dinsdag 28 februari 2017

Watteau

Aardige expositie in Teylers Museum: schilderijen en vooral tekeningen van Antoine Watteau. Deze tekenaar hield er een lichtzinnige vrouwelijke stijl op na met veel aandacht voor stof en kleding. Hij tekende vooral met rood krijt, later gecombineerd met zwart en ook wel wit krijt. Erg leuk om zijn schetsen te zien als je zelf tekent.
Watteau tekende ook veel japonnen met een sleepje op de rug, dat daarom ook wel Watteauplooi werd genoemd. Een mooi exemplaar is te zien op deze tentoonstelling.

maandag 27 februari 2017

Spoon Lifts Moon

Gisteren trad Spoon Lifts Moon op tijdens de Badkamergalm, een Haarlemse band bekend om zijn, ik citeer: progressieve rock en melige liedteksten. Het klonk inderdaad als Supersister meets Zappa en humor hebben ze ook getuige teksten over ganzeborden en Dave de zeekoe. De toetsenist was hier echt de aanjager, hij bespeelde de toetsen met een stoel en eindigde het concert met een een plastic boodschappenwagentje op zijn hoofd. Wat het geluid van Spoon Lifts Moon extra de moeite waard maakt is de accordeon, een waardevolle toevoeging.
Al met al een mooi concert in je eigen buurtje en ook nog eens helemaal gratis! (Wel iets in de hoed gooien natuurlijk).

zaterdag 25 februari 2017

Art Loot

Mooie expo dit weekend op de Zeedijk: illustrator Floor van het Nederend presenteert daar zijn stripboek Art Loot plus oorspronkelijk werk uit hetzelfde boek. In het boek raakt Malvin the Cat op het spoor van officier Panzerfaust en verdwenen kunstschatten. Op de tentoongestelde werken zie je het oerwoud terug, de palmbomen en bladeren en vooral Malvin zelf.
De expositie is aangevuld met keramiek van Buster Stroucken (die van de geestige dweilemmer) en Katri Paunu. Heel passend, de plantachtige objecten, fruit, sigarettenpeuken en de kano van Malvin the Cat laten het boek tot leven komen.
Dit weekend nog geopend van 13 - 18 uur, dus snel naar de Zeedijk 22 in Amsterdam.

dinsdag 21 februari 2017

Lion

Jaarlijks verdwalen er 80.000 kinderen in India. Eén van hen is de vijfjarige Saroo die in een stilstaande trein op zijn broer wacht en pas duizenden kilometers later uit de trein weet te stappen. Hij spreekt de taal daar niet en van het dorpje waar hij vandaan komt heeft niemand gehoord. Hij weet op straat in leven te blijven, belandt in een kindertehuis en wordt geadopteerd door een Australisch echtpaar. Eind goed al goed, maar het gemis van zijn moeder en broer wordt heviger als hij ouder wordt. Via Google Earth speurt hij jaren de wereld af om ze terug te vinden.
Een mooi verhaal, alhoewel het naar het einde toe wel enigszins een tranentrekker wordt. Verfilming van het boek dat Saroo Brierley over zijn belevenissen schreef: Een lange weg naar huis.

donderdag 16 februari 2017

Zolang er leven is

Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar, dat is de ondertitel van Zolang er leven is. Hierin vertelt Groen verder over zijn leven in het verzorgingshuis met de Oud-maar-niet-dood-club. In dit boek wordt zijn beste vriend en dwarsligger Evert ziek. Groen schrijft over zijn bezorgdheid, het wegwuiven ervan door Evert en over het stervensproces. Maar de Omanidoclub laat zich niet uit het veld slaan en viert het leven zolang het kan, met uitstapjes en etentjes. In zo'n club zou je later ook wel willen. Net zoals in het eerste deel worden de dagelijkse onnozelheden die mensen kunnen bezighouden beschreven maar ook actuele zaken zoals Charlie Hebdo en de reacties van de bewoners daarop.
Wat de schrijver betreft, dat zou een pseudoniem voor Peter de Smet zijn, een man die helemaal geen publiciteit wil. Opvallend is dat Hendrik Groen in dit deel een boek aanprijst van Carel Helder: CV, wat mij weer bracht op het blog Tzum waarin Chrétien Breukers vermoedt dat Carel Helder de ware Hendrik Groen is.
Enfin, ik heb me weer vermaakt met dit vlot geschreven dagboek vol met kwajongensstreken van bejaarden.

dinsdag 14 februari 2017

Hindergroen

Ik dacht altijd dat Martine Bijl erg op haar privacy was gesteld maar in het boekje Hindergroen is ze nogal open. Ik ga er tenminste vanuit dat de dingen die ze over haar ouders en man schrijft wáár zijn. In rake spitse zinnen vertelt ze, soms langs haar neus weg, hoe onaardig en dwingend haar vader was en hoe liefdeloos het huwelijk van haar ouders. Haar vader was huisarts en omdat ze naast een café woonden op een druk kruispunt had hij, met name in het weekend en op de avonden, aan patiënten geen gebrek vertelt Martine droog. Ook schrijft ze over haar carrière, haar plankenkoorts en haar tuin: na de vakantie staat ze bij thuiskomst al 'met mijn kont omhoog te wieden, terwijl Berend de auto wegzet en de koffers nog op het tuinpad liggen'. Over haar hersenbloeding en revalidatie schrijft ze slechts summier in haar in- en uitleiding 'want anders zou het een heel ander boek geworden zijn'.
Deze stukjes verschenen eerder in het tijdschrift Zin en ik kan alleen maar denken: meer, méér!.

zondag 12 februari 2017

De ideale klant

Dat ze dan aarzelend voor je bureau staat en zegt: 'ik zoek een boek maar ik weet de titel niet en de auteur niet'. En dat jij dan zegt: 'weet je wel waar het over gaat?' en dat zij dan zegt: 'het is een dik boek geschreven door een nogal bekende vrouw en het gaat over vier Griekse studenten die een moord moeten oplossen'. En dat jij dan zegt: 'Is het misschien van Donna Tartt?' En dat zij dan begint te lachen en zegt: 'Ja, ja, o wat goed!' en dat het dan ook nog in de kast staat en jij het dan met een zwierige zwaai tevoorschijn tovert.

zaterdag 11 februari 2017

Open Badkuip

De één is erg zenuwachtig, de ander mag nog wel wat oefenen of is de tekst vergeten maar als geheel is open podium Open Badkuip een reuze aangenaam evenement. Gisteren met onder meer een zelfverzekerd optreden van het schoolbandje Sunday Stories en een zangeres met fijne stem: Angie, begeleid door Jervis op gitaar. En dit allemaal in het Badhuis op het Leidseplein in Haarlem,

vrijdag 10 februari 2017

Suver Nuver

Ik wist wel dat Dette Glashouwer voorstellingen deed over geld, maar had er nog nooit iets van gezien. Dat kon gisteren goed gemaakt worden met de voorstelling Casino Royale waarin ze weer optreedt met  haar oude groep Suver Nuver. De voorstelling houdt het midden tussen jaren 80 vormingstheater, slapstick en een serieuze lezing over pensioenen. Dette vraagt aan het begin van de voorstelling wie er al pensioen heeft, wie heeft er een pensioengat en wie informeert zich over zijn pensioen? Volgens haar is iedereen ervan overtuigd dat er steeds minder in de pensioenpot zit maar dat is helemaal niet waar. Er zit ontzettend veel in, ik ben de kluts kwijt hoeveel dan wel, 300 miljoen of 300 miljard, enfin, heel veel dus. Dan begint de show met stukjes uit oude voorstellingen van Suver Nuver. Het jaartal wordt geprojectereerd plus hoe in die tijd de artiesten van Suver Nuver zelf tegen geld aankeken: werken met behoud van uitkering bijvoorbeeld. De stukjes theater zijn soms hilarisch. Onder het motto 'je zult langer moeten doorwerken' zien we drie bijna naakte bejaarden met een luier om schuifelend aan bejaardenacrobatiek doen.
Als slotstuk komen de acteurs het podium op met allerlei termen en ideeën over geld waarvan ik deze wel heel intrigerend vond: We spreken af: als je dood gaat is je geld ook op.
Interessante en veelzijdige voorstelling.

maandag 6 februari 2017

Het Draaiorgelmuseum

Midden in het industrieterrein van de ongezellige Waarderpolder staat een museum. Het is klein, maar bijzonder. Het is het Draaiorgelmuseum. Hier, in een grote loods, staan ongeveer tien draaiorgels opgesteld van klein tot heel groot. Gisteren raakte ik er verzeild met mijn tekenclubje en keek mijn ogen uit. Het grootste orgel is het Kunkelsorgel, meteen ook de fraaiste. Gebouwd in 1909, 9 meter lang en voorzien van een fraai Art Deco front. Dit orgel was dan ook geen straatorgel maar een danszaalorgel.
De orgels laten om de beurt van zich horen en doen je terug denken aan de tijd dat het orgel door de straat kwam en dat de orgelman zelf nog draaide en langs de deuren kwam met zijn mansbakje.
Dit museum heeft zo zijn eigen publiek. Naast ons zit een oudere vrouw gekleed in een lange strokenrok fanatiek te breien. Haar man, met platte pet, zou zomaar zelf orgeldraaier geweest kunnen zijn. Hij zit stil aan zijn tafeltje te luisteren. Aan de andere kan wordt een verjaarsfeestje gevierd. De jarige, een oudere vrouw met een gele gestipte feesthoed op zit te glunderen als één van de orgels 'Lang zal ze leven' speelt. Een gezellig babbeltje maken is moeilijk met de harde muziek maar dat mag de pret van de jarige niet drukken.
Verderop bij het Carillion, het orgel dat vandaag in de picture staat, staan de echte liefhebbers met een pilsje in hun hand te luisteren en zich met de techniek te bemoeien.
Op de zeer informatieve website lees ik dat straatorgels nergens anders ter wereld in deze vorm voorkomen dan in Nederland en dat ze misschien wel beschermd erfgoed gaan worden. Nou, dat is  wel een museum waard!

zondag 5 februari 2017

Alice Neel

Ik had nog nooit van haar gehoord: Alice Neel, een Amerikaanse schilder, geboren in 1900. In eerste instantie lijken haar portretten wat naïef en onnauwkeurig, een slordige hand, een schouder die absoluut niet klopt, maar ze zijn ook warm van toon en sfeervol. Ze schildert haar kinderen, minnaars en collega kunstenaars.
Leuk is ook dat de geportretteerden beschreven zijn, dat geeft beslist een toegevoegde waarde. Soms is ze wat venijnig, iemand die ze niet mag schildert ze beslist niet flatteuzer af dan de werkelijkheid. Sowieso zijn haar schilderijen onverbloemd en direct. Gaandeweg raakte ik steeds meer onder de indruk van haar werk.
Nog tot 12/2 te zien in het Haags Gemeentemuseum.

vrijdag 3 februari 2017

To Audrey with love

Ik had geen idee dat Audrey Hepburn en modeontwerper Givenchy zo close waren maar kennelijk was zij wel ongeveer zijn muze. Volgens de tentoonstelling To Audrey with love in het Haags Gemeentemuseum hadden zij een bijzondere creatieve band. Bewijs van die band zijn de vele kledingstukken die tentoongesteld zijn van de hand van Givenchy en gedragen door Hepburn. In films, zoals Breakfast at Tiffany's, maar ook privé, zoals haar trouwjurk(en). We zien een groen mantelpakje op een paspop en daarachter een levensgroot opgeblazen foto van Audrey (die hetzelfde pakje draagt) naast John Kennedy met in een hoekje, bijna weggestopt, Jackie die er naast Audrey bijna saai uitziet. Ook de hoed uit Breakfast at Tiffany's staat geëxposeerd en het aardige is dat er ook een zelfde soort hoed is die je even mag passen, compleet met sigarettenpijpje, parels en lange handschoenen. Om dan te constateren dat hij bij Audrey toch echt beter staat.
Enfin, vele vele creaties, van simpel chic tot niet heel smaakvol, soms zelf wat bombastisch met opgestikte kralen en fluwelen ornamenten, maar als geheel wel een erg leuke tentoonstelling.