Koninginnedag

Tja, we vieren allemaal koninginnedag, dan mag die vlag ook wel uit.

Zalig zijn de schelen

Grappig dat vandaag het boek Zalig zijn de schelen werd aangeprezen in het boekenprogramma Boeken, van de VPRO. Het wordt opnieuw uitgegeven, maar is al 40 jaar oud. Het staat al jaren bij mij in de boekenkast. Het is geschreven door Herman Pieter de Boer en Betty van Garrel, die om de beurt een stukje schreven waarbij ze associeerden op elkaars verhaaltje. Als er even niets te binnen viel keerden ze weer terug naar de schele en loensende medemens. Een heel leuk concept, hierbij passeren vele interessante, fantastische en grappige anekdotes de revue. Minstens even leuk zijn de gekke ouderwetse illustraties. Leuk om Betty van Garrel geïnterviewd te zien worden, ze is nu dus alweer 40 jaar ouder dan de leeftijd waarop ze het boek schreef, een grande dame... Herman Pieter de Boer kon niet rechtstreeks in beeld komen, maar toonde zijn immer charmante zelf via een filmpje.
Misschien nog wel leuker dan Zalig zijn de schelen is het boek Het papieren badpak, variété littéresque, dat door Herman Pieter alleen werd geschreven.

Verkadefabriek

Als ik in Den Bosch woonde zou ik er vaak zitten: in de Verkadefabriek. Niet om de koekjes want die worden er niet meer gemaakt maar wel om het culturele aanbod dat er is. Zo zijn er vijf filmzalen, twee theaterzalen en er hangt een fotoexpositie. Ook is er een restaurant waar je heerlijk kunt lunchen, ik spreek uit ervaring. Het enige bezwaar was dat de portie wat aan de kleine kant was zodat we wel iets zoets toe móesten nemen, overmacht!
Leuk altijd zo'n oud industrieel gebouw wat weer wordt gebruikt, alles is lekker hoog en ruim. Alles ziet er ook verzorgd uit. Het toilet is betegeld met een collage aan gefotoprinte tegeltjes, er staan sloophouten stoelen in de foyer waar de muren fantasievol beschilderd zijn, in de restaurantruimte met vrolijk gekleurde stoeltjes hangen enorme lampen die uit grootmoeders tijd lijken te komen en buiten schreeuwt het transformatorhuisje je al toe dat je bij Verkade bent. Even buiten het centrum, maar vlakbij het station, een prima plek ook nog eens.

Groots en meeslepend

Ik kende Steven de Jong vooral van Starla, het ietwat melige smartlappenduo, en van de Alpenoperette die alweer een stuk leuker was. Maar sinds gisteren weet ik dat hij een komisch talent is en ook nog eens goed kan zingen.
De voorstelling Groots en meeslepend vindt plaats in de oefenruimte van de Firma Rieks Swarte, in de voormalige kaarsenfabriek. Daar zit Steef al te zingen achter de piano als het publiek op de tribunes plaatsneemt. Hij steekt van wal en vertelt het verhaal over zijn oma Nellie, die op 15-jarige leeftijd meeging met een acrobatisch duo en na een uitgebreid tournee pas na zes jaar weer terugkwam bij haar ouders. Nu, jaren later, heeft Steven nog een adres van  een van de acrobaten en hij besluit de man in Wenen op te zoeken. Ondertussen heeft hij ook verteld over zijn liefde voor operette en ons het een en ander laten horen op een oud pickupje. Dan begint het verhaal pas echt en kruipt Steven in de huid van diverse personages. De oude acrobaat blijkt te zijn overleden, diens bovenbuurman wordt vermoord,  er doet een roodharige femme fatale mee en Rudolf, de zoon van keizerin Sissy blijkt een oogje op Steven te hebben, het verhaal wordt hoe langer hoe gekker en grappiger en Steven switcht van het ene naar het andere personage en blijkt een geweldig komisch talent te zijn.
Het decor is van een ingenieuze naïviteit: wat een simpele kartonnen doos lijkt blijkt een multiuitklapbaar decor te zijn met hierin verborgen: een pop-up doodskist en graf, een complete slaapkamer, een bierstube, een huiskamer en een rozenboog, allemaal zeer vernuftig in elkaar passend. De oude televisie vertoont beelden die op verrassend precieze wijze inhaken op de liedjes die Steven zingt, zo zien we bijvoorbeeld ineens drie flapkannen in beeld, die 'meezingen' met hun flap, geweldig getimed en heel grappig. En dan nog de piano, die blijkt ineens een eigen leven te leiden en zelf liedjes te kunnen spelen. Al met al een geweldige voorstelling, als je nog een kansje hebt om te gaan: aangrijpen! Groots en meeslepend wil ik leven van Steven de Jong en de Firma Rieks Swarte.
(foto is van het Haarlems Dagblad)

Hundertwasser, de mens en zijn omgeving

Würth is een groothandel in montagemateriaal waarvan een van de bedrijfsvoerders kennelijk een enthousiast kunstliefhebber is. Hij brengt de kunstcollectie van de firma graag onder de aandacht door deze op te hangen in het bedrijf. 'Als men het mooi vind is dat meegenomen en ach, slechter zal men er niet van worden' aldus de gastvrouw van Würth, die ons in het bedrijfspand in Den Bosch verwelkomde, want dat is het aardige, ook buitenstaanders mogen er een kijkje nemen. Momenteel is er een tentoonstelling over Hundertwasser, de excentrieke Oostenrijkse kunstenaar.
Al bij binnenkomst stuit je gelijk op een model van de Regenboogspiraal in Limburg die ik al eerder had bezocht (zie hier), en die ook in miniatuur schitterend is. Verder hangen er werken in allerlei druktechnieken, die moeiteloos, volgens echtgenoot, in het Dolhuys bij de tentoonstelling over Japanse outsiderkunst konden hangen. Al die spiralen en herhalingen, het werkt bijna hynotiserend. Sommige werken zijn tegen het kitscherige aan, zoveel glimmend materiaal is er in verwerkt en de etsen vind ik weer erg sober, bijna saai. Wel weer erg leuk is een schaalmodel van een toiletgebouw, uitgevoerd in mozaïek en met wanden waarin flessen zijn verwerkt voor een zonnige doorkijk. Waarbij ik me dan wel weer afvraag of er in het uitgevoerde gebouw óók geen deuren hadden gezeten zoals in het model en of dat niet ietwat onpraktisch was voor een toiletgebouw....
Een filmpje over de handel en wandel van Hundertwasser maakt de expositie compleet.
De tentoonstelling, die trouwens goed bezocht werd gisteren, is verlengd tot einde van dit jaar.

Oranje

Voor je het weet is het weer koninginnedag. En nu niet piepen dat je niks om aan te trekken hebt, bij de Schalm ligt de hele oranje collectie weer keurig uitgestald. (Slechts 1 euro per stuk). Dus.

De Monkees

Speciaal voor de meisjes van vijftigplus, weet je nog wel: De Monkees? Vandaag kwam ik dit boek tegen bij de kringloop, Goed gek met de Monkees, achteraf een titel om van te ijzen, maar toen ik dertien was vond ik het geweldig. Ik had het boek niet zelf maar het kwam me allemaal zeer bekend voor toen ik het weer inkeek, de strips, de idiote interviews en de foto's, ik denk dat een vriendinnetje het wel had en dat ik het daar verslonden heb.
Ach ja, Davy Jones, de leukste Monkee, is dit jaar alweer overleden, 66 jaar oud.

Uil (2)

Niet alleen in het Kenaupark huizen stadsuilen, in de Wester Bogaardstraat woont er ook een.
Zou het vast een voorproefje zijn voor de Vijfhoekkunstroute?

Première

Op zoek naar de praalwagens van het bloemencorso belandde ik vanmorgen in een heel andere gebeurtenis van belang: een heuse filmpremière! Daar stond warempel Karin Bloemen een interview te geven, op de voet gevolgd door een andere ster waarvan ik geen idee heb wie het is, maar er was een camera op haar gericht èn ze was verkleed. De film leek over piraten te gaan, er stonden tenminste twee neppiraten erg druk te doen om het publiek te entertainen en een enkele gast had een papegaai op de schouder, bij wijze van dresscode neem ik aan.
Goh, spannend hoor, in Haarlem gebeurt het toch allemaal maar....

De film bleek: The Pirates, Band of misfits te zijn, een animatiefilm van de makers van Chicken Run.

Verborgen schoonheid uit Japan

In het Dolhuys is vandaag een tentoonstelling over Japanse Outsiderkunst geopend, kunst gemaakt door mensen met een psychiatrische achtergrond of een verstandelijke beperking. Het is zeer gevarieerd wat er te zien is: schilderijen, tekeningen, maar ook poppen gemaakt van stof, een rij piepkleine poppetjes gemaakt van sluitstrips, gedetailleerde keramiek, poppen gemaakt van papier en plakband en borduursel. De tentoonstelling is erg mooi vormgegeven, rustig en harmonieus. Wat verder een toegevoegde waarde heeft is de uitgebreide, liefdevolle beschrijving van elke kunstenaar en diens werk. Zo lees je dat de ene kunstenaar er een jaar over doet om iets te produceren en de andere slechts 2 tot 3 minuten. Frappant is dat veel kunstenaars steeds hetzelfde beeld herhalen, de een tekent steeds maar weer zijn naam, de ander borduurt alleen maar cirkels, een derde tekent weer dag na dag hetzelfde portret met minieme verschillen. Sommigen stoppen met schilderen als er een liefde in het spel komt, zodra dat voorbij is pakken ze de draad weer op alsof het niet zeven jaar geleden maar gisteren was. Een vrouw mist haar moeder erg en tekent vellen vol kleurige strepen, die pas op het tweede gezicht figuurtjes blijken te zijn met armen en benen. 'Dat is mijn moeder' zegt zij erover. 'Het lijken wel liefdesbrieven aan haar moeder' staat er zeer juist opgemerkt op het bordje.
Erg de moeite waard, deze expositie, nog tot september te zien.

Nachtwacht

Zoek de verschillen:

De onderste Nachtwacht staat in de etalage van Gerard Smit, de hobbywinkel, en is gemaakt door Miep Felix Perquin (en kan het zijn dat ik van haar nog handwerkles heb gehad op het Mendel?).

Sloop

Zal het beter worden dan het was?
Zijlstraat anno 2012.

Eläkaläiset

Simpele hoempamuziek, maar genoeg om de zaal uiteindelijk polonaise te laten lopen. Dat kreeg de Finse groep Eläkeläiset gisteren voor elkaar in het Patronaat. Daar was een Finse delegatie bijeengekomen plus wat hardcore Nederlandse fans, voornamelijk jongemannen met zwarte t-shirts en paardestaarten (en ikzelf dus met mijn parelkettinkje haha). De vijf muzikanten zaten op een stoel en zo af en toe sprong er een op om iets wilds te doen, voornamelijk de toetsenman die een rondje door de zaal met zijn viool deed of woest te keer ging staand (en liggend!) op zijn klavier. Grappig, maar het deed ook wel wat geregisseerd aan.
Vrolijke muziek, maar wel veel van hetzelfde, alles werd met een hoempasausje overgoten. Zo hoorde ik zelfs Jump, The Lemon Tree, en Dutch Mountains op zijn hoempa's!

Mooij

Na het wildbreien is nu ook het wildhaken in opmars. De regenpijp van De Mooije Benjamin aan de Gedempte Oude Gracht heeft een colletje gekregen, nou ja zeg maar Col. Het kaartje dat eraan hangt vertelt dat het gemaakt is door Ronja Mooij.
Bij De Mooije Benjamin kun je trouwens ook heerlijke broodjes eten, er zijn muziekoptredens en je kunt er yoga doen.

Hoofdkantoor

Ik fietste vandaag naar het Hoofdkantoor voor de expo De krant verbeeld(t). Wel een aardige expositie, de kat van Lennaert Nijgh ligt er met daarachter Nijgh's portret, er hangen zeefdrukken op krantenpapier, een tekening van Loutje met een I-pad, en héle leuke tasjes gemaakt van kranten.
Nee, wat ik ècht leuk vond was de kelder waar de jongens van de NZH hobbyclub hun domein hebben. Daar lopen enorme modelspoorbanen door de ruimte, half aangekleed met huisjes en bergen en overal slingert gereedschap. Niets is af, want dat is juist de lol: geknutseld moet er worden. Met geconcentreerde ijver sleutelen de mannen aan spoorbaan en wagons. Hier en daar lijkt er een kleine ramp te zijn gebeurd in de miniatuurwereld, maar dat kan ze niet boeien, omgevallen poppetjes mogen daar best een tijdje blijven liggen. Enkele levensechte coupé's doen dienst als zitje en uiteraard liggen er tijdschriften als de Modelbouwer op de leestafel.
Aan de wanden hangen trofeeën: een oude telefoon, een bordje 'noodrem', borden met spooraanduidingen, NS-emblemen, wissellijsten met vergeelde foto's. In vitrines in de gang bevinden zich modellen van bussen, treinen en auto's, lukraak naast elkaar, enige logische volgorde lijkt niet van belang, de heb daar gaat het om. En alles onder een dikke laag stof, dat spreekt vanzelf.
De enkele vrouw die er rondliep had haar territorium rond de bar waar de frituur al op temperatuur kwam. Want het is een jongenswereld die modelbouwwereld en soms zou je best wel eens voor eventjes een jongen willen zijn.

