donderdag 31 maart 2016

Het gelukzalige

Eeuwen geleden hadden we er al kaartjes voor gekocht dus ik wist al niet meer waar we eigenlijk naartoe zouden gaan en het lijkt erop dat Alex van Warmerdam dat ook niet helemaal meer wist. Hij schreef de tekst voor Het Gelukzalige gespeeld door de Mexicaanse Hond in samenwerking met het Vlaamse Olympique Dramatique.
Het verhaal voor zover ik het begreep:  Annet Malherbe (Brouwer) is de strenge leidster van een boevenbende die dagelijks op pad gaat op zoek naar buit, horloges en tafelzilver. Als er een romance ontstaat tussen Hensen, de vrouw van één van hen en Mulder is Brouwer daar fel op tegen. Later voegt het zusje van Hensen zich bij de groep, tot grote tegenzin van Hensen. De teksten staan bol van de typerende Alex van Warmerdamlogica.
Tussen de scènes door zakt er een doek waarop een soort schimmentheater te zien is: gymnastische seksscènes tussen heren, voorzien van bezemsteellange fallussen en lenige dames, een merkwaardig beeld.
Al met al, nee, ik was er niet verrukt van.

dinsdag 29 maart 2016

Uit Straling, Röntgenpoëzie

In zijn arbeidszaam leven werkte Arie van 't Riet met röntgenstralen. Dat verklaart het onderwerp van zijn foto's: bloemen en dieren gefotografeerd met röntgenstralen. Origineel bedacht en met een heel poëtisch effect. De beelden zijn teer en fijn van kleur. De fragiele botjes van een waterhoen naast bijna doorzichtige irissen, een hommel bij zachtgekleurde anemonen, het ziet er fraai uit. En hoe bijzonder is het skelet van een rog niet opgebouwd? Je ziet het op de foto van van 't Riet.
De expositie hangt in De Gang, de exporuimte van de Doopsgezinde Gemeente in Haarlem.
Als extraatje mocht ik even in de schuilkerk rondlopen, aan het eind van de gang, waarvan de deur toevallig openstond. Terwijl het orgel klonk vertelde de enthousiaste vrijwilligster dat hier vluchtelingen taalles krijgen en dat er pas een diner voor ze werd gegeven in de kerk. Kijk, dat is nou echt een goede invulling van het instituut kerk.

zaterdag 26 maart 2016

Room

Het boek kende ik al: Kamer, van Emma Donoghue. Nu zag ik ook de verfilming: Room. De film volgt het boek nauwgezet. Jack, een vijfjarige jongen woont met zijn moeder in wat hij noemt Room, een kamer waarin ze zijn opgesloten. Jack's moeder (Ma) werd toen ze 17 was onder valse voorwendselen de kamer ingelokt. Haar ontvoerder misbruikt haar geregeld en zo raakte ze ook zwanger van Jack. Als het langzaam tot je doordringt dat Jack dus de buitenwereld helemaal niet kent, alleen van televisie en van zijn fantasie, beraamt Ma een plan om te ontsnappen. De ontsnapping lukt en waar elke andere Amerikaanse film hier zou stoppen zien we nu hoe moeilijk het leven voor Ma en Jack is als ze weer vrij zijn. Voor Jack is Room het enige veilige plekje dat hij kent, voor zijn moeder is het juist een gevangenis, de hel. Langzaam vinden ze hun plek in de maatschappij.
Een fascinerend onderwerp voor een bijzonder boek. Geslaagde verfilming met een glansrol voor de jonge Jacob Tremblay (Jack), hier horen we nog wel meer van.

vrijdag 25 maart 2016

Aan de slag

Aan de slag, het wordt lente!

dinsdag 22 maart 2016

(On)breekbaar

Leuke kleine expositie in de Grote Kerk: dozen en doosjes, aangekleed volgens het thema kwetsbaarheid. Hieraan werkten kunstenaars mee, maar ook kinderen en 'buurtkunstenaars' wat denk ik amateurs zijn die met een buurtproject meededen.
Marieke Coenen maakte tekeningen van een overvolle stad, knipte ze uit en plakte ze in haar kistje, omdat de stad haar steeds meer benauwt. Franka van Lent maakt een 'sjamanenkistje' met een kleine drum en zakjes waarin schatten kunnen worden gestopt, veertjes, steentjes en uiteraard een kleine dromenvanger. Jeannine Pladdet bekleedde haar kistjes met zwart fluweel en plaatste kleine figuurtjes op stukjes steen. Zo zit ieder op zijn eigen eilandje terwijl je elkaar toch allemaal nodig hebt, zegt ze erover. Het ziet er erg mooi uit.
(On)breekbaar, kunst over kwetsbaarheid en kracht staat nog tot 29 april.


maandag 21 maart 2016

Noodlanding

Het boekje How to land a jumbo jet wekte bij mij meteen de indruk van een snelcursus-vliegtuiglanden-als-de-piloot-het-laat-afweten. Heel fijn als je dat boekje in de boekhandel van Schiphol ziet liggen en daarna nog 10 uur in een vliegtuig moet zitten.
Maar het gaat geloof ik over heel andere dingen. Over welke insecten je het beste kunt eten, of welke dieren je beter niet kunt aaien in andere landen.

zondag 20 maart 2016

Gluren bij de buren

Vandaag was de tweede editie van Gluren bij de buren, een verrassende middag.
Voor het eerst zag ik Tartrek, theaterimprovisatie met inbreng van het publiek. Leuk om eens te zien wat het inhoudt maar vooral leuk voor de spelers zelf denk ik. Ook interessant om even een kijkje te mogen nemen  in het nieuwe pand aan de Kelderwindkade. een enorm groot huis op een fantastische plek aan het Spaarne. Daarna naar een totaal tegenovergesteld pand, een soort opslagschuur aan de Scheepmakersdijk, helemaal niet geschikt voor een voorstelling. Hier trad Matratzenvögel op, als enige van de hele dag hanteerde zij eigen tijden, erg onhandig. Maar het optreden was aardig, in een soort nachtclubsetting werden kleine sketchjes gespeeld, voorgelezen en gezongen. Een vermoeid ogende zangeres, aardig op leeftijd maar wel met een goeie stem zong Duitstalige liedjes in de sfeer van het interbellum, mooi.
Door naar het Frans Loenenhofje. Bij een vriendelijke hofjesbewoonster mochten we binnenkomen om naar de zelfgeschreven liedjes van Frank Doesburg te luisteren. Daarna pikten we in het hofjesclubhuis nog een heuse opera mee! Ensemble Postiljon speelde Il segretao di Sudanna, het klonk allemaal zeer professioneel. Toen door naar het nieuwe theater Rievel in de Veenpolderstraat. Hier trad Be Sharp op, een a-capellagroep, een lust voor oog en oor. Het theatertje mag er trouwens ook wezen, er is plaats voor een man of veertig en het heeft een echte theateruitstraling door de roodfluwelen gordijnen en het circustentachtige plafond, een mooie aanwinst voor de Leidsebuurt.
Tot slot naar het badhuis op het Leidseplein dat ondanks de verbouwing onderdak bood aan Gadjo Orkestra, met meeslepende Balkanmuziek, een mooie afsluiting.
Dank aan alle artiesten en vooral aan alle locatiehouders die deze middag mogelijk maakten, een fantastisch initiatief.

donderdag 17 maart 2016

De Freudjes, geen familie

De zussen Mathilde, Anna en Reneé Freud komen bij elkaar omdat hun moeder ernstig ziek is en op sterven ligt. Tenminste, dat zegt de één, maar is dat wel zo? En wil ze euthanasie of is die wens misschien bij de zussen ingefluisterd als blijkt dat er geld te erven valt? En misschien moet die euthanasie even nog wachten tot Anna uit de schuldsanering is. Enfin, deze voorstelling van Mug met de Gouden Tand is een komedie met in de hoofdrollen een verzorgend type, een workaholic en een dramaqueen. Vooral de laatste, een rol van Ariane Schluter, draagt de voorstelling. Het verhaal is aardig en onderhoudend, maar niet meer dan dat. De andere rollen worden gespeeld door Lineke Rijxman en Karina Smulders, niet de minsten.

dinsdag 15 maart 2016

Man met vioolkist

Leuk beeld, deze Man met vioolkist. Door het weglaten van het hoofd kan het iedereen zijn. Het staat in de Marnixstraat in Amsterdam en curieus is dat de maker onbekend is en dat het beeld er op een dag plotseling stond. Je vraagt je af hoe dat kan, je komt echt niet aanrijden met je beeld in een kruiwagen en een schepje om het op een avond in te graven. Maar enfin, wel een spannend verhaal, net zoals van het beeld De violist.

zondag 13 maart 2016

Curaçao (11)

Het park L'Aldea op Curaçao houdt het midden tussen een mini tropisch regenwoud en een dierentuin. Het hele park is aangekleed en ingericht in de sfeer van de azteken en dat is heel aardig gedaan. Alle beton ziet eruit of het grote stapelstenen zijn en er is veel zorg besteed aan details zoals 'oude' en 'vervallen' muurschilderingen. En verder natuurlijk heel veel planten, een prettige omgeving.
Een opgewekte gids loodst ons door de tuin heen. Als we bij de ara's aankomen haast ze zich even weg om Luna op te halen, haar oogappeltje. Luna blijkt een witte kaketoe te zijn die we allemaal even op de arm mogen houden, kinderachtig leuk! De diergaarde is maar klein en bestaat voornamelijk uit leguanen en ander kruipend spul. Liefhebbers mogen ook nog even 'leguaan knuffelen', je moet er van houden maar dan voel je je wel een beetje Indiana Jones. Hier en daar lijkt het park ook wat op het spookhuis op de kermis. De ontwerper kon zich niet inhouden om wat oplichtende spinnen en doodshoofden toe te passen, nou vooruit, het is hem vergeven.
Bij het pronkstuk, een groot soort varaan met een Louis Vuittonprintje, is de excursie afgelopen. We kunnen eventueel nog met onze voeten in een bak knabbelvisjes hangen of in het stille restaurant wat drinken.
Vandaag is het wel erg stil, L'Aldea verdient meer bezoekers,

zaterdag 12 maart 2016

Curaçao (10)

De zon zakt snel op het tropische eiland. Ergens in de buurt oefent een zanggroep vast voor pasen en in de verte blaffen de honden zoals elke avond. Op de barbecue suddert het vlees zachtjes gaar. 'Gezellig hè', zegt echtgenoot tevreden, 'dat kunnen we volgende week thuis ook wel weer eens doen'. Ik moet hem even helpen herinneren: 'lieverd, het is máárt!'.

vrijdag 11 maart 2016

Curaçao (9)

'Mijn naam is Nellie en ik ga jullie vertellen over het leven op een plantage in de slaventijd'. We zijn in landhuis Knip en krijgen een ronleiding. Nellie laat een huisje zien zoals het in de slaventijd gebouwd werd, een frame van pali Brasil dat later opgevuld wordt met aarde en geitedrek en een dak heeft van maïsbladeren. Twee grote lappenpoppen liggen er bij wijze van echtpaar. 'Voor de kinderen werd vaak een apart huisje gebouwd' vertelt Nellie. Op een oude foto zien we dat er zowat een heel dorp aan huisjes verrezen was rondom het landhuis. 'En als we dan de was gingen doen gingen we erbij zingen' leeft Nellie zich in, en ze laat ons snel even een liedje meezingen waarbij ze met haar mooie stem voorzingt, onderwijl boenend op een wasbord. Ook uit een schoffel krijgt ze een swingende ritmische klank. Als slavin had Nellie het niet gek gedaan op muziekgebied.
Dan staan we op het terras met uitzicht op de Christoffelberg. Nellie vertelt dat landhuis Knip hierdoor iets meer geïsoleerd was en dat dat de reden was dat hier in 1795 de grote slavenopstand is uitgebroken, onder leiding van Tula. De opstand werd neergeslagen en Tula en veel van zijn mannen werden op beestachtige wijze om het leven gebracht om een voorbeeld te stellen. Toch is door deze opstand een kentering gekomen en zijn er betere leefomstandigheden voor slaven gekomen. Toch weer bizar, zo'n plek met zoveel geschiedenis waar het nu zo vreedzaam is. Goddank.
Nellie vertelt dat er elk jaar nog op verschillende plekken op het eiland scènes worden nagespeeld. Dan kijken we nog rond op de zolder waar een kleine tentoonstelling over de slavernij staat. Hier kun je ook je fantasie loslaten op het fantastische uitzicht over de Christoffelberg.

donderdag 10 maart 2016

Curaçao (8)

De kokkin staat zelf bij het originele Curaçaose buffet om uitleg te geven. Ze heeft een vriendelijk verweerd bruin gezicht, een hoofddoekje om en een lange grijze vlecht. In gedachten zie ik haar in haar huisje in de knuku de hele dag achter haar potten en pannen staan.
Als ik opschep valt mijn oog op een smartphone die onder handbereik van kokkie staat. Er draait een filmpje op. Zo hoeft mijn kokkie uit de knuku haar favoriete soap niet te missen.

woensdag 9 maart 2016

Curaçao (7)

Als wij dan toch op Curaçao zijn, kunnen we wel meedoen aan een hike die een vriend van haar organiseert vindt mijn Curaçaose vriendin en voor we het weten staan we zondag om 8 uur bij een aanlegsteiger. Geen probleem, ik ben nog volop ingesteld op de Nederlanse tijd en al uren wakker. Timo, een magere, tanige Antilliaan van in de zestig, blanke huid en blauwe ogen, verwelkomt ons op zijn boot. Zijn twee honden staan op de voorplecht op de uitkijk. We varen over het Spaanse Water, als je hier woont ben je in goede doen. In de orkaantijd ligt het water vol met schepen vertelt Timo. Hier liggen ze veilig want orkanen komen hier nooit voor.
We bereiken de Kabrietenberg ofwel de geitenberg, ze leven hier in het wild.
We lopen langs een rotsachtig pad langs het water, je moet goed kijken waar je je voeten neerzet. Dan gaan we landinwaarts. Timo vertelt dat hij alle paden zelf heeft aangelegd en onderhoudt. Moet je nagaan, wat een enorme klus dat was als je de woestenij aan cactussen ziet. Meter voor meter heeft hij de paden uitgezaagd. Hij heeft de berg zo'n beetje in beheer zou je kunnen zeggen. Er komt waarschijnlijk zelden iemand anders, er ligt tenminste nergens vuil, een verademing. Timo wijst ons op een slang. Als ik mijn fototoestel wil pakken zigzagt de slang plotseling heel snel mijn richting uit en ik hoor een keiharde gil. Van mezelf ja, inderdaad. Ze zijn ongevaarlijk, maar toch.
De hike blijkt een flinke klimpartij en heel goed voor de teambuilding. Al klimmende worden we de beste vrienden.
Eindpunt is de plek waar Timo een beeldje heeft neergezet dat hij helemaal in zijn eentje die berg opgezeuld heeft. Zei ik al dat het een aparte man is? Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het Spaanse Water. Vanaf dit punt zien we ook de woning van Timo, gebouwd op een katamaran midden op het water. Hier zullen we koffiedrinken maar eerst moeten we de afdaling nog maken. Timo waarschuwt: tijdens een afdaling gebeuren de meeste ongelukken. Eén plekje is niet geschikt voor dames met dikke billen waarchuwt hij. De doorgang is inderdaad behoorlijk smal en je kunt er het beste als een turnster op een brug, steunend op je armen overheen gaan. De andere stevige dame uit het gezelschap en ik kijken elkaar opgelucht aan als het gelukt is, toch prettig dat we niet door de mand zijn gevallen. Alhoewel, het is Curaçao, ze zijn hier gek op dikke billen.
Met Timo's bootje meren we aan bij zijn drijvende woning. Het is een genot voor liefhebbers van tiny houses, klein, praktisch en er staat niets teveel in. En toch is het een waar paradijsje. Aan een gasstel in het kleine keukentje zet Timo koffie terwijl de gasten rond een simpele tafel zitten aan het water. De opbouw van de katamaran is eenvoudig, wit geverfd hout, een slaapbank met een fleurige sprei, wat zitplaatsen met gebloemde kussens, een gitaar en wat boeken. 'Je moet even mijn slaapkamer bekijken' nodigt Timo uit. Via een houten trap kom je op een zoldertje waar zijn bed ligt. 'Fully airconditioned' zegt Timo, en inderdaad,  wat zul je hier heerlijk slapen met de wind die van alle kanten door de raampjes waait. Een dakraam verschaft hem ook nog uitzicht op de sterren.
 Naast de boot ligt zijn werkplaats, waar hij leerlingen lesgeeft in het botenbouwen. Vier, vijf keer per dag  vaart hij naar de kant om zijn honden uit te laten, water te halen of bezoekers op te halen of af te zetten. En dan is het tijd om op te stappen want er wacht een leerling op Timo die haar vaarbewijs wil halen. Ook daarvoor kun je bij Timo terecht. Een gelukkig man die zijn eigen gang gaat.

dinsdag 8 maart 2016

Curaçao (6)

Vroeger lag de zee een stuk hoger, vertelt de gids die ons rondleidt in de grotten van Hato. Aha, dat verklaart waarom wij gisteren tijdens een beklimming van de Kabrietenberg op een aardige hoogte schelpen vonden, volkomen verkalkt.
We horen over stalaktieten en stalagmieten en dat de oppervlakte van de grotten zo' n dertig voetbalvelden beslaat. De gids wijst ons op een klont vleermuisjes die gezellig op een kluitje aan het plafond hangen. Hij doet de lichten even uit om ons de totale duisternis te laten ervaren. En dat is heel donker.
Dan vertelt hij dat de grotten vroeger gebruikt werden als schuilplaats voor de slaven die wegvluchten van de nabij gelegen plantage  Hato. 's Nachts moesten ze erop uit om hun voedsel bij elkaar te stelen. En dan? Kwamen ze ooit van het eiland af? Of waren ze gedoemd om hun leven in de grotten te slijten? Na het bezichtigen van Museum Kura Hulanda kan ik me voorstellen dat dat te verkiezen was boven het leven op de plantage.
Ook dit is geschiedenis, plantage Hato is nu Curaçao Winery, de eerste wijngaard van het eiland.

maandag 7 maart 2016

Curaçao (5)

Het Kura Hulanda Museum staat in Otrabanda, Willemstad. Deze vroeger nogal armoedige wijk werd met hulp van miljonair Jacob Gelt Dekker enorm opgeknapt. Kleine oude steegjes werden samengevoegd tot een hotel waardoor het authentieke karakter van de wijk behouden bleef. Bij dit complex hoort ook het museum.
Het is geen groot museum maar groot genoeg om een beeld te krijgen van de onmenselijke wreedheden die slavenhandelaren bedreven. Ronduit schokkend is het nagebouwde ruim van een slavenschip waar je kunt zien hoe dicht mensen op elkaar zaten, vastgeketend en wel, zittend moesten slapen en op die plek ook hun behoeften moesten doen.
Gelukkig zijn er ook positieve dingen gemeld zoals het presidentschap van Obama en Mandela.
Het museum is aardig vormgegeven, rondom een plein met uitbundig bloeiende bougainville staat de expositie in origineel aandoende houten huisjes. Jammer is wel dat het geheel wat stoffig en vervallen aandoet, er mag wel eens iemand flink met de bezem doorheen.
Gelukkig heeft Curaçao, zover ik het kan bekijken, de slavernij en bijbehorende discriminatie ver achter zich gelaten. Afstammelingen van zowel slavenhouders als van slaven, of ze nu wit zijn, zwart of bruin, voelen zich nu allemaal Yu di Korsou, oftewel Curaçaoenaar.

zaterdag 5 maart 2016

Curaçao (4)

Het is heerlijk op het strand van Daaibooibaai. Wit zand, een blauwe zee, palmen en er zijn toiletten. 'Je krijgt wcpapier mee als je betaalt' zegt mijn vriendin die hier bekend is. Als ik na betaling niks krijg vraag ik ernaar. 'Er is wcpapier in de toiletten' zegt de juffrouw, 'en anders roep je maar'.

Curaçao (3)

'Ria, heb je ook suiker?' vraag ik de vriendin waar we logeren.'Ja, in de ijskast' zegt ze. Goh, zeker een typisch Curaçaose gewoonte denk ik als ik naar de ijskast loop, wat exotisch. Maar de reden is heel prozaïsch, de deksel van de suikerpot sluit niet goed zodat de mieren vrij spel hebben. De ijskast sluit wel goed.

donderdag 3 maart 2016

Curaçao (2)

Caracasbaai heeft geen spectaculair strand. Het is maar een paar meter breed en het is bezaaid met steentjes. Er staan picknicktafels, enigszins vermolmd, onder rieten parasols. Auto's staan pal naast het strand geparkeerd.
Aan de tafel naast ons zit een Antilliaanse familie. De drie dochters, in de vroege puberleeftijd en allemaal iets te dik, poseren gewillig voor hun vader. Als een bruine, mollige versie van K3 staan ze te stralen in de branding. Als ze giechelend zijn verdwenen in de golven steekt pa de barbecue aan om er karbonaadjes voor zijn kroost op te braden.
Het is nog niet zo eenvoudig om bevallig de zee in te lopen merk ik even later. De steentjes bemoeilijken je het lopen aanzienlijk en de zuigende werking van het zand vormt geen handige combinatie met de golfslag.
Maar dan zet ik mijn duikbril op en verdwijn onder water. Onder mij schiet een school piepkleine zilverige visjes voorbij,als een vluchtige wolk. Rondom bolvormige koralen zwemmen de prachtigste vissen. Paarse met een gele staart, eenvoudig grijsgekleurde, ik zie een zeeëgel en een blauwe vis met lichtblauwe stippen.
Je hoeft maar een paar meter de zee in te lopen en wat te dobberen en je bent deelgenoot van deze geheime wereld. Geen spectaculair strand maar wel een spectaculaire onderwaterwereld.

woensdag 2 maart 2016

Curaçao

Van te voren kan de oermens in mij het nooit geloven: dat ik over zoveel dagen, dan en dan op een tropisch eiland in de zon zal zitten. Reizen per vliegtuig naar verre oorden heeft wat mij betreft nog steeds iets van een teletijdmachine, het blijft onwerkelijk om in je winterjas door de natte sneeuw naar Schiphol te reizen en in een machine te stappen en dan, zoveel uur later, er in de zomer weer uit te stappen. En zomer is het hier, op Curaçao: 27 graden en een zwoel briesje. De stroomstoring op het eiland zorgde meteen voor het exotische tintje. Nu moet de oermens zich nog even aanpassen aan het tijdsverschil.

dinsdag 1 maart 2016

Hail Caesar

Aardige film: Hail Caesar, de nieuwste van de Coen Brothers. De film speelt in Hollywood in de jaren vijftig. Eddie Mannix is een belangrijke regelneef in de filmindustrie. Als hoofdrolspeler Baird Whitlock wordt ontvoerd door communisten moet hij hem terug zien te krijgen.
Hail Caesar is eigenlijk een niemendalletje qua verhaal, maar de film is toch heel aardig om te zien. Speciaal de zwemscènes en de scène met de dansende matrozen, typische jaren vijftig filmscènes, zijn heel leuk. Verder is de film kleurrijk en amusant, maar niet meer dan dat.