Eindsprint

Het was een warme avond. Vlijtig was ik bezig met de plantjes in mijn voortuin. Hoog in de lucht schreeuwden gierzwaluwen, de zomer liep ten einde.

Er kwam een vrouwtje aangestommeld, ze klemde zich stevig vast aan haar rollator. Aan haar voeten prijkten, als een tastbare contradictio in terminis, een paar hagelwitte Nikes. Haar tempo lag laag, maar eindelijk had ze mijn aanplant bereikt. ‘Zo’, zei ze ’dat ziet er goed uit’. Ik knikte, maar voor ik een antwoord had bedacht rebbelde ze al verder. ‘Vroeger hield ik ook erg van tuinieren, maar ja, mijn knieën hè? Toen mijn man nog leefde hadden we zelfs een moestuintje, en elke dag verse groente!’ Ik gieterde ondertussen wat door. ‘Ja kind, goed water geven hoor, dat hebben ze nodig met dit weer.’ Ze had het zich ondertussen gemakkelijk gemaakt op het zitje van haar rollator. Dit kon nog even duren schatte ik. ‘In de oorlog kwam dat goed van pas dat je zelf verbouwde, we hadden toch steeds wat te eten. Nu weet niemand meer hoe je zelf groente moet verbouwen. Die moestuintjes van Albert Heijn, dat lukt toch niemand? Veels te kleine potjes…’ Ja, dat klopte wel dacht ik bij mezelf. Ik had van niemand gehoord dat ze een behoorlijke oogst hadden binnengehaald. Maar ze was al overgestapt op het weer. ‘Morgen gaat het regenen was net op TV. Gelukkig maar want ik vind het veels te warm. Ik krijg altijd last van mijn knieën met dit weer, gek hè? Daarom loop ik zo langzaam.’ Ondertussen was ik aan het wieden geslagen , er werd van mij toch geen antwoord verwacht. ‘Daar zit nog wat onkruid’, ze wees behulpzaam met een witte schoen naar een plantje dat ik eigenlijk wel had willen laten staan. ‘Dat moet je weghalen hoor, voor je het weet zit je hele tuin onder’ doceerde ze.
De buurpoes kwam aanlopen en snuffelde aan een rollatorband. ‘Kijk, een poes’ zei ze, ‘kom dan poezebeest’ en ze maakte lokkende geluidjes. Schijt ie niet in je tuin? Daar moet je voor uitkijken hoor. Koffiedik strooien, daar houden ze niet van.’ Zuchtend werkte ze zich weer overeind en greep haar stuur vast. ‘Nou meid, ik ga weer verder. Gezellig even met je gepraat te hebben. Wil je wel weten dat jij de eerste bent vandaag die ik spreek?’ En daar ging ze weer, voetje voor voetje in haar witte sportschoenen. Jammer van die knieën.