Oranje

30 April, koninginnedag.
Heel Nederland hult zich in oranje. En wàt doet de koninklijke familie....?

Roze wordt het nieuwe oranje.

(De foto is geleend van nu.nl)

Werken met zorg

Werken met zorg, door Ingeborg Wind, is een nostalgisch en informatief boek over de geschiedenis van de zorg in Nederland. Het bevat vele geweldige foto´s (van het Spaarnestad Archief). We zien verpleegsters met gesteven schorten, oude mannetjes in armenhuizen, de eerste ambulance's, kinderen in het bio-vakantieoord en vakantiekolonie's. Veel ouderen zullen een 'oh ja' ervaring krijgen bij het zien van de foto´s. Dat had ik zelf bij de foto's van de schooltandarts, die ziet er op de foto nog steeds even eng uit als ik het destijds vond.
Voor de tekst heeft de schrijfster gesprekken gevoerd met Tine Henkelman, een door de wol geverfde verpleegkundige die in 1935 haar carrière begon.
In deze serie van Terra verschenen ook: Leven in grootmoeders tijd, Stadsleven in grootmoeders tijd en Het vergeten landleven.

Lake Superior

Lake Superior is niet alleen het grootste zoetwatermeer ter wereld maar ook de nieuwste band rond Jeroen te Loo.
Gisteren was de CD presentatie in het Patronaatcafé. Aardige country/folk/rock met een prettige combinatie van de stemmen van Jeroen en Else.

Keukenhof

Grote tulpen, kleine tulpen, parkiettulpen, pioentulpen, zwarte tulpen, dubbelbloemige tulpen, laatbloeiende tulpen, dubbele late tulpen, meerbloemige tulpen, gefranjerde tulpen, enkelbloemige tulpen.
(En narcissen, hyacinten, blauwe druifjes, orchideeën, bromelia’s en nog veel meer).
En héél veel fotograferende mensen …

Erika Stucky (2)

Varkensoortjes? Heeft ze nu echt varkensoortjes op haar hoofd of is het een rare strik? Later vraagt ze zelf: 'Do you like my pig´s ears? It´s dogfood!' Een staaltje van de eigenzinnigheid van deze zangeres.
Na het vorige concert van Erika Stucky schreef ik 'meer, meer' en ik werd op mijn wenken bediend. Gisteren speelde ze in de Lantaren in Rotterdam.
Ook deze keer weer een prachtig concert, dat mens heeft een geweldige stem en een enorme uitstraling. Ze werd begeleid door Jon Sass op tuba en drummer Lucas Niggli. Met een nonchalante vanzelfsprekendheid staat ze daar en geeft met een paar simpele handgebaren een enorme swing aan haar liedjes. Zo geeft ze een heel eigen vertolking van I heard it through the grapevine en All I really want to do, maar draait haar hand niet om voor de experimentelere geluiden, zoals duivengekoer en vogelgeluiden. Gekke filmpjes vormen een passende achtergrond voor haar eigen liedjes. En dan nog de fantastische drumsolo!
Zo´n mooi concert in zo´n klein zaaltje, het is niet te begrijpen...

Green Wing

De eerste tig afleveringen heb ik gemist, zodat ik nu nog steeds niet precies weet wie wie is en hoe de onderlinge verhoudingen liggen, maar dat maakt niet uit. Green Wing is een hilarische Engelse serie over artsen en verpleegkundigen in een ziekenhuis. Het is een kruising tussen Monty Pyton en Cold Feet, zoiets. Er zit een verhaallijn in maar het heeft allerlei gekke zijsprongetjes. Het vorig seizoen eindigde ermee, als ik het wel heb, dat twee artsen een ambulance hadden gekaapt, en daarmee van een klif stortten. Einde van de serie leek het, maar plots is daar op Canvas weer een nieuwe episode!
Leuk is ook hoe het camerawerk is gedaan, soms in slowmotion, dan weer fast forward, wat een heel grappig effect heeft. De muziek heeft daarbij ook een belangrijke rol.
Nou ja, niet na te vertellen, gewoon maar eens kijken, a.s. vrijdag weer rond 23.30 op Canvas.

Uitzicht

Je loopt in het centrum van Haarlem en het is tijd voor een plaspauze. Ga dan naar de toiletten van V & D op de 6e etage en pik even het prachtige uitzicht mee. Zo sympathiek ook dat er een klein trapje staat om net over het randje van het balkon te kunnen kijken!
(Klik op de foto voor een vergroting.)

Rotonde

Kijk, zo kan het ook, een rotonde met alléén maar fietsers!

