Tevreden klanten

Het is zaterdagmiddag, het is druk in de bieb. Het is aanpoten achter het inlichtingenbureau voor de bibliotheekmedewerkster maar ze heeft veel tevreden klanten.
Een kersverse moeder legt tevreden een boek op de wandelwagen waarin haar kindje slaapt. 'Zo', zegt ze tegen haar man, 'zijn eerste boekje geleend!', helemaal glimmend bij deze mijlpaal, je zou er bijna een foto van maken.
Een engelachtig jongetje laat trots de stapel alfabetplankjes zien die hij hoogstpersoonlijk tussen de boeken heeft uit getrokken. 'O, heeft hij dat allemaal gedaan? We gaan meteen naar huis', zegt zijn moeder schuldbewust. Het jongetje lacht blij.
Een mevrouw jubelt: 'Wat heerlijk dat jullie vandaag open zijn, en zondag ook nog! Dat  is nou weer het voordeel van de crisis, iedereen gaat extra service geven.'
Heerlijk al die tevreden mensen.

The Theory of everything

Geen must, maar wel een boeiende film: The Theory of Everything, het verhaal over de liefde tussen de bekende natuurkundige Stephen Hawking en Jane Wilde.
Als student wordt bij Hawking een slopende progressieve spierziekte geconstateerd en zijn levensverwachting is twee jaar. Toch trouwen de twee en krijgen zelfs drie kinderen. Hawking blijkt intussen een briljant en beroemd geleerde. Gaandeweg wordt het huwelijk sleets en bezwijkt Jane voor de charmes van haar koordirigent en Hawking voor Elaine, zijn hulp en verzorgster. Toch blijven zij met elkaar bevriend. De echte Hawking is inmiddels 72 en nog steeds actief in zijn vak.
Eddie Redmayne speelt de aan een rolstoel gekluisterde Hawking natuurgetrouw en ook Felicity Jones is overtuigend.
Je vraagt je wel af hoe het komt dat iemand met zo'n korte levensverwachting zo oud wordt. En hoe is het om in zo'n lijf te leven dat niets meer wil, Hawking kan zelfs niet meer spreken na een longontsteking. De film geeft hierop geen antwoord, maar wel blijkt Hawking een man met humor te zijn die kennelijk plezier in het leven behoudt.

Eng!

Glazenwasser op het dak van het Haags Gemeentemuseum.

Emo Verkerk

Er was nog meer te zien in het Gemeentemuseum van Den Haag behalve Rothko. Ik zag de expositie van Emo Verkerk. Zijn schilderijen zijn soms wat kinderlijk klungelig, zo te zien snel geschilderd met een wat droge kwast. Maar ook fris en origineel en met soms een geestige toevoeging. Zo kreeg het portret van Iannis Xenakis een mond van een platgeslagen plastic dop en Shakespeare een snavel van twee houten plankjes, erg grappig. Verkerk maakt ook sculpturen, vaak vogels, die nogal flodderig in elkaar geflanst lijken te zijn, wat juist weer de charme is.
Tot en met 15 februari te zien.

Rothko en Mr. Darcy

Vandaag naar Den Haag om het veelgeroemde werk van Mark Rothko te bekijken. We waren niet de enigen...  Niet erg want ik vond het niet zo spectaculair als ik had verwacht.

Leuker vond ik de expositie over 19e-eeuwse kleding, mooi opgesteld in een passend fotodecor. Deze mode is nog steeds een inspiratiebron voor ontwerpers als Jan Taminiau, Vivan Westwood en Erwin Oudshoorn. Daarom zijn van hun hand zijn dan ook verschillende stukken in deze expositie opgenomen.
Op beeldschermen draaiden heel passend filmfragmenten van kostuumfilms als Eline Vere en Pride and prejudice en eigenlijk verwachtte je elk moment Mr. Darcy in de gang tegen te komen.

Doggie in the window

In de etalage bij Rieks Swarte, deze twee leuke handpoppen. Ik heb ze vast wel eens in het theater gezien, geen idee meer bij welk stuk.

De magie van helderheid

In de Vishal exposeren vier kunstenaars die volgens de flyer allemaal iets met het begrip helderheid hebben. Marinus Fuit met zijn herkenbare kleurige strakke schilderijen met helderblauwe luchten. Van Wout Berger, met grote foto's van water, snap ik het verband iets minder en van Lucassen, met tekeningen, helemaal niet. Maar van Jeroen Hennema staan er een paar zeer heldere objecten. Wat te denken van deze schaar? Of de contouren van een stad, bijna een klare lijntekening. Of van een variant op de bekende Kus? Prachtig!

Halte Schoten

Vandaag geopend: de tentoonstelling Halte Schoten, over het vervoer in de vroegere gemeente Schoten. Heel toepasselijk reed er een bijna antieke NZH-bus voor, een grijze Leyland als ik het goed zeg, uit 1966, met daarin medewerkers van het NZH museum en van de Stichting Historisch Schoten. De heer Schaap, oprichter van het museum, opende de tentoonstelling door het luiden van een oude trambel, ooit uit de stortbak gered door de heer Wieringa.
De expositie bestaat uit 19 panelen met feitjes en foto's (mooie oude straattaferelen en aardig wat busongelukken) en een vitrine met oude toegangskaartjes en de betreffende bel. Genoeg om je een half uurtje mee te vermaken.
Na de opening mochten de aanwezigen mee om een tochtje met de bus te maken. Nostalgie! Die groene bankjes! Die bagagenetten! Die versnellingspook! Die trektouwtjes!
De tentoonstelling is tot 14 maart te bezichtigen in bibliotheek Noord tijdens openingstijden.

Sue the Night

Ik had haar al eerder 'ontdekt', bij de Haarlemse Helden: Sue the Night, de band van Suus de Groot. Toen trad ze op met twee meisjes. Gisterenavond in het Patronaat met een fiks uitgebreidere band. Van de violist en de blazers hoorde ik niet zoveel, maar van Suus zelf wel. Ze heeft een prachtige heldere en krachtige stem die ze uitstekend beheerst. In een uitverkochte kleine zaal presenteerde de band het debuutalbum Mosaic. Mooi!
Het voorprogramma was ook de moeite waard: Midas, een jonge zanger met een aantrekkelijk seventiesgeluid.

Vodden!

Weten jullie nog wel, beste vijftigplussers, dat het vroeger druk was aan de deur? De melkboer en de bakker kwamen langs, de scharensliep en de schillenboer. De man met een koffer met schoenveters en garen en band. En de voddenboer, in mijn tijd niet meer achter de handkar maar op zijn bakfiets. De kreet Vodduuuh! kan ik me nog goed herinneren.
Dit plaatje komt uit het schoolboekje Nog te klein van Paul van Ipenburg. Geschreven in 1955, heerlijk tuttig en nostalgisch.