjes. In dezelfde tint staat vaatwerk op de tafel en er liggen marmeren staven bij wijze van xylofoon. Op de staven en schalen spelen de vrouwen een hypnotiserend muziekje terwijl Dagmar Slagmolen oreert over het onderwerp design. Heeft design een ziel, dat was geloof ik de strekking. Dan schuifelt er een zwerver het toneel op die de orde ontregelt . Hij heeft een plastic zak bij zich waar hij met een mes op inhakt. Water loopt uit de zak, of is het bloed? Later heeft hij stukken rauw vlees op zijn hoofd gedrapeerd, vlees dat later op de borden wordt gelegd als Dagmar als een soort hogepriesteres de tafel heeft gedekt. (Hier verlaten de eerste bezoekers de zaal, later zullen er nog een paar volgen).
 De voorstelling duurt ruim een uur en lijkt veel langer te duren door de vele slow-motionscènes en uitgerekte muziekstukken met slechts een paar tonen. Ik vond het een tamelijk saai en nogal onbegrijpelijk stuk.

vrijdag 18 september 2015

The Doors Alive

Gisteren rezen The Doors op uit de dood. In een kolkende en stampende kleine Patronaatzaal traden The Doors Alive op. Daar stond 'Jim Morrison' gekleed in zijn typerende leren broek met de zilverkleurige riem. 'Jim' gedroeg zich nogal bestudeerd, hield zijn gezicht in de speciale Jim-plooi en maakte de typische Jim-sprongetjes. Af en toe schonk hij de dames op de voorste rij een broeierige Jim-blik. Toen hij ook nog sexy heupbewegingen richting microfoonstandaard maakte kreeg mijn buurvrouw bijna de slappe lach. Dat kon toch niet de bedoeling zijn geweest. Voor mij was het wat teveel al die Jim-imitatie.
Maar over de muziek geen kwaad woord, dit waren echt de Doors zoals wij ze kennen. Alle bekende (en minder bekende) nummers kwamen in zo'n twee uur voorbij. En toen 'Jim' ons op de knieën dwong ('if possible...' voegde hij er vals aan toe tegen het vijftig-zestigjarig publiek) deed ik nog mee ook. 't Ging gelukkig nog net.

donderdag 17 september 2015

Vooroordeel

De Bibliotheek is niet alleen een plaats om boeken te zoeken maar ook een plek om te studeren en elkaar te ontmoeten. Regelmatig zie ik er vrijwilligers Nederlandse les geven aan buitenlanders. Die middag zat er ook al een donkere man te wachten. Vast een asielzoeker dacht ik en daar verscheen de jonge vrouw die hem waarschijnlijk wel les zou geven. Nou, het bleek anders. De man was een leraar wiskunde die zijn leerlinge bijles gaf en ondertussen proefwerken nakeek. O schaam, die vooroordelen toch.

woensdag 16 september 2015

Zesjes

Inger Loopstra maakt 'zesjes'. Zesjes zijn zes foto's die verwant zijn aan elkaar en die bijeengevoegd een nieuw beeld vormen. Bij de zesjes hoort weer een andere foto die niet helemaal in het straatje past maar er toch bijhoort.
Verwarrend? Kom dan even kijken in de Bibliotheek Heemstede waar Inger exposeert. Daar zie je wat ik bedoel. Er hangt bijvoorbeeld een compositie van glimmende rode auto-onderdelen waarvan de lijnen vloeiend in elkaar overlopen. Daarnaast een close-up van een rood driewielerautootje.
Het zijn mooie composities en het idee is heel origineel.
Op de poster van de tentoonstelling staat het woord Zesjes dat Inger Loopstra samenstelde uit letters van onder andere Zeeman, de Hema en Albert Heijn.
In het boekje wat bij de expo ter inzage ligt staan nog meer voorbeelden.
De expositie loopt tot 4 november.

