Curaçao (7)

Als wij dan toch op Curaçao zijn, kunnen we wel meedoen aan een hike die een vriend van haar organiseert vindt mijn Curaçaose vriendin en voor we het weten staan we zondag om 8 uur bij een aanlegsteiger. Geen probleem, ik ben nog volop ingesteld op de Nederlanse tijd en al uren wakker. Timo, een magere, tanige Antilliaan van in de zestig, blanke huid en blauwe ogen, verwelkomt ons op zijn boot. Zijn twee honden staan op de voorplecht op de uitkijk. We varen over het Spaanse Water, als je hier woont ben je in goede doen. In de orkaantijd ligt het water vol met schepen vertelt Timo. Hier liggen ze veilig want orkanen komen hier nooit voor.
We bereiken de Kabrietenberg ofwel de geitenberg, ze leven hier in het wild.
We lopen langs een rotsachtig pad langs het water, je moet goed kijken waar je je voeten neerzet. Dan gaan we landinwaarts. Timo vertelt dat hij alle paden zelf heeft aangelegd en onderhoudt. Moet je nagaan, wat een enorme klus dat was als je de woestenij aan cactussen ziet. Meter voor meter heeft hij de paden uitgezaagd. Hij heeft de berg zo'n beetje in beheer zou je kunnen zeggen. Er komt waarschijnlijk zelden iemand anders, er ligt tenminste nergens vuil, een verademing. Timo wijst ons op een slang. Als ik mijn fototoestel wil pakken zigzagt de slang plotseling heel snel mijn richting uit en ik hoor een keiharde gil. Van mezelf ja, inderdaad. Ze zijn ongevaarlijk, maar toch.
De hike blijkt een flinke klimpartij en heel goed voor de teambuilding. Al klimmende worden we de beste vrienden.
Eindpunt is de plek waar Timo een beeldje heeft neergezet dat hij helemaal in zijn eentje die berg opgezeuld heeft. Zei ik al dat het een aparte man is? Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het Spaanse Water. Vanaf dit punt zien we ook de woning van Timo, gebouwd op een katamaran midden op het water. Hier zullen we koffiedrinken maar eerst moeten we de afdaling nog maken. Timo waarschuwt: tijdens een afdaling gebeuren de meeste ongelukken. Eén plekje is niet geschikt voor dames met dikke billen waarchuwt hij. De doorgang is inderdaad behoorlijk smal en je kunt er het beste als een turnster op een brug, steunend op je armen overheen gaan. De andere stevige dame uit het gezelschap en ik kijken elkaar opgelucht aan als het gelukt is, toch prettig dat we niet door de mand zijn gevallen. Alhoewel, het is Curaçao, ze zijn hier gek op dikke billen.
Met Timo's bootje meren we aan bij zijn drijvende woning. Het is een genot voor liefhebbers van tiny houses, klein, praktisch en er staat niets teveel in. En toch is het een waar paradijsje. Aan een gasstel in het kleine keukentje zet Timo koffie terwijl de gasten rond een simpele tafel zitten aan het water. De opbouw van de katamaran is eenvoudig, wit geverfd hout, een slaapbank met een fleurige sprei, wat zitplaatsen met gebloemde kussens, een gitaar en wat boeken. 'Je moet even mijn slaapkamer bekijken' nodigt Timo uit. Via een houten trap kom je op een zoldertje waar zijn bed ligt. 'Fully airconditioned' zegt Timo, en inderdaad,  wat zul je hier heerlijk slapen met de wind die van alle kanten door de raampjes waait. Een dakraam verschaft hem ook nog uitzicht op de sterren.
 Naast de boot ligt zijn werkplaats, waar hij leerlingen lesgeeft in het botenbouwen. Vier, vijf keer per dag  vaart hij naar de kant om zijn honden uit te laten, water te halen of bezoekers op te halen of af te zetten. En dan is het tijd om op te stappen want er wacht een leerling op Timo die haar vaarbewijs wil halen. Ook daarvoor kun je bij Timo terecht. Een gelukkig man die zijn eigen gang gaat.