Harlan Coben

Nu de vakantie achter de rug is moet ik misschien ook maar weer stoppen met het lezen van de boeken van Harlan Coben. Ze zijn verslavend spannend, alle titels die ik gelezen heb, maar ze hebben ook allemaal gemeen dat er in de laatste 30 bladzijden allerlei rare losse eindjes aan elkaar geknoopt worden op vaak vergezochte wijze. Mensen blijken niet te zijn wie ze zijn of hebben compleet andere verledens. Tja, zo is het wel makkelijk om een spannend verhaal te verzinnen. Toch heb ik er wel een stuk of vijf gelezen, lekkere vakantielectuur.

Five minutes of heaven

Ierland, 1975. De jonge Alistair Little, opgevoed met het idee: een goede katholiek is een dode katholiek, wil graag imponeren bij zijn club. Daarom vermoordt hij Jim Griffin in koelen bloede terwijl diens broertje Joe getuige is. Niet alleen moet Joe met dit trauma leven maar ook met het feit dat zijn moeder hem de schuld geeft: Had iets gedaan, had desnoods een melkfles gepakt. (Het kind was 10!).

Ruim 30 jaar later is Alistair volkomen van inzichten veranderd en worden de twee mannen met elkaar geconfronteerd in een TV programma.
Deze film laat uitstekend zien hoeveel impact zo'n daad op de betrokkenen heeft, zowel de dader als de getuige.
James Nesbitt speelt de rol van de nog steeds woedende Joe geweldig, al vinden sommigen het wat teveel van het goede. Ook de hoofdpersonen in hun jeugd zijn goed gecast, heel geloofwaardig dat zij dezelfde persoon spelen.

Winkelen in Middelburg

Doet u maar die onderste…

Een frisse duik

Toch raar, je verwacht het niet tegen te komen op weg naar de trein: een man in duikerspak. Hij gaat naar het schijnt iets doen met de damwanden van de aanstaande fietsenstalling.
Toch weer iets heel anders dan duiken in de Caribische Zee.

De Drvkkery

Wat een vondst: in de veronderstelling dat we bij de VVV in Middelburg waren binnengelopen, bleken we ons ineens in een soort boekenpaleis te bevinden! Het pand loopt veel verder door dan je op het eerste gezicht ziet. Hier kun je terecht voor kaarten, spellen, schrijfartikelen, tijdschriften, kranten, boeken, CD's, DVD's, en zelfs elpee's! Verder is er een restaurant met Wifi en een leestafel, er zijn toiletten en er zijn exposities van o.a. Martin Kers. En dat allemaal in Middelburg!
Absoluut geschikt voor regenachtige vakantiedagen. Die we niet eens nauwelijks hadden!
Aandacht voor detail kan ze niet ontzegd worden daar in de Drvkkery, kijk maar eens bij de toiletten.

Den Haag sculptuur

Beetje slordig hè, zo'n slaapzak op straat…
Ha! Het is niet zomaar een slaapzak, het is een beeld! Kim de Ruysscher maakte het van kalksteen en nu staat het te kijk op de Lange voorhout in Den Haag. Verderop liggen twee bedriegelijk echte kussens en de vader van de kunstenaar ligt er (in het marmer) op een bankje te snurken.
Samen met de enorme metalen sculpturen van Manolo Valdes nog te zien tot
12 september.

Jonny Lane Band

Gonsde het gisteren in heel Haarlem van de jazz, niet in de Flapcan. Daar speelde de Jonny Lane Band de sterren van de hemel met covers uit de jaren vijftig en zestig. Oude hits van de Hollies, de Beatles, Creedence, de Kinks, noem maar op, je hele tienertijd kwam hier weer langs. Het publiek bestond dan ook uit allemaal vijftigers, om niet te zeggen zestigers. Dames die al jaren geen café meer van binnen hadden gezien beklommen hier de tafels voor een Penny de Jager imitatie, mannen met bierbuiken voelden zich weer een jonge god en brulden alle liedjes mee. Op de drie vierkante meter dansvloer was het een dringen van jewelste voor de twist. Jonny zelf ('ook geen 18 meer' zoals hij zelf zei, nee, zelfs geen 50 meer) wist pas van ophouden na drie sets op het oververhitte podium. Overbodig te zeggen dat het een dolle boel was daar in de Flapcan.

Anemonen

De anemonen staan in bloei. De nazomer begint.

Sail

Zullen we naar Sail gaan?
Ja, leuk! Maar wat denk je, zou het druk zijn?
Ach, we nemen gewoon de boot!

Steenkolenmijn

De steenkolenmijn in Valkenburg werd in 1965 gesloten. Nog steeds kun je daar een rondleiding krijgen door een ex-mijnwerker. In het filmpje dat vooraf wordt vertoond kom je al aardig onder de indruk van het werk dat mijnwerkers verrichtten. Eerst daalden ze met een lift honderden meters onder de grond, dan moesten ze soms nog twintig minuten met een treintje voor ze op hun werkplaats waren. Geen Arbodienst die de werkomstandigheden in de gaten hield. Het werk was zwaar, vuil en gevaarlijk. Onze gids kon demonstreren hoe lawaaierig het werk was door boormachines aan te zetten en een lamp die op perslucht werkte. Het geluid snerpte door merg en been. Zo werkte men acht uur lang, zes dagen in de week zonder oordoppen, beschermbrillen of stofkapjes en vaak in een ongemakkelijke houding. In het laatste uur van een dienst gebeurden de meeste ongelukken door vermoeidheid en uitputting. Als de dienst erop zat konden de mannen via een lopende band terug naar het treintje. Op die band vielen ze vaak al in slaap.
Slavenarbeid noemde onze gids het en ik geloof hem graag

Papierbiënnale

Het viel me een klein beetje tegen, de papierbiënnale in Rijswijk want het was niet zo'n hele grote tentoonstelling, maar wàt er stond was wel erg bijzonder. Pulpobjecten van Alexandra Deutsch met een bijna vilten uiterlijk, wollige opengewerkte decoraties van Chiaki Morita en versneden boeken van Brian Dettmer. Erg mooi vond ik de boeken van Boukje Voet die de bladzijden van boeken versnijdt tot ze uit de kaft komen spetteren en wervelen, een geordende chaos, prachtig! Maar Peter Clark spande de kroon met zijn hondencollages van oud papier. Van oude landkaarten, enveloppen, verpakkingspapier en entreebewijzen maakt hij hondenportretten die het karakter van de hond levensecht weergeven. De oren van een Ierse setter zijn van grof papier gemaakt maar zien er toch zacht en aaibaar uit. En kijk eens goed naar deze dalmatiër, je ziet een kip, dominostenen en een Michelinmannetje terwijl het toch een levensechte hond is. Knap.

Handig

Winterswijk heeft niet alleen nog steeds de handige jasschort in ere, ik vond er nog een paar handigheidjes die ik hier graag wil delen.
In smalle straatjes hangen de naambordjes niet aan de muur, maar aan een paaltje dwars erop. Zo kun je veel beter de bordjes lezen als je zoekend langsrijdt.
In Bredevoort, maar ook in Winterswijk, zag ik energiezuinige informatiezuiltjes waarin een bandje in werking treedt zolang je op het pedaal trapt. Een stem vertelt dan over de geschiedenis van de plek waar je staat.
Ik weet wel wat plekken in Haarlem waar ze kunnen staan: de Grote Markt, de Waag, de Amsterdamse Poort, de Adriaan, het Doelenplein, etc.
Dus...... City Marketing Haarlem, doe er je voordeel mee.

Authentiek

Om nu alleen voor een doosjestentoonstelling naar Winterswijk te gaan was ook weer zo overdreven, daarom hebben we er maar een paar dagen aan vastgeknoopt. En het moet gezegd, Winterswijk ligt in een schitterende omgeving, ideaal om te fietsen en te wandelen.
In het stadje zelf stuitten we op een zeer authentieke textielzaak. Hier verkocht men nog echte boerebonte zakdoeken, bretels, geitenwollen sokken, platte petten, pluchen tafelkleden, degelijke nachthemden en jasschorten.
Jasschorten! Ik wist niet dat ze nog bestonden! In diverse kleurstellingen nog wel. En mocht je smaak niet naar een jasschort uitgaan, kies dan voor het wat vlottere halve schortje.

Doosjes II

Na de doosjesexpositie in Galerie help u zelven staken we over naar de oude tricotfabriek van Winterswijk. Het gebouw ligt pal op de zon, hulde aan de gastvrouwen die daar de hele dag in de hitte vriendelijk welkom stonden te heten.
Hier ging de doosjesexpo verder met werk van schoolkinderen. Schattig te zien wat zij belangrijk vonden om 'in een doosje te doen' : mijn oplader, mijn paard, of haarlokjes van de hele familie.
Ook hing hier werk van 10 kunstenaars die allemaal een connectie met textiel hebben. Monumentale kleding, vilten druipsels, punnikwerk, kanten breisels, en spinnewebachtige, ja wat zijn het eigenlijk, doeken?
Erg leuk vond ik de kastjes van Ursula Woerner, opgebouwd uit oude laatjes en pootjes van verschillende meubelstukken. Ook maakte zij een serie libelles gemaakt van sleutels, brillenpoten en wat ze zo voorhanden had, erg inventief.
Buiten bij de oude fabrieksschoorsteen stuitten we op dit monument voor Piet Mondriaan die in zijn jeugd in Winterswijk woonde. De positie van het beeld geeft aan dat hij de dingen anders ziet dan anderen. Zijn blote voeten verwijzen naar zijn voorliefde voor dansen.
Dansen? een dansende Mondriaan, je krijgt ineens een heel ander beeld van de schilder...

