Gisteren stond in het Haarlems Dagblad een artikel over de klokjes van de Grote Kerk, de Damiaatjes. In tegenstelling tot P.M. Delèfre wil ik graag dat de klokjes blijven tingen. Als ik dat geluid hoor (voor de niet-Haarlemmer: ting-tangtang, ting-tangtang, ting-tangtang en dat elke avond van 9 tot half 10) doet het me altijd denken aan de tijd dat ik voor het eerst op kamers woonde, in de Jansstraat, naast Zang en Vriendschap.
Hoe moest dat eigenlijk, zelfstandig wonen? Hoe moest je omgaan met je medebewoners? Hoe moest je koken? Geen idee! Ik at maar veel kaas en karnemelk, kwam kilo´s aan. Maar het was ook een spannende tijd, het leven begon en daar moet ik altijd aan denken als ik de Damiaatjes hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten