Taart!

Het 25e nummer van de Hofjeskrant is uit en mijn verhaal staat er in!
Dat roept om taart, en wel worteltaart...
Lees het hier:

Elke dag een stukje worteltaart

Taart! dacht mevrouw Jansen terwijl ze in de winkelstraat om zich heen speurde. Ze had een paar uur rondgesjouwd met pakjes en tasjes en nu was ze moe. Even vragen aan iemand waar ze hier taart kon eten. Ze stapte op een vrouw af die vriendelijk de wacht leek te houden bij een poort, leunend op een wandelstok.
Dichterbij gekomen keek mevrouw Jansen verbaasd op. Het was helemaal geen vrouw maar een meneer op leeftijd met een paardenstaart, oorbellen en een rok aan. Ach, wat zou het, dacht mevrouw Jansen, het zal wel in de mode zijn. De persoon wees haar een lunchroom waar ze een tafeltje vond aan het opengeschoven raam. Wat een heerlijk plekje dacht ze, de vogeltjes kwetterden, het zonnetje scheen en de tuin waar ze op uitkeek was een oase van rust. De tuin bleek te horen bij het Proveniershofje en er was trouwens ook heerlijke worteltaart te koop.

Mevrouw Jansen genoot van haar thee en de taart en hield ondertussen de tuin in de gaten. Een zwartharige bewoonster plantte een schildersezel en een stoeltje in het gras. De vrouw droeg een nogal overdreven deftige hoed. Dat vond mevrouw Jansen tenminste, maar ze was ook wel een beetje jaloers, zo artistiek zou ze zelf ook wel voor de dag willen komen.

Ineens dook de kop van een oude man op voor haar raam. Héé! schreeuwde hij, Heb je een euro? Mevrouw Jansen omklemde haar tasje en vroeg zich af wat ze moest doen, maar de man beende alweer weg. Hij was gekleed in een lange leren jas en had zijn kromme benen gestoken in rubber regenlaarzen. Hij schreeuwde wat naar de schilderes maar die gaf geen sjoege en vervolgens bukte de man zich om een grijze poes te aaien. Wel een dierenliefhebber, dacht mevrouw Jansen, misschien is hij toch niet zo eng als hij er uitziet.

De meneer met de rok kwam de tuin in en verdween in een woning. Die woont hier dus ook dacht mevrouw Jansen, wat een aparte bewoners allemaal.

Haar blik viel op een raam aan de overkant. Dat huisje stond zo te zien leeg. Ze werd ineens onrustig. Sinds meneer Jansen dood was voelde ze zich niet helemaal meer thuis in haar eengezinswoning. Stel je voor dat ze hier zou kunnen wonen? Maar misschien moest je wel een klein beetje apart zijn voor je in aanmerking kwam. Ach wat, zij kon toch ook een hoed kopen! Mevrouw Jansen begon plannetjes te maken. En dan elke dag een stukje worteltaart.