maandag 31 augustus 2015

Kopenhagen, Tivoli

Een pretpark, niets voor mij. Dacht ik. Maar nu ben ik in Tivoli geweest en dat vond ik enig.
Tivoli in Kopenhagen is één van de oudste pretparken ter wereld en werd gesticht in 1843. Nog steeds ademt het een sfeer van vervlogen tijden. Zo vind je de botsautootjes in een spiegeltent en staat er een schitterende ouderwetse draaimolen. Je kunt wedden  op rondrijdende mechanische postbodes op hun postfietsje, compleet met pakketje in het mandje (geen idee hoe het werkte maar het zag er leuk uit). Er is een carrousel met piratenbootjes die over de woeste baren vaart. Of vliegt kun je beter zeggen want het ging behoorlijk snel. Het bekende stripfiguurtje Pol (van Deense afkomst) heeft hier een speeltuin, compleet met zijn boot. Overal mag op geklommen en geklauterd worden.
Er is een coulissentheater met grappige decorwisselingen waarin paljas en harlekijn een rol spelen, simpel vermaak, maar o zo leuk om naar te kijken.
De octopus, die wij ook kennen van de Haarlemse kermis heeft smaakvolle vissen als schuitje en het bescheiden reuzenrad heeft bakjes in de vorm van ouderwetse luchtballonnen. Ook alle eettentjes zijn vermomd als nostalgisch winkeltje of kraampje, maar allemaal op een aanvaardbare manier. En het fijnste is, anders dan bij 'onze' kermis: er is geen gillende of schetterende muziek die dwars tegen elkaar inspeelt, heerlijk.
Mocht je overwegen om er eens heen te gaan, zorg dan dat je er bent tijdens de schemering. Als alle verlichting aangaat is het net of je weer in een ander park beland bent, het is van een smaakvolle kitscherigheid allemaal, prachtig.

zondag 30 augustus 2015

Fietsen in Kopenhagen

Het viel meteen op tijdens ons reisje naar Kopenhagen: hier werd gefietst en hoe. Op royale brede fietspaden reden talloze fietsers op een sportfietsje, al of niet met een helm op. Bij elk rood stoplicht stopten ze, zelfs als ze rechtsaf wilden. Kalmte overheerste. Bij het voorsorteren naar links ging het anders dan wij gewend zijn: eerst oversteken en dan met de fiets half op het zebrapad plaatsnemen richting de afslag. Dat kan handiger dachten wij maar ja, ook hier geen wanklank. Wat we ook niet zagen waren fietstassen. Wie een gat in de markt zoekt: hier istie. Een enkel mandje voorop en een tas op de rug, dat is hoe de Denen hun boodschappen vervoeren.
Wij wilden ook fietsen, dus op naar de rent-a-bike. Een vrolijke bebaarde Deen heette ons hartelijk welkom. Ja natuurlijk konden we fietsen huren en zelfs tot de volgende dag. O, waren wij Nederlanders? Ja dan hoefde hij ons natuurlijk niets meer uit te leggen over fietsen. Wel demonstreerde hij even het ieniemienie slotje dat op de fiets zat. Er zat zelfs geen hangslot bij dus ik vroeg de man of onze fiets dan misschien bij hem 's nachts geparkeerd mocht worden in plaats van buiten voor ons hotel, want in Amsterdam...  'Ooo, Amsterdam!' lachte hij 'but you're in Copenhagen now!' Om dat te onderstrepen vertelde hij nog dat hij de volgende dag vroeg sloot, want ja, hij wilde ook wel eens vrij, maar als we uitgefietst waren mochten we de fietsen voor de deur parkeren en de sleuteltjes in de brievenbus gooien.
Daar gingen we. Heerlijk om zo door een nieuwe stad te rijden. Op van die brede fietspaden. En dat voorsorteren dat lukte ook op de Deense manier.
De volgende morgen stonden de fietsen gewoon netjes op de stoep voor het hotel waar we ze achtergelaten hadden. This is Copenhagen!

zaterdag 29 augustus 2015

Paper art

In het Coda in Apeldoorn is weer zo'n bijzondere papiertentoonstelling te zien zoals twee jaar geleden. Van fijne natuurgetrouwe vogeltjes van Diana Beltran Heerrera tot grove, van karton gemaakte Chinese Tangpaarden van Couzijn van Leeuwen, die niet minder levensecht zijn trouwens. Ook levensecht is de motorfiets van Chris Gilmore. En hij doet het nog ook zou je bijna verwachten, zo echt.
Leuk is het informatieve filmpje waarop je kunt zien hoe diverse kunstenaars te werk gaan. Dan zie je dat Li Hongbo zijn sculpturen snijdt uit vellen op elkaar geplakt papier. Waarom hij ze alleen op bepaalde gedeeltes plakt snap je als je ziet dat hij zo'n beeld weer als een guirlande uit elkaar trekt.
Ook bijzonder is het werk Uitbraak van Rogan Brown. Bacillen beginnen aan hun opmars, fijngeknipt maar ook beangstigend in betekenis.

vrijdag 28 augustus 2015

De laatste minuut

In de serie De zeven Deventer Moordzaken schreef Marcel Verreck deel zeven: De laatste minuut. Aanleiding om er een wedstrijd aan te verbinden en wel een bookbindchallenge. In de Bibliotheek Deventer liggen de inzendingen. Aardig is dat ze niet achter glas staan, je mag er kennelijk in bladeren en dat is ook wel het handigst. Zo kun je ook ontdekken hoe kunstig sommige banden in elkaar steken. In twee delen gebonden bijvoorbeeld met een deel op zijn kop, of alle bladzijden in repen geknipt met groen tule ertussen alsof het gras is. (Het verhaal speelt zich af op het voetbalveld) Veel is gebruik gemaakt van de kleuren rood en geel (clubkleuren van Go Ahead Eagles, de betreffende club) en er is zelfs een boek met echte voetbalnoppen. Fantasie te over. Boekbinder Eric Rietzschel schreef over zijn band waarvan de pagina's doodleuk in tweeën zijn geknipt: van voetbal weet ik weinig meer dan dat het uit twee helften bestaat.
Verreck schijnt met dit boek een nieuwe thrillergenre te hebben bedacht: de voetbalthriller. Dat kon wel eens een groot succes gaan worden.

woensdag 26 augustus 2015

StOK

Het is dat er op de begane grond van de bieb in Deventer een tafeltje van StOK stond met wat hele oude kinderboeken te koop anders had ik de stichting waarschijnlijk niet opgemerkt.
StOK is het kinderboekenleenmuseum en betekent: Stichting 't Oude Kinderboek. Deze stichting bewaart een collectie oude kinderboeken van ca 1880 tot ca 1990, voornamelijk verkregen uit schenkingen. De boeken kunnen geleend worden door bibliotheekleden uit het hele land. Zo kun je dus al je lievelingsboeken uit je jeugd herlezen.
De stichting huist boven de Bibliotheek Deventer en daar kun je ook binnenstappen om lekker te bladeren of te lezen. Dubbele exemplaren zijn te koop dus je kunt zelfs weer in het bezit komen van Karl May of Marjoleintje van het pleintje.

dinsdag 25 augustus 2015

Amy

Hoe tragisch, dat is het enige dat je kunt denken bij het zien van de film Amy. In een wiebelige homevideo zie Amy Winehouse als getalenteerde puber even een liedje zingen en dan weet je al: dit wordt een ster. En een ster werd ze. Ze kon haar huis niet meer uit zonder honderden flitslichten van de fotografen die haar achtervolgden, je zou van minder gek worden. Daar kwamen nog alcohol, drugs, boulimia en een ongelukkig liefde bij. Ontluisterend is de scène als ze haar man Blake in de gevangenis gaat opzoeken, haar haar zit raar en ze ziet er doodongelukkig uit, toch blijven de paparazzi maar door filmen en fotograferen. Pijnlijk dat de song Rehab zo'n hit werd terwijl haar verslaving juist de oorzaak van haar ondergang werd.
Tja, tragisch, met dat gevoel verlaat je de filmzaal.

