Roken

Mevrouw Jansen liep over de Krocht. Het leek wel voorjaar. Ze knoopte haar jas los en zwaaide met haar boodschappentas in de maat van haar pas. Toen ze de hoek omsloeg, de Nieuwe Groenmarkt op, voelde ze de zoele lentewind in haar gezicht. Ze wandelde op haar gemak verder en dacht aan de boodschappen die ze ging doen. Een knappe blonde vrouw passeerde haar met ferme tred. Ze rookte een sigaret. Lopen en roken tegelijk, dat vind ik nou toch altijd zo ongezellig, dacht mevrouw Jansen bij zichzelf. Je moet er lekker voor gaan zitten. Niet dat zij nog rookte, ze was al jaren geleden gestopt. Plotseling, vanuit het niets, begon de blonde vrouw te schreeuwen. Het leek of ze aan het schelden was, maar mevrouw Jansen kon de woorden niet verstaan. Het leek wel Italiaans. Tegen wie de vrouw het had wist mevrouw Jansen niet, er was verder niemand in de buurt. Ondertussen bleef de vrouw doorgaan met haar gekrijs, het was een leven als een oordeel. Ze is niet helemaal in orde, concludeerde mevrouw Jansen. Toch wel sneu. En voor ze het wist was ze op de vrouw toegelopen en had haar op de arm getikt. ‘Heb je problemen kind?’ De vrouw keek haar verbaasd aan en schreeuwde toen verder maar nu tegen háár, mevrouw Jansen. Toen beende ze verder door de straat. Op de hoek stopte ze, met schreeuwen en met lopen en keek om. Mevrouw Jansen liep aarzelend dichterbij. De vrouw zei alleen maar: ‘Dag mevrouw’ en keek naar haar schoenen. Nu niet flauw doen, zei mevrouw Jansen tegen zichzelf. Ze wist dat er om de hoek een leuk koffietentje zat. Ze zei: ‘Kind, zullen we een kopje koffie gaan drinken? Met gezellig een sigaretje erbij?’ Wat kon haar het schelen.

Met dit verhaal ben ik  één van de prijswinnaars in de verhalenwedstrijd Gek in Haarlem van Haarlems Dagblad. Vandaag gepubliceerd, eindelijk beroemd, haha!