zaterdag 31 januari 2009

Een blauwe vrijdag

Een strak decor met een glanzende vloer en een foto van Amsterdams grachtenwater als achterpand, een mooi toneelbeeld. Daarvoor staat een klein dik mannetje te vertellen over zijn komst naar Nederland vanuit Italië. Hij doet dat wel grappig, vertelt bijvoorbeeld hoe hij met zijn muzikanten over een ijskoude akelige Nederlandse polderweg loopt om te overnachten in een hotel. De volgende dag weer terug over dezelfde lange weg, waar hij ook nog eens kennismaakt met het fenomeen hagel. Eindelijk de warme bus in, die weer terugzoeft. Naar het hotel waar een halte is…
Hij trommelt op een houten doos, speelt gitaar, mandoline, en een soort harp en krijgt zelfs melodieus geluid uit een fietswiel. De muziek die hij maakt neemt hij al spelende op en zodoende begeleidt hij zichzelf. De voice-over vertelt ondertussen het reisverhaal van Edmondo de Amicis waar Beppe Costa (want dat is de acteur/muzikant) zich verbonden meevoelt.
Een onderhoudende voorstelling, maar niet meer dan dat.

donderdag 29 januari 2009

Boekensteun


Nee, ik zal niet zeggen waar ik dit heb gezien….

dinsdag 27 januari 2009

Van de straat

Deze muurtekening zit er vast al eeuwen, maar was tot nog toe aan mijn aandacht ontsnapt.

Op de hoek van de Gierstraat en de Doelstraat is ie te zien.
Weet iemand er meer van?


maandag 26 januari 2009

25 Jaar Patronaat, we wilden iets veroorzaken

Van de vele artiestennamen die Peter Bruyn noemt in het jubileumboek dat hij voor het Patronaat schreef ken ik er eigenlijk maar weinig. Toch heb ik daar vele concerten gezien, De Dijk en Herman Brood in een uitverkocht huis en veel kleinschaliger concerten als die van Jackie Leven, Daau, 3 Mustapha 3, Johnny Dowd, La Pat en Hallo Venray. Zo heeft iedereen zijn eigen herinneringen aan het Patronaat.
Peter Bruyn behandelt de geschiedenis van het Patronaat grondig, van het stug doorboksen van de vrijwilligers van het eerste uur tot en met de volwassen organisatie die het Patronaat nu is. Toch is het niet alleen een boek over het Patronaat alleen, in feite wordt de hele Haarlemse popgeschiedenis beschreven. Want ook het Free Concert in het Noordersportpark wordt er in beschreven, 1972. Waar ik bij was! (Helemaal nostalgisch heb ik zelfs de schoolagenda weer teruggevonden van dat jaar). En Deining komt aan bod, Electric Centre, Tioli en zo verder tot en met de nieuwbouw aan de Zijlvest.
25 Jaar Patronaat, We wilden iets veroorzaken is verplichte kost voor elke Haarlemse muziekliefhebber!

zaterdag 24 januari 2009

Jubileum

Het Patronaat bestaat 25 jaar! Gisteren werd dat officieel gevierd in een met kroonluchters sfeervol versierde zaal, met toespraken, een boek en natuurlijk muziek! Lady Aïda vertrouwde ons haar herinneringen aan het Patronaat toe, Rick de Leeuw las (en zong) een stukje en Rob Stecher overhandigde het eerste exemplaar van het jubileumboek aan Chris van Velzen. Oude beelden waren er ook, in de vorm van een filmpje van Pieter Vonck over de begintijd van het Patronaat, nostalgie! En daarna muziek natuurlijk, van Unza Unza tot Stuurbaard Bakkebaard, tot in de kleine uurtjes.

woensdag 21 januari 2009

Postcrossing

Voor liefhebbers van snailmail, oftewel slakkenpost is er nu Postcrossing, een kruising tussen de vakantiekaart en de kettingbrief. Je staat versteld hoeveel mensen het nog leuk vinden om een kaartje te ontvangen nu er nauwelijks nog vakantiekaarten worden verstuurd en de kerstkaart ook al aan belangstelling inboet. Bij postcrossing maak je een profiel aan, je vertelt iets over jezelf, je hobby's en eventueel wat voor ansichtkaarten je zou willen ontvangen. Als je zelf een kaart wilt versturen krijg je een adres van een willekeurige postcrosser ergens ter wereld en die ga je verblijden met een kaartje. Als je dat hebt gedaan gaat jouw adres in de tombola van de postcrossing en krijg jij op jouw beurt van iemand een kaartje. Dus, in tegenstelling tot de kettingbrief waarbij ik altijd teleurgesteld werd omdat het gros van de mensen niet meedeed en ik helemáál niet de beloofde 324 kaarten uit het hele land kreeg, maar slechts een handjevol, krijg je nu ongeveer evenveel kaarten thuis als je verstuurt. Oók leuk voor de postzegelverzamelaar!
Ik doe nu een half jaartje mee en ik vind het een geweldige uitvinding. Alleen al te merken dat ik niet de enige ben met een postverslaving! Bovendien zit de website erg goed in elkaar, met landkaartjes, statistiekjes, overzichten van gestuurde en ontvangen kaarten enzovoort. Ik merk dat ik het zelfs nog leuker vind om een kaart uit te zoeken om weg te sturen dan om er een te krijgen. Hoe specialer de wensen hoe leuker de uitdaging om daaraan te voldoen. De ontvanger registreert de kaart en kan dan een berichtje mailen aan de afzender.
Voor postcrossers zonder speciale voorkeur vind ik dit altijd wel een leuke, typisch Hollandse kaart.

maandag 19 januari 2009

Nieuwbouw

Dit is de Ruychaverstraat. Deze huizen zijn ten prooi gevallen aan palenpest en zullen daarom binnenkort gesloopt worden. Er verrijzen weer 9 nieuwe herenhuizen. Mooi hoor, voor de elite dan, want ze kosten maar liefst 690.000 euro.
Was dit niet hét moment geweest om te beslissen voor meerdere kleinere woningen of betaalbare appartementen zodat er veel meer mensen aan een huis geholpen worden?
‘t Is maar een ideetje hoor.

zondag 18 januari 2009

De blik omhoog


Gek, als je op een koude zondagmiddag door Haarlem loopt ziet de stad er ineens heel anders uit.
Mijn oog viel bijvoorbeeld op deze gevelsteen, de Spijkermand, die was me nog nooit opgevallen. Hij schijnt er toch al te hangen vanaf 1695!





Even verderop hangt De Broek, ook al nieuw voor mij. De Broek ziet er niet bepaald ouderwets uit en even googelen leert dat de steen uit 2003 is.
Wat het verdere verhaal is? Woont hier misschien de familie van den Broek? Iemand een idee?
Beide stenen zijn te bezichtigen in de Warmoesstraat.

zaterdag 17 januari 2009

Korendagen

Hollandse koren staan er meestal nogal statisch bij, een enkele pols beweegt, hier en daar gaat onbewust een hand omhoog, maar zodra de eigenaar dat merkt wordt dat snel hersteld. Vandaag op de korendag in Paradiso was het weer opmerkelijk. Heel aardige liedjes, leuk geluid, maar de choreografie is minimaal. Een enkel koor verandert af en toe de opstelling, als het liedje daarom vraagt, dat wel.
Gelukkig zijn daar ook de Harlinger Huusvrouwen, die ons laten zien dat er in Het Hoge Noorden wel degelijk bewogen wordt. Niet dat ze dansen, maar hun optreden is wel een vrolijke boel. Gekleed in boezelaar of jasschort, hoedje op of een diadeem van afwaskwast en klutser, zingen ze vrolijke Harlinger levensliederen. Daarbij lopen ze rond, springen zelfs bokje en laten hun forse onderbroek zien als het lied daarom vraagt….
Morgen is er nog een korendag, maar dan zijn de Huusvrouwen weer terug in Harlingen.

zondag 11 januari 2009

Young @ heart

Dora, Bob, Joe en Fred zingen popliedjes in een koor. Niets bijzonders, maar de gemiddelde leeftijd van dit koor ligt op zo’n 80 jaar. Stephen Walker maakte een film over het koor, de repetitites, de koorleden en de optredens.
Wat verfrissend om al die hoogbejaarden liedjes van The Clash, Sonic Youth of James Brown te horen zingen! Wat een energie en levenslust! Je zou bijna wensen dat je zelf al 80 was…
En een liedje van Coldplay krijgt voor mij ineens een heel andere lading als een dikke man met een zuurstofapparaat het zingt, als ode aan een overleden koorlid, luister hier.
Beslist een aanrader deze film Young at Heart, energiek, humoristisch en ontroerend.
Klik hier voor een voorproefje.

zaterdag 10 januari 2009

Eindelijk ijs

Schaatstochten, vrieskou, toertochten, natuurijs en zelfs het e-woord hoorde je de afgelopen weken regelmatig vallen maar hier in Haarlem merkte ik toch vrij weinig van enige schaatspret. Ja, mijn buurvrouw vertelde dat ze op de Lorentzkade had geschaatst, maar dat was voordat het weer een paar dagen had gedooid. Het leek wel of al die ijsberichten over een heel ander land gingen.
Maar gisteren heb ik het met eigen ogen gezien, er wordt sinds jaren weer geschaatst, in ieder geval op de Schotersingel!

dinsdag 6 januari 2009

Kippenkunst


Deze week worden ze weggehaald, waarschuwde de meneer van Nieuwkoop's Dierenspeciaalzaak me.
Dus, op een holletje naar de Jacobijnestraat om deze parmantige kippen in de etalage te zien, uitgevoerd in textiel door Lia Meiborg.

zondag 4 januari 2009

Viktor & Rolf

Ik kon de mode van Viktor & Rolf nooit goed rijmen met draagbare kleding zoals je die bij C & A ziet, maar als je de gedachte dat zij kleding ontwerpen loslaat en dat verandert in kunst wordt het een heel ander verhaal. Dat ontdekte ik al snel op de overzichtstentoonstelling in het Centraal Museum in Utrecht. Weinig van wat je daar ziet is draagbaar in de zin van aantrekken om je op straat te vertonen, maar als kunstuiting is het bijzonder en bizar!
Het eerste wat je ziet als je het museum betreedt zijn modellen met volumineuze jurken aan, maar nog extremer is het dat elk model haar eigen belichting en geluid meetorst aan een steigerconstructie. Daarbij lopen ze ook nog eens op klompen met naaldhakken!
Dit is pas het begin, in de loop van de tentoonstelling zie je dat Viktor & Rolf zichzelf keer op keer opnieuw uitvinden. Extreme silhouetten, pakken met kragen als ballonnen waar de modellen bijna geheel in verdwijnen, collecties in goud, of louter zwart, strikken, bloemen, of kleding die ondersteboven gedragen kan worden, het is allemaal even bijzonder. De stukken worden getoond met op de achtergrond beelden van de modeshows die vaak niet minder extreem zijn. Het klapstuk is het einde van de tentoonstelling, hier staan alle modellen van de Russian Dollcollectie, die getoond worden door slechts één model dat tijdens de show door V & R laag over laag aangekleed wordt, als een omgekeerde matroesjka.
Het enige waar V & R conventioneel in zijn is de keuze van hun graatmagere mannequins. Als ze nu toch eens vollere modellen zouden gebruiken, zou dat misschien de ware revolutie zijn!
Alle modellen van de tentoonstelling zijn weer terug te vinden in een gigantisch poppenhuis. Bovendien is ook de veelbesproken trouwjurk-met-strikken van Mabel te bewonderen, dus, deze tentoonstelling is een must! (nog tot en met 8 februari).

zaterdag 3 januari 2009

Rietveld Schröderhuis

Je gaat naar Utrecht, naar het Centraal Museum en koopt een kaartje voor de tour naar het Rietveld Schröderhuis. Dan stap je in het busje en de gids vertelt je ter plekke alles wat je weten wilt.
Mevrouw Schröder wenste in 1924 in een modern gebouw te wonen dat een voor haar passende maat had. Ze was vrij klein en in het statige huis waar ze eerst woonde voelde ze zich niet prettig. Gerrit Rietveld had gelijkgestemde ideeën over woningen en de inrichting ervan, dus die ontwierp voor haar dit huis vol vernuftige snufjes. Zoals het speciale boodschappenraampje dat uitkwam op de keuken, en de spreekbuis waarin mevrouw Schröder haar boodschappen te kennen kon geven aan de leveranciers. In het halletje kon zij op een bankje plaatsnemen en daar haar twee telefoons bedienen en tegelijk zicht houden op de doorzichtige brievenbus. Bezoekers keken direct op op haar hypermoderne stoppenbord, iets waar mevrouw Schröder graag mee pronkte. Op de bovenetage waar zij voornamelijke vertoefde zijn alle wanden verschuifbaar. Zo kon zij overdag in een hele ruime woning verblijven met volop uitzicht en 's avonds voor haarzelf en haar kinderen slaapplekken creëren. Toen dat door haar geliefde uitzicht dreigde te verdwijnen doordat er woningen zouden worden gebouwd, nam mevrouw Schröder het heft in handen en kocht zelf de grond op. Ze gaf Rietveld opdracht ook voor die plek woningen te ontwerpen zodat ze tenminste een uitzicht had dat ze zelf verkoos. Eén van deze woningen is tijdens de tour ook te bezichtigen. Rietveld had zelf een kamer in het Schröderhuis in gebruik als studio en als je je nu het een en ander af gaat vragen, ja inderdaad, onze gids onthulde desgevraagd dat die twee een geheime affaire hadden.
Het huis staat op de Werelderfgoedlijst en is in het buitenland misschien wel veel bekender dan in ons eigen land. Tijdens ons bezoekje draaide er constant een Japanse toerist om het huis heen om het uit allerlei hoeken te fotograferen (met en zonder zelfontspanner, nogal komisch).