Vorst

Het Spaarne ligt dicht! Dàt is lang geleden!

De laatste keer dat ik me dat kan herinneren was in januari 1997 toen er zelfs een rondje Haarlem geschaatst kon worden.(foto onder)

Wat gaat het deze winter worden?

De onderstroom

Een heerlijk boek voor tijdens de kerstvakantie: Onderstroom van Nicci Gerrard (de vrouwelijke helft van Nicci French).
De 16-jarige Edie heeft een fijne jeugd, met haar ouders en twee zusjes. Ze beleeft haar eerste heftige verliefdheid met Ricky. Op een dag komt haar vader niet meer thuis na zijn werk. Hij blijkt twee weken eerder te zijn ontslagen en zelfmoord te hebben gepleegd. In één klap is haar leven volkomen veranderd en de verliefdheid voorbij.
In het tweede deel van het boek is Edie volwassen en heeft haar eigen gezin. Haar moeder komt plotseling om bij een ongeluk en ze gaat naar haar huis om met haar zussen de uitvaart te regelen. Elke zus blijkt haar eigen ideeën te hebben over de dood van hun vader. Gevoelens van spijt, schuld, rouw en afscheid nemen worden pijnlijk goed beschreven. Ook komt Edie Ricky weer tegen en heeft verwarrende ontmoetingen met hem.
Prachtig boek, voor lekker op de bank met een doos Kleenex onder handbereik.

Top 2000 à gogo

Het hoort bij het kerstvakantiegevoel: de Top 2000 à gogo die elke avond wordt uitgezonden. Echt iets om met zijn allen op de bank te bekijken. Die oude videoclips! Dat háár! Die brillen! Die kléren! En o ja, dat liedje dat was mijn eerste singletje en die elpee heb ik nog gehad en die band heb ik nog zien optreden! En bij de popquiz roepen we, twee generaties sterk, om het hardst de antwoorden. Want mijn kinderen zijn muzikaal goed opgevoed, ik sta te kijken wat alleen al de jongste al niet weet van de klassiekers (The Doors, Jimi Hendrix, Bob Dylan) op zijn 16e!
En leuk om Leo Blokhuis, de muzieknerd bij uitstek, zijn weetjes en feitjes te horen vertellen. Bijzonder dat veel jaren zestighits hun oorsprong blijken te hebben in oude volksliedjes bijvoorbeeld.
Alleen die Matthijs Nieuwkerk met zijn geratel, die mag een pleister op zijn mond.
Vanavond kijken we weer, om 19.30 uur op Nederland 3.

Love actually

Gisteren heb ik weer van begin tot eind geboeid zitten kijken naar Love Actually, voor de zoveelste keer. Heerlijke kerstfilm met heel veel personages die op de een of andere manier ook nog met elkaar te maken hebben. Daarom alleen al is het leuk de film voor (minimaal) de tweede keer te zien, dan snap je de verhoudingen pas goed. Mijn favorieten zijn de knorrige Alan Rickman, die even niet meer beseft dat hij zelf al een leuke vrouw heeft en Bill Nighy die de sarcastische oude zanger Billy Mack speelt. Maar ook Hugh Grant als premier van Engeland en Colin Firth, de schrijver en Rowan Atkinson als razend irritante verkoper in een warenhuis, enfin, mocht je hem gemist hebben, hij is overal te huur. Dan ben je bovendien verlost van de vreselijke reclamepauzes tussendoor.

Toneelmuseum

Eind van dit jaar sluit het Theatermuseum. Ik heb er nog een ansichtkaart van, gestuurd door Annie en Gerard. Het museum heette toen nog Toneelmuseum en Annie en Gerard wóónden daar! In dat fantastische grachtenpand met muur- en plafondschilderingen, marmeren hal en handgesneden wenteltrap (ik citeer nu de website). Alie was mijn oma en ik meen dat Annie een nicht van haar was. Zij en haar man waren daar conciërge en woonden in het souterrain.
Nu sluit het museum. Zou er al een bestemming voor het pand zijn?
Misschien moet het opnieuw een woonbestemming krijgen voor familie van mijn oma? Ik hou me aanbevolen.

Blokje om

Weet u het nog? Zondag in de jaren zestig.
Gestoken in zondagse kleren gingen we met zijn allen naar de kerk om te luisteren naar een lange saaie preek. Daarna binnen spelen want je zondagse jurk mocht niet vuil worden, bovendien waren al je vriendinnetjes op visite. Tussen de middag warm eten (gruwel! gekookte witlof…!) en ‘s middags even een frisse neus halen buiten. In de Cronjéstraat waren in de jaren zestig drie speelgoedwinkels. Bij het verplichte blokje om renden wij altijd van de ene speelgoedwinkel naar de volgende om daar dan heel lang voor de etalage te blijven staan.
Het enige andere lichtpuntje was ijssalon Giraudi, maar ja, die was helaas gesloten in de winter.

Kerst-Ann

Het ìs even knutselen, maar dan heb je ook wat....
Kerst-Ann is te bekijken in Bibliotheek Noord.

Dura duurt maar

In mijn idee zie ik al vijf jaar tijdens de kersttijd een wens van Dura Vermeer verschijnen bij de Raaksbouwput. Is het echt al zo lang? Al bijna een Haarlemse kersttraditie.
Belangrijker, hoe lang gaat het nog duren?

Gekozen

Bekende Haarlemmers kiezen een foto uit het Spaarnestad archief en leveren commentaar. Dat is de insteek van de kleine maar leuke tentoonstelling in de Refter van het Stadhuis.
De foto’s en de teksten worden apart gepresenteerd, dus bij het bekijken van de foto’s hoef je je niet te laten afleiden door wie hem heeft gekozen.
Hilde van der Molen heeft een foto van zichzelf gekozen, als jong meisje zien we haar en haar vriendinnen met cape poseren in de tijd van de ‘kakkers’. Boudewijn de Groot koos een foto van nozems. Hij onthult daarbij dat hijzelf alleen op zondagmiddag een nozem was, als hij zijn haar strak naar achteren kamde, maar verder nauwelijks langs de nozems op de foto zou durven lopen. En Ruud (Dolly Bellefleur) Douma koos voor de über-Heidi’ die door de dreigende pose en de gelikte kleurtjes bijna surrealistisch aandoet.
Leuk om even aan te wipppen, als je toch in de stad bent. Nog tot 24 december.

Tempelier(s)straat

Kijk, ik heb er weer eentje, een kaart van oud Haarlem.
Lang leve de kringloopwinkel!

Vilt in het Leids Wevershuis

Ik had geen idee wat ik moest verwachten van het Wevershuis in Leiden waar ik kwam voor een tentoonstelling van vilt. Het Wevershuis blijkt het oudste huisje te zijn in een verder doodgewone straat, het is scheefgezakt en nog in originele staat. In de voorkamer staat een groot weefgetouw waar de enthousiaste dames van de Leidse weefclub theedoeken aan het weven zijn als zij als suppoost optreden. In het achterhuis en op de zolder hangen de vilten werkstukken van vier kunstenaressen. Eigenlijk hebben foto’s niet zo veel zin, vilt is bij uitstek een materiaal dat je wilt aanraken. Er hingen zeer aaibare tassen, jassen en sjaals. Vilt is een materiaal waar je veel kanten mee op kunt, zo waren er ook lampen en kegelvormige objecten van vilt. Een paarse sjaalkraag stal wat mij betreft de show, een prachtige kleur en zo te zien zeer behaaglijk.
Het huis zelf is een museum, je krijgt zo een idee hoe de wever en zijn gezin in de negentiende eeuw leefde. De vilttentoonstelling is nog tot en met zondag te zien.

Kan weg!

Zie je wel, het is helemaal niet gek om een labeltje van een hoofddoek te bewaren! Het kan zelfs nog wel eens te pas komen voor een tentoonstelling! Vandaag was ik bij de expositie: Kan weg, in het Noord-Hollands Archief, die gemaakt kon worden bij de gratie van bewaarders zoals ik! Het is een bescheiden tentoonstelling, maar wel smullen voor de liefhebbers. Efemeer drukwerk (naar het Griekse Ephemeros wat ééndaags betekent) is hier bijeen gebracht. Niet alleen affiches en uitnodigingen maar ook verpakkingszakjes, sinterklaasinpakpapier, drie platgetrapte sigarettendoosjes, toegangkaartjes en menu’s zijn hier zorgvuldig uitgestald.
Het hoogtepunt voor mij als plakboekenmaniak is het dikke plakboek dat meneer van Breugel voor zijn kinderen maakte ("aangelegd door papa, 1830"). Hierin zijn actuele plaatjes, spotprenten, poesieplaatjes, uitnodigingen en nog veel meer geplakt. Waarschijnlijk is het erg vaak doorgekeken want het hangt volkomen uit elkaar. Bezoekers kunnen het digitaal doorbladeren.
Deze tentoonstelling (nog tot en met 10 januari) is een tip als je van papiertjes of mooie lettertjes houdt. En dat gratis affiche dat de bezoeker mee mag nemen gaan we nu natuurlijk allemaal zorgvuldig bewaren!

Brievenbussen

Ik zou graag willen dat alle mensen die post ontvangen ook eens een keertje een rondje bezorgen doen.
Ik bezorg de wijkkrant en weet er nu alles van. De bussen zijn:
- te laag,
- te smal,
- ze hebben een klep die heel stroef opengaat,
- ze hebben een klep die heel stroef opengaat en waarachter nog een weerbarstige borstel schuilgaat,
- ze hebben een klep die heel stroef opengaat en waarachter nog een weerbarstige borstel schuilgaat en waarbij een hond heel hard begint te blaffen om je een doodschrik te bezorgen,
- ze hebben een klep die je moet optillen maar waarvan de veer buitengewoon sterk is,
- de stoep waar je over moet om de bus te bereiken is te smal om met je met krantjes volgeladen fiets overheen te lopen/volgegooid met fietsen/begroeid met doornstruiken/er staat een stellage vanwege een verbouwing.

De voordelen:
- je bent in de buitenlucht,
- je hebt weer beweging gehad,
- je kunt op je gemak een kijkje nemen bij alle wijkbewoners (als je dit wilt moet je na zonsondergang gaan lopen),
- je spreekt nog eens iemand.

HRLM

De nieuwe stadsglossy is uit!
HRLM heet het blad en het ziet er mooi uit, aardige artikelen, glanzende foto’s, winkeltips en nog veel meer. Tout Haarlem staat er in: Ziggy Klazes, Gerrie Hondius, Warry van der Leen. En ik!
Moi? Ja ik, althans, Wilikditwel, of beter gezegd, een foto van Wilikditwel. Want op bladzijde 38 zag ik een bekend plaatje, de Jansstraat uit 1913.
Datzelfde kiekje had ik zelf in een oud fotoalbum gevonden. Kijk maar hier. Aangezien ik niet zeker weet van wie het album was ben ik nu wel erg benieuwd waar HRLM de foto vandaan heeft, uit eigen (familie)bron of van mijn weblog? Een mailtje naar HRLM heeft nog geen antwoord opgeleverd.
In het eerste geval: zo kom ik er misschien achter van wie het fotoalbum is geweest.
In het laatste geval: Hoor ik er nu helemaal bij? (ahum…) Of, wordt er schaamteloos geput uit mijn foto’s?

De architect

Het decor toont een ruim wit interieur met wat witte meubels en een enkele zwarte stoel. De hoofdrolspelers zijn de oude architect en zijn vrouw Edith. Hij is een chagrijnige dwingeland, gefrustreerd door zijn kwaaltjes en het gevoel uitgerangeerd te zijn. Zij is natuurkundige en gefascineerd door de kwantumtheorie en de parallelle wereld, maar heeft haar studie en zelfs haar naam Rosa opgegeven om met de architect te trouwen. We zien ze stuntelen en bekvechten. Dan komt er een jong stel naast ze wonen. Edith is erg geïnteresseerd in ze tot grote ergernis van haar man. Het jonge stel maakt enorme ruzies die via de keukenkastjes goed te volgen zijn. Het stuk wordt langzaam aan meer bizar als Edith het keukenkastje inklimt of de buurvrouw daarin blijkt te zitten. Helemaal raar wordt het als de buurvrouw, Jane, vervuild aanklopt bij Edith en haar om een doosje en een mes vraagt. Ze snijdt dan, nogal levensecht, haar hart uit dat Edith moet bewaren. Er gebeuren steeds meer vreemde dingen, maar toch klopt het allemaal in het stuk. De relatie tussen Edith en haar man lijkt erg op de dwingende relatie tussen Jane en haar echtgenoot. Het decor is zeer vernuftig, keukenkastjes die vanzelf open en dicht gaan of gevuld blijken met pakken suiker terwijl ze eerst leeg waren. Maar ook is het sfeervol als er opeens blaadjes en daarna complete bomen uit de lucht komen vallen.
Een bijzonder stuk met glansrollen voor Leny Breederveld en Aat Ceelen.

Motif

Vaders, moeders, vrienden en bekenden, iedereen was er weer gisterenavond op de bandjesavond van de muziekschool in het Patronaatcafe. Gezellig!
Wat de muziek betreft, Pacjam is niet meer, maar onthou Motif!

Smak

Nick Hornby kende ik alleen van de verfilmingen van zijn boeken About a boy en High fidelity. Nu heb ik net Smak uit (oorspronkelijke titel Slam).
De 15-jarige Sam is geboren toen zijn moeder 16 was. Hetzelfde overkomt hem, zijn 16-jarige vriendinnetje raakt zwanger. In eerste instantie raakt Sam in paniek en neemt de benen, maar uiteindelijk aanvaardt hij toch zijn verantwoordelijkheid.
Hornby weet zich heel goed in te leven in de paniek die Sam overkomt. Hij is nog maar een puber die eigenlijk nog het liefst aan het skaten is en wendt zich daarom ook met zijn vragen tot de beroemde skater Tony Hawk (weliswaar op een poster). Deze Tony Hawk laat hem ook een paar keer de toekomst inflitsen, hij beleeft dan een paar uur van een dag die nog een jaar of zo in de toekomst ligt. Een apart trucje, maar wel heel acceptabel beschreven. En zo komen we ook aan het einde een beetje van de toekomst van Sam te weten, die er gelukkig toch wel wat rooskleurig uitziet.
Een aanrader!

Het orgelpark

Wat zou je doen als je miljonair was, dat vraag je je wel eens af. Miljonair X wist het wel, die heeft de Parkkerk in het Amsterdamse Vondelpark laten restaureren en omgetoverd tot muziekpodium*). Het kerkje ziet er smaakvol uit, geschilderd in veel verschillende warme tinten. Er staan diverse gerestaureerde orgels (de naam zegt het al) in de theaterzaal. De ramen zijn geïsoleerd en beplakt met een fotofolie, een moderne variant op glas-in-lood.

De programmering is nogal uiteenlopend, met een nadruk op orgel uiteraard, maar ook jazz en dans.
Voor zo’n 60 euro per jaar kun je ook nog gastvriend worden, met vrij toegang tot elk concert en nog 6 vrijkaarten voor vrienden ook. Het is echt voor niets.
Je kunt ergere dingen met je geld doen.

*) Ik weet niet zeker of mijn bron betrouwbaar is, maar zoniet dan is dit een gouden tip voor a.s. lottowinnaars.