vrijdag 22 december 2017

The end?

Sinds twee jaar ben ik fanatiek aan het tekenen. Ik probeer elke dag iets te creëren met het idee: meters maken, dan wordt het misschien nog eens wat. Sinds ik daar zo druk mee bezig ben merk ik dat de aandacht voor mijn blog verslapt. Ik hou Wilikditwel al elf jaar bij en zoals ik hier al schreef: het heeft me veel gebracht: het idee dat ik iets voor mijn blog wilde schrijven gaf me vaak net het zetje om erop uit te gaan en mijn drempelvrees te overwinnen en nieuwe dingen te ontdekken.
Maar onderhand heb ik het gevoel dat ik mezelf ga herhalen, alles is al eens langs geweest.
Misschien zal ik hier af en toe nog wat posten, misschien is het nu echt klaar.
Mocht je me missen, neem dan een kijkje in mijn archieven of maak een account aan op instagram en volg Wilikditwel daar.
Voor nu in elk geval: fijne feestdagen!

zondag 10 december 2017

Muziek

Zo ben je er nooit meer, zo ben je er twee avonden op rij. Ik was deze week twee keer in het Patronaat, donderdag voor Severin Bells en Sue the Night, mooie muziekavond hoewel Nana Adjoa die de eerste supportact was een beetje wegviel met haar wat kabbelende muziek. Severin Bells rockte als altijd en de stem van Sue vind ik prachtig maar de belichting die recht in je gezicht schijnt mag echt weg.
Gisteren trad Spinvis op in een (ongekend) muisstille uitverkochte grote zaal. Prachtige liedjes en muzikaal een topshow.

zondag 3 december 2017

Onder Hollandse helden

Frénk van der Linden vierde onlangs zijn 60e verjaardag met het boek Onder Hollandse Helden en met een bijpassende tentoonstelling in de Fundatie. Een mooi opgezette expo met schilderijen, foto's en beelden.
Hier zien we een foto  waarop van der Linden als broekie te gast is bij Joseph Luns, het interview zou zijn doorbraak betekenen. Verderop drentelt een heer op leeftijd in aanbidding om de schilderijen en beelden van Johan Cruijff. En leuk, bij Lennaert Nijgh hangt een portret van Saskia Minoli, uit mijn eigen Leidsebuurt.
Bij de tentoonstelling hoort een uitgebreide flyer met uitspraken over de geportretteerden van Frénk zelf.

zaterdag 2 december 2017

Hier tekent...

Floris Tilanus.
Volgens de aankondiging van Athenaeum Boekhandel zou hij zijn tekentafel achter de winkelruit opstellen en ik had daar een beeld bij van een tekenaar zittend in de etalage maar Floris zat gewoon buiten op zijn knieën op een groot vel papier te werken. Leuk om even mee te mogen kijken.

donderdag 30 november 2017

Petit paysan

Je bent een klein keuterboertje, je doet je hele leven al niks anders en je houdt van je koeien. En dan komt er een besmettelijke ziekte waardoor je veestapel afgemaakt zou moeten worden. Pierre overkomt het en hij kijkt niet machteloos toe maar grijpt zelf in. Helaas is de bureaucratie sterker.
Je vraagt je af hoe alles gefilmd is, was een zieke koe echt een zieke koe? De kadavers zijn in ieder geval wel echt, akelig genoeg. Regisseur Hubert Charuel heeft als boerenzoon zelf herinneringen aan de dreiging van de gekkekoeienziekte. Hij gebruikte zijn ouderlijk boerderij als locatie en familie en vrienden voor de bijrollen.
Mooie film over onmacht en verlies.

dinsdag 28 november 2017

InterTwined

Het Haarlems Sieraad Collectief bestaat 10 jaar en daarom exposeerden ze op verschillende plekken in Haarlem. In het Provinciehuis staat nu de tentoonstelling InterTwined waar een aantal zeer uiteenlopende objecten staan geëxposeerd. Houten maskers van Annemiek Steenhuis maar ook een blauw papieren collier van Floor Max en een ketting van groene blaadjes van Sylvia Blickman, erg fraai allemaal.
Van de hand van Bibi Smit, maar die hoort dan geloof ik weer niet bij het collectief deze fraaie installatie van glas.

donderdag 23 november 2017

Greaseman

Gisteren gezien in de Toneelschuur: Greaseman van Volksoperahuis, over de vervuiling die Shell achterliet op Curacao. De voorstelling werd voorafgegaan door een inleiding van Alex van Stipriaan die zo veel  interessants te vertellen had dat hij tot twee keer toe gemaand moest worden om te stoppen omdat de voorstelling begon. De voorstelling werd omlijst door fijne muziek van een bandje met een heuse steelpan (op zijn Engels...) en zang van Susan Malaika Bailey. De verhaallijn van de teruggevonden vader vond ik wat zwak maar verder was het een prettige voorstelling. En na afloop mochten we even de steelpan van dichtbij bekijken.

dinsdag 14 november 2017

Honolulu King

Ik las Honolulu King van Anne-Gine Goemans, een mooi boek. De 80-jarige Indische Hardy bestiert een toko in Haarlem. Hij heeft veel verdriet van de dementie van zijn geliefde vrouw Christina en droomt ervan om weer op te treden met zijn lang geleden succesvolle bandje Honolulu Kings. Als hij wil toetreden tot de vrijmetselarij komt er een geheim uit zijn verleden aan het licht. Door het onverwachte einde blijft het boek nog een tijdje nazingen.
In haar boek verweeft Goemans het alledaagse leven van Hardy en zijn kleindochter Synne met de geschiedenis van Nederlands Indië, de Bersiap en de bezetting van de Japanners op een hele natuurlijke manier. Een aanrader.

zaterdag 11 november 2017

Powermask

Een prachtige expositie in het Wereldmuseum in Rotterdam: Powermask. Modeontwerper Walter van Beirendonck maakte een keuze uit de collectie van het museum en combineerde dat met mode en hedendaagse kunst. Hij had zelf de hand in de vormgeving van de expositie, hij was er dagen zo niet maanden mee bezig, zo vertelde een medewerkster. En dat deed hij goed. De tentoonstelling is een feest voor het oog. Meteen in de eerste zaal knalt een zwarte muur je tegemoet die kunstenaar Brian Kenny voltekende met totemachtige figuren waarop van Beirendonck weer maskers plaatste. Op schermen zien we oude en nieuwe beelden van maskers, uit allerlei landen. Ook zeer inspirerend is de wand met oude foto's die Coco Fronsac met verf voorzag van kleurige maskers.

donderdag 9 november 2017

Het Natuurhistorisch

Ze hebben wel gevoel voor humor daar bij het Natuurmuseum in Rotterdam. De website vermeldt: Het Natuurhistorisch; een doodleuk museum. En dat is het ook! Er zijn eigenlijk voornamelijk opgezette dieren en botten en fossielen, maar het is erg leuk. Je kunt zo op je gemak prachtige vlinders bekijken, enge insecten en wilde dieren. Eén zaal heeft de titel: Uitslovers en daar staan dieren die een bijzondere prestatie leveren. Niet alleen de langste nek, maar ook de heetste scheet en de grootste gulzigaard. Grappig en informatief.
Verder is er het rariteitenkabinet van Dr. Deinse en een expo met de naam Pure Veerkracht over het aanpassingsvermogen van dieren in de stad. Beslist een aanrader dit museum!

dinsdag 7 november 2017

Kunsthal

Omdat we toch in Rotterdam waren gingen we meteen maar even naar de Kunsthal voor de toonstelling Kattenliefde. Een kleine tentoonstelling met meer of minder bekende kattenwerken zoals schilderijen van Henriëtte Ronner-Knip en oude affiches waarin katten een rol spelen (le Chat Noir). De expositie is erg leuk aangekleed, je ziet katten bovenop de wanden zitten en er is zelfs een heus kattenluikje op mensengrootte. In een grote zaal die helemaal is aangekleed als een speelparadijs voor katten, kun je filmpjes kijken zoals we ze kennen van youtube, verslavend leuk.
Op een andere verdieping zagen we schilderijen van Koen Vermeule. Toen ik een foto van deze tentoonstelling zag wist ik niet zeker of het om foto's of schilderijen ging. Het zijn dus schilderijen, vaak manshoog en vlot geschilderd maar met een bijna fotografische uitstraling. Erg sfeervol.
Verder zagen we nog een expositie van stewardessenpakjes. Echt iets voor de liefhebber en verrassend gevarieerd.
Toen snel weer naar buiten want het was Vriendendag in de Kunsthal en daardoor extra druk.

zondag 5 november 2017

Severin Bells

Ja hoor, het bejaardenfanclubje was weer paraat gisteren. Deze keer in Rotown waar lievelingsbandje Severin Bells optrad vanwege de popronde. Was weer een mooi optreden.

vrijdag 3 november 2017

Kunstlijn

Vandaag vast een rondje Kunstlijn gedaan. In de refter hing al een leuke tentoonstelling van portretten, onder andere koppen van driedimensionaal draadwerk van Michèle Baudet. Erg mooi vond ik de portretten van Helma Pantus, niet eens heel fijntjes geschilderd maar wel met een fotografische uitstraling. Zoals het niet flatteuze maar wel erg energieke portret van Agnes Jongerius.

maandag 30 oktober 2017

Uncle Sue

De tekening is gemaakt toen de band nog even wachtte op het publiek en lijkt het wel een suffe vergadering op kantoor maar hun optreden was swingend en funky. Uncle Sue heet de band en ze traden gisteren op tijdens de onvolprezen Badkamergalm in het Badhuis.

zaterdag 28 oktober 2017

Take me to the church

Gisteren in de Fonteinkerk het eerste optreden gezien van het Take me to the Church festival. Burgemeester Wienen greep zijn kans om ons  als historicus wat uitleg te geven over 500 jaar reformatie en opende daarmee het festival. Daarna trad Yorick van Norden op samen met strijkers, blazers en een gitarist. Alles erg aangenaam met de prettige liedjes van Yorick die ook op  smakelijke wijze vertelde over de 'soap' rond zijn liedje dat (niet) op het carillon van de Grote Markt gespeeld zou worden.

vrijdag 27 oktober 2017

Popronde

Je komt nog eens ergens als je aan de Popronde meedoet. Nadat ze een paar weken geleden optraden in een poffertjeskraam stonden de jongens van Severin Bells gisteren in platenzaak Plato in Leiden.
Weer een lekker pittig optreden. De kraakjes in het filmpje komen van mijn telefoon.

donderdag 19 oktober 2017

Sieb Posthuma

Zó leuk, de expositie van Sieb Posthuma in Teylers Museum. Vooral de collages, die bijna driedimensionaal zijn door het dikke papier, fijne geestige plaatjes. Een uit contactadvertenties geknipt verliefd stelletje of echte pleisters op de mond geplakt van drie mannen met het woord Trouw op de hoeden geschreven. De tentoonstelling lijkt al een voorbode te zijn op zijn zelfgekozen dood met platen van een kind vastgebonden aan een boom of een keten van aan elkaar gebonden mensen. Maar misschien is dat de blik achteraf, de meeste prenten zijn vrolijk, kleurig en grappig.

dinsdag 17 oktober 2017

Uit de mode

De laatste jaren maken modetentoonstellingen een enorme opmars. In het Centraal Museum in Utrecht staat momenteel de expo Uit de mode, een greep uit de enorme collectie van het museum. 100 Jaar geleden werd hier de eerste modeconservator aangenomen, jonkvrouw Carla de Jonge die flink aanpakte. Uit deze collectie worden stukken getoond in combinatie met hedendaagse mode. De overeenkomst is soms frappant.
Interessant is de afdeling met aanstormend talent, hier zijn onder andere tweedimensionale truien en jacks van strijkkralen te zien, origineel!
Mooie tentoonstelling en fraai geëxposeerd.
Nog maar tot 22 oktober te zien dus fluks naar Utrecht...

zondag 15 oktober 2017

Britt Dorenbosch

Wat een leuke kleurige, ik zou bijna zeggen ferme schilderijen maakt Britt Dorenbosch. Ze schildert alledaagse voorwerpen die haar herinneren aan haar jeugd of aan thuis. Een vloerkleed, oude kleding, een stapel albums of een sok op een kleedje, het is vaak textiel dat ze schildert. Alles ziet er even aangenaam uit. Sommige schilderijen toont ze liggend omdat het originele object ook ligt.
Te zien in het Centraal Museum in Utrecht.

zaterdag 14 oktober 2017

Hans Klok

Nou, het was precies zoals ik verwacht had, de show van Hans Klok: House of Horror gisterenavond. Veel gezwaai met capes, sprietdunne assistentes met wapperende haren en tandpastawitte lach en duizend varianten op de doorzaag-, verwissel- en verkleedtruc. Kortom, spectaculair dus. Je zit er met je neus op en je ziet zo'n tien man uit dezelfde kleine zwarte doos stappen en je snapt er niets van. Melk verandert in papiersnippers en andersom. Een geboeide assistente die in minder dan één seconden ineens, nog steeds in de touwen, een colbertje aanheeft van een man uit de zaal. Klok zelf, die in een kist stapt en twee seconden later achter in de zaal opduikt. Enfin, je zou de trucs zelf nog wel kunnen verklaren met wat fantasie maar de snelheid waarmee alles gaat is verbijsterend. Toppunt was de gloeilamp die even bijna over onze hoofden door de zaal zweefde. 'Watch it, don't touch it', waarschuwde Hans. Daarin zat waarschijnlijk de clou maar die moet ik nog even uitknobbelen. De show was verder gelardeerd met circusachtige hoelahoep en diaboloacts, nou ja, het was echt een show dus. Leuk om eens mee te maken. Maar het mooiste was de grijns van Klok zelf, bij het applaus aan het eind van de avond. Als een kleine schooljongen die heel blij en trots is dat alles weer is gelukt.

zaterdag 7 oktober 2017

Je ziet mij nooit meer terug

Zo terughoudend Sonja Barend over haar privéleven was toen ze nog op de televisie te zien was, zo openhartig beschrijft ze haar leven in Je ziet mij nooit meer terug. Ze schrijft over de liefde voor haar man en zijn kinderen, over haar ex-man met wie ze naar Israël ging, haar jeugd in de oorlog die ze bij haar oma in Alkmaar doorbracht en over haar moeder. Maar vooral gaat het boek over het gemis van haar vader, de man die zij nooit gekend heeft omdat hij (Joods) in de oorlog opgepakt werd en afgevoerd naar Auschwitz. Honderden vragen heeft Sonja aan haar moeder willen stellen maar ze durfde het nooit omdat ze haar moeder geen verdriet wilde doen.
Ze heeft een prachtig boek geschreven, een waardevol document in een fijne stijl.

woensdag 4 oktober 2017

Victoria & Abdul

Amusante film, Victoria & Abdul. Koningin Victoria is een onbehouwen en egoïstische dame, die wat ontdooit als ze Abdul leert kennen, een Indiase man die haar leraar zal worden. Judi Dench, die Victoria speelt, draagt de hele film en verder is het een uitstekend aangeklede kostuumfilm. Of het historisch allemaal klopt is de vraag, maar ik heb me zeer vermaakt.

zondag 1 oktober 2017

Bijna echt gebeurd

Wat een goede roman schreef Liane Moriarty met Bijna echt gebeurd. Het boek gaat over drie echtparen die bij elkaar komen om te barbecueen. Die avond gebeurt er iets dramatisch maar wat precies blijft heel lang duister. Knap hoe alles net even anders in elkaar zit dan je denkt.
Ruim 500 bladzijden die je zo uit hebt.

vrijdag 29 september 2017

Fietsenstalling

Iedere keer als ik mijn fiets stal in de ondergrondse stationsstalling denk ik: ha, er zijn plaatsjes onderin vrij zodat ik niet mijn fiets bovenin het rek hoef te hijsen. Maar steeds word ik teleurgesteld: er zíjn helemaal geen 11 plaatsen vrij onder, sterker nog, er is er niet één! Een medewerkster vertelde mij dat het al bijna een jaar duurt dat de informatie niet klopt. Zucht.

dinsdag 26 september 2017

In blue

Mooie film: In blue. Hoofdpersoon is Lin, een stewardess die, zo blijkt gaandeweg, tot haar spijt geen kinderen heeft en eigenlijk een nogal eenzaam leven leidt. Als ze in Roemenië in contact komt met een straatjongen komen haar moedergevoelens naar boven en wil ze zich over hem ontfermen. Nicu woont onder de grond en leeft van de prostitutie, hij leeft in een heel andere wereld. Of de goede bedoelingen van Lin bij hem aankomen is de vraag, de film heeft een open einde.
De film blijft boeien, met name door Maria Kraakman die de hoofdrol heeft.

zondag 24 september 2017

Badkamergalm

Het seizoen is weer begonnen en daarmee ook de Badkamergalm in het Badhuis op het Leidseplein. Vandaag met het duo Maarten Eysker en Roelof Ruis, gitaar met accordeon, een fijne combinatie. Veel nummers had ik al eerder gehoord bij de Open Badkuip, maar ze zijn erg mooi dus alleen maar leuk. Na de pauze trad Maarten op met Rob van Duuren op dobro.
De Badkamergalm is elke laatste zondag van de maand.
Ook leuk dat ik me zomaar in het gezelschap bevond van twee medetekenaars.

zaterdag 23 september 2017

Nazomer Nachtlicht

Petje af voor de organisatoren van het evenement Nazomer Nachtlicht in Elswout. We liepen achter een gids aan die zelf behangen was met een lichtjessnoer door een met waxinelichtjes verlicht bos. Die lichtjes aansteken alleen al is een enorme klus. Langs de route werden we verrast met verschillende optredens, ballet, zang of muziek. Niet alles was spectaculair maar zeker wel sympathiek. Een absoluut hoogtepunt was het uitzicht op het spiegelbeeld van de verlichte bomen in een beekje, alsof je rechtstreeks de aarde inkeek (een dieptepunt dus eigenlijk, haha).
Foto's maken onderweg mocht niet, daarom hierbij een foto van de sprookjesachtig versierde poort.

dinsdag 19 september 2017

Hoedjesdag

Vandaag is het Prinsjesdag en daarmee ook Hoedjesdag in de OBA, de grote Amsterdamse bieb. Al bezit ik dan geen hoed, ik wilde het toch wel eens meemaken, dus op naar Amsterdam. De eerste hoedjes die ik spotte zaten stevig op de hoofden van twee hoogbejaarde dames die hadden postgevat voor de ingang in het zonnetje. De dame op de rollator had een jagershoedje op en haar vriendin een veren gevalletje, beiden heel passend bij de dames.
Hoedjesdag in de OBA betekent een modeshow op de roltrap.Daar daalden steeds de medewerkers van de OBA of de leerlingen van het ROC af met een hoed van deze of gene ontwerper op. De show werd vakkundig aan elkaar gepraat door Dolly Bellefleur, helaas zonder hoed, maar wel zachtklingelend, want in een jurk behangen met lange kralen. We zagen hoeden van ontwerpster Astrid Schouten en Ina Schrama en van het textielcollectief Wij4en, die voor zover ik het kon zien slechts papieren hoeden maakten. De eerste hoed die afdaalde heette Prinsjesdag, een gestipte hoge hoed met gaten in de rand waarvan Dolly snedig opmerkte dat die stonden voor de gaten in de begroting. Wat we verder zagen varieerde van draagbaar tot uitzinnig, zoals een echte modeshow betaamt, allemaal erg vermakelijk. Persoonlijk was ik wel gecharmeerd van de hoeden die geïnspireerd waren op de hoge schoorsteenvegershoed.
Toen de show even stilviel wist Dolly het publiek zo enthousiast te krijgen dat er gedanst werd, drie dames met gehaakte baretten met kipjes erop draaiden wervelend rond, Dolly: 'jaa, K3 is in the house!'.
Nadat de groepsfoto gemaakt werd op het bordes werd iedereen vergast op koffie en Haagse bluf en bleek het kippentrio de derde prijs in de wacht te hebben gesleept. Toch had deze victorie een droevig tintje: 'Mijn man's kippenbedrijf moest geruimd en daarom hebben we deze hoeden gehaakt' vertelde de oudste. Tja, daar valt niet tegenop te dansen. De eerste prijs werd in de wacht gesleept door een grijze hoed met brede rand en uitzinnige doch stijlvolle opsmuk, gedragen door een klein blond vrouwtje. Ze vertelde dat ze de hoed kreeg voor haar verjaardag en dat die door vrienden in één avond in elkaar was gezet, de eerste en tevens laatste hoed die ze ooit maakten. Volgend jaar maak ik ook een hoed.

maandag 18 september 2017

023 Minuten

Gisteren deed Frenk van der Linden weer zijn interviewmarathon: 17 gasten werden 23 minuten ondervraagd, dan een paar minuten rust om even de benen te strekken en hup, door naar de volgende. Het was weer erg leuk, ik ben tenminste van begin tot eind gebleven wat ik niet van mezelf had verwacht. Het kon nu ook omdat het niet meer samenvalt met het drukke Korenlint en Open Monumentenweekend.
De gesprekken gaan natuurlijk niet alleen over de passies, ondertussen probeert Frenk nog wel iets meer los te krijgen uit zijn gasten. Af en toe speelt hij daarbij de psychiater: 'En waar komt dat vandáán denk je?' (over de faalangst van Viggo Waas) of: 'Wat was je memorabelste moment' of 'wat was jouw dieptepunt?' En zo krijg je toch de aardigste gesprekken.
Alzheimerspecialist Philip Scheltens vertelt dat hij het vreselijk vindt om bij zijn dementerende moeder op bezoek te gaan. Eddie B. Wahr vertelt langs zijn neus weg dat hij acute leukemie kreeg en Jan Slagter raakt geëmotioneerd als hij over zijn vader vertelt die in de Sint Bavo op het orgel speelde.
Opmerkelijk genoeg had Frenk maar één vrouwelijke gast tegenover zestien (!) mannelijke. 'Wat zou Freud dáárvan zeggen?' om met hemzelf te spreken. En dat is Sylvana Simons. Haar passie is dansen en verder vertelt ze: 'ik ben opgegroeid als enig kind maar mijn vader heeft buiten dit huwelijk nog 15 kinderen', ook niet bepaald doorsnee.
Je mocht geen foto's maken, dan maar wat tekeningetjes...

donderdag 14 september 2017

Vita

Een leuke energieke voorstelling: Vita. In een soort houten kubus met drie zijden dansen drie mensen een acrobatische circusachtige voorstelling. De kubus kan kantelen waardoor het decor af en toe ineens verandert. De begeleidende muziek doet aan Philip Glass' Koyaanisqatsi denken.
Een voorstelling die nergens verveelt, mede door de frisse uitstraling van de danseres die het stoute zusje is naast de twee grote mannen.

