Verfpret

Zag je vanmorgen die woest poetsende vrouw op perron 1? Dat was ik. Ik probeerde het bankje schoon te maken waar ik mijn boodschappentas op gezet had. Met omgevallen verfpot erin. Een verfspoor tot aan mijn huis. Ik zou mijn kind helpen zijn nieuwe kamer in Amsterdam te schilderen, want o, ik ben toch zo handig. Zit ik doorgaans pas na een half uur onder de verf bij dit soort klussen (pasje achteruit om mijn werk goed te keuren, stap daarbij op het verfdeksel, niets in de gaten, nog wat ronddrentelen met besmeurde sloffen etcetera), vanochtend was daar een nieuw record: de deur was nog niet achter ons dichtgevallen of ik ontdekte een veeg witte verf op mijn schoen. Wat raar! Hoe kan dat nou? "Hee mam, er zit verf op mijn zadel!" Hè? En ook op mijn handschoen. En op mijn handvat! Pas op het station ontdekte ik de omgevallen verfpot die op wonderbaarlijke wijze om zich heen had gegrepen. Zucht.
De muur is geverfd. Heeft niet gedekt. Ook niet na twee keer.
De andere muur mag-ie zelf doen.