Bedrijvigheid in Schoten

De tentoonstelling van de werkgroep Historisch Schoten in bibliotheek Noord was weer een enorm succes. Het was een komen en gaan van belangstellenden, vroegere buren ontmoetten elkaar, men ontdekte familie of bekenden op de foto’s en er ontstonden spontane reünies. Mocht u het gemist hebben, in april is de tentoonstelling nog een keer te zien in Schoterhof.
Ferry van der Peet van de werkgroep heeft zoveel respons gekregen dat er zelfs nog een vervolgexpositie zal worden ingericht, waarschijnlijk in december.

Japanse puzzels

Als ik in gezelschap vertel dat ik graag Japanse puzzels maak, knikt iedereen altijd instemmend: jaja, sudoku´s! Maar die bedoel ik niet. Ik hou helemaal niet van sudoku´s, word na een tijdje altijd tureluurs van dat getuur naar die cijfertjes. Wat ik bedoel zijn de Japanse puzzels die, na oplossing, een tekening vertonen. Dat plaatje verschijnt als je de juiste hokjes inkleurt aan de hand van de cijfers die ervoor of erboven staan. Staat er bijvoorbeeld 5 23 7 voor het rijtje, dan moet je een rijtje van 5 achtereenvolgende hokjes zwart maken, een rijtje van 23 enzovoort. De vraag is echter, op welke plek moet dat rijtje van 5 komen, als de totale kolom zeg 50 hokjes breed is. De hokjes waarvan je zeker bent dat ze zwart moeten worden (doordat ze overlappen) kun je vast inkleuren. De vakjes waarvan je zeker bent dat ze wit blijven geef je een stip. Snapt u het nog?
Het grappige is dat hoe langer je het doet, hoe meer trucjes je ontdekt en hoe gehaaider je word. Maak je echter ergens een foutje, dan kan dat pas aan het eind van de puzzel duidelijk worden en weet je nooit meer waar je precies de mist bent ingegaan. Mijn oplossing is dan: boekje dichtklappen en iets heel anders gaan doen. Het is trouwens verbazend hoe je na een pauze weer met een frisse blik kijkt en dingen ziet waar je voordien totaal overheen keek.
Ik geef hier een voorbeeld van een Japanse puzzel, maar wees gewaarschuwd, voor je het weet ben je verslaafd!

En hier de uitwerking en oplossing (je moet wel door je oogharen kijken!)

Daklozen on ice

Een intrigerende titel: Daklozen on ice. Vandaar dat we gisteren naar Rotterdam togen om deze show bij te wonen.
Al vóór de voorstelling is de sfeer aanwezig, kommen snert worden uitgedeeld en zwervers dringen zich door het wachtende publiek om te bedelen of een daklozenkrantje te verkopen. Als de zaal opengaat wordt omgeroepen dat we, wegens omstandigheden, door de uitgang naar binnen moeten en daar wurmt het publiek zich door de kleedkamers van de sterren, de daklozen, daarbij voorzien van passend commentaar van de dames en heren.
De show begint als een soort Idols, compleet met jury (waarin de Rotterdamse Joke Bruys) maar loopt al snel compleet uit de hand als een van de schaatsers een uitgeprocedeerde asielzoeker blijkt te zijn waar jacht op gemaakt wordt. Niets is te dol, zelfs een echt politiebusje komt het ijs opgereden, pilaren worden omver gereden maar aan het eind komt alles goed. Een van de zwervers wordt herenigd met zijn dochter, de presentatrice vindt in een andere zwerver haar opa terug en de (Peter R.de Vries lookalike) presentator blijft tot het einde toe met ijzeren glimlach de chaos positief becommentarieren ("en dat allemaal live op RTV Rijnmond, dames en heren!").
Een leuke voorstelling waarin de acteurs (want dat zijn het natuurlijk) hun beste schaats voorzetten.
Nog te zien tot en met 2 maart in Las Palmas, Rotterdam.

Aanstormend talent

Bandjesavond in het Patronaatcafe, dat betekent met je bandje van de Muziekschool optreden voor je vrienden, familie en klasgenoten. Spannend dus en een mooie gelegenheid om te laten zien hoe goed je bent. Gisteren was de beurt aan Wirt, Seven Fingers en Pacjam om met eigen nummers voor de dag te komen. Voor de opa´s en oma´s die dit gemist hebben hier enige seconden Pacjam.

Boven is het stil

Een prachtige omslag belooft vaak een prachtig boek. Bij ´Boven is het stil´van Gerbrand Bakker klopt dat helemaal. De Hollandse wolkenlucht, de stilte, de koeien, je vindt het allemaal in het boek terug.

