Belgische bandjes

Gisteren een Belgische invasie in het Patronaat: de bandjes Bony King of Nowhere en Yuko. De CD van Bony King vond ik wat saai, gelukkig was het optreden wat levendiger. Aardig bandje wel. Zanger Bram Vanparys wordt wel het Belgische antwoord op Devendra Banhart genoemd, dezelfde zweverigheid misschien. Nou, we wachten het even af. Luister hier naar de Bony King.
Yuko was wat mij betreft wat veel gepiel met nauwelijks hoorbare instrumenten, een strijkstok op een glas, een koffiemolen of een klein xylofoontje. Wel een leuke fanatieke drumster!

Mon bouillon

Geinige muzikale voorstelling die zich afspeelt in een keuken. De lepels aan het lepelrekje beginnen spontaan mee te bewegen met de muziek, de pedaalemmer kleppert op de maat en de tegelwand blijkt een projectie met allerlei visuele grapjes te zijn. Kees van der Vooren en Eddie B. Wahr spelen gitaar, mandoline en lap steel en ondertussen wordt er door een kok een bouillon bereid. Grappige vondsten, met dubbelrollen via de projectie. Van melig tot knap, zo verandert het complete decor binnen twee tellen om plaats te maken voor een bank met open haard. De voorstelling is een beetje slapstickachtig en hier en daar is het wat rommelig, maar dat is in deze voorstelling eigenlijk wel charmant. Geschikt voor jong en oud.

Conjunto di Nero

Mooie beelden gisteren bij de dansvoorstelling Conjunto di Nero, maar wat een irritante geluiden! Terwijl de vijf dansers gehuld in zwarte wollen jurken met veel armgezwaai en gekronkel van hun lichaam hun dans uitvoeren klinkt op de achtergrond voortdurend geklop, getik, gezoem, schril gepiep of oorverdovende keiharde snerpende geluiden. Het leidde mij erg af en ik zou niet weten wat de choreograaf hiermee beoogd heeft. Kijk en luister hier.
De belichting was erg mooi. Hier zie je, versterkt door een mistmachine, dat je met licht muren kunt bouwen en vlakken kunt maken, dat je het driedimensionaal kunt gebruiken.

Knippen en plakken

Vindstronk

In Amsterdam heb je voor gevonden voorwerpen deze vindhekken, maar in Duin- en Kruidberg heb je daarvoor een doodgewone boomstronk.

Tijger

Heleen vroeg me waar ik mijn stempels mee maak. Heel simpel, gewoon met gummetjes die ik bij V & D koop. Vier voor een euro, dus je kunt nog eens wat uitproberen.
Allemaal leuk die stempelhobby, maar het is nog helemaal niets bijvergeleken de kaart die vandaag in de bus viel. Postcrosser Stephanie maakte zelf de stempel van de tijger en het Chinese karakter voor tijger. Het is gedrukt op prachtig papier met een glinsterend draadje erin verwerkt en geplakt op een zwarte ondergrond. Ook de achterkant is mooi, een sierlijk handschrift geschreven met een fijn pennetje en nog meer mooie stempeltjes. Zelfs (hebben!) een speciale postcrossingstempel waarin je het nummer van de kaart kunt schrijven. De kaart zat in een doorzichtig plastic zakje gestopt met daarop de postzegel geplakt.
O om te kwijlen, zo mooi verzorgd allemaal.

Kaartjes

Geef mij een paar oude tijdschriften, een schaar en lijm en ik ben zoet!
Geknutseld en verstuurd naar andere postcrossers:

A single man

In de sfeervolle film A single man speelt Colin Firth de rol van George die rouwt om de dood van zijn geliefde Jim, die acht maanden daarvoor verongelukte. De relatie tussen de twee werd volstrekt niet geaccepteerd in het Amerika van de jaren 60, George was zelfs niet welkom op de begrafenis. Het leven valt George zo zwaar dat hij er een eind aan wil maken. We zien hem voorbereidingen treffen, zijn papieren uitzoeken, briefjes schrijven voor de nabestaanden. Als het moment nadert dat hij tot de daad wil overgaan komt er steeds iets tussen, een telefoontje, een ontmoeting met iemand, waardoor zijn levenseinde uitgesteld lijkt.
Dit is de eerste film van modeontwerper Tom Ford. Prachtige film, met meeslepende muziek en een aangrijpend mooie rol van Colin Firth.

Remmelt, Muus en Femke

Qua uitstraling geef je ze geen stuiver,
deze drie muzikanten uit Den Haag, maar hun stemmen klinken prachtig. Zowel in hun samenzang, ze worden niet voor niets vergeleken met Crosby Stills and Nash, als apart. (Luister hier).
Vandaag traden ze op in een bomvolle Waag en heb je ze gemist , op 21 maart staat Femke daar weer, maar dan zonder de mannen.

Innenschau

Dit nieuwe stuk van Jakop Ahlbom zou niet lijken op zijn vorige stuk de Architect, dus ik liet me verrassen. Innenschau gaat over de duistere kanten van de mens, hun fantasieën en geheime verlangens. Het resultaat is een voorstelling met heel verschillende scènes, veel bloot en bloed, maar ook vrolijke danspartijen, een zeer lenig slangenmeisje, rondrijdende kasten en veel aan- en uitkleedscènes. Soms wat langdradig, als alle mannen in het stuk, inclusief de musici zich allemaal één voor één in het pak gaan steken. Maar ook heel intrigerend en verrassend, als een meisje al zingend ontkleed wordt en niet naakt blijkt te zijn maar een zeer realistisch naaktpak blijkt te dragen. Net als je je afvraagt waarom dat is wordt dat pak letterlijk van haar afgestroopt en dat ziet er wel heel bijzonder uit.
Dit was een try-out, dus wie weet wat er nog aan veranderd wordt. De muziek van begeleidende band Alamo Race Track lag wel heel prettig in het gehoor.

Iets roods

'Er ging iets roods voorbij vandaag' zo heet dit schilderij van Christine Peursum. Past helemaal bij deze dag, je kunt bijna weer schaatsen, maar je snakt naar een zomerjurkje.
Nog meer sfeervolle en aardse schilderijen zijn te zien samen met het fleurige werk van Hannes Kuiper in het Provinciehuis t/m 19 februari.

Van Schie

Van Schie, dat is van oudsher een echte melkboerennaam in Haarlem.
De melkhandel van Van Schie in de Nassaustraat ontwikkelde zich tot een klein supermarktje. De winkel is inmiddels alweer jaren verdwenen, maar het uithangbord pronkt nog steeds aan de gevel.

STEK

Locatietheater is al iets leuks (spannend, want waar kom je terecht?) maar als het gebaseerd is op verhalen van buurtbewoners wordt het nog specialer. Dat is het geval bij STEK, het buurtproject van de Slachthuisbuurt. Alles is tot in detail verzorgd. Dat begint al bij de rolemmers die voor deze gelegenheid zijn omgetoverd tot uithangbord van de locaties door simpelweg het woord STEK uit te snijden en een lichtje erin te hangen. Of nee, het begint al eerder, bij de witte paraplu’s die de gidsen bij zich dragen verlicht door een fietslampje. Of nee, eigenlijk begint het al in buurthuis De Hamelink, waar we verzamelen aan een rode, gele of blauwe tafel, al naar gelang je armbandje, waar je alvast in de stemming komt door de oude foto’s en stratenkaarten die op tafel zijn geplakt.
En dan lopen we met de gids door zo’n oude buurt waar je eigenlijk nooit komt als je er geen bekenden hebt wonen. Op de eerste locatie worden we ontvangen door een keurige vormelijke heer, die ons de hand schudt en verzoekt om een plaatsje uit te zoeken in de heren- dan wel damesslaapzaal volgestouwd met stapelbedden. Moeten we daar echt op gaan liggen? Ja, inderdaad, en als iedereen een plekje heeft speelt onze gastheer wat op het harmonium en horen we het verhaal van een arbeider uit Almelo die in de jaren vijftig werk vindt in Haarlem en hier in de kost gaat. Heel bijzonder. Bij het weggaan krijgen we allemaal nog een mandarijntje mee en de vermaning om tussen de middag toch vooral op tijd bij de poort te verschijnen want daar staat tante Mart met de boterhammen.
Zo is elke locatie omgetoverd tot iets heel bijzonders; in het slachthuis horen we het verhaal van een veerijder, in een leeg winkelpand vertelt een vrouw over de zaak die haar vader daar had en biedt ons na afloop een plakje paardenworst aan en in een portiekflat vertelt een vrouw uit een ver land over haar leven en blijkt ook nog een prachtige zangstem te hebben.
Op de foto staat Tommie, de muzikant die ons met sfeervolle muziek ontvangt in het huis van Dunya.
Deze voorstelling is nog tot en met zondag en absoluut een aanrader!
In de planning is een soortgelijk project van het kunstenaarscollectief Het 5e kwartier over Parkwijk.

Groeten uit Holland

Helemaal blij ben ik met een privéruiltje met een postcrosser uit Hoorn.
Hij twee kaarten met als onderwerp water, ik twee prachtige tuttige ansichtkaarten terug. Extra leuk is dat ik de onderste kaart op de foto zelf al had, die dus weer op de middelste kaart opduikt.
Ach, het is een onschuldige hobby…

Millennium 2

Als je deel 1 hebt gezien moet je natuurlijk ook naar deel 2 van de trilogie Millennium: De vrouw die met vuur speelde. Als je de boeken niet hebt gelezen en deel 1 niet hebt gezien kun je beter niet gaan, want enige voorgeschiedenis is wel handig. (Ik snap nu trouwens nog niet hoe Lisbeth aan zo'n duur appartement kwam).
Hoofdpersoon Lisbeth Salander, het punkmeisje uit deel 1, manoeuvreert zich weer in benarde situaties maar komt overal weer uit, zelfs uit een versgedolven graf. Nogal onwaarschijnlijk, maar ja, ze wordt steeds meer een superheldin dus dan kan het. In dit deel ontmoet ze haar vader en blijkt ze een halfbroer te hebben, maar het komt niet echt tot een gezellige familiereünie.
Spannende film wel waarvan het einde duidelijk verwijst naar deel 3 die in maart in de bios komt.

Laat niet als dank...

Afgelopen donderdag was het Gedichtendag.
Ook bij de Gemeente, afdeling Spaarnelanden.

Het gedicht moet alleen nog even indalen bij de burgers.