woensdag 13 september 2017

De Romanovs

Het is een ontzettend leuke vondst om voor de tentoonstelling van de Romanovs de expozaal van de Hermitage aan te kleden als een deftige winkelpassage. In de 'etalages' komen zo alle luxe artikelen uit die tijd goed tot hun recht. We zien juwelen, japonnen, vazen, het één nog fraaier en duurder dan het andere. Aan de overkant van de 'straat' is de aandacht gericht op de veranderende sfeer in het oude Rusland. De vakbonden doen hun intree, de bevolking roert zich. Tsaar Nicolaas, die op zijn 26e gekroond werd kan deze verantwoordelijkheid eigenlijk niet aan. Eigenlijk blijft hij dolgraag met zijn geliefde Alix en hun vijf kinderen gezellig thuis. Hij neemt verkeerde besluiten, wordt verkeerd geadviseerd en een fataal voorteken is al gegeven als bij de kroning de zware ambtsketen over zijn schouders op de grond zakt. De tijdgeest is hem tegen en hij geeft uiteindelijk de macht uit handen. Korte tijd later wordt het hele gezin op bloeddorstige wijze vermoord, het tragisch einde van de Romanovdynastie.
Een interessante periode uit de geschiedenis is op deze tentoonstelling zeer toegankelijk gemaakt.

maandag 11 september 2017

Kovacs

Ik baalde eigenlijk dat ik al zo lang geleden kaartjes had gekocht voor het concert van Kovacs in Caprera, want het weerbericht voorspelde weinig goeds. Bovendien spraken haar nieuwe liedjes me niet zo erg aan. Maar wat was het een goed concert. Alle liedjes klonken even goed, en haar oudere nummers al helemaal. Ze werd begeleid door een swingende achtkoppige band, wel een beetje pijnlijk dat ze de namen niet allemaal wist bij het voorstellen. Kovacs is sowieso niet een begenadigd spreker, maar alla, met haar stekelkoppie en sapperdeflapschoenen is ze wel weer erg eigen en op haar manier charmant. De regen viel uiteindelijk ook best mee en al met al hadden wij een prima muziekavond. Enige minpuntje was dat ik zo het concert van Nathalie Matteau miste die eindelijk weer eens optrad in het Patronaat.

zaterdag 9 september 2017

Baden

Gisteren zag ik de voorstelling Baden: een theatrale ode aan het Badhuis. Heel toepasselijk werd de voorstelling gespeeld in het Badhuis op het Leidseplein. De toon werd meteen gezet doordat de drie actrices via de ramen hun entree maakten, heel verrassend. De dames bleken badjuffrouw te zijn in het badhuis dat die dag zou sluiten en reageerden daar elk weer heel anders op. Het stuk was opgebouwd uit vrolijke sketches, soms bijna een beetje slapstickachtig, bovendien blijken de dames ook nog mooi te kunnen zingen. En aangezien ze steeds met badolie in de weer waren rook het ook nog heel lekker.
Erg leuk, zo'n toepasselijke voorstelling op deze locatie.

vrijdag 8 september 2017

Gezichtsbedrog

Het blijft leuk: je komt aanlopen en ziet een kleurige blob getekend op de stoep. Pas als je op het juiste punt staat zie je wat het voorstelt. Gezien in Zandvoort.

donderdag 7 september 2017

Collecte

Wat een deprimerende bedoening om collectant voor de kankerbestrijding te zijn in mijn wijk. In mijn straat deed driekwart niet open, hetzij doordat de bel het niet deed of niet gehoord werd of er zelfs helemaal geen bel was, hetzij doordat men dacht: ach het is maar een collectant (denk ik dan kwaadaardig). Van de wel openers was er een die zei 'niet aan dit soort dingen te doen', en een mevrouw die zei : 'ik zit te eten.' (Ja? Dus?) Van de goedwillenden had bijna de helft weinig tot geen geld in huis want betaalde alles met de pin. Tja, zo schiet het niet erg op natuurlijk.
Eénmaal schoot ik echt in de lach, en dat was toen Bello open wilde doen.

maandag 4 september 2017

Het zalig nietsdoen

Wat een prachtig museum: Kranenburgh in Bergen. Hier is momenteel de expo Het zalig nietsdoen te zien. Over een zestal zalen verspreid hangt werk van bijna dertig kunstenaars, alles met een link naar vrije tijd, niets doen. Meteen bij binnenkomst zie je een verrassend werk van Inge Meijer, blauwe parasols met strooien dakje hangen ondersteboven in de ruimte en sommige maken een soort sprongetje als je langs loopt. Goed om het zomers gevoel op te wekken. Verder naast foto's en schilderijen een installatie met ventilatoren: twee pingpongballetjesmachines die tegen elkaar spelen en een heel vervreemdend werk: Luminal van Matthijs Munnik. Je betreedt een kale ruimte waar je op een soort springplank blijft staan. Rondom je is alles licht wat gaandeweg verkleurt van rood naar blauw naar geel naar wit en waarin je bijna wordt opgezogen. Heel bijzonder.
Grappig zijn de beelden van Ryan Gander, een meisjesfiguur dat met haar handen tegen het raam naar buiten tuurt of een meisje dat op haar knieën naar een schilderij zit te kijken.
Het museum zelf is licht en ruim en heeft een winkel waarin ook een kunstuitleen is gevestigd. Er is een grote beeldentuin met onder andere spannende klimdingen van Chiel Kuijl. Ook leuk voor kinderen die trouwens ook heel goed vermaakt worden in Studio C, een plek waar ze aan de hand van opdrachten en een filmpje zelf aan de slag kunnen, erg leuk. Tot slot erg fijn dat je bij binnenkomst meteen een klein gidsje uitgereikt krijgt met alle info over de werken.

