Wegens succes geprolongeerd....

...sneeuw!

Oud

Misschien wel het meest doorleefde stukje Stadsbibliotheek, deze platte pannenkoek. Ooit waarschijnlijk een fraaie rozet, nu afgesleten door duizenden handen tot een vormeloze plak.

Stadskweektuin

Het is ijzig maar prachtig buiten.
Ook in de Stadskweektuin.

Zwaan Kleef Aan (2)

Zo! Eindelijk! Ik hang in een museum. Of nee, ‘mijn werk’ hangt in een museum.

Nou ja, een knutselwerk dan. In goed gezelschap van de flessenpost van Gerrie Hondius. En wel in het ABC bij de expositie Zwaan-Kleef-Aan over het Spaarne. Wat eigenlijk niet een echt museum is maar een Architectuurcentrum.
Nou ja. De weg naar roem en eer is moeizaam.
Het is voor iedereen die iets wil melden over het Spaarne mogelijk om in het ABC te hangen. Kijk maar hier.
De gang wordt per week voller met inzendingen, erg leuk.

Hieronder mijn bijdragen: mijn tante en mijn moeder hangen dus eigenlijk ook in het museum centrum en mijn opa ook een beetje. Zijn dit onze 15 minutes of fame?

Plaatjes draaien

Geen postcrossingkaart deze keer, maar ‘gewoon’ een verjaardagskaart. Precies goed!

Precious

Wat hebben sommige mensen toch een pech in het leven. Het zwarte meisje Precious in de gelijknamige film, wat n.b. 'kostbaar' betekent, wordt niet bepaald behandeld naar haar naam. Ze wordt mishandeld, vernederd en vetgemestdoor haar moeder en verkracht door haar vader. Bovendien moet ze van school af omdat ze zwanger is van hem. Voor de tweede keer. En ze is 16. Dan gloort er toch wat hoop, ze mag naar een school met alternatief onderwijs waar Miss Rain de scepter zwaait. Miss Rain draagt de kinderen een warm hart toe en onder haar leiding bloeit Precious op en begint voor zichzelf op te komen. De film eindigt ermee dat ze in een tehuis voor ongehuwde moeders woont met haar jongste kindje en haar oudste dochter ook weer bij zich wil hebben. Of dat nou zo'n hoopvol einde is weet ik niet, maar het kan dus nog erger. Indrukwekkende film.
De film is gebaseerd op het boek Drift, van Sapphire wat ook zeer de moeite waard is (later uitgegeven als Precious).

Het geheim van mijn Turkse grootmoeder

Leuk toch hoe je door bloggen weer op nieuwe sporen komt. Zo had ik Het waaien van mijn oma gelezen en daarna tipte Heleen mij over Het geheim van mijn Turkse grootmoeder dat daar wel iets van weg had. En inderdaad heeft het wel wat dezelfde sfeer en dezelfde eenvoudige schrijfstijl.
Hoofdpersoon is Zeynep, een van origine Turks meisje dat zich helemaal Duitse voelt en weinig op heeft met haar familieleden die nog in Turkije wonen. Als haar grootmoeder op sterven ligt gaat ze met haar ouders mee naar Turkije. In die tijd komt ze nader tot haar grootmoeder en ontdekt ze een familiegeheim.
Prettig leesbaar boek dat inzicht geeft zowel in het leven op het Turkse platteland als in dat van de tweede generatie immigranten.

Korendag

Wegens groot succes van de jaarlijkse Korendagen in Paradiso was er gisteren een extra dag ingelast. De formule is eenvoudig: elk koor mag vijftien minuten zingen en vijf minuten wordt gebruikt voor de aankondiging en wisseling van groepen. Het is heerlijk om je te laten verrassen, niet alleen door de muziek (van smartlap tot Balkanliederen) maar ook door de optredens zelf. Wat is de dresscode bijvoorbeeld? Doen we jeans met wit, dat heeft iedereen wel in de kast hangen, of maken we zelf allemaal een jasje in een afgepast kleurenpalet? Staan we als een standbeeld of is er een choreografie bedacht? En altijd is er wel iemand in een koor die extra opvalt en staat te performen alsof heel Paradiso voor hem of haar is gekomen wat soms onbedoeld komisch is. Het blijft leuk en de dag vliegt voorbij. Aanstaand weekend kun je nog je hart ophalen.
Smartlappenkoor Leedvermaak trok de zondagse jurk aan en zette er een hoedje bij op.

Mooi marginaal

Op de valreep nog even meegepikt: de tentoonstelling Mooi Marginaal in het Noord-Hollands Archief. Een kleine tentoonstelling met prachtig verzorgde boekjes uitgegeven in kleine oplages. Daar lag onder andere de uitgave Kind noch Cry van het Ampzing Genootschap bij, en verder een fraai boekje met gestileerde tekeningen van Joost Veerkamp en ook het Typografisch Handboek met een geestige omslag met vingerafdrukken. Het leukste vond ik natuurlijk onderstaande bladzijde, al ben ik vergeten uit welk boekje het komt.

Up in the air

Hij viel mij een beetje tegen, Up in the air, met George Clooney in de hoofdrol, maar dat was denk ik omdat ik verwachtte een comedy te gaan zien. De film gaat over crisismanager Ryan Bingham die een groot deel van zijn leven de wereld rondvliegt om mensen te ontslaan bij in crisis geraakte bedrijven. (Een akelig baantje, zou dat echt bestaan?) De figuranten die in deze scènes mee spelen schijnen in werkelijkheid ook hun ontslag te hebben gekregen, opmerkelijk. Het wordt nog een tikje erger als een jong aanstormend talentje bedenkt om deze gesprekken per beeldscherm te voeren. We zien George in zijn element zijn op vliegvelden en in hotelkamers en als hij eindelijk eens thuis is in zijn appartement blijkt dat een exacte kopie van een hotelkamer te zijn. Hij krijgt een verhouding met een gelijkgestemde zakenvrouw, maar die blijkt op haar beurt een dubbelleven te leiden waarvan ze hem niet op de hoogte heeft gesteld. Een beetje tragische figuur eigenlijk deze Ryan Bingham die een leven leidt zonder zich te hechten aan mensen of plaatsen en wiens geheime droom het is om een miljoen airmiles te halen.
Het is geen straf om bijna twee uur naar George Clooney te kijken, maar zes nominaties voor de Golden Globe lijkt mij wat overdreven.

Koperwiek

Een nieuwe vogelsoort was neergestreken achter mijn huis, een beetje het formaat van een dikke merel, of een kleine duif. Kleur: beetje saai, wat onbestemd. Er zat een hele kolonie in de boom achter mijn tuin. Geen idee wat voor vogel het was. Dan is het handig een vogelaar als collega te hebben.
Erwin schudde meteen uit zijn mouw: O, dat is waarschijnlijk een koperwiek, zou ook een kramsvogel kunnen zijn, maar nee, die zijn niet zo algemeen, nee, nee, het zijn koperwieken, kijk maar naar dat rood onder de oksels.. (dat was me dan weer niet opgevallen!)
Weer wat geleerd, de koperwiek.

Winterslaap

Deze kaart kreeg ik via postcrossing van Marja-Liisa uit Finland en ze schreef: Here is a library customer who didn’t want to go home for the night.
Ja, wie weet. Het is een bekende angstdroom in mijn vak: de klanten willen de deur niet meer uit en het wordt later en later…

Weeralarm

Ik hoef de deur niet meer uit, en ga mij op de bank verschansen met een stapel boeken en tijdschriften in afwachting van De Grote Sneeuwstorm. Heerlijk, zo’n smoes om lekker een heel weekend legaal thuis te blijven en een beetje te rommelen en te lezen.
Mijn boekentip voor dit weekend: de Canadese schrijver Linwood Barclay. Ik heb de twee Nederlandse boeken al gelezen die van hem in de bieb waren: Dicht bij huis, gaat over een jongen die zich verstopt heeft in het huis van de buren op het moment dat die vermoord worden, en Zonder een woord, over een meisje wiens hele familie op mysterieuze wijze verdwijnt. Spannend! Nu ligt er nog Stone rain, die kennelijk nog niet vertaald is. Nou, daar red ik het dit weekend wel mee.

De boodschapper

De voorstelling De boodschapper naar het gelijknamige boek van Kader Abdolah gaat over het leven van Mohammed. In chronologische volgorde wordt zijn leven verteld door Peter Faber en Vera Ketelaars. Verder gebeurt er niet veel, behalve dan dat Albert van Veenendaal gedurende de hele voorstelling op de vleugel speelt, niet alleen op de toetsen, maar ook met trommelstokken op het binnenwerk. De muziek werkt hier als filmmuziek. Ik vond het een wat saaie voorstelling, ondanks het soms wat erg heftige spel van Vera Ketelaars. Wel een erg mooi decor: een rode vloer met daarop twee hele grote symmetrische schermen waarop boeken, bakstenen en afgebladderde muren werden geprojecteerd.

Sneeuwpret

Toen ik gisteren na mijn werk naar huis kwam ploegen door de sneeuw was het een levendige boel in onze straat. Er werd gesleed, de buurjongetjes voerden sneeuwgevechten en er werden ouderwetse sneeuwpoppen gemaakt. Zelfs de studenten verderop waren in de weer, met een trapje zelfs, om een maar zo hoog mogelijke sneeuwpop te maken. Ach, wat schattig, dacht ik nog, het blijven toch kinderen. Maar toen ik vanochtend het kunstwerk nog eens goed bekeek bleek dat toch een wat naïeve gedachte.

Winter

De scheepsjongen

Ik koos het boek De scheepsjongen omdat het van dezelfde schrijver is als De jongen in de gestreepte pyjama: John Boyne. Het gaat over John Jakob Turnstile, die op merkwaardige wijze verzeild raakt op de boot de Bounty waar hij scheepsjongen wordt van kapitein Bligh. Zo maken we het bekende verhaal van de reis van de Bounty en de muiterij mee door de ogen van een jongen van 14 jaar. De zeereis, de ellendige tocht na de muiterij per sloep, het bevredigende einde, het is allemaal buitengewoon boeiend geschreven, ook voor iemand die niet dol is op geschiedenis zoals ik.