woensdag 29 september 2010

Peter van Straaten

Hij heeft de Van Looyprijs gewonnen, Peter van Straaten, de vijfjaarlijkse prijs voor dubbeltalent. Daarom is er een tentoonstelling met zijn werk ingericht in de Hallen. Bescheiden als hij is heeft hij een hal afgestaan aan Jacob van Looy zelf, aardige, maar vrij sombere schilderijen. Van Straaten's eigen prenten zijn goed voor een glimlach, maar voegen verder niet veel toe aan zijn boeken. Wel erg leuk is dat er dagboeken uit zijn jeugd liggen. En…. je kunt ook een Peter van Straaten wegwerptafellaken kopen, voor een rolletje van 20 meter betaal je ruim 20 euro (inclusief servetten).

Een verdieping lager staat de installatie van Nathaniel Mellors, Hippy dialectics. Twee levensechte bewegende hoofden die met baardharen aan elkaar vastzitten en tegen elkaar praten. Eng!


maandag 27 september 2010

Post

'Mijn' postbode belde laatst aan en vroeg aan mijn zoon die opendeed: Jouw moeder krijgt toch altijd van dit soort kaarten?
Het was een postcrossingkaart waarbij in de adressering een 1-tje was vergeten, wat de kaart zo 50 huizen verderop zou doen belanden.
Kijk, en daarom wil ik graag mijn eigen postbode houden.
(en gelukkig, een gesprekje met mijn postbode leert dat hij postbesteller is en 'dus' parttime en 'dus' blijft).

Deze prachtige brievenbus trouwens bevindt zich in Amsterdam ergens boven het IJ.

zondag 26 september 2010

Nieuwbouw

De meeste nieuwbouw is foeilelijk en saai, of erg 'bedacht'.
Het kan anders, dat weten ze in Zaandam...

Enig hè?

vrijdag 24 september 2010

Mensenkinderen

In Mensenkinderen, het enige toneelstuk dat J.J. Voskuil schreef, speelt een kijvende, zeurende, zuigende echtgenote de hoofdrol. Op elke terloops zin van haar man reageert ze vol kritiek, vragen en verwijten. De bom barst bijna als er een ander echtpaar op bezoek komt en de man zich vermaakt en de vrouw zich kapot ergert.
In het hele stuk herken je de toon uit de boeken van Voskuil en door het autobiografische gehalte daarvan (en het passende decor) waan je je op visite in zijn eigen Amsterdamse bovenhuis in de jaren zeventig. Een aardig stuk, maar niet meer dan dat, met herkenbare en vaak komische teksten. Met een glansrol voor Els Ingeborg Smits, die ook schitterde als de geweldig irritante moeder in de tv-serie Verborgen gebreken. Gisteren de try-out gezien in de Toneelschuur in gezelschap van een zaal vol gedistingeerde senioren, vanavond is de première

woensdag 22 september 2010

Herfst

Kijk nu eens, een denneappeltje dat al eeuwen in de tuin ligt brengt plotseling paddestoeltjes voort...

maandag 20 september 2010

Familieuitstapje

Weet je wat, we gaan de dam-tot-dam-wandeltocht doen, met de héle familie!

zondag 19 september 2010

Muziek in de wijk

Ik had gedacht dat het hele oude belastinggebouw op zijn kop stond vandaag bij Muziek in de wijk maar dat had ik zeker verkeerd begrepen. Wel even het saxofoonkwartet (quintet) van Hein Pijnenburg meegepikt (met fan).

zaterdag 18 september 2010

Banaantje?

Vandaag de dam-tot-dam-wandeltocht.
Voor iedereen was er een banaantje.

vrijdag 17 september 2010

The American

Wát de hoofdpersoon (George Clooney) in deze film precies uitspookt blijft vaag, maar hij wordt achterna gezeten en rekent met zijn achtervolgers af, zoveel is in de eerste minuut (3 doden) al duidelijk. Van Zweden verkast Clooney naar Italië maar ook daar komen zijn belagers hem op het spoor. Ondertussen wordt Clooney steeds eenzamer, we zien hem naar liefde snakken en hij besluit 'eruit' te stappen, (wááruit blijft onduidelijk) maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. Na nog wat afrekeningen besluit de film met een zeer melodramatisch einde. Stilistisch wel mooie film, het desolate landschap van Italië speelt een grote rol in deze film, maar wel wat traag, bijna saai soms. George Clooney lijkt maar één gezichtsuitdrukking te hebben, de hele film dezelfde sombere blik. Wel weer leuk: de Nederlandse Thekla Reuten speelt mee en de (Haarlemse?) Johan Leysen. The American is de tweede film van Anton Corbijn.

donderdag 16 september 2010

Haarlem, Groote Kerk

Vondst bij de kringloopwinkel: de Bavo op de Grote Markt.
De kaart dateert uit de jaren dertig vermoed ik, ik zie tenminste net zo'n kinderwagen als die waarin mijn vader in zijn jeugd in lag. De porto bedroeg anderhalve cent en op de adreszijde staat het nummer 38108. Anna en Julie uit Haarlem stuurden de kaart naar Mejuffrouw Vos in Groningen.

maandag 13 september 2010

Korenlint

Er was geen ontkomen aan dit weekend, het korenlint! Overal in Haarlem kwam ik groepjes (veelal) dames tegen met een map onder de arm geklemd, roepend naar elkaar: Ans, waar moeten we nu heen? of: Hoe laat is het? We moeten opschieten! Aan de kleding kon je ook vaak zien dat het om een koor ging, zo zat er een club vrouwen in witte broeken en blauwe windjacks (met opschrift 'popkoor Mikado') een heel terras in beslag te nemen op de Grote Markt, al nagenietend of voor te bespreken, dat was niet helemaal duidelijk. Hier en daar baanden mannen in zwart pak met strik zich een weg door het publiek. De kroon spande Stardust, een jaren dertig koor, gehuld in bijpassende schitterende kleding.
Haarlem bruiste in het najaarszonnetje.

zaterdag 11 september 2010

Tim Knol

Niet bepaald een glamoureuze naam, Tim Knol, maar hij is wel een rising star. Gisteren stond hij in het Patronaat, een goed begin van het nieuwe seizoen. Niet dat ik nu direkt betoverd ben, maar hij maakt wel een sympathieke indruk met zijn liedjes, een rockende singersongwriter met blote voeten op een pluchen kleedje. Goeie band ook,met o.a. Anne Soldaat, die hier en daar wordt genoemd als beste gitarist van Nederland.
Blijft de vraag waarom hij niet in de grote zaal geprogrammeerd stond, temeer daar hij nog reclame heeft kunnen maken voor zijn optreden in De Wereld Draait Door eergisteren (kijk en luister hier).
Tim Knol's concert werd trouwens voorafgegaan door het meer dan energieke optreden van Camp Coolidge in het voorprogramma.

donderdag 9 september 2010

Mail Art

Heleen de Vaan, sinds een jaar enthousiast postcrosser, heeft de smaak helemaal te pakken. Ze stortte zich in de wereld die mail art heet. Via mail art versturen kunstenaars en knutselaars hun werk per post. Daardoor is dat werk meestal niet groot en voorzien van postzegels en (soms zelfgemaakte) stempels. Via internet zijn allerlei projecten te vinden waar je aan kunt meewerken. Heleen is benieuwd hoe jij je dokter ziet en toont de bijdragen die ze ontvangt op de website: Your doctor in mail art.
Veel van deze inzendingen plus werk van haar eigen hand is nu te zien in congrescentrum Domus Medica in Utrecht. Waar postcrossing al niet toe kan leiden…
Dit is mijn inzending, voortgekomen uit ergernis over dat ene zinnetje dat mijn dokter altijd zegt…

dinsdag 7 september 2010

The illusionist

Een tekenfilm voor volwassenen, of wek ik nu andere verwachtingen? The Illusionist is in ieder geval een hele schilderachtige sfeervolle film, alsof een geliefd oud prentenboek tot leven komt. Wat een werk om zoiets te maken! Het ziet er prachtig uit. Het verhaal gaat over een niet heel succesvolle goochelaar, die in de jaren 50 naar Engeland trekt om daar zijn geluk te beproeven en in Schotland een meisje 'betovert' met zijn trucjes. Ze is zo in zijn ban dat ze met hem meegaat op reis. Terwijl de goochelaar overal werk zoekt zien we haar uitgroeien tot een jonge vrouw die een geliefde vindt. De film eindigt weemoedig, de illusionist trekt verder, we zien hem in de trein met een foto in zijn hand en het meisje blijft achter met haar vriend.
Mooie film, al is het verhaal af en toe iets onduidelijk. De hoofdpersoon is gebaseerd op Jacques Tati die ook nog even in de film verschijnt als de illusionist bioscoop Cameo binnenstapt, waar een film van Tati draait, een geslaagd grapje. Zoals gezegd ziet de film er schitterend uit en vooral de natuur in Schotland (waar het altijd regent) en de dronken Schot die zich als fan ontpopt worden prachtig weergegeven.

zaterdag 4 september 2010

Oma vertelt

Heel vaag kan ik het me nog herinneren van vroeger: als het winter werd moest je een gebreide onderbroek aan over je gewone onderbroek, kriebelig maar lekker warm. Lange broeken waren in mijn jeugd nog geen gemeengoed voor vrouwen (ik ben ongeveer 100) en maillots ook niet. Ik weet tenminste nog wel dat ik lange kousen droeg aan een jarretelgordeltje (en nee, daar was niets sexy's aan).
In een bijlage van Libelle over breien en haken uit 1950 lees ik dit: De gebreide kousenbroek, hier minder bekend, vindt elders zijn toepassing voor sportieve doeleinden en zal zeker ook welkom zijn in ons natte klimaat. Verder tipt Libelle dat de kousenbroek, mits gebreid in een gedekte tint, ook gedragen kan worden bij een sportieve rok.
Dit brengt dan meteen weer herinneringen boven aan afzakkende maillots en 'palingen' om je enkels.


donderdag 2 september 2010

Advertentie


Speciaal voor de Haarlemse dames: