zaterdag 30 november 2013

Vette dinsdag

Thomas Kleibeuker is chirurg. Als hij ontdekt dat hij een enorm fout heeft gemaakt bij een operatie neemt hij de benen, bedrinkt zich en duikt onder in het carnaval. Alhoewel het stuk Vette dinsdag drie spelers heeft is het in feit een monoloog van Kees Hulst, de twee andere acteurs spelen slechts een zwijgende bijrol. De tekst van Peer Wittenbols is soms grappig, maar ook vaak nogal wijdlopig en wat hoogdravend. Vaak rijmt de tekst en daardoor krijg je soms het idee dat je naar een stuk van Brederode of Hooft kijkt. Toch doet Kees Hulst het goed, als hij vertelt hoe hij en een collega-chirurg op de vlucht slaan voor de politie zie je het moeiteloos voor je.

vrijdag 29 november 2013

De post

Mijn man komt triomfantelijk binnen met de post. Op mijn brief staat 65 jaar, op zijn post staat Beste avonturier.
Nou, het klopt allebei niet...

donderdag 28 november 2013

Kippenvel

Iemand zin in zingen?

woensdag 27 november 2013

Oeloek

Er staat een in bubbeltjesfolie verpakte man op het toneel. Een vrouw komt driftig aanlopen en zegt in haar mobieltje: 'jaja, ik had dus een man besteld, maar hij doet het niet!'. Er volgt een pittig telefoongesprek, de man wordt uitgepakt en er blijkt een gebruiksaanwijzing bij te zitten. Deze scène is net als de anderen in het programma Prille roest allemaal even snel, grappig en origineel. Wat te denken van een uitvaartbegeleider die een buikspreekpop uit zijn tas haalt, 'O, dat is tegenwoordig heel normaal. En wilt u dat de pop de as uitstrooit?'
Naast dit soort grappen zijn de acteurs ook heel acrobatisch en kan de enige vrouw in het gezelschap ook nog eens heel goed zingen. De ene scène loopt naadloos door in de andere. Bij regen op het tennisveld wordt het speelveld bliksemsnel afgedekt met een groot zeil dat uiteindelijk over het publiek wordt heengetrokken. Als het dan weer terug op het toneel ligt fungeert het heel suggestief als wilde zee, simpel omhoog gezwaaid door twee acteurs, op de achtergrond het decorstuk dat op een balk is gezet waardoor het wiebelt: een bootje op woeste zee dus.
Eerder speelden ze op het Vijfhoekhuiskamerfestival, een goeie zet want nu was de zaal uitverkocht: Oeloek.

dinsdag 26 november 2013

Elle s' en va

Het is echt een feelgoodroadmovie voor 60 plussers: Elle s'en va. Gisteren zat de hele zaal bomvol, (maandagmiddag!) met de doelgroep.
Catherine Deneuve speelt Bettie, een 63-jarige restauranthoudster die er ineens schoon genoeg van krijgt als ze hoort dat haar ex een nieuw liefje heeft dat ook nog zwanger is. Ze laat de boel de boel en stapt in haar auto om een eind weg te rijden. Ze komt terecht aan de keukentafel van een oud boertje, belandt in bed met een jonge charmeur (die de dodelijke zin uitspreekt: 'vroeger was je vast beeldschoon') en wordt gebeld door haar dochter waar ze nauwelijks contact mee heeft met de vraag haar kleinzoon naar zijn opa te brengen. Charly en zij kennen elkaar nauwelijks en in eerste instantie is het contact niet erg makkelijk. Nadat hij het bloed onder haar nagels heeft gehaald komen ze toch nader tot elkaar. Om het verhaal helemaal af te maken blijkt de opa toch niet zo'n nurkse man als hij eerst lijkt, enfin, een happy end.
Geslaagde film. Deneuve is prettig om naar te kijken maar de ontdekking van deze film is Charly (Nemo Schiffman), wat een talent.

maandag 25 november 2013

Koninklijke putdeksel

Werkelijk, je zult toch ter ere van je kroning 'vereerd' worden met een putdeksel! Dat is nog erger dan een koninklijke koektrommel. En dan ook nog zo slordig in het plaveisel gekwakt.
Ik wist dat ie ergens bij de Grote Markt lag, ben er zelfs al minstens 50 keer overheen gereden, maar ben vandaag eens op zoek gegaan waar hij nu echt te vinden is. In de Koningstraat dus, vlakbij de ingang van het stadhuis.

zaterdag 23 november 2013

High Chaparral

Gekregen van iemand die snapt wat ik bedoel met 'vintage' ansichten, deze kaart van John Cannon (de acteur Leif Erickson). Hij speelde vroeger in High Chaparral, een cowboyserie van toen ik tien was denk ik. Ik kan me de hele John niet meer herinneren, maar als ik de serie even googel stuit ik op de foto van Manolito en ja, daar komt weer wat bovendrijven...

donderdag 21 november 2013

Turn on the lights

Vandaag werd op spectaculaire wijze de 'feestmaand' geopend op de Dam in Amsterdam. Turn on the ligths is een lichttheatershow waarmee de Bijenkorf het winterwinkelseizoen inluidt. De straattheatergroep Plasticiens Volants lieten hun enorme fantasiefiguren boven de hoofden van het publiek zweven, zeemeerminachtige wezens, losse hoofden en een enorme slang. Daartussendoor steltlopers in verlichte pakken en dat alles begeleid door harde muziek. Als klapstuk van het spektakel werd de feestverlichting van de Bijenkorf ontstoken, spetterde er vuurwerk vanaf het dak en dwarrelde er over de hele Dam confetti.
Waarmee maar even duidelijk wordt gemaakt wie hier de koning is in shoppingland.

dinsdag 19 november 2013

Max Poppink

Ze zijn uit het leven gegrepen, de beeldjes van Max Poppink. IJverige muzikanten en kwelende zangeressen, vrolijke fietsers en zingende nonnen. Het zijn een soort driedimensionale karikaturen, gemaakt met een eigen recept van papier en klei. Je wordt er vrolijk van.
Te zien in de vitrine van de bieb Haarlem Centrum, bij Coffeestar.

maandag 18 november 2013

Save our souls

Dank zij een optreden met mijn koor in de Nieuwe Bavo ben ik nu in het bezit van dit geweldige hebbedingetje: een Prayerbox, ofwel alles wat de katholieke mens nodig heeft voor onderweg. Het bevat, naast een blaadje met gebeden, een klein kruisje, een minirozenkrans en een buisje wijwater.
Nou, wie doet me nog wat?

zondag 17 november 2013

Concurrentie

Het is 's nachts half een en ik lig nog even te lezen. Het kattenluikje kleppert en daar komt de poes binnen draven. Met een aanloop springt Fritz op bed waar hij zich uitgebreid nestelt  bovenop mijn zacht snurkende man en begint te spinnen. Met half gesloten ogen werpt hij mij een innig tevreden en triomfantelijke blik toe: Zo, die is de hele nacht van mij!

zaterdag 16 november 2013

De wilden

Ik had wel wat thrillers gelezen van Marion Pauw, maar haar boek De Wilden is wel heel iets anders. Hoofdpersoon Naní is echtgenote van een succesvol architect en moeder van twee pubers. Zelf runt ze een klein cateringbedrijfje. Ze leidt het stereotiepe leventje van de nouveau riche in Amsterdam-zuid totdat ze een affaire krijgt met een van haar medewerkers, waar haar dochter op genante wijze achter komt. Naní wordt min of meer verbannen uit haar eigen huis. Ze besluit dan maar helemaal ver weg te gaan en vertrekt naar Panama.
Het verhaal begint met een excursie in de jungle. Als Naní even achterblijft om te plassen raakt ze haar groep kwijt. Een paar dagen weet ze te overleven en dan wordt ze gevonden door mensen van een indianenstam die haar liefdevol opnemen en verzorgen. Volgens hun geesten zal Naní ervoor zorgen dat het dorp een school zal krijgen waardoor de regering hun kinderen niet kan wegvoeren naar de grote stad. Als Naní eenmaal weer terug in de bewoonde wereld is merkt ze dat ze nog steeds niet welkom is bij haar gezin en keert ze weer terug om te zorgen dat die school er ook daadwerkelijk komt.
Het boek leest als een trein. Het overleven in de jungle en de totaal andere cultuur van de Indianen en haar verhouding met haar gezin is mooi verweven met elkaar.  Het geeft ook te denken over de enorme verschillen tussen Westerse en niet-Westerse culturen, wat het belang is van geld en het nut van ontwikkelingshulp.

vrijdag 15 november 2013

Plan Kruutntoone

Het is een driemansband uit Groningen, Plan Kruutntoone, alhoewel de drummer ons toevertrouwde dat hij uit Rotterdam komt. Ze doen wat denken aan Spinvis en De Kift. Sobere gedichten gemengd met keiharde polderjazz. Een zanger met banjo, een bassist en een eigengereide drummer die in een krachtig staccato steeds een slag slaat, of een piepend naaimachientje bedient. Gisteren speelden ze in de Pletterij, die aangename huiskamer. Jammer dat de muziek soms de zang overstemde, ik had de teksten graag wat beter gehoord.
Heel subtiel, het allerlaatste nootje van het concert was voor de drummer: één tikje op een houten kleerhanger.

woensdag 13 november 2013

Lichtjes

Haarlem heeft het silhouet van de Bavo als feestverlichting, Heemstede koos voor het gemeentehuis.
Ook gezellig.

dinsdag 12 november 2013

Schemerlicht

Voor als je een beetje gezellig wilt fietsen: het fietsschemerlampje!

maandag 11 november 2013

Omgekeerd lezen

Grappig idee, deze spreuken op het raam bij wijze van vitrage. Net als je in het voorbijgaan onopvallend probeert te lezen wat er staat zie je het enige zinnetje wat je vanaf de buitenkant wél goed kunt lezen: Lastig hè, omgekeerd lezen?

zondag 10 november 2013

Seinwezen

Een bijzondere plek: het Seinwezen. Om er te komen moet je over een spannend weggetje langs Manege Vos, zo'n weggetje waarvan je niet wist dat ie bestond. Bijna aan het einde staat een oud NS pand, wat onlangs helemaal is opgeknapt. Je kunt het pand huren voor bijeenkomsten of vergaderingen.
Gisteren was er het Fort Festijn, een 'gezellig klein festijn met een mix van leuke cadeautjes voor de feestdagen, workshops en inspiratie' aldus de website. Hartstikke hip en VT-wonenachtig allemaal.

zaterdag 9 november 2013

Mmmm...meelwormen!

Het was druk bij de insectenproeverij vandaag in de bieb. Nog voor kokkin Daisy van Bugbon haar hapjes had uitgestald stonden de eerste wachtenden al bij haar tafeltje. Dank zij de leuke aankleding met spanen bakjes en bananenblad zag zelfs de chocolademuffin met duidelijk zichtbare wormpjes er uitnodigend uit en werd er dapper geproefd. Deze nieuwe lekkernijen maakten duidelijk de tongen los want er werden veel vragen gesteld en levendige discussies gevoerd.
En dat allemaal naar aanleiding van het Nederland Leestgeschenk Erik of het klein insectenboek.

vrijdag 8 november 2013

Kopstuk

Voor wie het ontgaan is: Haarlem bezit sinds kort een nieuw beeld.
Het is de kop van Harry Mulisch, zich koesterend in het zonnetje, alsof hij op een terrasje zit, daar op de Grote Markt.

donderdag 7 november 2013

Metamorfose

Persoonlijk vond ik er nooit veel mis mee, met de bovenverdieping van de bieb in Haarlem Centrum: praktisch en duidelijk, alles was goed te vinden, prima.
Maar nu! De etage heeft een metamorfose ondergaan. Ruim en licht en uitnodigend en met volop comfortabele zitplekken. Komt dat zien!

Zie hier het riante uitzicht vanaf de bank bij de afdeling Reizen en Geschiedenis.

woensdag 6 november 2013

Gekken en dwazen

Wat is dat toch voor rare geldingsdrang om overal je naam op te schrijven? Hier in de Hoofdwacht is het luik driftig beschreven.
Kennelijk heeft het een historische waarde want bij de laatste verfbeurt zijn ze niet weg geplamuurd.

maandag 4 november 2013

Echt Hema

Hij stond er net nog, de kunstlijnetalage bij de Hema in de Kruisstraat, dus je kunt er op een holletje nog heen.
Gekleurde en lichtgevende vissen van Ap Esenbrink gemaakt van plastic afval (of zou het nieuw gekocht zijn, dat hoop ik maar niet), enfin, fris en kleurig. Bij de Hema dus.

zondag 3 november 2013

Kunstlijn

Er was weer zoveel te zien deze Kunstlijn, dat het bijna verlammend werkte. Ik was vandaag in ieder geval al erg tevreden met een ommetje op de Grote Markt: de zeer gevarieerde overzichtstentoonstelling in de Vishal en even het stadhuis en de refter in en uit. Daarna een kijkje in de Hoofdwacht waar boven Rob Slooten, met kleurige strakke foto's, en Jack Prins, met fraai frutselig ijzerwerk exposeerden. Beneden Marjan Jaspers met keramiek en schilderijen met daarin een schermpje met bewegend beeld, heel hip. (Op de foto: hond kijkt geïnteresseerd naar een filmpje van zichzelf, heel grappig).


zaterdag 2 november 2013

Tambú

De naam zegt het al: in het stuk Tambú, a freedom song van het Volksoperahuis speelt de tambú de hoofdrol. Een tambú is een trommel, maar ook een manier van dansen en muziek maken en een symbool voor de opstand van de slaven op Curaçao.
In het stuk verkoopt Johnny, die op Curaçao woont, de tambú van zijn vader aan het Historisch Museum (het zou erger kunnen zou je zeggen). Als zijn halfbroer, de hardloper Lorenzo, die in Rotterdam woont, naar Curaçao komt en dan ziek wordt weet Johnny het zeker, dat komt omdat de Tambú uit de familie is. Hij steelt hem terug en Lorenzo geneest en kan de marathon lopen.
Albert Schoobaar en Kees Scholten spelen niet alleen de broers, maar met evenveel gemak de stiefvader van Lorenzo, de museumdirecteur of twee vrouwen bij de begrafenis van de vader.
Belangrijk in dit stuk is uiteraard de muziek, verzorgd door een Caribische band, de massieve tambúspeler Ompi Tio, die ook nog enkele grappige kleine rolletjes meespeelt, en de drie zangeressen (waaronder Izaline Calister).
Een fijn stuk over verleden, familie en identiteit.

(Foto van Jochem Jurgen beeld: Bart Sparnaaij)

vrijdag 1 november 2013

Fantasie

Ik luister mijmerend de conversatie van de kleindochters af. Wat hebben ze toch een leuke onschuldige fantasie.
'Ik was een lief meisjesschildpadje en was vriend met alle zeedieren'.
'In het echt was ik een waterkonijn en jij was mijn baasje'.
'Ik pakte een boekje voor mijn baby'.
'Pas op, er komt een onzichtbare reus, dat is mijn vriend'.
'De mijne ook'.
En dan vanuit het niets: 'Ik pakte een mes en sneed zijn benen doormidden, toen viel ie op de grond'.