Celluloid Fever

Het Patronaat omgebouwd tot theater, compleet met catwalk, dat belooft iets bijzonders. De twee dames die optreden zien er spannend uit, met torenhoge hakken, de een met een weelderig gedrapeerde jurk en de ander met een onderjurkje met kimono erover. Eén van de dames heeft een baard.
In Celluloid Fever wordt het verhaal verteld van Tod Browning, een filmregisseur die met de film Freaks (1932) de menselijke kant van de freak wil laten zien, de lichamelijk misvormde mens die op de kermis aangestaard wordt. Het project mislukt, het publiek wil helemaal geen menselijke kant zien, maar alleen maar griezelen en aangapen.
Er wordt knap gezongen, de acteurs zien er fantastisch uit, de muziek is goed (T-99), maar de gesproken tekst had wat mij betreft weggelaten kunnen worden. Het voegde niet iets toe aan de voorstelling, of, misschien was ik te zeer afgeleid door het kluitje krakende chipsetende kinderen voor me.
Wel weer bijzonder: op de twee filmschermen worden scènes uit de film Freaks afgewisseld met beelden van de mens in al zijn diversiteit: bodybuilders, vrouwen met extreem opgespoten lippen, popsterren van allerlei pluimage, mensen met overdadige tatoes en piercings, dit alles steeds extremer totdat je je afvraagt, wie is hier nu eigenlijk de freak?