Doosjes

Galerie Help u zelven in Winterswijk bestaat tien jaar. Om dat te vieren werd aan 50 kunstenaars een doosje gestuurd met de vraag iets te maken rond het thema: ik zou je het liefst in een doosje willen doen.
Op naar Winterswijk dus.
De ingang van de galerie ligt in een steegje, maar de deur is spannend beschilderd. In de witgeschilderde expositieruimte staan de doosjes opgesteld op hoge tafels. Altijd weer verrassend te zien dat elke kunstenaar een geheel eigen interpretatie geeft aan hetzelfde thema. Er waren doosjes met bonbons, doosjes met veren, doosjes met klei, met was, met borduurwerk, met vilt, doosjes waar je in moest kijken, doosjes die uit elkaar waren gehaald, doosjes die totaal verbouwd waren, enfin, de mogelijkheden bleken grenzeloos.
Adri van de Beukel maakte dit grappige hoofd.
Twee kunstenaars lieten zich inspireren door de vroegere knopendozen. Maria Louisa Pineda maakte een prachtig herinneringenschatkistje voor de knopen uit haar familie. Helmie van de Riet pakte het grondig aan en catalogiseerde de knoopjes die ze kreeg van vrouwen uit Sevenum met de bijpassende herinnering op rolodexkaartjes.
Nog maar een paar dagen deze expositie, dus als je in de buurt bent: zwenk even af naar Winterswijk, beslist de moeite waard!

Hollandse lucht

Zijkanaal C, richting Spaarndam, typische Hollandsche lucht.
En ja, we hielden het droog.

Vakantiebuitje

Heerlijk, ik heb vakantie en het regent.
Vroeger vond ik dat ook altijd zo fijn: gekletter van de regen op het linnen dak van het vakantiehuisje, natte kleren die niet droogden, een rijtje regenlaarzen onder een afdakje en ondertussen zat ik heerlijk knus te knippen en te plakken en mijn vakantiedagboek bij te werken. Eigenlijk vind ik dat nog steeds de ultieme vakantiebesteding, lekker legaal binnenzitten en knutselen.
De Vrouwenmantel knapt ook zo op van een buitje, kijk maar.

Vitrine

Misschien niet zo bekend, maar in bibliotheek Noord staat een vitrine die beschikbaar is voor het publiek om iets tentoon te stellen. Bijvoorbeeld knutselwerk zoals dit doosje: A man never has enough gloves.
Komt dat zien…

Z O N

Vandaag deed ZomerOrkest Nederland de Botermarkt aan. Best apart om naar een blaasorkest te kijken tegen een achtergrond van terrasjes en kroegen. Het orkest is samengesteld uit jonge getalenteerde musici en wordt geleid door twee enthousiaste dirigenten. De muzikanten zien er zomers uit met korte broek en zonnebril. (De vrolijke muts die de trompettist op heeft blijkt bij nader inzien een gebloemde onderbroek te zijn...).
Ze toeteren er vrolijk op los. Het enige wat ik herken is het thema van Floris, maar alles klinkt goed hier op de zonnige Botermarkt. Gezellig initiatief!

Een keukenmeidenroman

Mississippi, 1962. De jonge blanke vrouw Skeeter wordt zich langzaam bewust van de ongelijkheid tussen blank en zwart. De zwarte hulp mag wel de blanke kinderen opvoeden maar ze mag niet hetzelfde toilet gebruiken als de familie. Skeeter was zelf dol op Constantine die haar heeft opgevoed maar ze ziet ook dat veel vrouwen in hun volwassen leven de hulp als oud vuil behandelen. Aangezien Skeeter journalistieke aspiraties heeft rijpt bij haar het plan om hier een boek over te schrijven. Als ze uiteindelijk het vertrouwen heeft kunnen winnen van Aibileen, één van de zwarte hulpen, begint ze samen met haar in het diepste geheim aan een boek met interviews over het leven van deze vrouwen.
Beschreven door afwisselend de ogen van Miss Skeeter, Aibileen en haar vriendin Minny, wat het verhaal erg dynamisch maakt om te lezen. Bijzonder boeiend, zeker als je je realiseert dat 1962 nog niet zo lang geleden is.
Een keukenmeidenroman, geschreven door Kathryn Stockett.