Ik guts

M'n nieuwste hobbygril: gutsen.

Lekker prutsen met een mesje en een gummetje. Stempeltjes maken dus.
Past ook goed bij mijn plakwerkjes.

Tijd van onschuld

Het is niet bijzonder mooi geschreven, maar het leest wel als een trein, dit boek van Agnes Klitsie. In Tijd van onschuld beschrijft ze hoe ze als 15-jarig meisje zwanger raakt en haar dochter voor adoptie afstaat. Pas jaren later zoeken moeder en dochter weer contact met elkaar. Niet alleen haar levensverhaal is fascinerend, maar Agnes beschrijft ook hoe enorm de Nederlandse maatschappij verandert in de jaren zestig en wat dat betekent voor de degelijke katholieke gezinnen in die tijd.
Heel herkenbaar voor vijftigers, deze interessante levensgeschiedenis.

Glas

Het zag er allemaal nogal stevig uit, de glazen objecten op de expositie in Achter de Zuilen, wel prettig dat je niet steeds visioenen hoeft te hebben dat je struikelt, met alle gevolgen van dien.
Dit kleurige werk van Bert Grotjohann vond ik het leukste, maar ja, die was al verkocht...

Papier hier

Tip:

loop naar de oudpapiercontainer op je werk.
Vis daar de kleurige affiches en mislukte kopieën uit.
Knutsel deze tot enveloppen.

Resultaat: een hele blije postbode!

Odeklonje

Ik ken iemand die trots vertelde dat haar telefoonnummer op 4711 eindigde. Waarmee ze meteen haar leeftijd verraadde want ben je onder de vijftig dan heb je daar waarschijnlijk nooit van gehoord. Wij toehoorders zaten trouwens allemaal meteen herkennend te knikken, dus ook wij zijn van die leeftijd dat we ons nog een oma kunnen herinneren met een tas en daarin een flesje Boldoot voor op je zakdoek...
Deze advertentie komt uit het tijdschrift De jonge vrouw, uit 1932, toen Eau de Cologne nog een toonaangevend merk was.
Het cijfer 4711 refereert aan het huisnummer in Keulen waar Eau de Cologne werd gemaakt. De Amsterdammer Jacob Boldoot maakte ook een dergelijk luchtje, dat Boldoot Eau de Cologne werd genoemd.

Couture

Je hoeft er niet direct voor vanuit Maastricht naartoe te reizen, maar als je toevallig in Haarlem woont is het wel leuk om even mee te pikken: de expositie van couturekleding van Edwin Oudshoorn. In het kader van de Amsterdam Fashion Week kwam de kleding afgelopen zaterdag aan per trein en na een heuse modeshow op het perron was het voor Edwin even jachten om de kleding op de poppen te krijgen die in het Teyler’s museum klaar stonden.
Eerlijk gezegd ziet de kleding er tamelijk simpel uit, maar misschien is dat wel de essentie van couture, wat weet ik er van. Geinig waren in ieder geval wel de accesoires, gemaakt van (leek het) oude klokken.
Nog te zien tot 2 augustus. (Ook leuk om het Teyler even vanuit een andere hoek te zien…)

De jonge vrouw

Dit is de cover van een tijdschrift uit 1932, De Jonge Vrouw; geïllustreerd christelijk tijdschrift. Hippe letters voor die tijd, of was dat toen alweer ouderwets?
Het maandblad bevat verhalen (niet al te stichtelijk), een artikel over Russische stedenbouw (gerelateerd aan de normen Gods), stukjes over kamerplanten en nuttig handwerken en een artikel over bruidstijd en bruiloft in Amerika. Het vermakelijkst zijn de illustraties en advertenties waarvan hier een voorbeeldje over het verplegen van planten.
Heerlijk zo'n aanwinst, voor 1 euro gescoord bij de kringloopwinkel.

Rudo y Cursi

Een film over voetbal waarin nauwelijks een bal te zien is, ideaal... Rudo y Cursi gaat over twee broers waarvan de ene er van droomt zanger te worden en de ander een gokverslaafde driftkop is. Zij worden echter allebei ontdekt door een voetbalscout en worden zo elkaars concurrent. Even lijkt eeuwige roem hun deel te worden totdat de kansen keren. Gael Garcia Bernal speelt altijd goed,en de film is heel aardig maar niet meer dan dat. Ook hier weer bibberig camerawerk, waarom is dat toch zo in de mode? Pak een statief!

Romantisch

Groots en meeslepend, dat is de titel van de tentoonstelling van Nederlandse romantische schilders in de Hallen.
Het is maar wat je romantisch noemt: dreigende onweersluchten, schipbreukelingen in een ziedende storm en een vulkaanuitbarsting. Maar de schilders zijn ook gecharmeerd van woudreuzen, vergezichten en watervallen, het is haast op het kitscherige af. Maar wel aangenaam. Niet alleen waren de kunstenaars onder de indruk van het buitenland, de Nederlandse wolkenluchten werden als 'de bergen van Holland' beschouwd. En terecht!
Wat me altijd verbaast is dat men in vroeger tijden zo veel reisde. Deze schilders gingen bijvoorbeeld op studiereis naar Italië. Met trekschuit, postkoets en te paard, wat moet dat een tijd hebben geduurd. En dan al je schilderspullen meeslepen, een fascinerend idee.
Nog te zien t/m 30 augustus.

Parijs (2)

Nog enkele Parijse opmerkelijkheden:

De bank met ingeweven slijtplekken in het fotomuseum.
Leuke combi met het tafeltje met fish-eye foto.

Jim Morrisson is dood, maar leve Jimi Hendrix.

In de überhippe zaak Colette werd mij te kennen gegeven dat foto’s maken niet de bedoeling was.
Wat zouden ze gedacht hebben? Deze vrouw van middelbare leeftijd met grijs haar en verstandige slippers aan is vast een bedrijfsspion? (Toegegeven, het ìs natuurlijk wel een uitmuntende vermomming….).

Het Parijse witte fietsenplan loopt als een trein.

De Eiffeltoren is kitscheriger dan ooit, elk uur gaat het ding een paar minuten met duizenden lichtjes twinkelen.

Verticaal tuinieren is het helemaal en dan bedoel ik niet hangende tuinen of klimplanten, maar echt verticaal dus.

En tot slot, de ansichtkaartenliefhebber komt in Parijs volop aan zijn trekken.

Parijs

In de Parijse wijk La Défense is de menselijke maat volkomen zoek. Mensen lopen als miertjes over enorme pleinen langs wolkenkrabbers waarvan de architecten zo origineel mogelijk voor de dag hebben willen komen. Er zijn nergens kinderen, gehandicapten of bejaarden te bespeuren. Het klinkt onleefbaar maar dan opeens zie je een parkje met platanen. Daaronder een jeu-de-boulesbaantje waar ook daadwerkelijk gespeeld wordt. En ineens voel je weer dat je in Frankrijk bent. Nog aparter was het om een wijngaard tussen de flats te ontdekken, een klein maar goed verzorgd plekje.
Behalve flats en dit onverwachte groen heeft La Défense ook ideale skatemogelijkheden. Mijn skatende zoon wees de spots aan waar hij en zijn vrienden vorig jaar hun stunts hadden uitgehaald. En dan ineens lijkt het ongenaakbare plein een soort gezellige speelplaats.

En nu....

...naar Parijs!

Naar huis!

Dat je niet van reizen zou houden is ongeveer het laatste taboe in de westerse wereld. Het is bijna ondenkbaar, zeker in Nederland waar de oppervlakte van ons land je al bijna dwingt om je hoofd over de grenzen te steken. Meewarige blikken zijn je deel als je vertelt dat je je vakantie in Nederland gaat doorbrengen. Of men knikt begrijpend: "..maar Nederland kan óók heel mooi zijn…".
Afgezien van het feit dat wat mij betreft het reizen zwaar wordt overschat, wordt er ook steevast een belangrijk onderdeel vergeten, namelijk het gelukzalige gevoel van de thuiskomst. Je eigen bed! Je eigen badkamer! Je eigen spulletjes! Die eerste minuten als je je huis binnenkomt en heel even met de ogen van een vreemde kijkt: Wát een kleurig huis, wát een leuke kamer, wat gezellig, woon í­k hier?
Deze boomerang kaart is me dan ook uit het hart gegrepen!

Provinciepop

Er was kennelijk toch nog wat geld over na het Icesave debacle, dus werd er ter ere van het gerestaureerde provinciehuis een heus popfestival georganiseerd. Of misschien ging het van: ach, het maakt nu toch niet meer uit, doe maar een festival met Moke en The Hype, en ach, een duizendje meer of minder, doe dan ook maar Candy Dulfer erbij.
Candy maakt het allemaal niks uit, die trippelde als haar eigen sexy zelf rond en kreeg de handjes op elkaar daar in de Hout.

Zuiderzeemuseum

Het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen is niet meer alleen een verzameling oude huisjes, maar tegenwoordig wordt er ook hedendaagse kunst geëxposeerd die is geïnspireerd op cultuurhistorie. Een goed idee, zo blijft het museum levend en is het voor een grotere groep bezoekers interessant. Die combinatie oud en nieuw kan heel verrassend uitpakken; golvende objecten in een oude wierschuur, een oud huisje van top tot teen in modern Delfts Blauw en, het imposantste van alles: een rij zwarte silhouetten op de dijk, geinspireerd op over de zee turende vissersvrouwen. Jammer alleen dat het van dichtbij zo verwaarloosd oogt. In het binnenmuseum vind je een interessante expositie over mode die is geinspireerd op folklore (nog tot 22 november).
Niettemin was het ook heel leuk om tussen de oude huisjes in het museumpark door te lopen en hier en daar naar binnen te stappen. In het huisje Huishouden 1930 kregen we zelfs een schoteltje andijviestamppot aangeboden, de andijvie kwam uit eigen tuin en was gekookt op een petroleumstelletje. De huisvrouw schoof zelf even aan voor een praatje. Ze vertelde ons dat het museum 300 mensen in dienst heeft waarvan de helft vrijwilligers. Verder vertrouwde ze ons toe dat het nogal vaak voorkwam dat bezoekers ten val kwamen en iets braken. Het betrof dan meestal oma's die aan hun kleinkinderen wilden laten zien hoe goed ze konden steltlopen. Vroeger dan.
Dit museum waar je vanaf het station relaxed met een boot naartoe wordt gevaren is een aanrader voor een dagje uit. Alleen dus wel goed je grootmoeder in de gaten houden.

Merels (slot?)

Thuisgekomen na een weekendje weg was het merelnest leeg.
Ik zag geen sporen van wilde paniek of schermutselingen, dus een kat konden we waarschijnlijk wel uitsluiten, maar er lag wel een vogelpoepspoor onder de druif, een eindje van het nest vandaan. Waren ze uitgevlogen en hadden ze daar de laatste vermaningen van hun moeder gekregen?
Hoe dan ook, ik vond het een belevenis, zo’n merelnest voor het raam.