In oktober 1989 waren mijn man en ik voor het eerst in Berlijn. De muur stond nog stevig overeind en een uitstapje naar Oost-Berlijn was een spannende onderneming. Vooral het museum bij de grensovergang maakte veel indruk. Verhalen over ontsnappingspogingen in een koffer of luchtballon of gewoon maar wanhopig de Spree over zwemmen, zo hard als je kon. Verhalen over de verscheurde gezinnen, een moeder die vanuit een raam op de bovenste etage huilend naar haar dochter zwaaide die in West-Berlijn ging trouwen. Een maand later viel de muur, wij zaten sprakeloos voor de televisie.
Inmiddels is dat alweer 25 jaar geleden en zoals een inwoonster van Berlijn ons spontaan op straat vertelde: Alles hat sich verändert. Gott sei Dank!
Wat de festviteiten betreft, alle drukte rond de Brandenburger Tor hebben we aan ons voorbij laten gaan. In het Mauerpark was het al druk genoeg. De witte ballonnen gingen een voor een de lucht in en niet zoals ik steeds dacht allemaal op het zelfde moment als een soort lichtgevende muur. Het ging een beetje als een nachtkaars uit en eigenlijk was dat prima want zo'n feest als 25 jaar geleden kun je nooit meer evenaren.
Heel indrukwekkend om daar bij te zijn, lijkt me.
BeantwoordenVerwijderen