De muur (3)

Het gaat goed met de muur. Ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik vandaag niet mee heb kunnen helpen.
Fietsend vanuit de stad, in de Keizerstraat, kun je de ondergaande (opgaande?) zon al zien schijnen! (Ondergaande zon, want je kijkt naar het westen).

Post!

Het lijkt wel een stukje Amerika, deze verzameling postbussen, maar het zijn de brievenbussen van de Laars, vlakbij Spaarndam.

De muur (2)

Zo klaar. Ik heb niet alleen steigers beklommen en van het uitzicht genoten gisteren, maar ik heb natuurlijk ook een stuk geschilderd. Onder andere in de kleur: zand, het stelt een duin of zo voor.
Als ik voortaan door de Rollandstraat fiets kan ik tevreden omhoogkijken.

De muur

Eindelijk heb ik mijn steentje (streekje) bij kunnen dragen aan het project van Selma Kok, de megamuurschildering op het Nuongebouw aan de Leidsevaart. Mijn geheime agenda was eigenlijk om eens op zo'n hoge steiger te kunnen klimmen, nou, dat is gelukt. Hóóg! (voor een idee, klik op de foto links).
Ik klom op enge trappetjes en smalle steigers die hier en daar best wel een end van de muur staan, maar je krijgt dan wel een uitzicht dat je anders nooit hebt.

Rondje Haarlem

Een rondje Haarlem fietsen en dan neerstrijken in dit café.

Katzenjammer

Deze keer een bomvolle kleine zaal gisteren in het Patronaat. Katzenjammer trad op, een Noorse band die hier ook al op bevrijdingspop was en toen al vele fans heeft gemaakt zo te zien. De vier dames zien er een beetje uit als stripfiguurtjes en zijn allemaal even muzikaal, volgens mij spelen ze allemáál gitaar, ukelele, piano èn accordeon. Ze wisselen voortdurend van plaats en kunnen ook allemaal even goed zingen. Fris, vrolijk en swingend, van drankliedjes tot charlestonachtige muziek. Er werd zelfs even Schipper mag ik over varen gezongen, heel charmant, als antwoord op de meiden van La Gaité, die in het voorprogramma een Noors liedje zongen.
Om een idee te krijgen van de sfeer, ik vond al een filmpje van dit concert op youtube, klik hier.

Slavic Soul Party

Balkanmuziek met veel koperblazers, dat vraagt om een dansvloer. En daar was ruimte voor want de kleine zaal van het Patronaat was gisteren lang niet vol. Frontman Matt Moran van Slavic Soul Party doet zijn best om er een feestje van te maken en daalt af en toe voorzichtig met zijn grote trom van het trapje af de zaal in. De weelderige zangeres die bij enkele nummer optreedt zorgt wel voor het echte balkangeluid, maar legt de dansers gelijk weer stil, een beetje jammer, maar daarna gaat de avond weer swingend verder. De dames van het Haarlems straatorkest maken er een feestje van voor hun muzikale collega’s en zwieren lustig rond. Als toegift komt de hele band nog even de zaal in om het laatste nummer te spelen en dan kan het schotsgerokte meisje uit het publiek nog even rokkentil doen met de grote Schotse tubaspeler.

Bubbles and Bangs

Geen varkensoortjes deze keer, maar twee schoenleesten draagt ze bij wijze van oren op haar hoofd. Ik heb het over Erika Stucky, gisteren in het Bimhuis. Daar bracht ze het programma Bubbles and Bangs net als vorig jaar in Rotterdam, maar allemaal weer net even anders. Het is geen straf om haar hetzelfde te zien spelen, want ze zingt fantastisch en is een geweldig performer. Klassiekers van Donovan en Eminem komen voorbij met de onvervalste Stuckytwist. Daarnaast vertelt ze verhaaltjes over haar belevenissen en toont haar bizarre filmpjes. Ze staat volkomen relaxed voor de zaal en maakt zelfs muziek met haar oorbellen. Plus de inbreng van de geweldige (in meer opzichten) tubaspeler Jon Sass en de kleine vindingrijke drummer Lucas Niggli (hij trommelde zelfs met van die grote peulen!) maakte dit weer tot een fantastisch concert.

Aan het hof

We kwamen vlot de Hermitage in, geen ellenlange wachtrijen meer (dat dachten we, tot we weer buiten kwamen). Heel Nederland is al geweest om de jurken, uniformen en schilderijen te bekijken die ons een idee gaven van het leven aan het hof. De baljurken waren werkelijk schitterend, versierd met kraaltjes, parels en pailletten, kant, een ellenlange sleep, en alles geborduurd, prachtig. Helaas mocht je er geen foto’s maken.
Het museum (voorheen Diaconie Oude Vrouwen Huys, later de Amstelhof) is trendy opgeknapt, van het oude gebouw was weinig meer te zien. Alleen de oude keuken was in ere hersteld. Daar kon je via schimmen op de muur een gesprek opvangen in sappig Amsterdams, grappig gedaan.
Mocht je er nog heen willen dan is de museumnacht wel een tip (7 november). Dan zal ook Dolly Bellefleur (voor deze gelegenheid kunsthysterica) een rondleiding geven.

De foto is van Joost van den Broek.

Monumenten

Klein maar smaakvol, dat is de nieuwste expositie van het Historisch Museum: Help, een monument. Heldere foto's, filmpjes, voorwerpen en duidelijke tekst en uitleg geven een beeld van monumenten in Haarlem. Hier vindt u info over de Bavo's, Elswout en het Hodshonhuis. Ook laten enkele trotse monumentenbezitters hun woning van binnen zien.
Leuke tentoonstelling om even aan te doen.

Catwalk

Galerie 37 Spaarnestad organiseerde vandaag weer een catwalk met mode van aanstormend Vlaams talent. Deze keer niet in de tuin van het Frans Hals museum, zoals vorig jaar, maar in de Philharmonie. De kleding was weer erg ondraagbaar kunstzinnig, en varieerde van een rokje als een tafeltje met groente tot een opvallende metalen hoekige creatie van blinkend blik. De accessoires varieerden van tamelijk futuristische brillen tot een gehaakte kip als hoed.
Ruim een uur lang liepen de meisjes rond. Op hun torenhoge hakken met wiebelige dunne beentjes schreden ze niet alleen in de foyer rond, maar gebruikten ook de trappen, de lift en de kleine zaal, dus mogelijkheden genoeg om ze goed te bekijken. (Geen van de modellen kwam ten val, ik vind het knap).
Leuk trouwens dat de muzikanten (IH8-Camera) die de show begeleidden op allerlei verschillende plekken in de zaal stonden, dwars door het publiek heen.

Landjepik

Op dit stukje land aan de Kinderhuissingel hebben de mannen van Hout en Plantsoenen zich al een flinke tijd niet laten zien. Dus, pik een stukje land in en zaai er je eigen zonnebloemen.
Goed zo!

Alleen maar nette mensen

Aan de namen kun je het al zien: David en Naomi zijn Joods en bewegen zich in totaal andere kringen dan Delano en Tyrell. Toch valt David erg op donkere vrouwen. Hoe groter en dikker, hoe beter. Omdat hij met zijn donkere uiterlijk bovendien vaak wordt aangezien voor een Marokkaan twijfelt hij nogal aan zijn identiteit.
Dit boek van Robert Vuijsje heeft destijds heel wat stof doen opwaaien, het zou discriminerend zijn naar donkere vrouwen. Ik vind dat niet, de hoofdpersoon kijkt net zo beschouwend naar hen als naar de 'nette mensen' in zijn eigen buurt, Oud-Zuid. En passant geeft hij een beeld hoe verschillende bevolkingsgroepen elkaar zien, iedereen doet eigenlijk hetzelfde, deelt mensen in vakjes in en heeft daar een mening over. Intrigerend dat heel verschillende culturen dicht naast elkaar leven zonder enige behoefte zich te mengen. Alleen maar nette mensen is een sterk en eigentijds debuut.

Het hoge Noorden

Omdat we niet voor één expositie helemaal naar het Noorden wilden afreizen (je bent sneller in Düsseldorf dan in Groningen) maakten we er een weekendje van. Zo konden we ook de jugendstil van Groningen eens goed bekijken. Er zijn heel wat fraaie huizen en geveltableaus maar de gevel van Nieuwsblad van het Noorden is ongetwijfeld de meest spectaculaire.

Daarna door naar het Groninger Museum waar piepschuim beelden van Folkert de Jong tentoongesteld waren. Omdat overal nadrukkelijk bijstond dat je de beelden niet mocht aanraken omdat ze erg fragiel waren kreeg ik daar juist steeds meer zin in. Er liepen opvallend veel suppoosten rond…
Het museum is lekker kleurig en fleurig, iets wat zich helaas niet doorzette als je naar buiten keek. Jammer voor de hardlopers van de 4 mijl van Groningen waar we later in verzeild raakten.
Maar ondanks het wisselvallige weer is Groningen wel een treinreisje waard.

De wereld van Joost Swarte

Wij waren niet de enigen die speciaal naar Groningen afreisden voor de tentoonstelling van Joost Swarte, zo bleek uit het gastenboek. Vele Haarlemmers zijn al naar dit sympathieke Grafisch Museum getrokken.
Hier wordt je toegangskaartje met een handpers gestempeld en het sigarendoosje met koffiegeld staat in goed vertrouwen onbeheerd naast de thermoskan.
Beneden staan allerlei oude drukpersen en op de zolder is het atelier van Hendrik Nicolaas Werkman nagebouwd. We kwamen echter voor Joost Swarte. Zijn expositie is klein, maar het zag er allemaal weer schitterend uit. Het werk wordt gepresenteerd in speciaal ontworpen schappen waarvan de poten cijfers zijn die weer verwijzen naar het desbetreffende nummer in het bijschriftenboekje. Op zo’n tentoonstelling zie je pas goed hoe veelzijdig Joost Swarte is en hoe ingenieus zijn werk in elkaar steekt. En wat een fantasie heeft hij en hoe geestig is het allemaal!
Zoals gezegd, wel een kleine expo, maar zeer stimulerend voor de kwijlspieren.
Nog tot 8 november te bekijken.

1953

Adembenemend dit debuut, 1953, van Rik Launspach.
Hoofdpersoon Julia raakt tijdens de overstroming in 1953 in Zeeland haar kind kwijt en gaat naar hem op zoek. Ze maakt haar zoektocht samen met Rutus, die al jaren geen zin meer ziet in het leven.
Ik heb het in één ruk uitgelezen en voelde me helemaal verwaaid toen ik het uit had.
Aanrader dus!

De post!

De mannen van Hout en Plantsoenen zijn al de hele dag bezig met graskantmaaier en bladblazer, de buurvrouw laat haar huis verbouwen, snerpende boren gillen in je oren en gelijktijdig vliegt er een helikopter over.
Gelukkig is daar nog een postcrosser die precies begrijpt welk kaartje ik leuk vind!

Uit de oude doos

Ik zocht iets heel anders, maar tijdens die speurtocht kwam ik deze foto tegen. Mijn vader als baby, in een toen ongetwijfeld modieuze kinderwagen. De wagen is geparkeerd in de Hout, herkenbaar aan het typische hekje op de achtergrond. Je herinnert je meteen weer hoe het was om daar tegenop te klimmen. Het is eind 1932, begin 1933. Een wandelingetje met je baby in de Haarlemmerhout. Sommige dingen veranderen nooit.

De stand van zaken

Ineens dacht ik er weer aan.
Hoe gaat het met de nieuwbouw in de Ruychaverstraat?
De oude huizen staan er nog kleurig en strijdlustig bij. Dit is de stand van zaken.

Gigaschildering

Let op! Binnenkort verschijnt op deze blinde muur een enorme muurschildering,
ideetje van Selma Kok. De steigers staan er al.
Er worden nog vrijwilligers gezocht…

De zelfschepper

Personeel en bezoekers van de stadsbibliotheek werden vandaag opgeschrikt door twee kleurige verschijningen. Daar liep Gerrie Hondius rond in een pasgeschilderd pak. Zij is de trotse maker van de tentoongestelde schilderijen en als kunstenaar kun je je natuurlijk wel het een en ander veroorloven qua outfit. Heel anders maar niet minder gewaagd was het japonnetje waarin Dolly Bellefleur opdraafde om de tentoonstelling te openen. Ze vertrouwde mij toe dat het ensemble geïnspireerd was op een pierrotpakje, de bijbehorende kraag had ze deze keer thuis gelaten. Dolly onderwierp Gerrie aan een diepteinterview over haar schilderijen en ontfutselde haar en passant de wens om een eigen modelijn uit te brengen. Welnu, het begin is er...
Op de foto beide dames voor het nu al omstreden schilderij 'De zelfschepper'. Het laatste nieuws is dat dit schilderij al verkocht zou zijn!

Wilt u ook een echt Hondius aan de muur, de tentoonstelling loopt tot 2 november, dus wees er snel bij!