Engelse les

Kent u ze nog? Dit zijn Walter en Connie, beter gezegd Walter And Connie, want dit echtpaar gaf in de jaren zestig heel Nederland Engelse les via de televisie. "I am Walter and this is Connie". (Ik ben Walter en dit is Connie). "Is this a window? No this is my wife". (Is dit een raam? Nee het is mijn vrouw). Hilarisch klinkt dat nu. Razend populair was het paar, niet meer voor te stellen in een tijd waarin elke kleuter spelenderwijs al heel wat Engels heeft opgepikt. De Margriet uit 1965 waarin ik deze foto vond onthult verder: Walter en Connie zijn in werkelijkheid helemaal niet met elkaar getrouwd!! Bovendien heten ze zelfs geen Walter en Connie!!

Feest!

Het Haarlems Straatorkest was gisteren jarig. Bet en Phil waren er ook. (Of Phil en Bet, dat was niet helemaal duidelijk).
Fans, vrienden, en collega-straatorkesten zoals Toos, Tegenwind en De Fanfare van de eerste liefdesnacht kwamen naar de Lichtfabriek om te feliciteren en mee te feesten.
En het was gezellig, gezellig!

Allez allez!

"Arno nog gezien gisteren?"
"Arno???"
"Arno Hintjens! Die rockende Belgische chansonnier, die van Hólalala en Rátata, van T.C. Matic en Charles et les Lulus, die Oostendse mix van De Dijk en Gilbert Bécaud, die met die nieuwe CD Jus de Box, die Belg die gisteren in het Patronaat was!
Niet gezien? Nou dan heb je wat gemist!"

Fiets foetsie

Nog maar nauwelijks had ik gereageerd op het stukje van Leon10 over vermiste/gevonden fietsen of ik merkte dat mijn eigen fiets weg was! Vergeten 's avonds in de schuur te zetten en zelfs vergeten op slot te zetten. Stòm stòm stòm!
Maar tòch...blijf met je tengels van andermans fiets af, al staat hij niet op slot!
Dus, ziet u iemand trots/schichtig rondrijden op een blauwe Batavus Torino, frame nummer T290666, dat is de MIJNE!

Het Oude Raadhuis

Nu wil ik het nog éénmaal over het Oude Raadhuis in Hoofddorp hebben, maar dan over het Raadhuis zelf. Vanaf Haarlem kun je via Vijfhuizen de heerlijk landelijke Geniedijk nemen en dan fiets je er in een half uurtje op af.
Het Raadhuis wordt goed gebruikt, behalve de expositieruimte is er niet alleen een film- en een theaterzaal, maar ook een café en een beeldentuin.
Alles ziet er zeer verzorgd uit, met kleine grapjes zoals de rat op de trap en een toepasselijke regel op het toilet. Het café heeft een bijzondere wandbedekking van wat verfrommeld plastic achter glas lijkt te zijn, een leestafel en knalgekleurde stoelen.
En de beeldentuin is een heel aangename plek, waar ook nog een terras is, dus ideaal voor een mooie nazomermiddag!

Simone de Jong

Ik was in het Oude Raadhuis in Hoofddorp en bezocht het toilet.
Een mooi verzorgde ruimte met aan de muur deze zin:

Deze zin is afkomstig van Simone Jong. Simone spaart ‘terloopse zinnen’. Zinnetjes die ze tijdens het wachten in de kassarij of in de bus hoort uitspreken. Ze proeft ze, herkauwt ze, koestert ze en zaagt ze uit in zink tot een wandobject. Simone is kunstenares. Ik lees al een tijdje haar weblog en vindt haar vooral een levenskunstenares. Zij ziet schoonheid in de meest alledaagse dingen.
Dank zij de museumwinkel van het Oude Raadhuis ben ik nu ook in het bezit van haar boekje ‘Stil genoegen’. Op elke bladzijde beschrijven zij en haar collega Tineke Schriek een genoegen zoals: slapen met het geluid van regen, krakende ongerepte sneeuw als je eroverheen loopt of het maken (en doorstrepen) van lijstjes. Om te koesteren!
Bij de museumwinkel staat ook een automaat waaruit je cadeautjes van Simone kunt trekken. Bijvoorbeeld een zakdoek met tranen, een groot of klein geheim of een pakje met de geur van een geliefde tante. Zo maakt Simone het alledaagse bijzonder.

Landkaartjurk

Een jurk gemaakt van een landkaart! Kwijl, kwijl! Het zag er prachtig uit daar in het Oude Raadhuis in Hoofddorp.

Elisabeth Lecourt maakt deze ‘Robes geographiques’. Ze kosten wèl € 1950,- .
Haar geborduurde zakdoeken en olieverschilderijen vond ik wat minder.
Wel weer grappig: een badstof jurkje en daarbij een stuk zeep ter grootte van een poef.
Nog te zien tot en met 21 oktober.

Filmcanon

Over de Nederlandse filmcanon is het laatste woord nog niet gezegd. Maar de prachtige korte tekenfilm: "Father & daugther" van Michael Dudok de Wit staat er tenminste in! Zo simpel en zo ontroerend, een terecht Oscarwinnaar.
Een film over afscheid en verlangen, zonder tekst, alleen wat accordeon- en pianomuziek en af en toe het geluid van een fietsbel.
Je kunt hem hier bekijken.

Simpel

Ach, hoe eenvoudig was het leven ooit: geen internet, geen telefoon, maar gewoon een kaartje naar de familie in Heiloo!

400 Jaar wonen

Deze foto zal wel niet in aanmerking komen voor de tentoonstelling die het Noord-Hollands Archief voorbereidt over 400 jaar wonen, maar toch krijg je wel wat informatie over het interieur eind jaren vijftig.
Mijn ouders hielden van modern, vandaar het dressoir met strakke vormgeving en het hippe stoeltje met parmantige armleuningen. Voor een bankstel hadden ze geen plaats en misschien bestond dat toen nog wel niet. Een zwarte ronde kolenkachel was uiteraard onontbeerlijk, ongetwijfeld stond er in de winter een kolenkit naast en een pook. Of de stenen schoorsteen hun smaak was weet ik niet. De bierpul was zeker weten een souvenir van mijn reislustige oma. Wat er op de vloer lag weet ik niet meer. Het lijkt hier hout, maar voor parket hadden ze geen geld en kale vloerdelen waren te armoedig. Het zal zeil geweest zijn. De woonkamer waarin deze meubels staan was de vroegere slaapkamer van mijn opa en oma van hooguit 3,5 bij 3,5 meter. Zoals zoveel echtparen in die tijd woonden mijn ouders in.
En dat schattige kindje was ik natuurlijk!

Art by the sea

Wel apart: met je voeten in het zand een expositie bekijken.
Dit weekend kon het bij strandpaviljoen Tijn Akersloot waar voor de eerste maal de tentoonstelling Art by the Sea werd gehouden. Tien kunstenaars die zo te zien iets met Zandvoort of met strand te maken hadden exposeerden daar hun werk. Degelijk houtsnijwerk van Paul Jansen, sfeervolle bloemenfotografie van Bas Boonstra, de repeterende driedimensionale kunst van Natasja van der Meer, maar vooral de vrolijke beeldjes en schilderijen van Jolinde van Poppel vielen op.

Muziekplein

Het culturele seizoen is weer begonnen, daarmee ook weer het Muziekplein in de Philharmonie. Eén maal in de maand kun je even binnenlopen, iets drinken en luisteren naar wat amateurtalent in Haarlem en omstreken te bieden heeft. Een sympathiek initiatief.
Vandaag trad het Heemsteeds Jeugdorkest op in combinatie met het Danshuis Haarlem.
Ja, inderdaad er doen ook wat volwassenen mee, maar dat zijn beginners.

Moordwijven

Het haalt niet het niveau van Sophie Tucker wat mij betreft maar aan de voorstelling Moordwijven van Loes Luca heb je wel een leuke avond. Loes is bij uitstek degene die vijf verschillende vrouwen neer kan zetten. Vrouwen die het niet makkelijk hebben in het leven: een overspannen moeder, een gefrustreerde cactusliefhebster, een weduwe die een blinde adonis voorleest, een ambitieus schoolmeisje en een twijfelende bruid. Voor elke rol moet zij zich omkleden en wordt het toneel op simpele wijze aangepast. Een leuke vondst is dat je dan meteen een kijkje achter de schermen krijgt: de toneelmeesters in hun rommelhok met de rekwisieten en Loes Luca die zich achter een kamerscherm verkleedt en een andere pruik opzet. Een idee van decorontwerpster A.M.C.Fok.

Bloemendaal aan Zee

Eén palmboom maakt nog geen zomer...

Caprera

Met het concert van Zita Swoon afgelopen zondag in het prachtige openluchttheater Caprera was niets mis. Maar wat reuze onsympathiek dat er bij de ingang al gelijk een tafel stond met in beslag genomen eet- en drinkwaar. En wat armoedig dat er ook nog iemand in je tas gaat kijken of je niets naar binnen smokkelt! En dat terwijl de service van het restaurant niet bepaald top is. Je moet muntjes kopen, uitverkocht huis of niet en koffie of thee hebben ze niet eens. Het vroegere feestelijk picknickgevoel is zo helaas helemaal weg.

Sex, drugs en rock en roll

Met een handjevol andere belangstellenden was ik gisteren in de Daisybell oefenruimtes. Vele andere geïnteresseerden hadden de flyer van Stad als Podium niet goed gelezen en stonden voor een dichte deur bij het Patronaat. Jammer!
Altijd leuk om oude bedrijfsruimtes te bekijken die weer in gebruik zijn genomen: Daisy Bell woont in het oude slachthuis.
Met een kratje onder de arm bij wijze van stoel gingen we van ruimte naar ruimte om ons te laten verhalen over de drieëenheid sex, drugs en rock en roll.
Koos van Dijk, voorheen manager van Herman Brood, had een soort altaartje ingericht met elpees en affiches van Herman. Hij vertelde ons nog maar eens over de laatste dagen van Herman. Voor hem ongetwijfeld een soort van therapie. Al is het verhaal onderhand wel bekend, toch boeiend om het uit eerste hand van iemand te horen voor wie Brood zo dierbaar was.

Daarna vertelde André Manuel ons over zijn rock en roll carrière in wereldstad Diepenheim. Verhalen en liedjes op droogkomische wijze, zoals een echte Twent betaamt.
Vervolgens naar Johannes de Boom, zanger van The Shavers, een kamerbrede verschijning. Tussen zijn verhalen en liedjes trakteerde hij ons op zijn erotische belevenissen, waarbij hij bijzonder enthousiast bleek over de dames uit onze eigen Haarlemse rosse buurt.
Haarlem hééft het, dat zie je maar weer!

Rustpuntje

Op de Gedempte Oude Gracht, waar nu de boel op de schop gaat bevindt zich nog één rustpuntje: deze prachtige oude brievenbus. Niet meer in functie zo te zien, maar wel mooi. Niet weghalen aub!

Vaardagen

Tout Haarlem was aanwezig gisterenavond aan de oevers van het Spaarne. Men kuierde en flaneerde alsof het een boulevard was. De Haarlemse Vaardagen zijn aangebroken, vandaar. Er werden boten gekeurd, er werd wat gedronken, wat bijgepraat, naar muziek geluisterd, gezellig, gezellig!
Dit weekend moet een mens zich in vieren delen. Naast de Vaardagen moeten we ook nog naar het Jopenfestival, het Korenlint, de Open Monumenten en de Stad als Podium!
Mag het volgend jaar verdeeld over een paar weekenden?

Goudkistje

Geinig, dit idee uit Gouda. Ik las erover in Inzine, de glossy voor Haarlemse ambtenaren.
Om mensen in een buurt tot elkaar te brengen bedacht Heleen van Praag het goudkistje. Dat kistje is een soort piepklein etalagetje dat je kunt ophangen naast de voordeur en waar je spulletjes in kunt plaatsen die iets over jezelf zeggen of over de straat waarin je woont. Het is een soort visitekaartje, je laat zien wie je bent of waar je van houdt. Je kunt er foto’s instoppen, teksten of kleine voorwerpen. Zo ben je niet meer anoniem en het kan een aanleiding zijn tot een gesprekje.
Dit idee kunnen we natuurlijk naadloos overnemen voor Haarlem.
100 van Haarlem, ik heb er weer één!

Wie wat bewaart...

Als de kruissteektrend doorzet, en dat doet het want ik heb het al gespot in diverse woonbladen en bovendien, àlles komt wel weer eens terug, dan zit ik goed. Voordeel van nooit iets weg kunnen weggooien want-je-weet-maar-nooit. Deze patroontjes heb ik van mijn oma geërfd die ze zelf al jaren bewaard had.
Aan de slag!

Haarlem muziekstad

Haarlem werd maar weer muzikaal verwend dit weekend. Gisteren was de happening op de Grote Markt, (waarbij ik goddank niet aanwezig was, maar de rest van Haarlem wel) met optredens van Luv en Wolter Kroes (en nog véél meer moois!).
Vandaag vierde het altijd enthousiaste Haarlems Straatorkest hun twintigjarig jubileum. Gefeliciteerd en ga zo door! Morgen treden ze nog op bij de Houtvaart en in de Haarlemmerhout.
En vanavond was ook de primeur van het Molen Adriaan Concert met optredens van ondermeer de koorschool, Teisterband en het Haarlems Straatorkest. Het was nog wel geen Prinsengrachtconcert maar wie weet groeit het nog uit. Een beginnetje voor de ontwikkeling van de Spaarneoever.