Dorine de Vos

Leuk tasje zeg!
Nee, het is geen tasje, het is een boek. Een boek over het beroemde Hotel New York (HNY) in Rotterdam. Waar vroeger de emigranten vertrokken naar Amerika is sinds 1993 een hotel/restaurant. Over dat hotel gaat dit boekje, er staan wat verhalen in, van o.a. Kees van Kooten, en foto´s van het hotel in wording. En lijstjes met vergeten voorwerpen en de boodschappen gedurende zes jaar. Het is wat onduidelijk of het een kinderboek is of niet, ach, wat maakt het uit, het is echt een boekje voor de heb. Vooral de lay-out en de leuke illustraties van Dorine de Vos zijn helemaal top. Ze tekent in een simpele kinderlijke stijl waar je helemaal vrolijk van wordt. Zo heeft ze zich ook bemoeid met de folder uit mijn archief over de watertaxi.
Wil je het boekje De hotelpoes & andere souvenirs aanschaffen, dan moet je waarschijnlijk wel naar het winkeltje van HNY, (niet dat dat een straf is) met de watertaxi dus!

De jongen in de gestreepte pyjama

Een bijzonder boek, deze roman van John Boyne. Het gaat over een negenjarig jongetje, zoon van een nazicommandant, dat met zijn familie vlakbij kamp Auschwitz komt te wonen. Hij verzint kinderlijke verklaringen voor alles wat hij ziet, maar kan zich geen voorstelling maken van de werkelijkheid, ook niet als hij door de afrastering heen kennis maakt met een leeftijdsgenootje in het kamp. Zelfs op het einde, dat bizar is, heeft hij niet door hoe gruwelijk de waarheid eigenlijk is.
Een boek dat je in een paar uurtjes uit hebt maar dat wel wat langer blijft hangen.

Het Beukorkest

Een zwanger meisje met een kraai op haar schouder, breiend op het kioskje dat in de zaal staat. Een vrouw met een baard. Grote schilderingen aan de wanden. Een man in een met kreten beschilderd pak, teksten schrijvend op vellen papier die hij aan een waslijn hangt. Voordat het Beukorkest nog maar één noot heeft gespeeld is er al van alles te beleven in de zaal. Als de muzikanten eenmaal gaan spelen heeft het geheel wel wat weg van een circus, een energieke gecontroleerde chaos. Stuurbaard Bakkebaard, André Manuel, een blazer van De Kift en nog vele anderen vormen dit orkest, een samenwerkingsproject waarbij zo´n 10 -15 man op het podium staan, in wisselende samenstelling. Zo komt de man in het beschilderde pak, Arjan Amin, af en toe een liedje zingen, speelt Patrick Votrian een duet vanaf het balkon met de trompettist op het toneel (die trouwens de hele avond een enorme theemuts met de afbeelding van een vissekop op zijn hoofd heeft) en duikt er af en toe een knorrige heer in pak op die zingt en wat in een saxofoon toetert. En verder hoor je af en toe het heel herkenbare Stuurbaard Bakkebaardsoundje, zo´n ouderwets megafoongeluid.

Intussen gaat de vrouw met de baard de zaal rond met een kleurig koffertje om stukjes kaas uit te delen en het andere meisje (inmiddels 'bevallen' van een enorme kraai...) loopt rond met een mandje met snoepjes op haar hoofd.
Wat kan ik er nog meer over zeggen, het was een gebeuren, gisteren in het Patronaat.

You the living

Voor sommigen te langdradig maar ik vond hem wel leuk, de film You the Living, ofwel Du Levande zoals de originele titel luidt. Het zijn korte scenes, zeer statisch gefilmd, de camera staat vast en de mensen bewegen ook nauwelijks. De decors zijn kaal en grauw en de taferelen zijn grappig, gek of wat vervreemdend. Eigenlijk lijkt de film nog het meest op een aaneenschakeling van gefilmde cartoons. Zoals deze, een man rijdt langzaam langs in een auto en vertelt hangend uit het raampje de rare droom die hij had. In een volgende scène zien we de droom zelf, je weet dan al dat hij de truc met het tafellaken gaat doen. De tafel blijkt wel èrg lang en het servies is wel 200 jaar oud....
Een film die je niet moet uitleggen maar gewoon moet ondergaan.

Oost-Indiëstraat

Lente in de Leidsebuurt!

Pauni Trio

Meerstemmig gezang van de Balkan, dat hoor je niet vaak in het Patronaat. Afgelopen zondag trad het Pauni Trio op in het Patronaatcafé, drie Nederlandse meiden met fantastische stemmen. Ze zongen Bulgaarse liedjes, die zeer authentiek Bulgaars klonken compleet met schelle keelstemmen en a capella polyfone zang. Prachtig!

Sterallures? Integendeel, de charmante sopraan ging in de pauze gewoon de zaal rond met hapjes. Zelf gebakken?

11.000.000

Elf miljoen foto´s bezit het Spaarnestad Photo archief!
Als archivaris van twee laatjes met plaatjes was ik daar natuurlijk geweldig nieuwsgierig naar. Gisteren kon ik er een kijkje nemen tijdens het Museumweekend. Freek Baars, de collectiebeheerder, leidde ons met gepaste trots rond. Al bij binnenkomst in het gangetje waar kasten vol ingebonden jaargangen Katholieke Illustraties, Libelle's, Margrieten en nog veel meer tijdschriften stonden begonnen mijn kwijlspieren te werken. En dat werd nog erger bij het zien van al die ladenkasten waarin de foto´s gesorteerd waren. Luilekkerland voor plaatjesliefhebbers! Dank zij een decimaal systeem, waar Jan Bomans (ja, de broer van) zijn levenswerk van gemaakt heeft is alles nog terug te vinden ook. Freek Baars toonde ons vele foto's, zoals de oudst gepubliceerde tijdschriftfoto, in scène gezette foto´s en voorbeelden van toegepaste censuur waarop iets te wufte decolleté's waren bijgewerkt.
Het archief is nu over verschillende gebouwen verdeeld, men hoopt ooit een nieuwe en betere behuizing te vinden. Toen het woord brand viel trok er een angstige siddering door de zaal, maar Freek verzekerde ons dat de brandweer er binnen vijf minuten zou moeten zijn.
Tot slot stelde Freek "dit archief is de parel in de kroon van Haarlem!". En gelijk heeft hij! Ze zoeken nog vrijwilligers, zal ik....?
(De foto komt uit mijn eigen archief, maar via een omweg ongetwijfeld ook bij de Spaarnestad vandaan).

Goud van oud

Omdat ze niet veel tijd hadden om speciaal voor dit concert te repeteren bedachten de leden van Koor Lokaal iets anders, elk koorlid mocht een speciaal verzoeknummer doen uit hun oude repertoire. In het begeleidende boekje kon je lezen waarom dat nummer zo speciaal was voor de zangers en tijdens het concert werd er een bijpassend voorwerp op een met gouden lap bekleed tafeltje geplaatst. Een simpele aanpak die eigenlijk heel goed werkt. Het geeft een toegevoegde waarde aan het concert als je weet wat een lied voor iemand betekent. Zo had Kris veel steun aan het 'Magnificat quarti toni' toen haar moeder overleden was en geeft 'La nuict froide et sombre' aan Mathilde het gevoel over te gaan van een koude sombere nacht naar een dag vol licht en kleur. Mooi uitgevoerd ook, deze liederen, een geslaagd concert in de dorpskerk van Santpoort.
In juli gaat dit koor ook een opera opvoeren, l'Elisir d'amore van Donizetti, iets om in de gaten te houden!

Voorbij

Ik fietste door een straat. Er kwam een vrouw uit haar huis. Ze riep naar haar kinderen: Bertje, Maaike, Ankie, binnenkomen, EEETEN! En ik besefte met een pang: dit hoef ik nooit meer te doen, mijn kinderen spelen niet meer buiten, wonen zelfs niet meer thuis. Dat is alweer voorbij.

Empties

In de film Empties is de 65-jarige Josef Tkaloun zijn werk als leraar zat en neemt ontslag. Maar thuis zitten bij zijn vittende vrouw Eliska lijkt hem ook niks dus hij zoekt weer een baantje. Hij gaat werken bij de afdeling lege flessen (de ‘empties’) in een supermarkt. Dat bevalt hem prima door alle leuke contacten die hij heeft met collega’s en klanten. Ondertussen droomt hij van verleidelijke vrouwen in treincoupé’s, geïnspireerd door een aantrekkelijke collega en de spoorrails waar hij naast woont.
Op een kwade dag wordt hij aan de kant gezet omdat er een statiegeldmachine is aangeschaft. Hij mag nog wel achter de schermen blijven werken, maar daar bedankt hij voor. En dit gebeurt allemaal net voor het uitstapje dat hij in petto heeft voor zijn vrouw omdat ze veertig jaar getrouwd zijn. Dat blijkt een verrassingstochtje in een luchtballon te zijn, wat een paar mooie beelden en een verzoening met zijn vrouw oplevert. Even denk je dat Josef zijn bestemming heeft gevonden als luchtballonpiloot, maar tijdens de aftiteling blijkt dat hij toch zijn andere dromen volgt.
Een sympathieke film die gaandeweg steeds leuker wordt. Dit is het derde deel in een trilogie over liefde, leven en leeftijd van regisseur Jan Sverák. Hiernaar wordt nog even subtiel verwezen in de film als Eliska in de TV gids de film Kolya aanstreept, deel twee uit de serie.
Nog tot en met 16 april te zien in de Toneelschuur.

Haarlem Oost

Gelokt door een artikel in het Haarlems Dagblad ging ik even een kijkje nemen in de oude L.T.S. waar de expositie 'Kijken naar Haarlem Oost' te zien is. Eerlijk gezegd vond ik de tentoonstelling niet veel toevoegen aan de website, maar daar dachten de vrouwen die in de 'vertelkeuken' zaten denkelijk anders over. Men vertelde elkaar verhalen en er werd veel gelachen, het leek me een geslaagd project, deze ontmoetingsplek.
Nu ik toch in de L.T.S. was kon ik mooi de kunstwerken van Hans Wiesman even bekijken. De beschilderde muren staan er nu nog maar je weet maar nooit....

Archief (2)

Uit mijn archief,
afdeling nostalgie,
dit plaatje van Pat Boone.
Ik denk een kauwgomplaatje, omstreeks 1960?