zaterdag 2 september 2017

Beeldentuin Heino

De beeldentuin van kasteel Nijenhuis is een soort dependance van museum de Fundatie in Zwolle. Hier kan het museum alle grote beelden kwijt in een mooi aangelegde kasteeltuin. Altijd prettig als kunst en natuur worden gecombineerd.
De grote zilveren bol van Ronald Westerhuis is een enorme blikvanger, maar ook de gestapelde meubelen van Frode Bolhuis waar je ook op mag klimmen. Verder zijn er een aantal werken die ook op Lowlands hebben gestaan: een triomfboog van Yasser Ballemans en een soort reuze Michelinmannetje van Tom Claassen. Ook 'onze' Hildebrandpersonages uit de Hout staan in de tuin.
Heel fijn dat je bij de entree meteen een looplijst/plattegrond krijgt.
Tot slot kun je ook nog het kasteel bekijken wat deels in oude luister is hersteld maar waar ook weer moderne kunst is te zien, Jan Cremer bijvoorbeeld.

woensdag 30 augustus 2017

QR code

Een geweldige reclamestunt, deze enorme QR code op de muur van een fabriek geschilderd.
Hij werkt ook nog als je van de overkant van het kanaal je mobiel erop richt wat iedereen waarschijnlijk gaat uitproberen!
Gezien aan het Albertkanaal nabij Hasselt in België.

maandag 28 augustus 2017

Paper Art 2017

Weer een mooie expo in het Coda in Apeldoorn: Paper Art 2017.
Hier zie je wat een enorme mogelijkheden papier in zich heeft. We zien werken van geperst, geknipt, gescheurd, geplakt en gevouwen papier, van vloeipapier en van karton.
Dit werk sprong er uit: op het eerste gezicht kleurige vierkanten papier slordig op een witte muur geplakt. Op het tweede gezicht vormt de schaduw bij elk vierkant het profiel van een gezicht. Heel verrassend!
Een werk van Kumi Yamashita.

vrijdag 25 augustus 2017

Chapeaux

Op de valreep zag ik nog de tentoonstelling  Chapeaux in Paleis het Loo, met de hoeden van Beatrix. De gids vertelde dat Beatrix niet wilde dat er foto's van haar hoeden genomen werden maar ze zijn natuurlijk overbekend dus dat is niet echt een ramp.
De hoeden zijn prachtig gepresenteerd, strak op een rij, op kleur en op soort. De gids vertelde dat ze allemaal getoond worden op ware hoogte, aangepast aan de lengte van Beatrix zelf dus. En ze is niet zo groot blijkt. Naar het bekende silhouet van de koningin zijn eenvoudige draadfiguren gemaakt waarop de hoeden geplaatst zijn. Het is allemaal simpel maar perfect gedaan door Maarten Spruijt, ik zeg: Chapeau! Op de expositie zien we de vele variaties op de bol, de rand en de versieringen, ze zijn bijna oneindig. Wat mij wel aanstaat is dat de hoeden soms weer vermaakt en aangepast worden, een reden om geen ontwerper of jaartal te vermelden.
Nog een kleine anekdote van de gids: bij de opening van de tentoonstelling arriveerde Beatrix, zonder hoed! Op een opmerking daarover zei ze vrolijk: 'Ze zijn allemaal hier!'
De foto komt van de website van Paleis het Loo.

woensdag 23 augustus 2017

Ik speel dus ik ben

Al jaren bewaar ik een knipsel van de wijnglazenkroonluchter van Eibert Draisma. Nu zag ik dat hij in het Rijksmuseum Twente exposeerde, dus hup naar Enschede. De tentoonstelling Ik speel dus ik ben bevat kinetische (ofwel bewegende) installaties van verschillende kunstenaars. De tentoonstelling is niet zo groot en de werken zijn nogal verschillend maar een paar dingen sprongen er echt uit. Zoro Feigl maakte een installatie die hoepels van verschillende grootte om en over elkaar heen en weer liet draaien aan een stang. Heel simpel, maar heel aantrekkelijk. Nog fraaier was de installatie van Michiel Martens en Jetske Visser die al spelend met O-led strips (wat dat ook moge zijn) ontdekten dat ze er al ronddraaiend uitzien als zeepbellen, glanzend en licht vervormend, werkelijk prachtig.
Eibert zelf had zijn complete werkplaats verhuisd naar de museum waar hij af en toe ook aanwezig was (helaas niet nu). De zaal stond vol met gekke lampjes en rare robotachtige dingetjes en warempel, daar hing ook de kroonluchter.

