zondag 13 januari 2008

Carver

Gods wachtkamer, de nieuwste voorstelling van Carver, gaat over de frustraties van een dochter die tussen twee vuren in zit, haar dementerende moeder en haar energieke en aandachtvretende kinderen. In een sober maar effectief decor zien we Beppie Melissen, als de dochter, worstelen (soms letterlijk) met haar gevoelens voor haar moeder (Joke Tjalsma) en kinderen. Het spel van moeder en dochter is heel herkenbaar, soms schrijnend, maar ook vaak weer grappig, maar gaf niet de diepgang die ik verwacht had. Daartussendoor buitelen de zoons (Merijn de Jong en Roel Voorbij) als een soort circusact à la Waardenberg en de Jong. Zij zouden met zijn tweeën zelf wel een avondvullend programma kunnen maken met fysiek theater. Het levert mooie toneelbeelden op als de zoons geheel gehuld in elastisch hansop waar dan eens een hoofd, dan eens een arm uitsteekt, bijna surrealistisch als twee bewegende, levende stenen op een verhoging zitten, prachtig uitgelicht. Of als ze, als een siamese tweeling, zich in één piama worstelen. Toch heb je daardoor het gevoel naar twee verschillende voorstellingen te kijken, een acrobatenact naast een theatervoorstelling.
Kortom, een voorstelling die mooi is vormgegeven en amusant is om naar te kijken, maar waar ook niet zo veel van beklijft. Nog een vermelding waard is de muziek van Truus Melissen. Met haar vreemde schuifelende geluiden bij de eerste scène geeft ze meteen een sfeer weer van oud en vergeten.
De publiciteitsfoto is van Mieke Struik.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten