Theatermakers Marjolijn van Heemstra en Sadettin Kirmiziyüz maakten de voorstelling Hollandse Luchten omdat zij zich afvroegen waarom vroeger iedereen op zijn achterste benen stond als het om Hans Janmaat ging terwijl tegenwoordig iedereen elkaar maar straffeloos beledigt. Uiterst actueel gezien de laatste uitlatingen van Wilders waar Sedettin in een enkel zinnetje aan refereert. Het stuk is een afwisseling van verhalen en kleine scènes.Marjolijn vertelt over de acties die zij vroeger op school voerde tegen Janmaat, en over de buurvrouw die haar telkens in het trapportaal belaagt, met klaagzangen over 'die' buitenlanders. Sadettin, op zijn beurt, vertelt over de haattweets die hij steeds kreeg van iemand die zich Gekke Toon noemt.
Samen bezochten ze de weduwe van Janmaat. De vrouw bleek totaal niet verbitterd of vijandig te zijn, ze begroette hen zelfs met Salem (vrede), na één blik op Sadettin te hebben geworpen. Verwarrend, en zo is het ook verwarrend als Gekke Toon uiteindelijk een klein onopvallend vrouwtje blijkt te zijn dat dweept met haar schildpad.
Hoe nu verder is de vraag, actievoeren, negeren of de kop indrukken? Hollandse Luchten geeft het antwoord niet maar zet wel aan het denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten