Rondje Haarlem

Ik was vandaag nog een dagje toerist in eigen stad, of beter gezegd, òm eigen stad, want we fietsten vandaag het Rondje Haarlem. Deze route begint bij station Overveen, maar je kunt op elk punt aanhaken, gewoon de geel-groene bordjes volgen en je fietst langs de leukste plekjes rondom Haarlem. De tocht begint lommerrijk, langs Kraantje Lek en door Aerdenhout en wordt landelijker bij de weilanden van Schalkwijk en langs de Liede. Het is best een aardig ritje, volgens de beschrijving zelfs 50 kilometer, maar je kunt hem natuurlijk ook in twee gedeeltes fietsen.
Het is een zeer groene route en al fietsende verbaas je je gewoon over zoveel natuur vlakbij huis. Beslist een aanrader!

Verser dan vers

Vandaag nam ik de laatste*) kans waar om op stap te gaan met stadsdichter George Moormann, samen met zo'n circa 25 grijze dames met verstandige schoenen aan. George leidde ons rond de Grote Markt waarbij hij ons op anekdotes en gedichten vergastte. Ondanks de kleffe hitte deed George het goed bij de dames, hij wist veel te vertellen over dichters en schrijvers uit het Haarlemse en ontzenuwde en passent menig sterk verhaal. De gedichten, van o.a. Bomans, Bilderijk en Moormann zelf lagen goed in het gehoor. Ook weet ik nu dat er niet alleen lof- maar ook vloekzangen bestaan, dat Lodewijk van Deyssel op de Grote Markt wenste te wonen (en niet in de Barteljorisstraat) en dat Louis Ferron zo'n beetje dagelijks in de Uiver te vinden was.

Leuk om als toerist in je eigen stad rond te lopen en dan ook nog iets nieuws te zien, zoals dit boek op het pand van de sleutelservice op de Grote Markt.

*) Wegens succes geprolongeerd: in augustus nog twee maal de kans om mee te lopen.

Kunstfort Vijfhuizen

In Fort Vijfhuizen is nooit iemand gesneuveld, er is zelfs geen strijd gevoerd. Kunstenaar Hans van Houwelingen werd door dit gegeven gefascineerd en legde daarom rondom het fort een Sluipweg aan van grafstenen. De stenen zijn hem geschonken door de nabestaanden. Merkwaardig is dat sommigen stenen slechts een paar jaar oud zijn. Het pad is nog niet klaar, er liggen nog flinke stapels stenen om verder te bestraten. Bizar, maar ook bijzonder.
Het hele fort is trouwens wel een fietstochtje waard. Er zijn ateliers in ondergebracht en er is een expositieruimte. Op dit moment staat er een tentoonstelling van Andy Holden; zelfgemaakte stalagmieten en van elpee’s gemaakte schalen. Je kunt er zelf een plaat opzetten met zijn muziek: Compositie met strijkkwartet, piano en knikkerspel. Voor de liefhebber.
In het fort vindt je verder een restaurant en zelfs een hotel. De eetzalen zijn best prettig ingericht, maar toch, misschien door de leren stoelen, of gewoon de hele entourage, verwacht je elk moment dat er een generaal binnen komt stappen met zijn liefje aan de arm. De geestige lampen in de bar zijn een knipoogje naar de oorsprong van het fort.
Tot slot noem ik hier het terras, prettig rustig, heerlijk schaduwrijk op een hete dag.

Kiekje

Een oud fotoalbum vinden met daarin deze foto:

mmmm! Mijn hele dag goed!
Het bijschrift meldt:
Jubileumfeest Nood-Zuid holl. tram.
De oude paardentram van stal gehaald; gekiekt in de Jansstraat, Haarlem.
Geen jaartal, hoewel de andere foto's in het album gedateerd zijn rond 1932. Volgens het boekje Haarlem, zo was het, dl. 3, werd dit jubileum in 1938 gevierd. De paardentram reed tot 1913 in Haarlem.

Ouwe kranten

Soms zie je het wel eens op straat liggen, zo'n bundel kranten waar de krantenjongen geen zin meer in had, verregend en verfrommeld. Hans Jürgen Simon maakt kunst die er zo uit ziet. Van oude kranten en tijdschriften maakt hij sculpturen. Een stapel kranten gevouwen, gewaaierd of versneden en daarna bewerkt met kunsthars.
Geinig wel. En als je dan toch in Galerie 37 bent, in het souterrain hangt een selectie foto's uit de archieven van Parool en Trouw. Sommigen herken je zo, zoals die over het prikkeldraad springende soldaat in Berlijn en de gegijzelde kinderen uit Bovensmilde. Anderen zijn weer sfeerfoto's van een voorbije tijd: de pocketboekenautomaat, en de schrijver van het pamflet Het Nozem-probleem.
Leuk om even binnen te wippen.

Nozems

Nozems. Wie gebruikt het woord nog?
Welke jongere van tegenwoordig kent het überhaupt nog?
In een Panorama van 1966 wordt het ‘klassenstelsel van de jongerenmaatschappij’ uitgelegd.

En deze rebelse langharigen zijn nu allebei minstens 60 en opa of oma…

Filmtip

Liedjes van Abba gezongen door Meryl Streep, het leek mij een huiveringwekkende combinatie. Niets is echter minder waar, want Mama Mia blijkt een vrolijke meeslepende zomerfilm te zijn. Het verhaal in ‘t kort: meisje op een zonnig Grieks eiland gaat trouwen en wil daarom weten wie haar echte vader is. Ze heeft daartoe de drie (zoals ze in haar moeder’s dagboek heeft gelezen) kandidaten uitgenodigd voor de bruiloft. Gevolg, een vrolijke chaos met een toch wat onverwacht einde. Het is even wennen dat op de gekste momenten de acteurs in gezang uitbarsten, maar ja, het is nu eenmaal een musicalfilm. Bride to be Sophie heeft weliswaar een wat erg overdreven oogopslag, maar ze zingt mooi. En haar moeder, Meryl Streep, blijkt een onverwacht zangtalent! En hoe aardig om Pierce Brosnan te horen kwelen!
Een aanrader voor een regenachtige vakantiedag!

Daarentegen had ik hoge verwachtingen van Happy-Go-Lucky en die vond ik weer erg tegenvallen. De trailer over de film met het vrolijke, zonnige, naïeve gansje was eigenlijk leuker dan de film zelf. Er gebeurt eigenlijk niks bijzonders: vrolijk schooljuffie maakt vogelmaskers met haar klasje, ze heeft een pestend jongetje in de klas en ze heeft rijles van een knorrige man met psychopaatachtige neigingen. Na een uur was ik haar gegiechel onderhand wel beu en dan blijkt dat het pestende jongetje alleen maar is ingezet om Poppy in contact te brengen met haar a.s. vriendje, de schoolpsycholoog. En de oplossing van de woedende rijinstructeur is: stoppen met lessen. Wel wat erg simpel, net zoals Poppy zelf.

Gevonden schatten

Twee Amersfoorttips: Jans Pakhuys waar deze fantastische beschilderde bank stond…
…en het Vindselmuseum, waar museumdirecteur Trudy Beekman je persoonlijk welkom heet. Het museum is eigenlijk een variatie op het botanisch kabinet, alleen is het opgebouwd uit vindsels. Een vindsel is iets wat op je pad komt en erom vraagt om opgeraapt en gekoesterd te worden. Tevens een levensles lijkt me. In het vindselmuseum zie je veertjes, stenen, zaden en zaaddozen, botjes en nog veel meer. Alles gesorteerd: een verzameling veren op een muur geplakt, of doosjes en mandjes waarin een kleine schat zit zoals poezelig zachte katjes. In een hoek staat een mand met voeldingen: een grove denneappel of een stekelige plantenstengel. En alles in het museum mag je aanraken, optillen, betasten en bewonderen. Achterin het kleine gebouw geeft Trudy workshops en kun je een royale collectie natuur- en schetsboeken bekijken.
Een bijzonder museum, ook voor kinderen, vol verborgen schatten.

Tot gauw!

Ik ga een paar dagen weg, daarom vast een gezellige vakantiekaart
uit sfeervol Rhenen!

Waar ik overigens niet heen ga.

Hogenbijl

Tussen een stapeltje ansichten van de kringloop zat deze foto. Leuk, dat ouderwetse kwartet, die snorren, en dat Philips logo! Nog leuker dat op de achterkant een stempel staat van muziekhandel Hogenbijl.
Jarenlang zat deze platenzaak aan de Oude Groenmarkt, hoek Lange Veerstraat. In de kelder stonden de elpees en singletjes, met hokjes waar je ze af kon luisteren, of waren het alleen koptelefoons? Ik herinner me dat niet precies meer. Wel vaag dat er een lange spiegelwand was, zodat je stiekem die leuke jongen in de gaten kon houden, die je natuurlijk nooit van zijn leven durfde aan te spreken. En elke week haalde je hier de nieuwe top-40 die zaterdagmiddag op de radio werd afgespeeld.

Frisse lucht

Gisteren naar het Patronaatcafé voor een optreden van Richie (Pilla) Bower. Ongecompliceerde liedjes, goeie stem. Hij had een flinke fanclub meegenomen.
Maar toch gek, je zit in een café, en je mist iets. Niemand rookt. Regelmatig verdwijnt er iemand door de voordeur om zich daar bij een clubje te voegen om een sigaretje te roken. Zou het uiteindelijk op straat gezelliger worden dan in het café? Of gaat men tijdens de najaarsstormen massaal stoppen? De tijd zal het leren.

Wel een leuke Boomerangkaart gescoord.

Rommel

Voor de een is het afval, de ander bewaart het in zijn archief …
Drie keer raden wat ik er mee doe.

Haarlemse Huiskamers

Een drankorgel in een museum. Als je dat eens wilt zien moet je naar het Historisch Museum Haarlem gaan. Daar is weer een interessante tentoonstelling: het heden en verleden van het Haarlems caféleven. Op een klein oppervlak weten zij altijd heel wat informatie te presenteren. Behalve het drankorgel staat er ook een maquette van het pand van El en Ben en er is zelfs een heuse bar nagebouwd. Er hangen prenten van herbergen en uitspanningen in vroeger eeuwen en foto’s van hedendaagse café’s. Bezitters van het boek Haarlemse Huiskamers zullen veel foto’s herkennen, maar door de aankleding met onder meer memorabilia uit De Uiver en het Wapen van Bakenes is het zeker een aanrader om even binnen te lopen.

't Heem Extreem

Weefkring ‘t Heem bestaat 35 jaar en daarom exposeren de dames van de kring hun werkstukken in de Refter van het Stadhuis te Haarlem. Als je van handwerken houdt is deze tentoonstelling een must. Van tuttig tot kunstzinnig, het is heel divers wat de dames zoal maken. Erg grappig vond ik bijvoorbeeld deze zelfportretjes, maar als je geïnteresseerd bent in verschillende weeftechnieken ben je hier ook aan het goede adres. Het aardige is dat de dames zelf rondlopen om je te informeren en zij zijn natuurlijk deskundig bij uitstek.
Te zien tot 31 juli, op werkdagen van 9 – 17 uur.

Anna Boom

Over het eerste boek van Judith Koelemeijer was ik erg enthousiast, dus ik was erg benieuwd naar de opvolger, Anna Boom. Dit boek gaat over het leven van een vrouw, Anna Boom dus, die vrij beschermd is opgegroeid. Ze woonde alleen met haar vermogende moeder in hotels en pensions in het buitenland. Door de liefde belandt ze tijdens de tweede wereldoorlog in Boedapest en zet daar diverse keren haar leven op het spel. Ze komt in contact met Raoul Wallenberg en helpt hem Joden te redden. Na de oorlog lijkt het of haar geheugen op slot gaat, ze probeert alles achter zich te laten en stort zich in een huwelijk dat niet gelukkig is. Later vindt ze toch haar grote liefde in Jan van Oldenburgh met wie ze nog lang getrouwd zal zijn.

Op zich is haar leven erg interessant, zoals eigenlijk het leven van iedereen is, als het maar goed verteld wordt. Dit boek lijkt echter wel een soort uittreksel te zijn, zo vluchtig wordt alles aangestipt. Het is net of het echte verhaal om de hoek ligt te wachten om gelezen te worden. Koelemeijer heeft veel research gedaan, archieven geraadpleegd en de nu hoogbejaarde Anna Boom zelf diverse malen gesproken.Toch komt Anna Boom maar niet echt tot leven.

L'Elisir d'amore (2)

Ik ben nog helemaal stijf van het zitten op dat smalle tribunebankje gisterenavond in de Lichtfabriek, maar ik hoor ook nog steeds de muziek van de opera van Koor Lokaal naklinken in mijn hoofd, en dat is positief bedoeld! Leuke vondsten bij deze als korfbalwedstrijd vertaalde opera: de mascotte die het publiek bij de binnenkomst al opwarmde, het slowmotion korfballen met af en toe een roerloze bevriezing, de entree van de wonderdokter op een enorme motor enzovoort. Het verhaal is grappig, de muziek en de solisten klinken prima en de spelers hebben er plezier in. Het allermooiste moment is als Adina (sopraan Leonie van Veen) uithaalt op orkaankracht zodat je vreest voor de ruiten. Bravo!
Vanmiddag de tweede en laatste voorstelling.

L'Elisir d'amore

Kijk ze staan, de leden van Koor Lokaal. Ze hebben er zin in, dat zie je wel. Ze zijn deze week nog druk aan het oefenen en geven hier vast een voorproefje voor een select publiek op het stadsstrand. Zaterdag en zondag spelen ze de opera L’Elisir d’Amore van Donizetti. Het belooft iets vrolijks en moois te worden straks in de Lichtfabriek.
Er zijn nog kaarten, dus grijp je kans.

Smoke

Bijna twee uur lang alleen maar rokende mensen zien en er geen last van hebben, dat kan.
De film Smoke gaat over een sigarenwinkelier, Augie Wren (Harvey Keitel), en zijn vaste klantjes, waaronder de schrijver Paul Benjamin (William Hurt) wiens personage gebaseerd is op de schrijver van het script, Paul Auster. De film bestaat uit verschillende verhaallijnen, zo komt een ex-geliefde van Augie de winkel binnen met het verhaal dat hij de vader van haar dochter zou zijn. Verder zien we het verhaal van een beschermeling van Paul, Rashid Cole, die na jaren een ontmoeting heeft met zijn vader. Aan het eind van de film vertelt Augie aan Paul, die inspiratie zoekt voor een schrijfopdracht, hoe hij aan zijn camera komt waar hij elke dag op dezelfde plek, op dezelfde tijd, een foto mee maakt. (Op zich al fascinerend, dat iemand dat doet!).
Ondertussen hangt iedereen in de sigarenwinkel rond, al rokend en kletsend en ontrolt de film zich in een prettig traag tempo. Een sympathieke film.
Ik had Smoke wel op de televisie verwacht in deze rookloze dagen, of misschien kan de protesterende horeca er nog iets mee…