Kindje lief

Het voordeel van vakantie en te weinig biebboeken is dat je weer eens gedwongen bent in je eigen boekenkast te duiken. Zo heb ik met veel plezier Kindje lief van Joyce Maynard gelezen, een boek dat ik al sinds 1984 bezit en af en toe eens herlees.
Het verhaal gaat over Tara, Sandy en Wanda, drie tienermoeders van 16 tot 18 jaar en hun vriendin Jill die vermoedt dat ze zwanger is. Ze wonen in een klein Amerikaans stadje en ervaren hun moederschap allemaal heel verschillend. Hun levens gaan nog meer veranderen als er andere mensen in het stadje komen wonen, een kunstenaarsechtpaar en een depressieve vrouw, Ann. Parallel hieraan loopt het verhaal van een psychisch gestoorde man die ervan overtuigd is dat Ann op hem wacht.
Om achter elkaar uit te lezen dit verhaal dat vanuit al deze verschillende standpunten beschreven wordt.
Joyce Maynard is hier geen bekend schrijfster maar mocht je bijvoorbeeld bij de Slegte iets van haar tegenkomen, de moeite waard!

Husse met je neus ertussen

Een aardig boekje voor de nostalgen onder ons: Frank van Ark, Wat de pot schaft: eten, drinken en snoepen van toen. Over Brinta, Karnemelkse pap, bloedworst, het snoepje van de week en het boekje van de kruidenier. Ook de vele illustraties doen herinneringen opleven.
Vergelijkbaar is het ook net nieuwe boek van Lizet Kruyff: Cha, cha, cha, tja, wat zullen we eten? (wie kent het melodietje nog? Het was de begintune van een populair radioprogramma over koken in de jaren zestig). Hier is geput uit met name het Spaarnestad archief. De foto’s zijn aanleiding tot de korte stukjes tekst over eten in Nederland tussen 1910 en 1970.

Sprookjeshuis

De drie biggetjes bestaan ècht.
Eén ervan woont in Den Bosch.

Dichten

Ach, hoe moeilijk kan het zijn om een gedicht te maken, dacht de slager:

Hoge nood

Was mijn vroegere lagere school nu de enige school waar je twee vingers moest opsteken als je naar de w.c. wilde of gebeurde dat op alle scholen? Of lag het aan de nonnen die het misschien wilden vermijden om over dat soort aardse zaken te praten?
Ik zat op de Sint Lucia school in Haarlem in de jaren zestig. Als je op de kleuterschool zat ging het ritueel als volgt: twee vingers opsteken, als de juf (of zuster) je genadig toeknikte mocht je naar het hoekje bij de deur lopen waar een klosje aan een touwtje hing. Dat moest je om je nek hangen en dan mocht je naar de w.c. Als iemand anders met het klosje weg was moest je wachten. Dit om te voorkomen dat er twee kinderen tegelijk over de gangen dwaalden denk ik. Op een kwade dag kreeg ik ruzie met Gert-Jan de Kieviet om het klosje, we vonden allebei dat wij éérst waren. Wie het bemachtigde weet ik niet meer maar we gingen wèl allebei tegelijk naar de w.c. (een jongens en een meisjes w.c., niets aan de hand). Ik weet nog dat we onder het plassen met elkaar praatten en dat dat heel raar was. Tot de deur openvloog en daar een verhitte juffrouw stond die mij, letterlijk, van de pot rukte! De vernedering...! Bovendien was ìk éérst!

Naast het hoofd van het meisje met de slinger hangt volgens mij het
gewraakte klosje.

Revert skatedag

Als moeder moet je je er eigenlijk helemaal niet vertonen, vandaag op de Dreef. Daar wordt namelijk de Revert skatedag gehouden. Maar samen met wat andere hangouders heb ik toch een tijdje staan genieten van de relaxte sfeer. De jongens vertonen hun stunts, de meisjes kijken toe. De emancipatie is hier nog niet toegetreden.

Tsaar Peter

Waarschijnlijk beter bekend bij buitenlanders dan bij Nederlanders: het Czaar Peterhuisje. Ik was er in ieder geval nog nooit geweest. Het is best aardig, het originele scheefgezakte huisje waar tsaar Peter in 1697 ooit acht dagen heeft gebivakkeerd is nu opgekrikt en ommanteld en te bezichtigen. De tsaar was zeer geïnteresseerd in scheepsbouw en wilde daarom graag stage lopen in Zaandam. Dat was echter van korte duur. Hij trok namelijk erg veel belangstelling van de plaatselijke bevolking, en daar zal zijn lengte van 2.04 meter wel aan hebben meegeholpen! Van de suppoost hoorden we dat hij wèl schoenmaat 36 had, iets wat ik dan weer fascinerend vind. Dat die man niet omviel! De teksten in het museum zijn als het ware opgeschreven uit de mond van de tsaar zelf, iets wat het erg aardig maakt om te lezen.

Onze suppoost stond trouwens ook op een foto samen met president Poetin die in 2005 het museum bezocht. Een klein diepteinterview van wilikditwel bracht aan het licht dat die visite de gemeente Zaanstad wel 750.000 euro heeft gekost! Het bezoek was al twee maal uitgesteld: door de belegering van de schouwburg in Moskou en door asbest in het Paleis op de Dam, maar de derde keer was het toch raak. Straatputten werden dichtgelast en tot drie maal toe kwam de geheime dienst op bezoek in het huisje. Suppoost en zijn buren, familie en vrienden werden grondig doorgelicht. De straten rondom het Czaar Peters huis gingen op slot (suppoost kon de hele dag van de vogeltjes genieten, zo rustig was het) en daar kon Poetin komen, voor een bezoekje van 10 minuten! Het werden er uiteindelijk 28, zo interessant was het blijkbaar voor Poetin. Het is tegelijk een verzekering voor het voortbestaan van het huisje lijkt me, niemand kan nu nog de waarde ervan betwisten!

Verhuisbericht

Mocht je je afvragen waar toch die mussen zijn gebleven die vroeger altijd in de tuin kwamen als je moeder het tafellaken uitschudde: die zijn allemaal verhuisd naar Parnassia!

Geld

Als je over de Leidseweg in Utrecht loopt kun je waarschijnlijk al raden waar de route heen gaat. Op regelmatige afstand zijn er tussen de trottoirtegels uitvergrote munten geplaatst, oplopend in waarde. Als je ze volgt kom je uit bij het Geldmuseum dat samen met de muntproductie in één gebouw is gevestigd.
De meeste informatie wordt interactief gegeven. Je krijgt bij binnenkomst een pasje waarmee je de computers kunt activeren. Op zich erg leuk, maar als het maar even druk is moet je al gauw een tijdje wachten voor je actief bezig kunt zijn.
Gelukkig is daar ook de tentoonstelling ‘Kunst van geld’. De zoon van Lex en Ria Daniëls vroeg een handtekening aan Keith Haring. Die gebruikte daarvoor een bankbiljet. Het idee om kunstenaars iets met geld te laten doen werd toen geboren. Ruim 300 kunstwerken zijn zo ontstaan waarvan het merendeel collages. Leuk om te zien hoe elke kunstenaar zich weer op een andere manier laat inspireren.
Zoals Patricia Steur:

Groen op reis

Zo, de NS heeft het eindelijk begrepen:
groen doet de stress van conducteur en reizigers afnemen!

Stef Kreymborg

Een kunstenares die met landkaarten werkt, mmmm, prachtig! En ook nog bijzondere composities maakt met woorden en zinnen, of eigenlijk helemaal geen woorden want bij nader inzien zijn het takjes! Wat jammer dat ik net te laat kennis maak met het werk van Stef Kreymborg, nu heb ik twee exposities in de buurt gemist. Op dit moment exposeert ze in het Jan van der Togt museum in Amstelveen. Van landkaarten, muzieknoten en schrift maakt ze ritmische composities, zoals een collage met textiel en stukjes landkaart, een kamerscherm van stukjes fineer en bladmuziek en brieven geschreven met takjes.
Nog tot en met 26 augustus te zien.
De foto is van haar website.

Groeizaam weer

Héé?!
Hier stond toch een mand?

Amersfoort (2)

De leukste winkel van Amersfoort, vertelt de flyer over het Jans Pakhuys en dat zou best eens waar kunnen zijn. De winkel is een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking. Ze maken en verkopen cadeaus, zoals schilderijen, sieraden, kaarten en allerlei klein spul. Mooi, kleurig en vrolijk. De winkel is eigenlijk de evenknie van de Haarlemse Kunstwerkwinkel aan de Bakenessergracht. Tijdens ons bezoek waren twee dames al giechelend bezig planken af te stoffen en de voorraad aan te vullen. Waarschijnlijk duurde het de hele middag zoals zij daar zo ijverig en grondig bezig waren. Daarom was ik niet verbaasd dat de lunchroom, gerund door collega’s van Jans Pakhuys ‘De onthaasting’ heet. Op weg naar het station hebben we die even aangedaan, een smaakvolle locatie, met mooie schilderijen. Zelfs de dames w.c. zag er bijzonder uit. En wat betreft de onthaasting, de bediening is prima en stipt.

Amersfoort

Gelokt door de kunstvaarroute ben ik een paar dagen naar Amersfoort geweest. Ik kende die stad eigenlijk alleen van het overstappen met de trein. Maar wat een aardig plaatsje is het, volop pleintjes, terrasjes, pittoreske huisjes, winkeltjes en dat allemaal op een paar vierkante kilometer. Het was wel erg rustig, waren alle Amersfoorters soms op vakantie? Nee, merkten wij ‘s nachts. Die hadden zich verzameld in de kroeg naast onze hotelkamer om een feestje te vieren!
Enfin, terug naar de kunstvaarroute.
Amersfoort telt , net als Haarlem, een paar grachtjes en elk jaar worden daar kunstwerken in of op het water geëxposeerd. Je kunt het vanaf de wal of per open bootje bekijken, compleet met paraplu’s en een reisleider die er iets over vertelt. Het thema van dit jaar was: science fiction, waardoor veel kunstenaars hun sombere en natte kijk op de toekomst konden uitwerken. Zoals Kees Verwey (bekende naam voor Haarlemmers) die Venetiaanse meerpalen had bedacht. Of de reddingssloep van Jan Ros die voortdurend overstroomt. Of als klapstuk de Campsite van Henk van den Bosch, even sneu als geestig.
Erg leuk allemaal, zowel het vaartochtje als de kunst zelf. Hier hebben we weer een ideetje voor de 100 van Haarlem!! (bestaan ze nog?).

Praag

Vorige week was ik een paar dagen in Praag.
Een stad vol mooie gebouwen, rijkelijk versierd met bijvoorbeeld Jugendstil.
Kafka en Mucha zijn in Praag de grootste trekpleisters. U weet wel, Franz Kafka, de schrijver van het boek ‘Die Verwandlung’ dat we allemaal op school moesten lezen en Alfons Mucha, de Joost Swarte van Praag, die affiches maakte, gebouwen ontwierp en schilderde.
Wat dan aardig is in zo’n enorm toeristische stad is dat je toch nog wel op hele onverwacht dingen stuit. Bijvoorbeeld dit varkentje van Jan Kadlec.
Of op een parkeerplaats deze auto.
Projekten van een soort Praagse Kunstlijn.

Dora

Na achtereenvolgens (of tegelijkertijd): Pippi, Carolien, Liesje, Roos, Broertje, Zusje en Sammie is zij de enige poes die we nog hebben.
Vandaag is ze jarig. Zestien jaar geleden werd ze geboren op het Marnixplein. Toen ze bij ons kwam wonen was ze gelijk de favoriet van mijn oudste zoon. Dat was wederzijds, nog steeds kan ze hem bijna kwijlend van verliefdheid aankijken.
Voor een bejaard dametje van zestien doet ze het nog goed. Ze verdedigt nog vol vuur haar tuintje, achterwaarts de boom uitklimmen duurt maar anderhalve minuut en in het voorjaar moet ze om de vogels te waarschuwen nog steeds een belletje om.
Gefeliciteerd Dora, blijf nog maar lang bij ons!

Back in town

Hier ben ik weer, terug van weggeweest!
En zoals dat gaat na een weekje afwezigheid zie je ineens allerlei nieuwe dingen in je stad.
Zoals deze feestelijke versiering op de Prins Hendrikbrug.

En je vraagt je af hoe een toerist de stad ervaart als hij vanaf Schiphol de Zuidtangent neemt:

Is this busstop GWAPOU?
En hoe houden die Nederlanders zich toch droog onder dat fantasievolle afdakje?
Maar fijn om weer in Haarlem te zijn!

Vakantie

Het is mooi weer, jullie redden je wel even zonder mij.
Ik ga er een paar dagen tussenuit, tot gauw!

OBA

Over het nieuwe gebouw van de Openbare Bibliotheek in Amsterdam is al veel geschreven. Bijvoorbeeld dat het uitzicht magnifiek is, dat klopt!
Verder is het groot, ruim en prestigieus.
Wat vind ik er verder van?
Ik miste roltrappen naar de bovenste en onderste etage. De C.D. kasten zijn wel mooi laag zodat je eroverheen kunt kijken, maar dat betekent weer wel dat je op de knieën moet om op de onderste plank te kijken. Er is plaats zat voor frontale opstelling, waarom is dat bijna niet gedaan? En wat is de gedachte achter de hogere ronde C.D.kasten? Wat is de bedoeling van de ruimte daarbinnen met die wirwar van stoelen? Het was trouwens helemaal net een stoelentoonzaal, ik heb heel wat extreme modellen gezien. Fijn dat er heel veel zitjes zijn, maar sommige zijn wel heel erg bedacht, zoals de grijze ruimtevaartachtige cabines. De leestafels hiernaast vond ik wel weer erg aangenaam. Op elke etage is wel een 'plein' waar kennelijk activiteiten kunnen plaatsvinden. Ook zijn er heel veel vitrines waar boeken op aangeklede wijze gepresenteerd kunnen worden. Dit moet nog wat meer vorm krijgen lijkt mij. Verder is er een enorme collectie tijdschriften, heerlijk, en zijn de vele (internet) P.C.'s vrij te gebruiken, prima! Ik was benieuwd naar de bedrijfskleding, maar er liep niet zoveel personeel rond. De kleding was acceptabel voor zover dat kan bij bedrijfskleding.
Ik ben erg nieuwsgierig hoe er over een half jaar van dit gebouw en het interieur gebruik wordt gemaakt. Ik kom zeker eens terug.

Vogels

De laatste dagen heb ik mij vermaakt met Dorrestijns vogelgids. Hans Dorrestijn is niet alleen schrijver, cabaretier en beroepsmopperaar maar ook een fervent vogelaar. In deze gids beschrijft hij zijn liefde voor de vogels die hij gezien heeft, of beter gezegd, meestal nìet gezien heeft. Arme Hans is meestal nèt te kippig om dat Gele Kwikstaartje te ontwaren of nèt te laat voor de Appelvink. ('Waar dan, waar dan?' als het hele gezelschap het al heeft gezien en de vink alweer gevlogen is). Toch weet hij daar enthousiast en geestig over te schrijven en we krijgen gelijk een interessant beeld van vogelreisgezelschappen en een inkijkje in zijn moeizame relaties met vrouwen.
Ik was benieuwd hoe hij, die menig vogel juist nìet gezien had, aan de foto's kwam voor zijn boek. Die komen van de site: birdpix.nl , een site waarop jan en alleman zijn vogelfoto's kan plaatsen. Nu weet ik dus ook hoe de Hop eruit ziet en het Barmsijsje.