maandag 21 augustus 2017

Hou je adem in

Een debuut van Holly Seddon: Hou je adem in. Alex Dale is journalist en ze schrijft een stuk over mensen die al heel lang in coma liggen. Daardoor ontmoet ze een patiënt die ze kent: Amy Stevenson, een leeftijdsgenoot die op vijftienjarige leeftijd is aangevallen en sindsdien in coma verkeert. Alex besluit Amy's verhaal te gaan schrijven en ontrafelt stukje bij beetje wat er met haar is gebeurd. Het boek is in korte hoofdstukken opgedeeld die allemaal zijn geschreven vanuit een andere persoon, ook vanuit Amy. Vlot en boeiend geschreven, een spannend debuut, echt iets voor de vakantie.

zaterdag 19 augustus 2017

De wensdagen

In het boek De wensdagen beschrijft Patricia Wessels haar jeugd in de Jordaan, als kind van hippieouders. Haar ouders zijn gescheiden, zeer tegen de zin van haar moeder en haar vader woont in Indonesië waar hij aan zijn ideaal werkt, het bouwen van een ziekenhuis. De enkele keer dat hij thuis komt wordt hij liefdevol ontvangen en soms mogen Patricia en haar broertje dan een hele dag wensen wat ze willen doen, de wensdagen. Als haar vader weer weg is herneemt het zware leven zich weer voor het gezin, ze zijn arm, moeder is verdrietig en zelfs heel depressief en Patricia en haar broertje worden zo'n beetje aan hun lot overgelaten. Daaraan komt een einde als haar moeder een nieuwe vriend krijgt, Wallie. Patricia is jaloers, de mythe van hun gezin is door haar moeder al die jaren in stand gehouden dus Patricia snapt niet wat Wallie in hun gezin moet. Ze ziet dat langzaam maar zeker Wallie steeds meer plaats opeist in hun huis. Ook de verhouding met haar moeder die vroeger heel liefdevol was wordt steeds moeizamer.
Het boek speelt in de jaren zeventig toen Patricia een kind was. Het tijdsbeeld is heel herkenbaar: hippies, de Jordanezen met hun ongezouten mening, de witkar en de Provo's, vader Fred was één van de oprichters van Paradiso en Roel van Duijn kwam bij hun thuis. Het is boeiend te lezen hoe Patricia haar jongste jaren ervaart en als ze ouder wordt kritischer wordt ten opzichte van haar ouders. Heel lezenswaard.

woensdag 16 augustus 2017

Hasselt (3)

We hadden nog wat tijd te doden èn het regende dus vandaar dat we de expo Celibataire Diva's bezochten in Hasselt. Ik verwachtte een rijtje schilderijen in de gangen van het oude Herkenrode Refugehuis, maar het was een ongekende ervaring! In de enorme ruimtes van het pand zijn voor alle zalen en gangen passende kunstwerken geselecteerd en mooi uitgelicht. Het pand is enorm groot en het duurde dan ook wel bijna twee uur voor we alles gezien hadden. Bij elk werk was de informatie op een met kant afgezet zakdoekje bedrukt. Er hing onder meer werk van Jan Fabre, een kruisbeeld met een staart van iriserende kevervleugels, iets wat hij vaker gebruikt in zijn werk. Van Warner Berckmans een grote cirkel van blauwe stukjes glas, heel fraai in zijn eenvoud. Bart Lens maakte Absentia, een werk gemaakt van koperen driehoekjes, nogal architecturaal hangt het in de ruimte, schitterend uitgelicht. Het grootste werk was van Nick Ervinck, een 11 meter lange eikenhouten gestileerde klooster of is het een basiliek. Een enorm werk dat perfect past in de grote zaal waarin het geëxposeerd wordt. Ook groot maar minder massief is het werk van Ceijssens en Vrancken. Met vier ronddraaiende projectors tonen zij op de wanden en op vellen hostiepapier een processie ondersteund door fanfaremuziek. In een schaal liggen uitgestanste cirkels die je mag proeven. Het einde van de expo wordt gevormd door interactieve werk van Rob Sweere. 'De beleving van het publiek is het daadwerkelijke kunstwerk'. Je kunt in een ronde ietwat surrealistische ruimte gaan zitten of merkwaardig gevormde toeters op je hoofd zetten en luisteren naar geluiden die je in een meditatieve toestand moeten brengen. Of dat nou wel of niet lukt, het is wel een leuke ervaring.
Mocht je nog in Hasselt komen, deze tentoonstelling is een aanrader. Nog gratis ook. Tot 3 september te zien.