maandag 24 augustus 2015

MORE

Stel je voor, je houdt van kunst en hebt toevallig een aardige collectie schilderijen verzameld. Dan zou je zomaar je eigen museum kunnen beginnen. Hans Melchers deed het. Hij kocht een groot deel van de collectie Scheringa op en liet zijn eigen museum bouwen. Dat museum heet MORE, Museum voor modern realisme en het staat in Gorssel. In Gorssel's voormalige gemeentehuis zetelt nu het restaurant van het museum en daarachter is het moderne stijlvolle museum aangebouwd. Het telt zeven zalen waarin op chronologische volgorde de tentoonstelling Scherp kijken te zien is. Er hangt werk van Charley Toorop, Jan Mankes en uiteraard Carel Willink. Een aantal zelfportretten van Philip Akkerman en foto's van Erwin Olaf.
Naast alle schilderijen staan er enkele objecten. Tobias Schalken maakte akelig levensechte figuren. In een ledikant ligt een naakt meisje op haar buik, haar handen beschermend om haar hoofd. Ze is klein in het grote bed, hoe oud is ze? Wat is er gebeurd? Haar voeten zou je zo kunnen kietelen, de tenen zijn wat gerimpeld alsof ze net gebaad heeft. De haren op haar onderbenen zijn nogal lang, het is nog net geen vachtje. Een ander figuur van Schalken is een meisje dat over een lessenaar gebogen ligt, haar vlecht hangt over haar rug. Slaapt ze? Het lijkt een vredig tafereel totdat je opmerkt dat haar linkerhand eng groot is, ja, het is een grove mannenhand. De titel van het werk is even raadselachtig: His unexpected return.
Gorssel is aardig op de kaart gezet met dit museum. Het was er behoorlijk druk toen wij er waren en dat terwijl de museumkaart nog niet eens geldig was.

zondag 23 augustus 2015

Zand

Hij moest eens weten, van Gogh, dat zijn schilderij De Slaapkamer nu in zand is vereeuwigd. Alhoewel, vereeuwigd, over een paar maanden wordt het weer opgeschept.
In Zandvoort staan een tiental zandsculpturen verspreid door het dorp, vanwege het Europees Kampioenschap. Deze Slaapkamer is de winnaar, gemaakt door Maxim Gazendam. Hij is 'professional carver since 1999' meldt de flyer. Het is gewoon een beroep!

zaterdag 22 augustus 2015

l'Arc en Ciel

Een werkelijk betoverend kantoorgebouw: l'Arc en Ciel (wat regenboog betekent) in Deventer. De gevel lijkt wel een schilderij van Hundertwasser en als je er langs rijdt verandert het door de weerspiegeling voortdurend van kleur.
Zo kunnen kantoorgebouwen er dus ook uit zien...






vrijdag 21 augustus 2015

Schetsexcursie

Trudy Beekman kende ik nog van het Vindselmuseum. Haar museum bestaat niet meer maar Trudy is nog wel actief, ze organiseert teken- en schetscursussen en workshops.
Vandaag deed ze een schetsexcursie in Haarlem, dus dat kon ik niet laten gaan. In vogelvlucht leidde Trudy ons rond door de geheimen van het schetsboek, cirkels en ovalen teken je met de hele arm bijvoorbeeld, de beweging moet niet uit je hand maar uit je arm komen. Het concept 'mierenwandeling' is denk ik van haar hand, je kijkt naar je onderwerp en volgt dat met je pen op papier als een miertje. Elk hoekje en gaatje volg je et voilà, er ontstaat een heel ander soort tekening dan de voorzichtige schetsjes van het begin.
Dus dat groepje dames (en één man) dat vandaag op de Grote Markt rondhing, met hun neus in een schetsboekje, dat waren wij.

donderdag 20 augustus 2015

Deventer

We waren een paar dagen in Deventer. De winkeliers verwelkomden ons met lange rijen paraplu's hoog in de winkelstraten, een enig gezicht. En, hoe toepasselijk, de eerste dag regende het constant.

dinsdag 18 augustus 2015

Haarlemse sieraden

Gezien in in de vitrines bij de entree van Museum Haarlem (het vroegere Historisch Museum): unieke Haarlemse sieraden.
Willemien Spook maakt sieraden van Haarlemse vindsels en ringen van Haarlemse theelepeltjes.
Rosita van Wingerden ontwierp een zilveren mug*), te dragen als broche. En, ontzettend leuk, ze maakt hangers geïnspireerd op de Haarlemse Drostefabriek. Zo kun je met de Drosteverpleegster om je hals lopen of met een pure chocoladeflik, geestig!

*)voor niet-Haarlemmers: mug is de bijnaam voor Haarlemmers

zondag 16 augustus 2015

Kom hier dat ik u kus

Alom bejubeld: Kom hier dat ik u kus van Griet op de Beeck. En terecht weet ik nu. Ik las het in één adem uit.
De kleine Mona is negen jaar als haar moeder verongelukt, haar broertje Alexander is zes. Mona's moeder was een harde, koele vrouw, getekend door haar eigen jeugd met een harde strenge vader. Mona kan niet huilen om haar moeder maar voelt zich wel erg verantwoordelijk voor haar broertje en haar vader die in zijn werk vlucht. Als haar vader al snel een nieuwe vriendin heeft en hertrouwt schikt Mona zich in haar lot. Ze noemt haar nieuwe moeder ook mama al voelt dat als ontrouw naar haar eigen moeder.
In het volgende deel van het boek is Mona vierentwintig. Ze is dramaturg en krijgt werk bij een belangrijk regisseur en heeft een verhouding met Louis, een narcistische schrijver. De verhouding tussen Mona en haar vader heeft zich na een aantal heftige jaren gestabiliseerd. Haar stiefmoeder blijkt een manipulatieve vrouw te zijn waar Mona zich ook weer verantwoordelijk voor voelt.
In het laatste deel is Mona vijfendertig, haar vader is terminaal ziek. Eindelijk kan ze nu echt met hem praten en kan ze nu onder ogen zien wat voor leven ze zelf al jaren leidt.
De dialogen zijn geschreven in onvervalst Vlaams, met mooie woorden als nonkel en broekkousen, heel prettig om te lezen. Met name de gedachtenwereld van de kleine Mona is heel goed beschreven, een kind dat nog niet helemaal snapt waarom volwassenen doen zoals ze doen en zelf haar conclusies trekt. Een mooie quote van Mona is: Geluk hebben dat kan van alles betekenen.
Fraai geschreven roman, niet voor niets één van de meest gereserveerde boeken in de bieb.

zaterdag 15 augustus 2015

Met de trein

Al kibbelend kwamen ze de trap op van spoor 3. 'Je hebt toch nog die andere OV-kaart' zei ze tegen hem. Hij, een vlotte zestiger, droeg een honkbalpetje en had zijn zonnebril nog op. 'Ja, maar op die kaart heb ik mijn vrijreizendag al opgeladen en als ik daar nu mee incheck verbruik ik die dag al en die wil ik nog bewaren.' Zij zuchtte. Ze had haar schoudertas schuin over haar buik, de reis ging naar Amsterdam en je wist het maar nooit. 'Ik zei toch, je moet altijd op het laatste moment pas vrij reizen op je kaart zetten' berispte ze hem. Hij knikte somber, 'ja, dat zei die vrouw van het loket ook al, maar ja ik had het nu eenmaal al gedaan. Maar daarom wilde ik nu die andere OV-kaart gebruiken, die nog van mijn werk weet je wel, maar nu geeft ie weer aan dat ik niet heb ingecheckt.' 'Je hebt toch meereizen met korting gedaan?' zei de vrouw, 'ik zag het zelf.' 'Ja, maar toen ik ging inchecken zei die weer dat er niet genoeg saldo op stond. Ik snap er niks van.' De man keek moeilijk en zijn blik klaarde op toen hij een NS-beambte aan zag komen. Hij snelde op de man af en deed zijn verhaal. De NS-man maakte meelevende geluidjes. In de verte kwam de trein aanrijden. 'Ik weet het eigenlijk ook niet' zei de NS-er want ik ben machinist.' Ja, daar hadden ze nu niks aan. 'Maar daar komt de conducteur' ontdekte hij, 'vraagt u het maar even aan hem.' De man ratelde snel zijn verhaal weer af, de trein stond inmiddels al voor het perron. 'En we moeten met déze trein mee' besloot hij, enige druk uitoefenend op de conducteur. Die hield de pas tegen een apparaatje. 'Ik zie het al' zei hij, 'u had na het opladen van de korting nóg een keer uw pas tegen het scherm moeten houden. Nou bent u niet ingecheckt. Maar weet u wat', hij kreeg een samenzweerderige blik in zijn ogen, 'gaat u hier maar beneden zitten, daar heb ik al gecontroleerd.' Het stel stapte in. Je zag haar denken: zie je wel, het kan bést wel simpel.

donderdag 13 augustus 2015

De Parade

De Parade zag er prachtig uit gisteren in het Martin Luther Kingpark in Amsterdam. Veel oude circustenten op het veld, sommigen met een heuse fontein op het dak en in het midden een ouderwetse zweefmolen.
Voor de artiesten geldt denk ik: hoe beroemder je bent hoe groter je tent. Aanstormende talenten Marijn Brussaard en Elias de Bruyne traden met hun Varietyshow op in een soort blokhut, met de tropische temperaturen van gisteren was het een sauna gelijk. Een show met soms wat melige, soms hilarische grappen en veel fysiek theater.
Ellen ten Damme mocht met haar gevolg in een veel grotere circustent. Een show met mooie liedjes en goede muziek maar wel met de haast onvermijdelijke handstand. Dat weten we nu wel.
In een weer wat kleinere tent zong Beatrice van der Poel nummers van Jimi Hendrix, tot mijn verbazing vertaald in het Nederlands. Niet altijd even geslaagd, hoewel het tegelijk weer iets heel  eigens had. Purple Haze wordt Blauwe Waas maar Foxy Lady had ze dan weer niet vertaald. Ik weet niet goed wat ik verder van haar show vond, door het vele gewapper met een verenjas was het toch een beetje een oud meisje dat in de hippietijd is blijven steken.
De Parade is al jaren een succes en ook gisteren werd het in de avond behoorlijk druk. Opvallend is hoe schoon het terrein blijft, dat er heel veel gratis toiletten zijn en dat je niet met plastic muntjes hoeft te betalen, heel fijn allemaal. En, altijd leuk, hier kun je je idool in het wild tegenkomen. Harry Piekema bijvoorbeeld (van de AH reclames),  Annemarie Oster of Loes Luca.

woensdag 12 augustus 2015

Nooit nooit nooit meer aan de wal

Momenteel in het Architectuurcentrum: een expositie met foto's van Friso Spoelstra over Amsterdamse woonbootbewoners. Opvallend is de diversiteit van de boten en hun bewoners. We zien een bejaard echtpaar met hun zoon in een interieur dat sterk doet denken aan de Jordaan, maar ook strakke hippe designboten, die eigenlijk meer watervilla's zijn. Alternatieve types zijn er natuurlijk ook, een oude hippe muzikant op leeftijd of een man die als student is gekomen en altijd is blijven hangen, maar ook gezellige gezinnetjes met een bakfiets voor de deur.
Al even divers zijn de ligplaatsen, het maakt nogal uit of je in een gracht woont in het centrum of in Amsterdam-Noord aan een stil water. Net zoals het verschilt of je op een varend schip woont of in een  betonnen ark.
Ach, eigenlijk is het allemaal net zo verschillend als bij huizenbewoners.

dinsdag 11 augustus 2015

Muggenronde

De Muggenronde bestaat al praktisch zo lang als ik leef maar pas vandaag zag ik er met eigen ogen iets van.
Op de Grote Markt loste een poepiebruine, zo te zien net met zijn zeilboot aangemeerde burgemeester het startschot van een behendigheidsparcours.
Voor niet Haarlemmers, de bijnaam voor Haarlemmers is muggen en de Muggenronde is een jaarlijks wielerronde voor de jeugd van 9 tot 15 jaar.

maandag 10 augustus 2015

De letter L

'Oma' zegt het jongetje dat naast de fiets staat, 'wanneer gaan we nou weer naar de bibjotheek?' 'Het is bibliotheek schat' zegt de oma, 'bibLiotheek!' 'Bibjotheek' zegt het jongetje ongeïnteresseerd en ontdekt een mooi steentje op de stoep. 'Zeg het eens' doceert oma, haar kans als opvoeder grijpend. 'Bibjotheek' zegt het kind weer. 'BibLiotheek' zegt oma streng, 'zeg dan!' Het jongetje trekt zijn schouders op, zijn lip trilt. 'Ik kan het niet zeggen' snikt hij. En hij verandert van plan: 'ik wil naar huis!'
Weer een klant minder vandaag.

zondag 9 augustus 2015

Magdalena

In Magdalena vertelt Maarten 't Hart over zijn moeder (Lena), een gecompliceerde vrouw. Ze was lief en zorgzaam maar tegelijkertijd een depressieve neuroot, altijd overtuigd van de ontrouw van haar man en godsdienstig op het waanzinnige af. Uiteraard krijgen we al lezend een inkijk in Maarten's jeugd. Hij was een leergierig kind dat al jong kritische vragen stelde over de bijbel, hetgeen hem meestal niet in dank werd afgenomen. Grappig en herkenbaar is hoe hij worstelde met de vraag hoeveel diersoorten er bestaan en hoe die allemaal op tijd in Noach's ark konden komen. Gewapend met een liniaal en horloge ging hij zelfs de looptijd van een slak opnemen. Zijn conclusie was dat het verhaal van de ark onmogelijk waar kon zijn maar tot zijn verontwaardiging vond hij geen gehoor bij volwassenen.
Regelmatig verwijst 't Hart naar één van zijn andere boeken waarin hij al over zijn familie heeft geschreven. Je vraagt je af wat zijn broer en zus ervan denken om regelmatig in zijn boeken te figureren.
Lena stierf op 92-jarige leeftijd. Zelf zegt ze een paar weken eerder al tegen Maarten, 'dit is de laatste keer dat je me ziet' en tot verbijstering van Maarten krijgt ze gelijk.
Magdalena is een prettig leesbaar en persoonlijk boek.

zaterdag 8 augustus 2015

Sneel

Verbazend toch dat je altijd nog nieuwe plekjes vindt in een stad waarin je al je leven lang woont.
Dit dak is te vinden in de Peuzelaarsteeg. Het is het dak van Sneel, een jongerenstichting van de Doopsgezinde kerk.

donderdag 6 augustus 2015

SprookjesBeelden aan zee

Zo geaccepteerd als het is om in een museum nergens aan te komen, zo normaal is het om zodra een beeld buiten staat het als klimrek te gebruiken. De drieëntwintig beelden van Tom Otterness die in Scheveningen aan de boulevard staan lenen zich goed voor een klauterpartijtje. Ze verbeelden sprookjes, ze zijn speels en heel aantrekkelijk voor kinderen.
Zo grappig zoals de walvis opduikt uit het trottoir.
De beelden behoren tot de collectie van museum Beelden aan Zee.