maandag 14 september 2015

Eindsprint

Het was een warme avond. Vlijtig was ik bezig met de plantjes in mijn voortuin. Hoog in de lucht schreeuwden gierzwaluwen, de zomer liep ten einde.
Er kwam een vrouwtje aangestommeld, ze klemde zich stevig vast aan haar rollator. Aan haar voeten prijkten, als een tastbare contradictio in terminis, een paar hagelwitte Nikes. Haar tempo lag laag, maar eindelijk had ze mijn aanplant bereikt. ‘Zo’, zei ze ’dat ziet er goed uit’. Ik knikte, maar voor ik een antwoord had bedacht rebbelde ze al verder. ‘Vroeger hield ik ook erg van tuinieren, maar ja, mijn knieën hè? Toen mijn man nog leefde hadden we zelfs een moestuintje, en elke dag verse groente!’ Ik gieterde ondertussen wat door. ‘Ja kind, goed water geven hoor, dat hebben ze nodig met dit weer.’ Ze had het zich ondertussen gemakkelijk gemaakt op het zitje van haar rollator. Dit kon nog even duren schatte ik. ‘In de oorlog kwam dat goed van pas dat je zelf verbouwde, we hadden toch steeds wat te eten. Nu weet niemand meer hoe je zelf groente moet verbouwen. Die moestuintjes van Albert Heijn, dat lukt toch niemand? Veels te kleine potjes…’ Ja, dat klopte wel dacht ik bij mezelf. Ik had van niemand gehoord dat ze een behoorlijke oogst hadden binnengehaald. Maar ze was al overgestapt op het weer. ‘Morgen gaat het regenen was net op TV. Gelukkig maar want ik vind het veels te warm. Ik krijg altijd last van mijn knieën met dit weer, gek hè? Daarom loop ik zo langzaam.’ Ondertussen was ik aan het wieden geslagen , er werd van mij toch geen antwoord verwacht. ‘Daar zit nog wat onkruid’, ze wees behulpzaam met een witte schoen naar een plantje dat ik eigenlijk wel had willen laten staan. ‘Dat moet je weghalen hoor, voor je het weet zit je hele tuin onder’ doceerde ze.
De buurpoes kwam aanlopen en snuffelde aan een rollatorband. ‘Kijk, een poes’ zei ze, ‘kom dan poezebeest’ en ze maakte lokkende geluidjes. Schijt ie niet in je tuin? Daar moet je voor uitkijken hoor. Koffiedik strooien, daar houden ze niet van.’ Zuchtend werkte ze zich weer overeind en greep haar stuur vast. ‘Nou meid, ik ga weer verder. Gezellig even met je gepraat te hebben. Wil je wel weten dat jij de eerste bent vandaag die ik spreek?’ En daar ging ze weer, voetje voor voetje in haar witte sportschoenen. Jammer van die knieën.

zondag 13 september 2015

Korenlint 2015

Vandaag weer Korenlint dus de hele dag optredens van koren in allerlei soorten en maten. Twee eigenschappen vallen op bij vrijwel elk koor: de gemiddelde leeftijd ligt boven de vijftig en over de kledingkeuze is nagedacht.
Mijn pluim voor de fraaiste outfit gaat naar Gospelkoor Get together again uit de Velserbroek: witte broek, gekleurde effen top en een fraaie gekleurde sjaal over de schouder.

zaterdag 12 september 2015

Haarlem Cultuur Festival

Wat een hectisch weekend. Korenlint, Open Monumentendag, overal optredens en voorstellingen en bovendien moest ik zelf nog optreden met mijn Koor Kippevel.
Ik heb de hele dag rondgehold en van alles half gezien.
Maar voor All the King's Daughters in Teylers Museum nam ik de tijd. De zusjes waren charmant als altijd, een mooi klein concertje.
En vanavond zag ik in de Toneelschuur De Gerausmacher, een al twintig jaar oude voorstelling van Beppe Costa. Een slapstickachtig stuk over iemand die geluiden maakt bij een stomme film. Leuk om de kans te krijgen dit alsnog te zien.

vrijdag 11 september 2015

Betrapt

Er gaat toch een wereld voor je open als je kunt lezen. Dat ontdekt kleinkind ook als ze bij oma komt eten: 'oma, waarom staat er ijsjes op dit lijstje?'

woensdag 9 september 2015

Joost Zwagerman

Het is jammer dat de aanleiding zo tragisch was dat er vandaag gefilmd werd in de bieb. Normaal zou ik er graag met mijn neus bovenop staan maar dat voelde nu toch niet zo gepast.
Omroep Max kwam collega G. interviewen terwijl ze een tafel inricht met boeken van Joost Zwagerman.
Zwagerman kwam zelf ook regelmatig in de bieb. Sinds hij in Haarlem woonde was hij lid van de Bibliotheek Zuid-Kennemerland, een feit om trots op te zijn.

dinsdag 8 september 2015

Pop-up park

Tijdens ons verblijf in Kopenhagen liepen we vaak langs een plein waar druk werd geskate en gebasketbald. Op een goed moment zag ik er een jongeman lopen met een kruiwagen waarin graszoden lagen. Hij rolde ze uit en legde ze netjes tegen elkaar aan op het plein. Op slag veranderde de grijze vlakte in een vriendelijk parkje, heel mal. Maar ook heel uitnodigend want een paar uur later lagen er mensen op te zonnen en te kletsen. Een DJ vrolijkte een en ander nog op en ineens was er een hip evenement ontstaan.
Merkwaardig genoeg was er honderd meter verder een prachtig écht park waar óók volop in het gras gelegen werd, dus de essentie ontging me even.
Wat zouden ze later met de zodes gedaan hebben vroeg ik me af, flink water geven en weer oprollen om later voor een ander pop-up parkje te gebruiken?

maandag 7 september 2015

Fietsenhek

Wat een geestige vondst, een hek om een fietsenstalling gemaakt van fietsframes en andere onderdelen. Gezien in Deventer.

zondag 6 september 2015

De halfbroer

De halfbroer van Nicolien Mizee is nogal autobiografisch begrijp ik uit de recensies. Daarom alleen al is het boek leuk om te lezen want wie is wie (onder welke naam) en waar in Haarlem speelt alles zich af? Maar verder is het ook erg luchtig en grappig geschreven.
De titel is De Halfbroer maar het duurt driekwart boek voor de halfbroer als zodanig werkelijk op de proppen komt, de rest van het verhaal meandert wat door. Hoofdpersoon/vertelster is Marly Sanders die tot voor kort gebrouilleerd was met haar ouders. Zodra haar moeder haar opbelt om hulp te vragen voor haar dementerende vader (op even luchtige toon als het hele boek is) staat Marly weer op de stoep en wordt ze, als vanouds, weer voor het karretje van haar moeder gespannen. Ondertussen weten we dat Marly moeite heeft om andere mensen te begrijpen, al sinds haar middelbare schooltijd heeft ze het gevoel dat er een grote kloof van onbegrip gaapt tussen haar en de rest van  de wereld. Na jaren uitkering bij de sociale dienst heeft Marly nu eindelijk een beroep, ze geeft schrijfles en heeft zelfs drie boeken geschreven. Bovendien krijgt ze een relatie met een man waarop anderen steevast reageren met: maar je was toch lesbisch?
Al kabbelt het verhaal wat door, het boek is erg onderhoudend geschreven en hier en daar erg grappig. Zo meldt ze droog als het weer niet tot seks is gekomen met haar nieuwe fiancée: de schone onderbroek kon aanblijven.
Hier kun je een radiointerview beluisteren met Mizee en hier een filmpje van de boekpresentaite bekijken.

zaterdag 5 september 2015

Overal muziek

Nostalgische tentoonstelling in Teylers Museum: Overal muziek. Het behandelt de geschiedenis van de radio en geluidsdragers.
Bij een wandje met een prachtig retrobehangetje staat een jukebox waar je plaatjes op kunt draaien en er hangen een paar schermen met filmpjes over de jeugdcultuur in de jaren zestig. Een krakerige plechtige stem levert commentaar met woorden als harig en baldadig op de komst van de Beatles in Nederland, enig om dat weer eens te zien. 
Verder staan er oude grammofoons, radio's en cassetterecorders in alle soorten en maten en kun je zelf als een echte DJ muziek mixen. De tentoonstelling markeert een al bijna afgebakend gebied, nog even en de geluidsdrager is verdwenen en vervangen door de computer.

vrijdag 4 september 2015

Zomerexpo 2015 Woest

De zomerexpositie in het Haags Gemeentemuseum werd dit jaar al voor de vijfde keer gehouden en eindelijk was ik eens niet te laat met mijn bezoek. Ik vond het erg leuk. Het is een verkoopexpositie waarbij een jury kiest uit het werk van iedereen die maar mee wil doen en kunst maakt.
Bij de entree draaide een filmpje met een impressie van de de totstandkoming van de tentoonstelling. Bijna ontroerend om te zien hoe blij mensen waren als hun werk uitgekozen was: een moeder met haar gezin die bij het weglopen even snel een vreugdesprongetje maakt, een vrouw die haar vriendin uitbundig omhelst en een ander die haar vriendin fotografeert als ze verrast wordt met 'de' envelop.
De tentoonstelling zelf is een lust voor het oog, zoveel verschillend werk als er hangt en zo aansprekend. De zalen zijn enigszins op thema ingericht, soms naar aanleiding van een schilderij uit de collectie van het Gemeentemuseum, soms naar aanleiding van de werken zelf. Zo viel in een zaal het aantal insecten op en in een ander het thema water. Het overkoepelende thema van de expositie was Woest, iets dat je ruim moet zien.
Er hingen tekeningen, schilderijen, foto's, een enkel textiel werk, een poppenhuis, collage's, mixed media, typemachine's en een landkaart. Bovendien stonden er nog beelden in de tuin.
Nadat we alles hadden bekeken hebben we het filmpje nog een keer gezien om te zien wie er nu bij welk werk hoorde, extra leuk.
Slim van het Gemeentemuseum om zo'n jaarlijkse expo te organiseren, voor de deelnemers is het een spannende uitdaging en zij brengen ook weer veel (nieuwe) bezoekers naar het museum.
Een filmpje over the-making-of vind je hier.

donderdag 3 september 2015

Victoria

De film Victoria baarde nogal wat opzien omdat de film in één take van ruim twee uur is opgenomen. Of dat nou zoveel toevoegt aan de film weet ik niet. Het is natuurlijk erg knap en een enorme prestatie van de cameraman maar het resulteert ook wel in erg veel wiebelige irritante beelden. Bij een ritje in de auto werd ik bijna plaatsvervangend wagenziek, niet erg fijn. Verder hield het me erg bezig hoe de film was geproduceerd, hoe vaak was er bijvoorbeeld gerepeteerd, was er een vast script of werd er ook geimproviseerd, en in gedachten zag ik ook steeds mensen buiten beeld heen en weer rennen om te zorgen dat de juiste personen op tijd met nepbloed werden besmeurd.
Enfin, het verhaal: de Spaanse Victoria (een knappe rol van Laia Costa) woont al drie maanden in Berlijn maar spreekt nog geen woord Duits en kent ook nog niemand, op zich al wat naïef. Maar hoe onnozel kun je zijn om als jong meisje in het holst van de nacht met vier wildvreemde engerds mee te gaan. En vervolgens ook nog mee te helpen aan een 'klus' zonder te weten wat dat ook maar bij benadering in zal houden. De klus verloopt nogal klunzig en loopt gaandeweg steeds meer uit de hand.
Het eerste deel van de film kon beslist een half uur ingekort, zo oninteressant als al dat geklets tussen de vijf is. Gelukkig is het tweede uur een stuk boeiender en wordt zelfs spannend.

woensdag 2 september 2015

Kopenhagen, Superkilen

Nørrebro is een multiculturele wijk in Kopenhagen. Lange tijd stond deze wijk niet zo goed bekend. Misschien is daarom Superkilen bedacht, een enorm plein of eigenlijk eerder een lange strook van pak hem beet 750 meter bij 25 meter. Het ziet er ontzettend leuk en uitnodigend uit.
Het plein bestaat uit drie gedeeltes. Een voornamelijk rood gekleurd gedeelte waar een café is en waar kan worden gesport, er staat een boksring en er hangen familieschommels. Er is een groen gedeelte dat nog het meest parkachtig is, met gras, heuveltjes en bomen, geschikt om te wandelen of te picknicken. Tussen het rode en groene gedeelte ligt het zwarte plein beschilderd met een golvende strepen. Hier staat een mooi betegelde Marokkaanse fontein, er groeien palmen (nogal bijzonder in Denemarken en ze staan er florissant bij!) en er staan kleine schaaktafeltjes. Ook zijn er, heel bijzonder midden in een stad, bakstenen barbecues waar ook gebruik van gemaakt werd toen wij er waren, een gezellig gezicht.
Superkilen heeft diverse prijzen gewonnen en is zeker een bezichtiging waard.

dinsdag 1 september 2015

Kopenhagen, Christiania

We waren in Christiania, ooit een anarchistisch bolwerk in Kopenhagen. Nu nog steeds een alternatieve wijk maar tegenwoordig komen in het weekend de dagjesmensen een tour maken. Zelfgebouwde huizen, ateliers, schuurtjes en hasjkraampjes, alles is wat rommelig en van een afgebladderde kleurigheid net als de bevolking.
We kwamen een huis tegen met een bordje: Ambassade Ruigoord. In de tuin stond een wegwijzer met daarop: Ruigoord 803 km.
Achter ons liep een jong Nederlands stelletje. Hij zei tegen haar: 'Kijk, Ruigoord, wat grappig!' Zij: 'Wat is dat dan Ruigoord?' Hij: 'Ken je dat niet? Dat is ergens in Spaarnwoude, ook zo'n dorp als dit'. Zij: 'Nee, nooit van gehoord, Ruigoord? Wáár in Spaarnwoude dan?' Hij wist het ook niet zo precies: 'Ja, ergens bij Halfweg'. Zij werd een beetje nijdig. 'Já zeg, ik fiets altijd door Spaarnwoude, en ik kén het niet eens.' Hij liet het maar zo, maar zij herhaalde; 'ik fiets altijd door Spaarnwoude en ik kén het niet eens!'
Tja, zelfs in het buitenland leer je nog wel eens iets over je eigen land.