Vorst

Het Spaarne ligt dicht! Dàt is lang geleden!

De laatste keer dat ik me dat kan herinneren was in januari 1997 toen er zelfs een rondje Haarlem geschaatst kon worden.(foto onder)

Wat gaat het deze winter worden?

De onderstroom

Een heerlijk boek voor tijdens de kerstvakantie: Onderstroom van Nicci Gerrard (de vrouwelijke helft van Nicci French).
De 16-jarige Edie heeft een fijne jeugd, met haar ouders en twee zusjes. Ze beleeft haar eerste heftige verliefdheid met Ricky. Op een dag komt haar vader niet meer thuis na zijn werk. Hij blijkt twee weken eerder te zijn ontslagen en zelfmoord te hebben gepleegd. In één klap is haar leven volkomen veranderd en de verliefdheid voorbij.
In het tweede deel van het boek is Edie volwassen en heeft haar eigen gezin. Haar moeder komt plotseling om bij een ongeluk en ze gaat naar haar huis om met haar zussen de uitvaart te regelen. Elke zus blijkt haar eigen ideeën te hebben over de dood van hun vader. Gevoelens van spijt, schuld, rouw en afscheid nemen worden pijnlijk goed beschreven. Ook komt Edie Ricky weer tegen en heeft verwarrende ontmoetingen met hem.
Prachtig boek, voor lekker op de bank met een doos Kleenex onder handbereik.

Top 2000 à gogo

Het hoort bij het kerstvakantiegevoel: de Top 2000 à gogo die elke avond wordt uitgezonden. Echt iets om met zijn allen op de bank te bekijken. Die oude videoclips! Dat háár! Die brillen! Die kléren! En o ja, dat liedje dat was mijn eerste singletje en die elpee heb ik nog gehad en die band heb ik nog zien optreden! En bij de popquiz roepen we, twee generaties sterk, om het hardst de antwoorden. Want mijn kinderen zijn muzikaal goed opgevoed, ik sta te kijken wat alleen al de jongste al niet weet van de klassiekers (The Doors, Jimi Hendrix, Bob Dylan) op zijn 16e!
En leuk om Leo Blokhuis, de muzieknerd bij uitstek, zijn weetjes en feitjes te horen vertellen. Bijzonder dat veel jaren zestighits hun oorsprong blijken te hebben in oude volksliedjes bijvoorbeeld.
Alleen die Matthijs Nieuwkerk met zijn geratel, die mag een pleister op zijn mond.
Vanavond kijken we weer, om 19.30 uur op Nederland 3.

Love actually

Gisteren heb ik weer van begin tot eind geboeid zitten kijken naar Love Actually, voor de zoveelste keer. Heerlijke kerstfilm met heel veel personages die op de een of andere manier ook nog met elkaar te maken hebben. Daarom alleen al is het leuk de film voor (minimaal) de tweede keer te zien, dan snap je de verhoudingen pas goed. Mijn favorieten zijn de knorrige Alan Rickman, die even niet meer beseft dat hij zelf al een leuke vrouw heeft en Bill Nighy die de sarcastische oude zanger Billy Mack speelt. Maar ook Hugh Grant als premier van Engeland en Colin Firth, de schrijver en Rowan Atkinson als razend irritante verkoper in een warenhuis, enfin, mocht je hem gemist hebben, hij is overal te huur. Dan ben je bovendien verlost van de vreselijke reclamepauzes tussendoor.

Toneelmuseum

Eind van dit jaar sluit het Theatermuseum. Ik heb er nog een ansichtkaart van, gestuurd door Annie en Gerard. Het museum heette toen nog Toneelmuseum en Annie en Gerard wóónden daar! In dat fantastische grachtenpand met muur- en plafondschilderingen, marmeren hal en handgesneden wenteltrap (ik citeer nu de website). Alie was mijn oma en ik meen dat Annie een nicht van haar was. Zij en haar man waren daar conciërge en woonden in het souterrain.
Nu sluit het museum. Zou er al een bestemming voor het pand zijn?
Misschien moet het opnieuw een woonbestemming krijgen voor familie van mijn oma? Ik hou me aanbevolen.