dinsdag 4 augustus 2015

Vormidable (2)

Opvallend aan de expositie Vormidable in Den Haag is dat het zoveel extremen bij elkaar zijn. In museum Beelden aan Zee vind je bijvoorbeeld een installatie waarin je letterlijk een minuut vacuüm kunt worden gezogen, als een hamlapje. Er staat niemand bij om je in het plastic te helpen maar op een filmpje zien we hoe kunstenaar Lawrence Malstaf zelf, (neem ik aan) zich in allerlei standen laat pletten. Heel merkwaardig. Vlees was ook voor Berlinde de Bruyckere een inspiratiebron. Zij maakt lichaamsdelen (lijken het) van was in een 'levens'echte lijkkleur. Je moet ervan houden.
Fred Eerdekens maakt weer heel ander werk, een krullende slinger aan de muur laat zich  vanaf een bepaald punt lezen als het woord 'Landscape'. In het groot vinden we dit werk terug op het Lange Voorhout. In de categorie merkwaardig is hier ook een auto van Peter de Cupere te zien, of beter gezegd, te ruiken. Hij werk namelijk veel met geur en deze auto, die in een kas staat en bedekt is met aarde en nepgras zou moeten ruiken naar een Toscaanse zomer. Ik zou het zelf omschrijven als een muffe lavendelgeur. Ook op het Lange Voorhout kun je je laten opsluiten en wel in een getraliede cel, kosten € 1,- voor vijf minuten.
Sofie Muller maakte iets gewoners, een beeld van een kind dat zich omdraait en een spoor van begonia's achter zich ziet. Helaas is het Voorhoutse grint niet de beste voedingsbodem voor de plantjes.
Dit alles is te zien onder de noemer Vormidable, hedendaagse Vlaamse Beeldhouwkunst  tot en met 30 augustus.

maandag 3 augustus 2015

Zonnig

Iemand in de buurt van het Leidseplein is kwistig in de weer geweest met zonnebloemzaadjes. Gezellig hoor.


zondag 2 augustus 2015

Gestrand

Met stramme benen stapte ze het volkswagenbusje uit. Uren hadden ze omgereden omdat de Tomtom stuk was en Freek optimistisch geen landkaart had meegenomen. Nu waren ze gestrand op een kaal terrein waar ze in godsnaam dan maar zouden overnachten. Freek was energiek de bus uitgewipt en riep rond te rennen als een klein jongetje. Ze kenden elkaar nog niet zolang en hadden in een overmoedige verliefde bui besloten om vijf weken samen rond te gaan reizen. Ze zaten nu nog in de eerste week en ze wilde nu al naar huis. Ze rekte zich uit, haar benen waren gevoelloos van het lange zitten.
'Marleen, kom eens kijken!' Freek was er in geslaagd een vuurtje aan te steken, hij stond er trots als een padvinder bij. Ze keek eens goed rond. Om de lege plek stonden bomen en in een aangrenzend weiland kwamen wat koeien nieuwsgierig aanslenteren. De avondzon kleurde de hemel rood. 'Geweldige plek hè?' zei Freek, en hij zwaaide veelbelovend met een fles wijn. Hoog in de lucht vloog een gierzwaluw. Misschien viel het allemaal toch nog wel mee.

zaterdag 1 augustus 2015

Vormidable

Ik wist al sinds Leuven dat Jan Fabre een voorliefde had voor insecten, maar nu is het zonneklaar, de prachtkever is zijn favoriet. Met de schildjes (volgens google zijn ze afkomstig uit restaurants waar het insect gegeten wordt, ik hoop het maar) decoreerde hij deze prachtige kruisen, gecompleteerd met een opgezet beest. Te zien op expo Vormidable, Vlaamse kunstenaars in museum Beelden aan Zee en op de Lange Voorhout.