Merels, vervolg

Na het debacle van het nest in de pergola en de jagende kat (resultaat 4 verhongerde mereljonkies) wagen de merels nu een nieuwe poging in de druif. Waarbij ik me afvraag of dit nu een betere plek is: vlak naast de schutting, op anderhalve meter van de grond en in het volle zicht vanuit jongste zoon’s kamer. Die daar gitaar speelt, computert, chillt en slaapt natuurlijk.
Maar voor ons een uitstekende uitkijkpost!

Coco avant Chanel

Zoals de titel al aangeeft gaat deze film niet over Coco Chanel als modeontwerpster, maar over de tijd daarvoor, waarin zij opgroeit in een weeshuis en later de kost verdient als zangeresje in een café. In feite zou de film dus over iedereen kunnen gaan.
Door haar bluf en fantasie dringt ze zich bij de hogere kringen binnen en ontmoet dan de liefde van haar leven, de Engelsman Boy. Helaas verongelukt hij op jonge leeftijd en Coco stort zich op het opzetten van haar modeimperium. Juist dat deel van haar leven, dat in de film in vijf minuten wordt afgedaan, leek me veel interessanter dan dit ietwat langdradige liefdesverhaal. Wellicht komt er nog een deel twee?
Veel mooie beelden, alhoewel wel met wat zwaaiend camerawerk. Veel mooie kostuums ook, waarvan het merendeel van voor het Chaneltijdperk.

Terrasje

Een ansicht uit de tijd toen de Grote Markt nog een parkeerplaats was, zou het zo rond 1960 zijn?
Als trotse bezitter van een automobiel wilde je natuurlijk wel koffie drinken met het zicht op je vehikel.
Het poststempel is niet leesbaar, maar Henny deed met deze kaart de groeten aan de familie Stoter in Zwolle.

Na de storm

De hoek Oost-Indiëstraat/Nadorststraat na de onweerstorm vannacht.

Arme boom, gehalveerd.

Eilandgasten

In Prinzapolka, het huisje waarin wij logeerden op Texel, ligt een flinke collectie boeken, heel gastvrij door de eigenaren beschikbaar gesteld. Leuk dat er, heel toepasselijk, titels van Jan Wolkers bij zaten en boeken over de Wadden. En, wat ik zelf heel leuk vond en onmiddellijk ben gaan herlezen, het boek Eilandgasten van Vonne van der Meer. De hoofdpersoon van dit boek beheert een vakantiehuisje op een waddeneiland en leest graag in haar gastenboek. De gasten hebben zo allemaal hun eigen verhaal en hun eigen sores. Eigenlijk een verzameling pakkende korte verhalen die verbonden worden via het huisje en het gastenboek.
Ook Prinzapolka heeft een gastenboek en uiteraard heb ik dat helemaal gelezen....

De natuur

Meteen bij thuiskomst uit Texel gecontroleerd of moeder merel nog op het nest zat, ja hoor, als in trance zat ze te broeden.
Tot vanmorgen! Een wild zwiepen van de takken en daar zat een zelfvoldane grijze cyperse kat me tegemoet te grijnzen. Eén klein snaveltje kon ik onderscheiden in het nest.
Pa en ma in shock in de heg gevlucht en tot op heden nog niet teruggekeerd. Kinderen onderhand waarschijnlijk verhongerd. Stomme kat! De natuur!

Celluloid Fever

Het Patronaat omgebouwd tot theater, compleet met catwalk, dat belooft iets bijzonders. De twee dames die optreden zien er spannend uit, met torenhoge hakken, de een met een weelderig gedrapeerde jurk en de ander met een onderjurkje met kimono erover. Eén van de dames heeft een baard.
In Celluloid Fever wordt het verhaal verteld van Tod Browning, een filmregisseur die met de film Freaks (1932) de menselijke kant van de freak wil laten zien, de lichamelijk misvormde mens die op de kermis aangestaard wordt. Het project mislukt, het publiek wil helemaal geen menselijke kant zien, maar alleen maar griezelen en aangapen.
Er wordt knap gezongen, de acteurs zien er fantastisch uit, de muziek is goed (T-99), maar de gesproken tekst had wat mij betreft weggelaten kunnen worden. Het voegde niet iets toe aan de voorstelling, of, misschien was ik te zeer afgeleid door het kluitje krakende chipsetende kinderen voor me.
Wel weer bijzonder: op de twee filmschermen worden scènes uit de film Freaks afgewisseld met beelden van de mens in al zijn diversiteit: bodybuilders, vrouwen met extreem opgespoten lippen, popsterren van allerlei pluimage, mensen met overdadige tatoes en piercings, dit alles steeds extremer totdat je je afvraagt, wie is hier nu eigenlijk de freak?

Uitgewaaid

Zo, daar ben ik weer. Ik was in Texel (of is het ‘op’ Texel?).
Dit was pas mijn tweede keer op Texel, schandalig eigenlijk voor iemand die het graag dicht bij huis zoekt.
Het huisje dat wij huurden leek wel in een voliëre te staan, als je nog geen vogelaar bent word je het daar wel. ‘s Ochtends vroeg werden we al gewekt door een uitgebreid vogelconcert, en dat dan om een uur of half vijf…..
We fietsten kilometers en kilometers door het uitgestrekte landschap, soms dwars tussen de schapen door. Ik vond Texel prachtig als je zo door die uitgestrekte platte polders rijdt, met overal om je heen de horizon en daarboven een eindeloze schoongewaaide lucht. Een extraatje in dit jaargetijde waren natuurlijk de vele lammetjes die op de dijken graasden. Op een enkel plek moest je je zelfs door de schapen heen wringen, zeer landelijk.
Na al die natuur, die wadden, dat zand en al die wind zijn we echt uitgewaaid. Nu weer tijd voor wat cultuur.

Uitwaaien

Zo, en nu even pauze.
Tot volgende week!

Emma Blank

De laatste dagen van Emma Blank ,de nieuwste film van Alex van Warmerdam heeft wel wat weg van een schilderij: statische camerastandpunten (heerlijk rustig voor het oog…) en een heel grafisch beeld. Zoals het moment dat de familieleden een wandelingetje gaan maken, het pad loopt heel simpel van links naar rechts en in ganzepas lopen daar de acteurs overheen, een mooi en ook komisch beeld.
Het verhaal is bizar, familieleden die dansen naar de pijpen van een vrouw die op sterven na dood is en verregaande eisen stelt voor de verdeling van de erfenis. Gaandeweg snap je pas hoe de vork in de steel zit.
Een typische van Warmerdam film, heeft veel elementen van Abel en de Noorderlingen. Mooie rol voor Eva van de Wijdeven.

Salon Hippie de luxe

Ik bezocht in de Antoniestraat galerie Hippiedeluxe, een salon van het formaat schoenendoos, wat als voordeel heeft dat ik alle exclusieve aandacht van beheerster Jet Meijers kreeg. Ze vertelde me alles over haar exposant Laurien Mulder en haar tentoongestelde werken.
Hier hangt ook de lappendeken gemaakt door de bejaarde dames van het Schoterhof. Vlijtig gemaakt in de handwerktechnieken die de dames als jong meisje hebben geleerd toont de deken de woorden die bij het oud zijn horen: stilte, bezoek, afscheid en spijt, maar gelukkig in de laatste regel ook ervaring, waardigheid en doorgaan.
Oef, die bewoordingen zijn niet mis en daardoor verbazend ontroerend.

Griezelbezoek

Laatst op bezoek in mijn slaapkamer, deze engerd!
Maar het kan nog veel erger: ik hoorde laatst van iemand die een dergelijke spin de deur uit wilde zetten door er een glas overheen te plaatsten en dan een kartonnetje eronder te schuiven, maar het glas paste niet over de spin! Getver! En dat vond plaats ongeveer 500 meter van mijn huis.
En ze kunnen heel hard rennen (deze kant op)!

Hier had ik al eerder het grote broertje op visite.

Simpel

Bijna nog mooier dan de kussenovertrekjes die ik kocht vond ik het tasje waarin ik ze meekreeg (nadat ze eerst heel attent keurig verpakt waren, met een naamstickertje erop èn een gelukspoppetje). Gemaakt van een Indiase krant met een touwtje als handvat.
De winkel? Uit den vreemde in de Kruisstraat, waar duizenden spulletjes voor zeer schappelijke prijsjes staan te wachten.

Mammoth

Wat een armoe, al die luxe! Je hebt een enorm appartement midden in New York, een ijskast zo groot als mijn twee gangkasten, je man maakt reisjes met privévliegtuigen en krijgt cadeautjes als een pen van 3000 dollar (ingelegd met mammoetivoor, vandaar de titel), maar je hebt zo’n stressvolle baan dat je elkaar en je kind amper ziet. Tja, je doet het uiteindelijk allemaal zelf. Daarentegen maakt de nanny die voor het dochtertje zorgt duidelijk de keus dat ze haar eigen kinderen een betere toekomst wil bieden dan werken op een vuilnisbelt in de Filipijnen. Maar goed, niemand in deze film is bij degene waar hij van houdt en dat is zuur.
Best een aardige film, deze Mammoth met als hoofdpersoon o.a. Gael Garcia Bernal, maar graag twintig minuten inkorten, dat was de film echt ten goede gekomen.

In mei

Moet je eens komen kijken, riep mijn man gisteren zodra ik de achterom inkwam. Hij had een merelnest ontdekt in de pergola. Net op tijd, want ik had daar de oprukkende begroeing dit weekend eens willen aanpakken. Dat verklaart waarschijnlijk de troep die merelmoeder laatst al gemaakt had.
Nou, gezellig hoor, weer wat leven in de brouwerij. Wij wachten af!