Ridders in Haarlem

Spannend hoor, vandaag werden er in Haarlem eenentwintig mensen tot ridder (of edelvrouw) geslagen. Geen ridders te paard maar ridders van het Heilig Graf van Jeruzalem. Nooit van gehoord, hoewel ik toch katholiek ben opgevoed. Net op tijd las ik vanmorgen het paginagrote artikel over deze ceremonie om me op tijd naar de optocht te spoeden.
En daar komen ze aan de ridders,







En tot slot schrijdt de Rooms-katholieke top langs terwijl de vrolijke Downkindjes van Eva Snoijink lachend toekijken.

Drie verdrietige eenzame mannen

Drie mannen die elkaar niet kennen komen op een avond bijeen. Wat hun doel is blijft lang onduidelijk. De avond verloopt met veel gerejemieer en geklaag, misverstanden en beschuldigingen.
De drie verdrietige eenzame mannen is typisch een stuk van Het Volk; Wigbolt Kruijver speelt als altijd de huilebalk (de Vries), Bert Bunschoten (Koek) de stoere man en Joep Kruijver (Stengel) de filosoof. Aardige teksten afgewisseld met voorspelbare melige humor. Mwah, ik was niet wildenthousiast, het is onderhand een wel erg bekende formule, maar de rest van het publiek vond het geweldig. Het geblokte decor was meer geschikt voor een moderne dansuitvoering net als de zijdelingse belichting en de jazzy achtergrondmuziek die hier nogal overbodig was. Maar, als uitsmijter declameerde Stengel het gedicht Een zomerjurk vol verdriet dat ik erg mooi vond. Uit een vorige gelijknamige voorstelling vermoed ik.

Brand

Uitzicht vanaf de Bavo op het Spaarne en de ingang van de Appelaargarage.
Het ziet er zo van bovenaf heel vredig uit, maar je weet maar nooit wat er zich onder de grond afspeelt….

De Oranjekom

Wat een snoepje, dit voormalig pompstation in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Kijk eens naar deze details:

I love Science Fiction

Tadaa! Een nieuw bandje is geboren: I love Science Fiction. Gisteren was het allereerste optreden in Winston Kingdom dat uit zijn voegen barstte door toegestroomde vrienden, vriendinnen, familieleden, skaters en zelfs een enkele buurvrouw. Alles is nog pril, de zelfgeschreven nummers hebben nog geen titel, maar het is veelbelovend. Strakke baslijnen, een energieke zanger, stevige drumpartijen en weergaloze gitaarsolo's, maar ja, hier spreekt een trotse moeder (jaja, twéé zonen doen mee!).
Zie hier Bonne, Joost en Floor en daaronder een gitaarsolo van Mick.

Tirza

Ik heb het gelijknamige boek niet gelezen, dus kon me niet gehinderd door enige voorkennis in de film storten. Apart verhaal wel, Tirza. Vader Jörgen Hofmeester heeft een ietwat ongezond kleffe relatie met dochter Tirza en als zij tijdens een vakantie in Namibië verdwijnt gaat hij haar zoeken. Jörgen wordt tijdens zijn zoektocht vergezeld door Kaisa, een 9-jarige prostitueetje (negen jaar! Schrijnend!), dat kennelijk in hem een weldoener ziet. Zij houdt hem nog een beetje op een recht spoor, alhoewel hij gaandeweg de film steeds waanzinniger wordt. Hòe waanzinnig, dat ontdek je aan het einde van de film, maar waar die gekte nou vandaan komt wordt niet echt duidelijk. In de film worden heden en verleden behendig samengevoegd, scènes uit het verleden lopen naadloos over in een scène uit deze tijd, iets wat wel goed werkt. Mooie hoofdrol voor Gijs Scholten van Aschat. Zijn ex-vrouw wordt gespeeld door Johanna ter Steege, die er een eersteklas bitch van maakt. En zonder de prachtige Kaisa (Keitumetse Matlobo) zou deze film aanmerkelijk minder aantrekkelijk ogen. Boeiende film.

Dichtgetimmerd

Ook leuk, al is het dan geen historische foto van de straat, deze vrolijke schildering in de Smedestraat.

Modeshow

Wat een gattebandje is weet ik nu, dank zij de modeshow gisteren van de Folklorevereniging Zandvoort in het Noord-Hollands Archief. Het is een strikje aan je schort onder je billen, dat voorkomt dat je schort in het zeepsop hangt als je aan het dweilen bent. Met veel elan vertelde de dorpsomroeper over de kleding van de modellen: een garnalenvisser, een weduwe, een visloper, een water- en vuurvrouw en een burgervrouw.
Kennis die zonder deze folklorevereniging ongetwijfeld verloren zou gaan.

Szymborska

De voorstelling Szymborska had me waarschijnlijk meer aangesproken als ik de gedichten van tevoren had gelezen. Nu moest ik me op poëzie èn beeld concentreren en dan mis je toch wat omdat een gedicht altijd even moet indalen. Toch een prettige voorstelling met toegankelijke teksten van de Poolse dichteres Wislawa Szymborska. Omlijst door Jan Kuijken met piano- en cellomuziek, mmm, daar had ik me eigenlijk iets anders van voorgesteld. Spel van Marlies Heuer (die een buitengewoon prettige stem heeft) en Ria Eimers.
Klik hier voor een stukje uit de voorstelling.

Melchior en Kareol

Er is een aardige expositie in het Historisch Museum over Adolf Melchior, gynaecoloog en tekenaar, schrijver, reiziger. Hij was leerling van Anton Pieck en dat is aan de tekeningen wel af te zien. Sfeervolle, zoete prentjes van sloppen en stegen in Haarlem, zoals hier de Gasthuisstraat. Het huisje rechts staat er nog steeds, het donkere pandje links moet dan de ingang van de huidige stadsbieb zijn. Melchior blijkt ook de schrijver te zijn van het boek Ware en onware verhalen van Eduard het schaap, dat mijn vader in zijn schooltijd kreeg ter gelegenheid van het 700-jarig bestaan van Haarlem. Zo is een raadsel opgelost want wie de schrijver is werd in het boek nergens vermeld.
In de andere zaal een kleine tentoonstelling over Kareol, het imposante landhuis in Wagneriaanse stijl, dat rond 1910 werd gebouwd en in 1979 alweer werd afgebroken. Zonde van al dat werk dat zo'n gebouw er dan zo kort staat vind ik altijd. Er hangen wat tegels die gered zijn uit het huis en een paar tegeltableaus en verder een paar kloeke frisse schilderijen van Fred Blei.

Droste effect

Aardig idee, deze levensgrote foto op de hoek van de Duvenvoordestraat en de Zijlweg.
Hij is genomen, pak 'm beet, voor de oorlog? De Zijlweg ligt er rustig bij, het is mooi weer, de markiezen zijn naar beneden gelaten en de ijscoman wacht op zijn klantjes. Een zebrapad was nog niet nodig.
Kijk je naar rechts dan zie je dat de gevels er nog steeds staan, maar nu met schreeuwerige reclamevlaggen. Nog een paar stappen naar rechts en je kunt de Zijlweg inkijken om de andere verschillen op te sporen tussen toen en nu.
Maar het uitzicht op de Bavo is gebleven.

Schoolboekje

Spontaan spreken – vrij verwerken, dit is de titel van een schoolboekje uit de jaren vijftig dat ik bij de kringloop scoorde. Er staan alleen maar plaatjes in, ik denk dat het idee was om er met de kinderen een goed gesprek over te voeren. De plaatjes zijn zeer gedateerd en daardoor weer heel schattig. Kijk zelf maar naar dit kindje dat in bed ligt. Het is lente, de bomen zijn kaal, maar op het tafeltje staat al een bakje met bolletjes. Moeder zwaait vader uit, of zou het de dokter zijn? Er staat wel heel nadrukkelijk een drankje naast het bed. Wij vijftigplussers hebben natuurlijk al gezien dat het hier om een opklapbed gaat. Op de volgende pagina wordt dit fenomeen nog even uitgelegd. En dan krijgt het inmiddels weer gezonde kind, horror, een prik! Een struise verpleegster maant de kinderen in een rij, er is geen ontsnappen meer mogelijk. Mosterd na de maaltijd nu ze alweer beter is, zo zou ik me de discussie in de klas kunnen voorstellen.

Veronika besluit te sterven

Toneelstuk naar het gelijknamige boek van Paul Coelho. Veronika wil dood en slikt een overdosis slaappillen. De poging mislukt en ze wordt wakker in een psychiatrische inrichting. Daar komt ze onder de hoede van dokter Igor die haar vertelt dat ze nog maar een week te leven heeft omdat haar hart ernstig verzwakt is door de pillen. Hier wordt ze ook verliefd op een schizofrene medepatiënt.
Interessant toneelstuk dat vragen oproept als: waarom zou je willen leven en wat is normaal. Zo noemt schizofreen Eduardo talloze voorbeelden van asociaal gedrag die wij als normaal bestempelen. Dokter Igor laat Veronika in de waan dat zij nog maar een week te leven heeft waardoor zij zich gaat afvragen: hoe zou ik willen leven. De teksten zijn helder en soms ook geestig, vooral van dokter Igor (Howard van Dodemont). René van Bakel speelt op een schattige manier een schizofreen, heel begrijpelijk dat Veronika daar verliefd op wordt. Veronika zelf wordt gespeeld door Monique van der Werff, een ondernemende tante die zelf contact heeft gezocht met Paul Coelho met de vraag het boek te mogen bewerken, met dit resultaat.
Simpel maar effectief vormgegeven decor: vier verrijdbare wanden en een levensgroot rad waarin Veronika draait en waarop ook beelden geprojecteerd worden. Verder speelt dans nog een rol in het geheel. Een aanrader dit stuk, ook voor jongeren.

Uitzicht (3)

Nog eentje dan.
Uitzicht op het Oosten van Haarlem vanaf de Bavo. Op de voorgrond Teylers Museum, in de verte de Zuiderpolder met daarvoor de kerktoren in de Amsterdamstraat. En verder natuurlijk het Spaarne met links de Vissersbocht en rechts vooraan de Gravestenenbrug.

Uitzicht (2)

Zo'n tripje naar de Bavotoren levert interessante beelden op voor nieuwsgierige Aagjes. Op deze foto uitzicht op Riviervischmarkt nummer 1. Ooit was het een studentenhuis, het trappenhuis stonk naar kattenpis, in de keuken plakte je aan de vloer vast, fietsen werden de trappen opgezeuld en in de wc hing een pleekajee voor communicatie tussen de bewoners.
Hoe anders is het tegenwoordig! Het pand is zorgvuldig opgeknapt, er zijn inpandige balkons gebouwd en kijk hier eens, op het dak verrees een reuzeserre, of zou het een theater zijn? Wie weet het?

Uitzicht

Wie op zoek is naar het Patronaat moet even op de toren van de Bavo gaan staan, het kan niet missen!
Wat groen zijn de duinen aan de horizon. Op de Brouwersvaart (altijd gedacht dat die kaarsrecht was) wordt gekanood. Links vooraan de bouwput van de Raaks, en wat dat torentje rechts vooraan is, ik kan er even niet op komen. Het rode dak vooraan is van het oude postkantoor.
Genomen op de Bavodag.

Hitklup

Ik had nog nooit van Hitklup gehoord, maar kennelijk bestaat het al langer en dan in Amsterdam, zo vertelde presentator Leo Blokhuis tenminste.

Gisteren was er een Hitklup in het Haarlemse Patronaat, ter ere van het Madness & artsfestival. Dat hield eigenlijk niet meer in dan het bij elkaar zoeken van liedjes met het woord 'crazy' of 'fool' in de titel. Alleen Bob Fosko had het goed begrepen leek me, die zong de Nederlandse versie van They're coming to take me away, haha hehe hihi hoho als: Ze nemen me eindelijk mee. Erg mooi, maar het publiek ging polonaise lopen dus ook hier geen moment van bezinning. Ach, best een leuke avond met veel verschillende artiesten die hits zongen die een link naar crazy hadden: Mieke Stemerding zong een akelig harde versie van Crazy horses, Henk Hofstede A fool on the hill en Marcel de Groot Dancing fool. Verder draafden onder meer op: Frederique Spigt, Ella Wonder, Beatrice van der Poel en Bert Kuizenga (met een verrassend goede versie van een nummer van Joe Cocker).
De avond deed een klein beetje denken aan I love 84, dat, ik zeg het maar even voor het geval u nog een dolle avond wilt beleven, op 9 oktober nog één maal optreedt!

Bavodag

Op monumentendag was ik net te laat voor de torenbeklimming van de Oude Bavo. Dat zou me niet meer gebeuren, dus vandaag, op Bavodag, was ik op tijd en heb ik èn de lage zolder èn de toren beklommen. Spannend en interessant, al die hoekjes en gangetjes waar je normaal nooit mag komen. Zo loop je op de zolder op een soort plankier boven de gebolde bovenkant van het gewelfde plafond onder je, een gek gezicht om zo letterlijk de andere kant te zien. Via het triforium, een kleine galerij, heb je uitzicht over de kerk.
Tijdens de torenbeklimming kom je langs het mechanisme dat de 'automatische' deuntjes speelt, een soort grote rol met uitsteeksels die klokjes aansturen zoals een draaiorgel dat ook doet. Nog hoger staat het carillion, (je zult zelden een dikke beiaardier zien denk ik). Hier is ook de bedstee waar vroegere brandwachten een tukje konden doen.
Intussen worden de trapjes steeds smaller. Als we boven de klok zijn kunnen we van het uitzicht genieten en rondom de toren lopen, daar ligt Haarlem aan je voeten. Je kunt zelfs de Hoogovens zien liggen, de verkeerstoren van Schiphol en de watertoren, een schitterend uitzicht.
Echt een tip voor een simpel maar geweldig leuk uitstapje. Wanneer er weer een Bavodag is wordt ongetwijfeld aangekondigd op deze site.

Zo doen we dat in Veere

Gut, je mag je auto wel eens maaien!

Och nee, ik laat Klara het wel bijhouden...