Lente

Goddank, het is lente.
Ik zit in de tuin en zie bolletjes de grond uitspringen en de roos centimeters per dag groeien. Alles tiert met een energie waar je u tegen zegt. Maar er zijn duidelijk een paar planten die het voortouw nemen. Als ik nu niets doe wordt de tuin straks beheerst door aronskelken, campanula en maagdenpalm.

En niet te vergeten de akebia!!

The visitor

Ach, wat een mooie film!
Het verhaal is simpel: Walter Vale ontdekt dat er twee illegalen in zijn appartement in New York zijn gaan wonen, hij sluit vriendschap met ze, de muziek verbroedert ze en de film eindigt met de uitzetting van één van hen.
Maar het is zo mooi rustig gefilmd, meestal met een vaste camera, erg prettig. Er wordt geen woord teveel tekst gebruikt, ook erg fijn.
De hoofdpersoon is eigenlijk een doodsaaie man, maar deze ontmoeting laat hem weer leven. Tarek leert hem djembé spelen en uiteindelijk doet hij zelfs mee aan een jamsessie in het park. Helaas, geen Hollywood happy end voor The Visitor, maar wel een krachtige slotscène. Ontroerend!

15 Jaar Ampzing

Het Ampzing Genootschap, dat strijdt tegen het overbodige gebruik van Engelse leenwoorden, bestaat 15 jaar. Hun overzichtstentoonstelling in de Stadsbibliotheek werd vandaag geopend door Boudewijn de Groot. 'Geen betere plek voor deze tentoonstelling dan hier, waar zoveel leenwoorden verzameld zijn, alleen moeten deze weer teruggebracht worden,' aldus Boudewijn spitsvondig. En zo is het. Dat Boudewijn niet zong werd weliswaar betreurd door enkele vrouwelijke fans van het eerste uur, maar deze leemte werd gelukkig opgevuld door het Ampzing Genootschap zelf met de oerhaarlemse hit Ik ben een Haarlemse jongen. Waarna het publiek zich over de vitrines boog om de boekjes, foto's, teksten en memorabilia eens grondig te bekijken.
Deze verzorgde tentoonstelling is nog te zien tot en met 25 april.

Gezellig

Gezellig wel, een open haard.














Dat vinden ze in de Leidsebuurt ook, dus, op de hoek van de Brouwersstraat.....

Mysterieus

Wandelingetje,
koeienpaadje,
even uitrusten.

Maar dan word ik toch zo nieuwsgierig van deze cryptische inscriptie!

Roosbeef

Ik had natuurlijk zelf reclame voor ze gemaakt, dus eigen schuld dat ik nu in een hoekje gedrukt stond van de uitverkochte kleine zaal van het Patronaat. Stond Roosbeef de vorige keer in het voorprogramma, nu hadden ze er zelf een: Het Zesde Metaal. ‘Het zesde metaal dat was de zesde klas van de school aan de overkant, die ons elke vrijdag op ons bakkes kwam geven’, verklaarde zanger Wannes Cappelle in Vlaams accent. Deze keer kwam de band met drie leden (‘dat levert meer op’) waarbij drummer Tim van Roosbeef even aanschoof voor een paar nummers. Omgekeerd speelde Wannes dan zelf weer bij Roosbeef mee, het klopt allemaal wel.
Roosbeef speelde uiteraard oude nummers zoals De Boerderij en Volle Magen, maar ook de nieuwe single (‘ach nou ja, dat zegt eigenlijk niks, ‘t is gewoon een liedje’) Te Heet Gewassen. Vergelijkingen met Spinvis en André Manuel zijn door de pers getrokken en daar kan ik me helemaal bij aansluiten. Roos Rebergen heeft een bijzonder stemgeluid en de teksten zijn net zo niet voor de hand liggend. Mooi concert!

Bandjesavond

Het was weer bandjesavond van Muziekcentrum Zuid-Kennemerland in het Patronaatcafe gisterenavond.
Druk! En gezellig!

Op de foto: Hebe, Mick en Jasper van Motif.
Voor een korte indruk voor de thuisblijvers, luister en kijk hier.

Reinaert

Het is boekenweek en het thema is dieren. Vandaar dat er vandaag een uitvoering was van muziektheater Zuvuya in de bieb: Reinaert de Vos...gerapt! Charlie May vertelt aan het begin van de voorstelling dat de teksten van Reinaert eigenlijk niet bedoeld waren om te lezen, maar om naar te luisteren. Zijn teksten liggen goed in het gehoor en net als het langdradig dreigt te worden is daar een onderbreking door de binnenkomst van Ysengrijn en Reinaert, in de rol van vechtende ridders. Soms stapt Charlie ook even uit het verhaal om een vergelijking te maken met de moderne tijd en wordt de voorstelling wel iets moralistisch, maar ja, daar is de hele Reinaert voor bedoeld toch? Leuke eigentijdse vertolking van het oude verhaal.
En wat de kinderen ervan vonden? Ze waren geboeid, hetzij door de voorstelling, hetzij (op de achterste rij) door hun SMS-jes...

Sleuth

Een film waarin slechts twee acteurs meespelen, is dat ooit eerder vertoond? De film speelt zich verder bijna alleen maar af in een excentriek vormgegeven huis, ook al heel apart en vanaf het begin vraag je je af: waar kijk ik nu naar, hoe zit dit? Een intrigerende film over spel en werkelijkheid. Sleuth is een remake van een film uit 1972 die volgens de kenners veel beter zou zijn. Ik vond deze nieuwe bewerking met Michael Caine en Jude Law ook heel aardig, maar echtgenoot viel erbij in slaap, dus misschien toch ook maar eens de oude versie bekijken.

De mus

Morgen begint de boekenweek.
En, het hing al een tijdje in de lucht eigenlijk (letterlijk...haha), het thema is Tjielp, tjielp, naar het gedicht De Mus van Jan Hanlo. De CPNB stuurde een tijdje geleden een ontzettend leuke mailing om boekhandel en bibliotheek alvast enthousiast te maken. Het was een kaart die bij het openslaan het op muziek gezette gedicht van Hanlo afspeelde. Helaas, helaas, de kaart die ik zo trots met me meesleepte doet het niet meer. Nat geworden, een draadje los of gewoon levensmoe, ik weet het niet.
Maar wie de uitgebreide versie nog eens wil horen, uitgevoerd door Tom America, een filmpje:

Zusjes

Zielig vind ik dat altijd een beetje, foto’s die bij de kringloopwinkel terecht komen. Als het nu nog hele oude foto’s zijn waarvan niemand meer weet wie er op staat dan snap ik het nog wel, maar anders is het net of je familie je niet meer wil, of je te vondeling wordt gelegd.
Deze schoolfoto zal toch nog niet zo heel oud zijn, ik denk dat de dames nu misschien een eindje in de zestig lopen. Zusjes zijn het natuurlijk, dan hoefde je maar één foto te kopen, dat scheelde toch weer in de kosten. Jongste zus zit hier vrolijk met haar zondagse strik te pronken, de oudste kreeg de pen in haar handen, dat vond de fotograaf wel mooi uitkomen bij haar brilletje. En op de achtergrond een pul met takken voor de artistieke touch. De foto heeft in een lijstje gestaan, dat is aan de achterkant te zien.
Duizenden van dit soort foto’s zijn er gemaakt. Over deze ene zal ik me dan maar ontfermen.

Zomers inkijkje

Kunst zij ons doel exposeert in de Bakenesserkerk. En, zoals dat gaat, je wandelt er wat rond, het ene schilderij vind je leuk, het andere zou je never nóóit in je huis willen hebben.
Dit trompe l'oeil van de Vijfhoek deed mij onmiddellijk verlangen naar de zomer!
Maria Spaargaren maakte het en het is nog te zien tot 29 maart.

The wrestler

Een film over een worstelaar, dat moet wel een echte mannenfilm zijn zou je denken. Toch vonden de vrouwen gisterenavond in de Toneelschuur het wel meevallen. Het verhaal is wel enorm cliché: verlopen worstelaar kan weinig anders dan worstelen, zoekt zijn verloren dochter op en verprutst dat weer, wordt verliefd op een paaldanseres die hem niet wil, heeft problemen met zijn hart, enfin, je zou zeggen zo voorspelbaar als wat, maar toch ga je er moeiteloos in mee. Helemaal geen onaardige film.
Alleen dat beroerde camerawerk! Ik denk dat de rug van Mickey Rourke wel dertig maal in beeld is geweest gevolgd door een onstabiele camera en dat heb ik het nog niet over de wild zwiepende camera in de slagerszaak. Zeker geen film om bij op de eerste rij te willen zitten.

Voortekenen

Ja, het komt er aan! De lente...

Tachtig jaar later

Erg prettig dat niet heel Haarlem in een moordend tempo verandert.
Op deze twee ansichtjes van het Teyler zien we dat dit stukje Spaarne er rond 1920 bijna hetzelfde uitzag als zo’n tachtig jaar later.

Alleen is er plotseling een hekje verschenen bovenop de Waag. Daarentegen is het urinoir weg, evenals de paard-en-wagens en het vrachtschip. Maar verder…
Fijn dat de fotograaf (Martijn Zegel), op precies dezelfde plaats is gaan staan.

Grizzly man

Van het weekend eindelijk eens Grizzly Man gezien, een film uit 2005. Hij baarde toen veel opzien omdat de hoofdpersoon, Timothy Threadwell, opgegeten wordt door zijn eigen lievelingsdier, de beer. Timothy legde de laatste vijf jaar van zijn leven alles vast op film, de zomers die hij doorbracht bij zijn geliefde beren in Alaska. Luguber genoeg filmt hij ongeveer zijn eigen dood, al zit het lenskapje (goddank) op de camera en zijn er alleen wat geluiden te horen. Die geluiden worden overigens niet in de film gebruikt, maar we zien ze slechts afluisteren door de regisseur van Grizzly Man, Werner Herzog.
Enfin, stof genoeg om dit tot een spraakmakende film te maken. Timothy zelf vond ik een wat kinderlijke, bijna kinderachtige figuur. Hij behandelt de beren alsof het grote teddyberen zijn, hij heeft ook een grote teddybeer in zijn tent. Ook is het wat zielig als je hem een paar keer hetzelfde shot over ziet maken, als hij in de camera praat, mét bandana, zonder bandana, mét bril etc. En hoe verontwaardigd hij reageert op de dood van een vosje is onbegrijpelijk voor iemand die zo één is met de natuur. Hij wilde de beren beschermen maar hoe hij dat voor ogen had is me ontgaan. Niettemin heeft hij heel bijzondere filmbeelden gemaakt, een mens zo dicht bij in het wild levende beren, in het uitgestrekte Alaska, is beslist bijzonder.
Tja, en dat hij zijn leven daar beëindigt, hij zegt het zelf al een paar maal in de film, dat is bijna zijn liefste wens. En die kwam uit.

Uit de oude doos

Het blijft leuk, dit knipseltje uit mijn archief, samengesteld (met kleefpleister) uit twee artikeltjes uit de roddelpers.
Ooit opgestuurd door vriendin P.
Als ik het tegenkom moet ik er nog steeds om grinniken.