Uncle Sue

De tekening is gemaakt toen de band nog even wachtte op het publiek en lijkt het wel een suffe vergadering op kantoor maar hun optreden was swingend en funky. Uncle Sue heet de band en ze traden gisteren op tijdens de onvolprezen Badkamergalm in het Badhuis.

Take me to the church

Gisteren in de Fonteinkerk het eerste optreden gezien van het Take me to the Church festival. Burgemeester Wienen greep zijn kans om ons  als historicus wat uitleg te geven over 500 jaar reformatie en opende daarmee het festival. Daarna trad Yorick van Norden op samen met strijkers, blazers en een gitarist. Alles erg aangenaam met de prettige liedjes van Yorick die ook op  smakelijke wijze vertelde over de 'soap' rond zijn liedje dat (niet) op het carillon van de Grote Markt gespeeld zou worden.

Popronde

Je komt nog eens ergens als je aan de Popronde meedoet. Nadat ze een paar weken geleden optraden in een poffertjeskraam stonden de jongens van Severin Bells gisteren in platenzaak Plato in Leiden.
Weer een lekker pittig optreden. De kraakjes in het filmpje komen van mijn telefoon.

Sieb Posthuma

Zó leuk, de expositie van Sieb Posthuma in Teylers Museum. Vooral de collages, die bijna driedimensionaal zijn door het dikke papier, fijne geestige plaatjes. Een uit contactadvertenties geknipt verliefd stelletje of echte pleisters op de mond geplakt van drie mannen met het woord Trouw op de hoeden geschreven. De tentoonstelling lijkt al een voorbode te zijn op zijn zelfgekozen dood met platen van een kind vastgebonden aan een boom of een keten van aan elkaar gebonden mensen. Maar misschien is dat de blik achteraf, de meeste prenten zijn vrolijk, kleurig en grappig.

Uit de mode

De laatste jaren maken modetentoonstellingen een enorme opmars. In het Centraal Museum in Utrecht staat momenteel de expo Uit de mode, een greep uit de enorme collectie van het museum. 100 Jaar geleden werd hier de eerste modeconservator aangenomen, jonkvrouw Carla de Jonge die flink aanpakte. Uit deze collectie worden stukken getoond in combinatie met hedendaagse mode. De overeenkomst is soms frappant.
Interessant is de afdeling met aanstormend talent, hier zijn onder andere tweedimensionale truien en jacks van strijkkralen te zien, origineel!
Mooie tentoonstelling en fraai geëxposeerd.
Nog maar tot 22 oktober te zien dus fluks naar Utrecht...

Britt Dorenbosch

Wat een leuke kleurige, ik zou bijna zeggen ferme schilderijen maakt Britt Dorenbosch. Ze schildert alledaagse voorwerpen die haar herinneren aan haar jeugd of aan thuis. Een vloerkleed, oude kleding, een stapel albums of een sok op een kleedje, het is vaak textiel dat ze schildert. Alles ziet er even aangenaam uit. Sommige schilderijen toont ze liggend omdat het originele object ook ligt.
Te zien in het Centraal Museum in Utrecht.

Hans Klok

Nou, het was precies zoals ik verwacht had, de show van Hans Klok: House of Horror gisterenavond. Veel gezwaai met capes, sprietdunne assistentes met wapperende haren en tandpastawitte lach en duizend varianten op de doorzaag-, verwissel- en verkleedtruc. Kortom, spectaculair dus. Je zit er met je neus op en je ziet zo'n tien man uit dezelfde kleine zwarte doos stappen en je snapt er niets van. Melk verandert in papiersnippers en andersom. Een geboeide assistente die in minder dan één seconden ineens, nog steeds in de touwen, een colbertje aanheeft van een man uit de zaal. Klok zelf, die in een kist stapt en twee seconden later achter in de zaal opduikt. Enfin, je zou de trucs zelf nog wel kunnen verklaren met wat fantasie maar de snelheid waarmee alles gaat is verbijsterend. Toppunt was de gloeilamp die even bijna over onze hoofden door de zaal zweefde. 'Watch it, don't touch it', waarschuwde Hans. Daarin zat waarschijnlijk de clou maar die moet ik nog even uitknobbelen. De show was verder gelardeerd met circusachtige hoelahoep en diaboloacts, nou ja, het was echt een show dus. Leuk om eens mee te maken. Maar het mooiste was de grijns van Klok zelf, bij het applaus aan het eind van de avond. Als een kleine schooljongen die heel blij en trots is dat alles weer is gelukt.

Je ziet mij nooit meer terug

Zo terughoudend Sonja Barend over haar privéleven was toen ze nog op de televisie te zien was, zo openhartig beschrijft ze haar leven in Je ziet mij nooit meer terug. Ze schrijft over de liefde voor haar man en zijn kinderen, over haar ex-man met wie ze naar Israël ging, haar jeugd in de oorlog die ze bij haar oma in Alkmaar doorbracht en over haar moeder. Maar vooral gaat het boek over het gemis van haar vader, de man die zij nooit gekend heeft omdat hij (Joods) in de oorlog opgepakt werd en afgevoerd naar Auschwitz. Honderden vragen heeft Sonja aan haar moeder willen stellen maar ze durfde het nooit omdat ze haar moeder geen verdriet wilde doen.
Ze heeft een prachtig boek geschreven, een waardevol document in een fijne stijl.

Victoria & Abdul

Amusante film, Victoria & Abdul. Koningin Victoria is een onbehouwen en egoïstische dame, die wat ontdooit als ze Abdul leert kennen, een Indiase man die haar leraar zal worden. Judi Dench, die Victoria speelt, draagt de hele film en verder is het een uitstekend aangeklede kostuumfilm. Of het historisch allemaal klopt is de vraag, maar ik heb me zeer vermaakt.

Bijna echt gebeurd

Wat een goede roman schreef Liane Moriarty met Bijna echt gebeurd. Het boek gaat over drie echtparen die bij elkaar komen om te barbecueen. Die avond gebeurt er iets dramatisch maar wat precies blijft heel lang duister. Knap hoe alles net even anders in elkaar zit dan je denkt.
Ruim 500 bladzijden die je zo uit hebt.