QR code

Een geweldige reclamestunt, deze enorme QR code op de muur van een fabriek geschilderd.
Hij werkt ook nog als je van de overkant van het kanaal je mobiel erop richt wat iedereen waarschijnlijk gaat uitproberen!
Gezien aan het Albertkanaal nabij Hasselt in België.

Paper Art 2017

Weer een mooie expo in het Coda in Apeldoorn: Paper Art 2017.
Hier zie je wat een enorme mogelijkheden papier in zich heeft. We zien werken van geperst, geknipt, gescheurd, geplakt en gevouwen papier, van vloeipapier en van karton.
Dit werk sprong er uit: op het eerste gezicht kleurige vierkanten papier slordig op een witte muur geplakt. Op het tweede gezicht vormt de schaduw bij elk vierkant het profiel van een gezicht. Heel verrassend!
Een werk van Kumi Yamashita.

Chapeaux

Op de valreep zag ik nog de tentoonstelling  Chapeaux in Paleis het Loo, met de hoeden van Beatrix. De gids vertelde dat Beatrix niet wilde dat er foto's van haar hoeden genomen werden maar ze zijn natuurlijk overbekend dus dat is niet echt een ramp.
De hoeden zijn prachtig gepresenteerd, strak op een rij, op kleur en op soort. De gids vertelde dat ze allemaal getoond worden op ware hoogte, aangepast aan de lengte van Beatrix zelf dus. En ze is niet zo groot blijkt. Naar het bekende silhouet van de koningin zijn eenvoudige draadfiguren gemaakt waarop de hoeden geplaatst zijn. Het is allemaal simpel maar perfect gedaan door Maarten Spruijt, ik zeg: Chapeau! Op de expositie zien we de vele variaties op de bol, de rand en de versieringen, ze zijn bijna oneindig. Wat mij wel aanstaat is dat de hoeden soms weer vermaakt en aangepast worden, een reden om geen ontwerper of jaartal te vermelden.
Nog een kleine anekdote van de gids: bij de opening van de tentoonstelling arriveerde Beatrix, zonder hoed! Op een opmerking daarover zei ze vrolijk: 'Ze zijn allemaal hier!'
De foto komt van de website van Paleis het Loo.

Ik speel dus ik ben

Al jaren bewaar ik een knipsel van de wijnglazenkroonluchter van Eibert Draisma. Nu zag ik dat hij in het Rijksmuseum Twente exposeerde, dus hup naar Enschede. De tentoonstelling Ik speel dus ik ben bevat kinetische (ofwel bewegende) installaties van verschillende kunstenaars. De tentoonstelling is niet zo groot en de werken zijn nogal verschillend maar een paar dingen sprongen er echt uit. Zoro Feigl maakte een installatie die hoepels van verschillende grootte om en over elkaar heen en weer liet draaien aan een stang. Heel simpel, maar heel aantrekkelijk. Nog fraaier was de installatie van Michiel Martens en Jetske Visser die al spelend met O-led strips (wat dat ook moge zijn) ontdekten dat ze er al ronddraaiend uitzien als zeepbellen, glanzend en licht vervormend, werkelijk prachtig.
Eibert zelf had zijn complete werkplaats verhuisd naar de museum waar hij af en toe ook aanwezig was (helaas niet nu). De zaal stond vol met gekke lampjes en rare robotachtige dingetjes en warempel, daar hing ook de kroonluchter.

Hou je adem in

Een debuut van Holly Seddon: Hou je adem in. Alex Dale is journalist en ze schrijft een stuk over mensen die al heel lang in coma liggen. Daardoor ontmoet ze een patiënt die ze kent: Amy Stevenson, een leeftijdsgenoot die op vijftienjarige leeftijd is aangevallen en sindsdien in coma verkeert. Alex besluit Amy's verhaal te gaan schrijven en ontrafelt stukje bij beetje wat er met haar is gebeurd. Het boek is in korte hoofdstukken opgedeeld die allemaal zijn geschreven vanuit een andere persoon, ook vanuit Amy. Vlot en boeiend geschreven, een spannend debuut, echt iets voor de vakantie.

De wensdagen

In het boek De wensdagen beschrijft Patricia Wessels haar jeugd in de Jordaan, als kind van hippieouders. Haar ouders zijn gescheiden, zeer tegen de zin van haar moeder en haar vader woont in Indonesië waar hij aan zijn ideaal werkt, het bouwen van een ziekenhuis. De enkele keer dat hij thuis komt wordt hij liefdevol ontvangen en soms mogen Patricia en haar broertje dan een hele dag wensen wat ze willen doen, de wensdagen. Als haar vader weer weg is herneemt het zware leven zich weer voor het gezin, ze zijn arm, moeder is verdrietig en zelfs heel depressief en Patricia en haar broertje worden zo'n beetje aan hun lot overgelaten. Daaraan komt een einde als haar moeder een nieuwe vriend krijgt, Wallie. Patricia is jaloers, de mythe van hun gezin is door haar moeder al die jaren in stand gehouden dus Patricia snapt niet wat Wallie in hun gezin moet. Ze ziet dat langzaam maar zeker Wallie steeds meer plaats opeist in hun huis. Ook de verhouding met haar moeder die vroeger heel liefdevol was wordt steeds moeizamer.
Het boek speelt in de jaren zeventig toen Patricia een kind was. Het tijdsbeeld is heel herkenbaar: hippies, de Jordanezen met hun ongezouten mening, de witkar en de Provo's, vader Fred was één van de oprichters van Paradiso en Roel van Duijn kwam bij hun thuis. Het is boeiend te lezen hoe Patricia haar jongste jaren ervaart en als ze ouder wordt kritischer wordt ten opzichte van haar ouders. Heel lezenswaard.

Hasselt (3)

We hadden nog wat tijd te doden èn het regende dus vandaar dat we de expo Celibataire Diva's bezochten in Hasselt. Ik verwachtte een rijtje schilderijen in de gangen van het oude Herkenrode Refugehuis, maar het was een ongekende ervaring! In de enorme ruimtes van het pand zijn voor alle zalen en gangen passende kunstwerken geselecteerd en mooi uitgelicht. Het pand is enorm groot en het duurde dan ook wel bijna twee uur voor we alles gezien hadden. Bij elk werk was de informatie op een met kant afgezet zakdoekje bedrukt. Er hing onder meer werk van Jan Fabre, een kruisbeeld met een staart van iriserende kevervleugels, iets wat hij vaker gebruikt in zijn werk. Van Warner Berckmans een grote cirkel van blauwe stukjes glas, heel fraai in zijn eenvoud. Bart Lens maakte Absentia, een werk gemaakt van koperen driehoekjes, nogal architecturaal hangt het in de ruimte, schitterend uitgelicht. Het grootste werk was van Nick Ervinck, een 11 meter lange eikenhouten gestileerde klooster of is het een basiliek. Een enorm werk dat perfect past in de grote zaal waarin het geëxposeerd wordt. Ook groot maar minder massief is het werk van Ceijssens en Vrancken. Met vier ronddraaiende projectors tonen zij op de wanden en op vellen hostiepapier een processie ondersteund door fanfaremuziek. In een schaal liggen uitgestanste cirkels die je mag proeven. Het einde van de expo wordt gevormd door interactieve werk van Rob Sweere. 'De beleving van het publiek is het daadwerkelijke kunstwerk'. Je kunt in een ronde ietwat surrealistische ruimte gaan zitten of merkwaardig gevormde toeters op je hoofd zetten en luisteren naar geluiden die je in een meditatieve toestand moeten brengen. Of dat nou wel of niet lukt, het is wel een leuke ervaring.
Mocht je nog in Hasselt komen, deze tentoonstelling is een aanrader. Nog gratis ook. Tot 3 september te zien.

Hasselt (2)

Omdat het nogal regenachtig was toen wij in Hasselt waren hebben we bijna alle musea bezocht. Het was geen straf want ze waren stuk voor stuk verzorgd ingericht en prettig om rond te lopen.
Het Modemuseum had als thema Across Japan met oude en nieuwe kledingstukken uit Japan en werk van door Japan geïnspireerde ontwerpers. Van draagbaar tot wonderlijk, maar zeker een mooie tentoonstelling.
De expositie over het Heilig Paterke is van een gezellige kneuterigheid, een kleine expo achter de kerk over het leven van pater Valentinus. Hij stond bekend om zijn voorspellende gaven, wat uitgebeeld is op platen met heerlijk amateuristisch geschreven teksten eronder. In de vitrines liggen 'zijn bril',  'zijn agendaboekje', 'zijn biechtzakdoekje', heel aandoenlijk.
Van het Jenevermuseum had ik weinig verwachting maar de expositie was goed verzorgd. Niet alleen is het proces van het jenever stoken in beeld gebracht maar er zijn ook veel fraaie oude glazen, flessen en posters te zien. Bij de entree hoort een proefglaasje jenever en de Smeets Hazelnoot smaakte boven verwachting.
In het Stadsmuseum of wel het Stadsmus staat een verzorgde expo over de geschiedenis van Hasselt met onder andere een wand vol oude uithangtekens. Het Stadmus zit in een oud pand. In de eerste zaal die je betreedt staan op een rij de bustes van alle burgemeesters opgesteld, eenvoudig en gewichtig. Daarnaast valt het enorme verlichte glaswerk op aan het plafond, een werk van Herman Blondeel.

Hasselt (B)

Een fotootje in een tijdschrift over een fietser die op kinhoogte droog dóór het water fietste bracht ons op het idee om naar Hasselt in België te gaan. De beoogde plek was in werkelijkheid niet zo spectaculair, gewoon een soort geul waarin je een paar honderd meter door een meertje kon fietsen maar Hasselt zelf was erg charmant. Heel Hasselt bleek in het teken te staan van de Virga Jesse feesten, wat op zijn Hasselts klinkt als viesjesse of zoiets en waarmee de 'twijg van de hoop' geprezen en aanbeden wordt en geëerd met een zevenjaarlijkse processie. Voor deze processie waren we niet op het juiste moment maar we konden wel meegenieten van de inspanningen die de inwoners hadden verricht om hun wijk ('rot' op zijn Hasselts) te versieren en de mirakels die ze uitgebeeld hadden. Het ene rot had de straten versierd met grote stippen, verwijzend naar het logo van de feesten, het andere rot had simpelweg overal levensgrote uitgezaagde mariabeelden neergezet. Ook de taferelen varieerden nogal in kwaliteit, van een carnavalesk huisje met een vrolijke Jan erin tot een spannende uitbeelding van het Heilig Paterke hoog boven je hoofd. In de kerken had men uitgepakt met bloemen en op het plein bij het Stadmuseum zat de Lange Man te kijk. Bijna alle winkels hadden wel minstens één mariabeeld in de etalage staan. De brillenwinkel op de foto was uitverkozen tot de 'schoonste'. Best bijzonder om zo'n hele stad de krachten te zien bundelen en dat was ook iets wat ik steeds terughoorde, dat de verbinding tussen de burgers hierin zo belangrijk was.

Amsterdam Oersoep

Deze keer had ik de Beurspassage voor mij alleen, nou zo ongeveer. Ik kon nu op mijn gemak de prachtige mozaïeken bekijken op het plafond en aan de wanden. De doorgang aan het Damrak tussen C&A en Primark heeft een wereldse allure. De mozaïeken zijn een ode aan de Amsterdamse grachten met een vette knipoog, we zien fietsen in het water, vissen, ratten en de penselen van Rembrandt die hij uitspoelde in het grachtenwater. Aan de wanden hangen iconische Hollandse voorwerpen, een klomp, een zak friet en een bos tulpen, alles in glas in lood uitgevoerd. Zelfs de waarschuwing van Liander 'Hoge spanning levensgevaarlijk' is in de tegelwand opgenomen.
Een enorme klus om dit werk te realiseren (klik hier om een idee te krijgen) met een fantastisch resultaat.

Drents Museum

Ik had er niets van verwacht, van mijn bezoekje aan het Drents Museum. Ik wilde er alleen maar heen omdat ik toevallig in Assen was, dus waarom niet even binnengewipt. Ik was erg verrast. Als je het museum binnenwandelt daal je af naar het nieuwe gedeelte, een grote lege witte ruimte van waaruit je verschillende expositie's kunt bezoeken. Al dat wit doet heel weldadig en rustig aan. Het oude gedeelte daarentegen is van onder tot boven versierd. Beschilderde plafonds, geglazuurde tegels, mozaïek op de vloer, waar je kijkt is het bewerkt. Ook weer mooi, dat zeker en een prachtig contrast met het nieuwe gedeelte.
We zagen er de expo van Jans Muskee, immense pasteltekeningen met humoristisch erotische voorstellingen en werk van Jan Sluyters. Van de laatste onder andere ansichtkaarten die hij voor zijn liefje maakte, erg leuk.

Het Pauperparadijs

Mooie voorstelling: Het Pauperparadijs, naar het boek van Suzanna Jansen. Het wordt gespeeld op de binnenplaats van Gevangenismuseum Veenhuizen, een toepasselijke plaats omdat het verhaal zich in Veenhuizen afspeelt. Het verhaal gaat over Teunis en zijn zusje Aag die in een weeshuis zijn geplaatst, niet omdat ze wees zijn maar omdat de ouders te arm zijn om voor ze te zorgen. Op een dag worden ze op de boot gezet naar Veenhuizen, zonder maar afscheid van hun ouders te kunnen nemen, ze zijn immers 'wees'. Een tragisch verhaal over de ontzettende armoe die maar zo kort geleden in Nederland heerste. Door de muziek en het grote aantal figuranten is het een imponerend toneelstuk geworden.
Het theaterstuk Pauperparadijs is geschreven door Suzanna Jansen en Tom de Ket (bekend van die geweldige Drentse Bluesopera).

Scorsese

Hoewel ik niet speciaal fan ben van zijn films ging ik vandaag toch naar de expo in Eye over Martin Scorsese en ik moet zeggen, ik ben echt verrast. Het leuke aan de expo is dat het zo persoonlijk is. Scorsese's ouders zien we bijvoorbeeld in een filmpje aan het keutelen. Samen op een met plastic beklede bank terwijl pa Scorsese zegt dat zijn vrouw ineens deftig praat wat ze anders nooit doet en je kunt het je ineens helemaal voorstellen hoe het is als de filmploeg bij ze op bezoek komt. Ma Scorsese blijkt ook vaak een klein rolletje in de films te krijgen, we krijgen er gelijk een aantal voorbeelden van. Er zijn allerlei persoonlijke voorwerpen van de Scorseses op de expositie te zien: foto's, een tafel en zelfs de Gouden Palm die hij won met Taxi driver. Op grote schermen zien we stukjes van films, allemaal net lang genoeg om je nieuwsgierigheid te wekken en er liggen storyboards, continuïteitsaantekeningen van de kleedster en allerlei handgeschreven aanwijzingen. Toen Scorsese elf jaar was was hij al zo met film bezig dat hij zelf een storyboard tekende, alhoewel hij toen nog niet eens wist dat dat bestond. Ook dit storyboard is te zien op de expositie.
De expo is te zien tot 3 september.