Helmer, de hoofdpersoon, neemt wraak op zijn oude vader. Na de dood van Henk, Helmers tweelingbroer, moest Helmer van zijn vader met zijn studie stoppen en in Henk´s plaats meewerken op de boerderij.
Het is nooit in zijn hoofd opgekomen om zijn leven in eigen hand te nemen.
Waarom is het nou zo´n mooi boek? Bakker schrijft in een bedriegelijke eenvoudige stijl, zeer passend bij de hoofdpersoon. Het decor van het boerenland en de terloopse beschrijvingen van de natuur in Waterland, waar het boek zich afspeelt, geven een sfeer weer van weidsheid en stilte. De hoofdpersoon is heel eenzaam, het leven glipt door zijn vingers, hij maakt geen duidelijke keuzes. Toch eindigt het boek positief, Helmer´s leven neemt een wending.
Dit is, na wat vingeroefeningen, de eerste echte roman van Gerbrand Bakker. Ik kijk uit naar zijn volgende boek.

Hofjeskrant

Jaren geleden vroeg ik me steeds af wie toch die lange man was die ik steeds bij allerlei festiviteiten tegenkwam. Beetje sloom type, bril met fikse glazen op en een tasje aan de schouder. Een tijd daarna werd hier door de buurtbewoners een barbecue georganiseerd, deels gesponsord door Remia. Wisten wij veel dat Remia ook contacten bij de pers had. Er werd een journalist van het Haarlems Weekblad op ons dak gestuurd en dat bleek Willem Brand te zijn, diezelfde lange man. Aha, dàt deed hij dus! Van alle onsamenhangende verhalen van de buren wist hij een leuk artikeltje te maken waar wij bescheiden beroemdheid mee verwierven. En hij zette zijn vegetarische principes even opzij om een karbonaadje mee te prikken. Bovendien bleek hij ook actief te zijn in de danswereld, bij de ENFB en als dichter.
Sindsdien kom ik hem geregeld tegen. Vanochtend weer in het Haarlems Dagblad waar Ko van Leeuwen een artikel over hem schrijft omdat hij de Hofjeskrant heeft bedacht. "Eigenlijk alleen maar omdat ik dat leuk vind," aldus Willem. Prima motivatie lijkt me.
En die Hofjeskrant, die had ik natuurlijk allang in huis!

Terrasje

Afgelopen zaterdag, het weer was fris, zonnig en aangenaam.
Ideaal om op een terrasje neer te strijken, zoals hier bij voorheen ‘De Stinkende Emmer’.

Weekend

Het was een hectisch weekendje. Een brand in de binnenstad waar ik helemaal niets van gemerkt heb, en een verjaardag hier tenhuize waar ik alles van gemerkt heb. En een verjaarscadeau wat door de brand niet gekocht kon worden. Zo grijpt alles weer ineen!

Halte Station

Ik heb er weer één, een oude Haarlemse ansichtkaart!
Hier zijn wij op het Stationsplein, nog zonder enig wachthokje. Er reden grijze stadsbussen, zoals hier lijn 1 naar Heemstede, met nog een trektouwtje in plaats van een stopknop. Fier wapperende vlaggen wezen op buitenlandse connecties. Je kon hier nog rustig parkeren en de Panorma had een mooie lichtreclame op het dak van de VVV.
Het was lente, de bloemenmeisjes waren ongetwijfeld ergens hun opwachting aan het maken.
Is het rond 1960?

Wie wat bewaart (2)

...vindt oude foto´s terug.
Zo ontdekte ik weer de foto´s van mijn eerste kamer. Ik woonde in de Jansstraat naast het gebouw van Zang en Vriendschap. De kamer was nog geen 3 bij nog geen 3 meter. De vloer liep zo scheef dat alles wat je liet vallen zich automatisch verzamelde onder de wastafel. Als je van de wastafel naar het bed liep was het alsof je een heuvel beklom.
Het was in de jaren zeventig, zie mijn Afghaanse jurk daar hangen! Nu doet het me denken aan een boerka, maar in die tijd was het echt hip! De groentekistjes, tevens het enige meubilair dat ik van mezelf had, kocht je op de markt voor vijf gulden statiegeld. Trouwens ook reuze handig bij verhuizingen. Dat wasje in die emmer, ik vraag me af waar ik dat gedroogd heb?
Het is de tijd van kamerplanten, rieten mandjes en macramé, maar ook van Jimi Hendrix (die was toen allang dood, maar ik had hem net ontdekt). In de Toneelschuur kwam ik ook al, gezien het jaren zeventig-logo boven de spiegel.
Qua kamers is er weinig vooruitgang geboekt in Nederland. Het is nog steeds een schaars goed, een kwestie van pech of mazzel en de meeste studenten betalen een behoorlijk deel van hun budget aan huur. Maar de groentekistjes zijn verruild voor Ikea!

Aaf

Ik ben een leuk boek aan het lezen: Het jaar dat ik 30 werd, van Aaf Brandt Corstius. Ze vertelt hierin in een frisse flodderige stijl over haar leven en haar relatie met haar Nederlandse vriend die in New York woont, 'Meneertje Knipperlicht'. (Het is nogal eens aan en uit, vandaar de naam). Nu las ik gisteren in een oude LINDA. dat deze Meneertje een hier gevierde schrijver zou zijn. De enige die ik kon bedenken en die in New York woont is Arnon Grunberg, getver! Enig gegoogel leverde uitsluitsel. Mijn gefantaseerde lange, donkere en ietwat mysterieuze vriend van Aaf bleek inderdaad de onaantrekkelijke Arnon Grunberg te zijn.
Nu ben ik halverwege het boek en ga ik verder lezen met een heel andere blik....