Blokje om

Weet u het nog? Zondag in de jaren zestig.
Gestoken in zondagse kleren gingen we met zijn allen naar de kerk om te luisteren naar een lange saaie preek. Daarna binnen spelen want je zondagse jurk mocht niet vuil worden, bovendien waren al je vriendinnetjes op visite. Tussen de middag warm eten (gruwel! gekookte witlof…!) en ‘s middags even een frisse neus halen buiten. In de Cronjéstraat waren in de jaren zestig drie speelgoedwinkels. Bij het verplichte blokje om renden wij altijd van de ene speelgoedwinkel naar de volgende om daar dan heel lang voor de etalage te blijven staan.
Het enige andere lichtpuntje was ijssalon Giraudi, maar ja, die was helaas gesloten in de winter.

Kerst-Ann

Het ìs even knutselen, maar dan heb je ook wat....
Kerst-Ann is te bekijken in Bibliotheek Noord.

Dura duurt maar

In mijn idee zie ik al vijf jaar tijdens de kersttijd een wens van Dura Vermeer verschijnen bij de Raaksbouwput. Is het echt al zo lang? Al bijna een Haarlemse kersttraditie.
Belangrijker, hoe lang gaat het nog duren?

Gekozen

Bekende Haarlemmers kiezen een foto uit het Spaarnestad archief en leveren commentaar. Dat is de insteek van de kleine maar leuke tentoonstelling in de Refter van het Stadhuis.
De foto’s en de teksten worden apart gepresenteerd, dus bij het bekijken van de foto’s hoef je je niet te laten afleiden door wie hem heeft gekozen.
Hilde van der Molen heeft een foto van zichzelf gekozen, als jong meisje zien we haar en haar vriendinnen met cape poseren in de tijd van de ‘kakkers’. Boudewijn de Groot koos een foto van nozems. Hij onthult daarbij dat hijzelf alleen op zondagmiddag een nozem was, als hij zijn haar strak naar achteren kamde, maar verder nauwelijks langs de nozems op de foto zou durven lopen. En Ruud (Dolly Bellefleur) Douma koos voor de über-Heidi’ die door de dreigende pose en de gelikte kleurtjes bijna surrealistisch aandoet.
Leuk om even aan te wipppen, als je toch in de stad bent. Nog tot 24 december.

Tempelier(s)straat

Kijk, ik heb er weer eentje, een kaart van oud Haarlem.
Lang leve de kringloopwinkel!

Vilt in het Leids Wevershuis

Ik had geen idee wat ik moest verwachten van het Wevershuis in Leiden waar ik kwam voor een tentoonstelling van vilt. Het Wevershuis blijkt het oudste huisje te zijn in een verder doodgewone straat, het is scheefgezakt en nog in originele staat. In de voorkamer staat een groot weefgetouw waar de enthousiaste dames van de Leidse weefclub theedoeken aan het weven zijn als zij als suppoost optreden. In het achterhuis en op de zolder hangen de vilten werkstukken van vier kunstenaressen. Eigenlijk hebben foto’s niet zo veel zin, vilt is bij uitstek een materiaal dat je wilt aanraken. Er hingen zeer aaibare tassen, jassen en sjaals. Vilt is een materiaal waar je veel kanten mee op kunt, zo waren er ook lampen en kegelvormige objecten van vilt. Een paarse sjaalkraag stal wat mij betreft de show, een prachtige kleur en zo te zien zeer behaaglijk.
Het huis zelf is een museum, je krijgt zo een idee hoe de wever en zijn gezin in de negentiende eeuw leefde. De vilttentoonstelling is nog tot en met zondag te zien.

Kan weg!

Zie je wel, het is helemaal niet gek om een labeltje van een hoofddoek te bewaren! Het kan zelfs nog wel eens te pas komen voor een tentoonstelling! Vandaag was ik bij de expositie: Kan weg, in het Noord-Hollands Archief, die gemaakt kon worden bij de gratie van bewaarders zoals ik! Het is een bescheiden tentoonstelling, maar wel smullen voor de liefhebbers. Efemeer drukwerk (naar het Griekse Ephemeros wat ééndaags betekent) is hier bijeen gebracht. Niet alleen affiches en uitnodigingen maar ook verpakkingszakjes, sinterklaasinpakpapier, drie platgetrapte sigarettendoosjes, toegangkaartjes en menu’s zijn hier zorgvuldig uitgestald.
Het hoogtepunt voor mij als plakboekenmaniak is het dikke plakboek dat meneer van Breugel voor zijn kinderen maakte ("aangelegd door papa, 1830"). Hierin zijn actuele plaatjes, spotprenten, poesieplaatjes, uitnodigingen en nog veel meer geplakt. Waarschijnlijk is het erg vaak doorgekeken want het hangt volkomen uit elkaar. Bezoekers kunnen het digitaal doorbladeren.
Deze tentoonstelling (nog tot en met 10 januari) is een tip als je van papiertjes of mooie lettertjes houdt. En dat gratis affiche dat de bezoeker mee mag nemen gaan we nu natuurlijk allemaal zorgvuldig bewaren!

Brievenbussen

Ik zou graag willen dat alle mensen die post ontvangen ook eens een keertje een rondje bezorgen doen.
Ik bezorg de wijkkrant en weet er nu alles van. De bussen zijn:
- te laag,
- te smal,
- ze hebben een klep die heel stroef opengaat,
- ze hebben een klep die heel stroef opengaat en waarachter nog een weerbarstige borstel schuilgaat,
- ze hebben een klep die heel stroef opengaat en waarachter nog een weerbarstige borstel schuilgaat en waarbij een hond heel hard begint te blaffen om je een doodschrik te bezorgen,
- ze hebben een klep die je moet optillen maar waarvan de veer buitengewoon sterk is,
- de stoep waar je over moet om de bus te bereiken is te smal om met je met krantjes volgeladen fiets overheen te lopen/volgegooid met fietsen/begroeid met doornstruiken/er staat een stellage vanwege een verbouwing.

De voordelen:
- je bent in de buitenlucht,
- je hebt weer beweging gehad,
- je kunt op je gemak een kijkje nemen bij alle wijkbewoners (als je dit wilt moet je na zonsondergang gaan lopen),
- je spreekt nog eens iemand.

HRLM

De nieuwe stadsglossy is uit!
HRLM heet het blad en het ziet er mooi uit, aardige artikelen, glanzende foto’s, winkeltips en nog veel meer. Tout Haarlem staat er in: Ziggy Klazes, Gerrie Hondius, Warry van der Leen. En ik!
Moi? Ja ik, althans, Wilikditwel, of beter gezegd, een foto van Wilikditwel. Want op bladzijde 38 zag ik een bekend plaatje, de Jansstraat uit 1913.
Datzelfde kiekje had ik zelf in een oud fotoalbum gevonden. Kijk maar hier. Aangezien ik niet zeker weet van wie het album was ben ik nu wel erg benieuwd waar HRLM de foto vandaan heeft, uit eigen (familie)bron of van mijn weblog? Een mailtje naar HRLM heeft nog geen antwoord opgeleverd.
In het eerste geval: zo kom ik er misschien achter van wie het fotoalbum is geweest.
In het laatste geval: Hoor ik er nu helemaal bij? (ahum…) Of, wordt er schaamteloos geput uit mijn foto’s?

De architect

Het decor toont een ruim wit interieur met wat witte meubels en een enkele zwarte stoel. De hoofdrolspelers zijn de oude architect en zijn vrouw Edith. Hij is een chagrijnige dwingeland, gefrustreerd door zijn kwaaltjes en het gevoel uitgerangeerd te zijn. Zij is natuurkundige en gefascineerd door de kwantumtheorie en de parallelle wereld, maar heeft haar studie en zelfs haar naam Rosa opgegeven om met de architect te trouwen. We zien ze stuntelen en bekvechten. Dan komt er een jong stel naast ze wonen. Edith is erg geïnteresseerd in ze tot grote ergernis van haar man. Het jonge stel maakt enorme ruzies die via de keukenkastjes goed te volgen zijn. Het stuk wordt langzaam aan meer bizar als Edith het keukenkastje inklimt of de buurvrouw daarin blijkt te zitten. Helemaal raar wordt het als de buurvrouw, Jane, vervuild aanklopt bij Edith en haar om een doosje en een mes vraagt. Ze snijdt dan, nogal levensecht, haar hart uit dat Edith moet bewaren. Er gebeuren steeds meer vreemde dingen, maar toch klopt het allemaal in het stuk. De relatie tussen Edith en haar man lijkt erg op de dwingende relatie tussen Jane en haar echtgenoot. Het decor is zeer vernuftig, keukenkastjes die vanzelf open en dicht gaan of gevuld blijken met pakken suiker terwijl ze eerst leeg waren. Maar ook is het sfeervol als er opeens blaadjes en daarna complete bomen uit de lucht komen vallen.
Een bijzonder stuk met glansrollen voor Leny Breederveld en Aat Ceelen.

Motif

Vaders, moeders, vrienden en bekenden, iedereen was er weer gisterenavond op de bandjesavond van de muziekschool in het Patronaatcafe. Gezellig!
Wat de muziek betreft, Pacjam is niet meer, maar onthou Motif!

Smak

Nick Hornby kende ik alleen van de verfilmingen van zijn boeken About a boy en High fidelity. Nu heb ik net Smak uit (oorspronkelijke titel Slam).
De 15-jarige Sam is geboren toen zijn moeder 16 was. Hetzelfde overkomt hem, zijn 16-jarige vriendinnetje raakt zwanger. In eerste instantie raakt Sam in paniek en neemt de benen, maar uiteindelijk aanvaardt hij toch zijn verantwoordelijkheid.
Hornby weet zich heel goed in te leven in de paniek die Sam overkomt. Hij is nog maar een puber die eigenlijk nog het liefst aan het skaten is en wendt zich daarom ook met zijn vragen tot de beroemde skater Tony Hawk (weliswaar op een poster). Deze Tony Hawk laat hem ook een paar keer de toekomst inflitsen, hij beleeft dan een paar uur van een dag die nog een jaar of zo in de toekomst ligt. Een apart trucje, maar wel heel acceptabel beschreven. En zo komen we ook aan het einde een beetje van de toekomst van Sam te weten, die er gelukkig toch wel wat rooskleurig uitziet.
Een aanrader!

Het orgelpark

Wat zou je doen als je miljonair was, dat vraag je je wel eens af. Miljonair X wist het wel, die heeft de Parkkerk in het Amsterdamse Vondelpark laten restaureren en omgetoverd tot muziekpodium*). Het kerkje ziet er smaakvol uit, geschilderd in veel verschillende warme tinten. Er staan diverse gerestaureerde orgels (de naam zegt het al) in de theaterzaal. De ramen zijn geïsoleerd en beplakt met een fotofolie, een moderne variant op glas-in-lood.

De programmering is nogal uiteenlopend, met een nadruk op orgel uiteraard, maar ook jazz en dans.
Voor zo’n 60 euro per jaar kun je ook nog gastvriend worden, met vrij toegang tot elk concert en nog 6 vrijkaarten voor vrienden ook. Het is echt voor niets.
Je kunt ergere dingen met je geld doen.

*) Ik weet niet zeker of mijn bron betrouwbaar is, maar zoniet dan is dit een gouden tip voor a.s. lottowinnaars.

De Kift bestaat 20 jaar...

…en dat vierden ze gisteren in het Patronaat. Van die twintig ken ik ze pas een jaar of vier, maar ik zal ze niet meer uit het oog verliezen!
Is het ‘t energieke optreden dat hun concerten zo leuk maakt? Het vele koperwerk? Of zijn het teksten als: Wie streelt mijn kreukelkaken, vrouwenhand of berenklauw? (naar Jan Arends), of het vette Zaanse accent van de zanger: jaai baai maai of ik baai jaauw?
Het was weer een prima avond!

Giubileo

Dansgroep Krisztina de Châtel bestaat dertig jaar en viert dit met de voorstelling Giubileo die ik gisteren in de Toneelschuur zag. De voorstelling bestaat uit vier stukken waarvan ik vooral het eerste, The Arena love van Michele Pagliani, prachtig vond. Een groep van zo’n veertien dansers gekleed in sportieve zwarte outfits en sokken danst afwisselend sierlijk op de klanken van Vivaldi, of met bewegingen als robots op de technoachtige muziek van Wade Robson. De bijzondere belichting speelt een belangrijke rol, daarmee worden vlakken en zuilen gevormd waar de dansers in en uit dansen. Een prachtig en krachtig toneelbeeld.