Winkeldames

Ineens viel mijn oog erop, misschien door de laagstaande zon of doordat het winkelpand er zo gesloten uitzag, deze prachtige dames. Ik dacht eerst dat ze er pas geplaatst waren, maar in 1926 stonden ze er ook al, op de gevel van Grote Houtstraat 110!

Wel jammer van het kapotte glas in lood.

Wie wat bewaart...

…heeft al gauw een huis vol met troep.
Maar als je dan weer eens alles gaat sorteren kom je weer de prachtigste dingen tegen. Zoals een doos vol met krantenknipsels over jubilerende buurtjes, voetballende huisgenoten, een geridderde oom en andere interessante artikelen.
Zo wijdt het Haarlems Dagblad in 1997 twee stukjes over een hier in de straat ontsnapt slangenpaar. Volgens de krant waren ze niet gevaarlijk maar het was toch niet zo'n prettig idee om je kleuter in de zandbak te laten spelen.
Na enige weken werd er één teruggevonden. Buurjongetje Daan schrok zich een ongeluk toen hij 's ochtends zijn cavia wilde gaan voeren. U raadt het al, in plaats van de cavia lag er nu een volgevreten slang in de kooi. Met een bobbel in zijn buik, ja inderdaad. Van de andere slang is nooit meer iets vernomen.

Maak dat de kat wijs!

Jaren geleden, ik woonde nog op kamers, kreeg ik een logé. Het was een zwart-witte poes die luisterde naar de naam Carolien. Of beter gezegd, ze luisterde helemaal niet naar die naam. Carolien was een beetje een buitenbeentje. Ze had lange poten waar ze niet zo goed mee overweg kon. Als ze wilde gaan liggen liet ze zich op haar zij vallen in plaats van behaaglijk rondjes te draaien zoals poezen dat doen. Ze liet zich niet lokken of aanhalen en gedroeg zich anders dan de meeste katten.
Op een dag kwam ik in het bezit van een poezenkussen. Carolien was de enige kat in huis die het opviel, ze was er een beetje bang voor. Alle andere katten negeerden het ding.
Ik heb me altijd afgevraagd of Carolien nou zo slim was dat ze zag dat het kussen iets voorstelde, of dat ze zo stom was om te denken dat het een echte kat was…

Land en Bosch

Willy doet via onderstaande ansicht de hartelijke groeten aan mevrouw van der Voort vanuit Bejaardenhotel "Land en Bosch". Jawel, een bejaardenhotel!
Het adres was Spruitenbosstraat 1 in Haarlem. Na bejaarden heeft het pand ook broeders gehuisvest en tegenwoordig is het een studentenhuis (meldt Haerlemsch StudentenMagazine Studentenproost). Dat zal even wennen zijn geweest voor de buurt.
Op de kaart is alles nog pais en vree. Het is omstreeks 1970 denk ik.

Nostalgische nering

Er is weer een leuke tentoonstelling van de Stichting Historisch Schoten: "Bedrijvigheid in Schoten". Informatie, foto's en reclamemateriaal over winkels en bedrijven tussen eind 19e eeuw en de Tweede Wereldoorlog in Schoten, ofwel Haarlem-Noord. Zo zijn er een tiental foto's van de Cronjéstraat, en oude foto's van de Paul Krugerkade die toen nog letterlijk een kade was. Ook aan de vele oude buurtwinkeltjes wordt aandacht geschonken.
Dus, haal je ouders op uit het bejaardentehuis en ga even langs bij filiaal Noord van de Stadsbibliotheek, Planetenlaan 170.
Gratis entree tijdens de openingstijden.

De dingen

Tralalala de dingen, de doodgewoonste dingen…, ik heb al sinds het opstaan dit stichtelijke liedje van Passe Partout in mijn hoofd.
Omdat ‘dingen’ het thema van Gedichtendag was openden presentatoren Gerrie Hondius en P.M.Delèfre daar gisteren de poëzieavond mee. Vanwege deze Gedichtendag was het weer poëziecafé in de Stadsbibliotheek, compleet met de vanouds bekende haperende geluidsinstallatie. Bloednerveuze en doorgewinterde blasé dichters lazen voor, waarvan de jongste, Tim Neutel, pas 13 jaar was! In de pauzes trad de Haarlemse groep Brother Flower op met sympathieke Americana. De driekoppige jury gunde Wim Groenhart de hoofdprijs, terwijl de charmante Sara Hussein Ali de aanmoedigingsprijs won omdat ze voor het eerst in het Nederlands haar gedichten schreef.
In het laatste intermezzo hield Martin Lips, eehh, Paul Ros op zijn bekende hysterische wijze een lyrisch betoog over gedichten die aansloten bij het met ‘dingen’ behangen decor.
Er werd gedronken, er werd gepraat, er werden contacten gelegd, het was een geslaagde avond.
En nu weer over tot de orde van de dag, tralalala de dingen, de doodgewoonste dingen…