Heb je de queen gezien?

Als liefhebber van het koningshuis (als vertier dan: tòpamusement) moest ik vandaag natuurlijk naar de Grote Markt. Daar zou Beatrix haar entree maken om in de Bavo een glas-in-loodraam te onthullen. Het leek wel wat op de intocht van Sinterklaas, inclusief het weer, maar dan voor 50-plus. Flauw van de gemeente om de kerk niet open te stellen voor het publiek, die kerk is groot zat en zoveel fans bracht ze nu ook weer niet op de been.
Maar goed, we hoefden niet onnodig te wachten, de limo’s draaiden even voor half 3 de Markt op, koningin stapte uit, schudde drie handen en verdween in de kerk.
Het hele spektakel had nauwelijks een halve minuut geduurd, het publiek bleef nog wat onwennig staan tot men besefte, dit was alles.
Maar toch, ik was er bij, en ik weet het nu zeker: ze bestaat echt.

"Kom Bernt, gauw naar binnen, ik sta hier weg te waaien!"

Hellup!

Zielig hè?

Deze fiets hangt hier nu al een paar weken. Is er niemand die hem (haar) mist?
Signalement: grijsblauwe Gazelle, redelijk nieuw, met versnellingen en hij lijkt, op het verbogen achterwiel na, in goede staat. Bengelt aan de brugleuning van de Brouwersvaart, kruispunt Raaks. Wil graag weer opgehaald worden door zijn eigenaar.

Kruissteektrend

Normaal ben ik nooit zo trendgevoelig maar dit had ik toch goed gezien: de borduurtrend zet door.
Nu zelfs ook op kerstballen!

We kunnen weer met een gerust hart kerstkaarten gaan borduren….

Kris Knook

Ze gebruikt oude foto’s van het Spaarnestadarchief en voegt daar haar eigen signatuur aan toe door middel van rijgsteekjes. De foto’s worden op een bepaalde manier gerangschikt, net zoals je herinnering een bepaalde voorkeur heeft. Op een volgend paneel zijn ze weer anders geborduurd en gegroepeerd, omdat het geheugen dat nu eenmaal ook doet.
Mooie sfeervolle tentoonstelling van Kris Knook in Galerie 37. Nog te zien t/m 30 november.

Knus

"Zeg dikke, schuif eens op!"
"Heehee een beetje beleefd hè, ik lag hier het eerst!"
"Maar het is mìjn mand, opzij dus."
"Kom er maar naast liggen."
"Dat past nooit, je bent veel te dik."
"Wacht, als we nu allebei opstaan en ons dan tegelijk laten zakken…."

Feest!

Gisteren geboren, een zusje voor Mia!

Nest

Bij het knotten van de boom in mijn tuintje kwam het merelnest tevoorschijn, stevig gekleid zo te zien, al groeit er wel een tak doorheen. Een reepje plastic zorgt voor de moderne touch. Het is een prima huisvesting geweest voor de familie.

Prinsenhof (2)

Hier is het reglement dat bij de foto van de oude leeszaal uit het vorige stukje hoort.
Het is eigenlijk nogal eenvoudig, je mocht vrijwel niets:

Bij artikel 19 besef je pas echt dat het heel andere tijden waren.


Maar wat een riante openingstijden!

Prinsenhof

Wie weet het nog dat de Stadsbibliotheek in het Prinsenhof huisde?
Mijn ouders waren daar lid en ik mocht vaak mee. Na het beklimmen van een uitgesleten stenen wenteltrap betrad je een ruimte met veel houten boekenkasten, kaartenbakken en hekjes. Hier heerste een gewichtige sfeer, er werd slechts gefluisterd en als er iemand kuchte werd er afkeurend gekeken.
Toen ik zes was en zelf kon lezen mocht ik eindelijk zelf een boekje uitkiezen. Dolgelukkig koos ik een boek over twee kabouters. Groot was de ontgoocheling toen ik het thuis na een kwartier al uit had.
De foto is uit een oud album. Van deze inrichting herinner ik me niets, maar ja, 1932 was ook wel ver voor mijn tijd!

Terrastip

Leuk terrasje hè? Dat zal in de zomer (of op een mooie herfstdag) aangenaam borrelen zijn. Dit terrasje ligt op 5 minuten fietsen vanuit Haarlem, bij Fort-Zuid in Spaarndam. Leuk dat zo’n fort weer een bestemming krijgt; het is nu restaurant (mèt levende muziek) en expositieruimte, het kleine broertje van Kunstfort Vijfhuizen.

Kamp Holland

Waarom alle acteurs in ondergoed staan? Misschien omdat het daar zo heet is? Of omdat ze er lullig werk doen? Immers, de bevolking die je wilt helpen ziet net zo makkelijk jou als de vijand. Het leidt in het begin een beetje af, al die onderbroeken, maar Kamp Holland van Orkater is een krachtig stuk. Je krijgt een beeld van jonge mensen die op missie in Afghanistan zijn. Geen idealisten maar ‘het betaalt goed’ of ‘je ziet nog eens wat van de wereld’ . Hoe ze getraind worden, afgeblaft, wat de regels zijn in het kamp en de afkortingen. Dat ze opgewonden zijn als ze eindelijk het kamp uitmogen maar tegelijkertijd doodsbang voor de vijand. Maar wie is die vijand? Dat moet je snel beslissen anders wordt je zelf neergeschoten. Is het die man op zijn brommer? Heeft hij een wapen in zijn hand of niet? Veertig doden van onze zijde zijn al ingecalculeerd, ‘niet meer, want dan keert de publieke opinie zich tegen ons’.
De muziek van Susies Haarlok past hier prima bij en laat ik nog het Afghaanse openingslied vermelden, heel mooi gezongen en begeleid door accordeon.
Een aanrader, vanavond nog te zien in de Toneelschuur. Klik hier voor de trailer.

Groet uit Haarlem

Toen ik over het nieuwste Haarlemboek in de krant las ben ik onmiddellijk naar de boekhandel gerend om het te kopen: Groet uit Haarlem, een eeuw verstreken van Werry Crone. Mmm, heerlijk, allemaal oude ingekleurde ansichten met de foto’s ernaast van de situatie nu. De fotograaf is zoveel mogelijk op dezelfde plek gaan staan, dus vergelijken is makkelijk. Sommige stukken van Haarlem zijn nauwelijks veranderd (Groot Heiligland), andere ken je niet meer terug (Houtplein). Het leuke is dat op de nu foto’s veel mensen zijn gefotografeerd. Dus over tien jaar zijn ook deze foto’s weer gedateerd en kan er weer een nieuw boek worden gemaakt.

Breikransje

Kijk, een gezellig kaartje uit Sint Jacob in de Hout. Het is eind jaren 70, begin jaren 80, achter op de kaart staat nog een telefoonnumer met zes cijfers. De trevira mini-jurk is erg populair onder de bewoonsters van het bejaardentehuis. Naast een bezoekje aan de kapel was ook het handwerkclubje populair. Deze dames konden natuurlijk allemaal nog breien en haken als de beste! Ze hadden daarvoor misschien gemakkelijker in de ontspanningsruimte kunnen gaan zitten waar de luie stoelen uitnodigend op ze wachtten. Zou er veel gebruik gemaakt zijn van de barkrukken? Verder wil ik graag weten wie nu de klant is in het restaurant, de dames rechts voor de balie of de oudere dame erachter?

Wie het weet..

Langzamerhand komt omgespit Haarlem weer wat tot rust. En frappant, opeens zie je, als waren het paddestoelen, overal van die merkwaardige metalen dingen verschijnen. Het zijn een soort uitvergrote wandelstokken die zo in de grond lijken gestoken. Het doet een beetje denken aan een periscoop van een onderzeeboot, of zo’n ding op een schip waarvan ik ook niet weet hoe het heet of waar het voor is.
Enfin, zie de foto.

Wie weet wat het is en waar het voor dient?

Kunstlijn (2)

Gezellig was het weer, de Kunstlijn. Al die ateliers met hun verschillende sferen, een babbeltje hier of daar met een kunstenaar, danwel de moeder of oma van een schilder of muzikant, en na afloop allemaal een afzakkertje halen in de Jopenkerk.
Wat me deze keer speciaal opviel was dat je onderweg zoveel leuke w.c.’s aan kon doen.
In het Hoofdgebouw keek deze meelevende meneer op je neer:

In de Nieuwe Vide waren daar Adam en Eva,

en in de Jopenkerk werd je verwelkomd met een relaxed muziekje en sfeervolle verlichting.

Kunstlijn

Voor wie het ontgaan is: gisteren is de Haarlemse Kunstlijn weer geopend. Op allerlei plekken in de stad is kunst te zien, zelfs wethouder Chris van Velzen stond grootmoedig zijn werkkamer af aan Birgit Laken.
Morgen nog een kans: pluis de Kunstlijnbijlage van het Haarlems Dagblad uit, maak een strak schema en hou je daaraan of dwaal wat rond en laat je verrassen, ‘t is allebei goed.

Niemand kan het

Hans Aarsman was jaren fotograaf, tegenwoordig schrijft hij alleen nog over foto’s. Dat doet hij op een heel eigen manier; hij neemt een verdwaalde, vergeten foto en beschrijft minutieus wat hij ziet en wat hij daarbij associeert. Op deze basis heeft hij het toneelstuk Niemand kan het geschreven. Actrice Carly Wijs zit op een leeg podium met laptop op schoot. Achter haar worden de foto’s geprojecteerd waar ze over praat. Foto’s van vlees uit de reclamefolders, waardoor je je nu pas realiseert dat iemand die foto’s ooit maakte. Ze verbaast zich over foto’s van asbakken die op e-bay te koop worden aangeboden waarbij ze een fantasie heeft over een berooide gokverslaafde die uit armoe asbakken rooft en verkoopt. Ook krijgen foto’s van een vliegtuig in de nacht een heel nieuwe lading als je er een ander verhaal bij bedenkt. Het wordt aangrijpend als ze foto’s laat zien van een stervende man en vertelt dat ze (dus Hans Aarsman zelf, want het zijn autobiografische teksten) bij het sterven van zijn vader niets anders wist te doen dan maar een camera pakken en foto’s maken.
De tekst van deze voorstelling is door de interessante filosofieën alleen al de moeite waard om nog eens te lezen. Alles is er, maar niemand kan het pakken.

Nachtvorst

Het wordt weer koud ‘s nachts.
Tijd om onze piama, pyama, pieama, pijama,piejama, pie..eh, om een extra deken te pakken.

Curtis Eller

Een dunne man met een Groucho Marxsnor, een banjo en twee elastieken benen, dat is Curtis Eller. Gisterenavond een amusant optreden van hem gezien in het Patronaatcafé. Hij heeft een circusachtergrond en dat is duidelijk te zien aan zijn fysieke performance: met gemak zwaait hij zijn been over de microfoon, ja, ook zonder op een stoel te staan…! Zijn liedjes gaan over zijn dochtertje, over boxer Joe Louis, of Buster Keaton. Hij staat geen moment stil, klimt al zingend en spelend op een stoel, maakt een raar dansje, springt er weer af, rent de zaal door om hier en daar een kaarsje uit te blazen en maakt zelfs een rondje buiten op de stoep. En constateert dan verbaasd dat hij zo zweet.

The birds

Berichtte ik laatst dat ik niet wist wat ik met mijn zure druiven aanmoest, het probleem heeft zich vanzelf opgelost. Gisteren, ik was er zelf niet bij, maar mijn ooggetuige meldde: ‘Een zwerm grote zwarte vogels, het leek wel die film!’, die allemaal neerstreken op mijn druiven en wild in het rond gingen pikken, de struik halfleeg achterlatend, de tuin bezaaid met druiven en bladeren.
Eigenlijk voelde ik me wel voldaan, een mooie bestemming voor mijn zure druiven, maar je zult wijnboer zijn! Opeens snapte ik het nut van de vogelverschrikker.
Vanochtend kwamen ze nog een keertje terug voor de restjes.
Nee, dat wordt geen wijn meer dit jaar.

Eindelijk!

Dat we dit nog mogen meemaken! De Kinderhuissingel is weer open….
Nou ja, vanaf de andere kant dan, en je moet wel nog een stukje over de stoep rijden.
Nu wil ik ook nog graag de nieuwe brug op kunnen fietsen…

Bride flight

Ben gisteren naar Bride Flight geweest, de nieuwste veelgeprezen Nederlandse film. Misschien was ik de enige die niet laaiend enthousiast was. Ik ben nooit zo kapot van films waarin de held door verschillende mensen (want verschillende leeftijden) wordt gespeeld, meestal vind ik ze helemaal niet lijken, en dat was in deze film minstens vier maal het geval. Dus de eerste helft van de film moest ik steeds bedenken wie nu wie was in welke tijd. En zeg nou zelf, Waldemar Torenstra lijkt toch echt niet op een jonge Rutger Hauer. Het verhaal: het is in de jaren 50, drie bruiden vertrekken per vliegtuig naar Nieuw-Zeeland om daar herenigd te worden met hun aanstaande. In het vliegtuig ontmoeten zij Frank van Rooij met wie ze alle drie op de een of andere manier veel te maken krijgen in hun leven. Als Frank overlijdt komen de vrouwen naar zijn begrafenis en zien we via flash-backs wat er in hun levens is gebeurd. De verhaallijn is op zich interessant, maar eigenlijk helemaal niet zo goed uitgewerkt. Wat gebeurt er bijvoorbeeld met Ada als zij terugkeert naar haar man, hoe is ze de tijd doorgekomen die ze is gescheiden van Frank?
De film is wel romantisch en geeft veel mooie beelden van Nieuw-Zeeland, jaren vijftig jurken, oude auto’s en vliegtuigen. Het is beslist geen onplezierige film, maar misschien moet ik het boek maar eens gaan lezen.

Zeeland (3)

Dat in Zeeland de watersnoodramp nog steeds een rol speelt, daar sta je helemaal niet bij stil als Haarlemse, geboren na 1953. Maar in de etalage van een boekhandel in Zierikzee liggen enkele boeken over de ramp en over de veranderde Zeeuwse kustlijn, in de Week van de Geschiedenis vertellen grootouders aan hun kleinkinderen over de overstroming en er is veel ophef over de film De Storm waarvoor een dorp onder water moet worden gezet.
We hebben het eiland Neeltje Jans bezocht, een themapark over de Deltawerken. Hier zie je een film over de totstandkoming van de Stormvloedkering, een megaklus. De film dateert uit de jaren 80 en je ziet dan ook zeer verouderde computerapparatuur, waardoor de klus des te ontzagwekkender lijkt. Op de bijbehorende tentoonstelling kun je achter deurtjes en in laatjes de verslagen zien en horen van ooggetuigen van de watersnoodramp, indrukwekkend. Jammer alleen dat het hier en daar zo stoffig en verwaarloosd is.
De Zeeuwse luchten, het landschap en de Zeeuwse wateren zijn trouwens ook behoorlijk indrukwekkend!

Zeeland (2)

Ik was dus in Zierikzee. Wat een lieflijk historisch plaatsje is. Pittoresk. Met een schilderachtig haventje. En met gezellige cafeetjes waar we nieuwe vrienden maakten en niemand nog heeft gehoord van een rookverbod. Waar we per ongeluk nog belandden bij een optreden van een klarinetkwartet ter gelegenheid van de museumnacht. Waar we in één van de vele eethuisjes mosselen aten. En waar we ons samen met vele andere kwebbelende en giechelende Zierikzeeuwsen in een piepklein bioscoopje propten om nog eens Mama Mia te zien. Waar alle Zeeuwsen vervolgens zingend en dansend de zaal weer verlieten. Waar we als enige achterbleven in de minifoyer om nog een drankje te doen. En waar we de volgende dag rondwandelden in een uitgestorven binnenstad omdat alle Zierikzeeërs in de kerk zaten. En daarna werden begroet als een oude bekende: ‘Hee, zijn jullie het!’.
Dus.
Bijna overbodig om te vermelden dat het een heel gezellig weekend was!