Uil

Zo, ik heb ze nu zelf gezien: de stadsuilen die hun intrek in het Kenaupark hebben genomen. Ik dacht er pas aan toen ik langs reed en een groepje vogelaars zag turen, maar daardoor ben ik wel even afgestapt en heb ze met eigen ogen gezien (en beter dan op de foto..).
Grappig hoe een paar vogels de gemoederen bezighoudt. Wildvreemden die dan ineens afstappen en elkaar wijzen waar de uilen zich ophouden, je zou bijna denken dat ze er met opzet zijn neergezet, ter verbroedering.

Schoolherinneringen

Vandaag opgebouwd door de werkgroep Historisch Schoten in Bibliotheek Noord: de tentoonstelling Schoolherinneringen.
Neem je ouders mee en haal je grootouders uit het bejaardentehuis want hier kunnen ze weer terug in de tijd tuimelen. Alles over de scholen in Schoten, het tegenwoordige Haarlem-Noord, is hier te bekijken. Trek er wel een paar uurtjes voor uit want het is veel leeswerk en wellicht kom je nog oude klasgenoten tegen...
Morgen om 12.00 uur wordt de tentoonstelling geopend door wethouder Jan Nieuwenburg.

Stadszwaan

Het is niet eenvoudig om in de hoofdstad je nest te maken...

Het Muizenhuis

Ik had er al veel over gehoord, over het Muizenhuis dat Karina Schaapman maakte als basis voor een kinderboek, maar nu heb ik het met eigen ogen gezien en het is echt geweldig. Het staat in de OBA, de bieb van Amsterdam, op de jeugdafdeling, veilig achter glas. Je kunt er wel een uur bij blijven kijken zo leuk is het en zo gedetailleerd. Het is bijna 3 meter hoog en bevat bijna 100 kamertjes, gangetjes en vertrekjes, alles even zorgvuldig ingericht.
Het is echt geweldig dat het deze plek in de OBA heeft gekregen, het enige wat ik mis is een keukentrapje zodat je ook in de bovenste kamertjes kunt kijken.
Op de foto zie je een kamertje aan de zijkant van het gebouw.

The comfort of strangers

In de serie boekverfilmingen draaide vandaag in de OBA de film: The comfort of strangers. Stine Jensen, Ian MacEwanfan, (naar wiens boek de film is gemaakt) leidde de film bijzonder enthousiast in zodat ik me daarna makkelijk kon laten meeslepen. De inhoud heel kort: jong stelletje raakt verstrikt in een relatie met een vreemd echtpaar met enge trekjes. De film speelt in Venetië, voor mij eigenlijk de reden om hem te gaan zien, een geweldige locatie voor dit sinistere onderwerp. Christopher Walken schittert als griezelige opdringerige heer. De mooie maar wat sombere muziek draagt zeker bij tot de sfeer van de film. Alweer twintig jaar oud deze film, maar nog zeer genietbaar.

Pa's meubelshow

We misten net de allerlaatste voorstelling van Badmutsz vandaag bij Pa's Meubelshow, ze speelden voor een volle bak. De tien Amsterdamse dichters (waarom geen Haarlemse?) die daarna optraden deden de zaal weer wat leegstromen. Maar ach, het was gezellig, en de bar was open...

Crackers

Het is een Rock Café: Crackers, en dat maakten ze gisteren waar met drie pittige bandjes. Aanstormend talent Good Meat opende de avond. Het schijnt dat de zanger pas 17 is, laat het 18 zijn, maar wat een stem! Indrukwekkend. Daarna Thin Pillow, een aardig bandje met een zangeresje dat wat (qua stem) aan Grace Slick deed denken. En dan natuurlijk Bat Country, de reden dat ik daar was, met een energiek optreden. Het damesclubje van de 50+ fanclub stond gisteren weer ouderwets bovenop de banken!

Collage

Omdat Kees Bierman De Vishal Kunstprijs won is er een tentoonstelling aan hem gewijd. Zelf zocht hij wat collega's uit die zich op hetzelfde vlak begeven: de collage. Je ziet meteen dat deze techniek op heel verschillende manieren kan worden ingezet, er hangen weelderige plantentaferelen, grafische collages, tekenwerk, foto's met kleurpotlood ingekleurd, en er staan houten sculpturen en een grappige 'kettingkastvogel'.
Omdat Bierman veel landschapskunst doet staat er ook een, ja wat is het, een koepel bedekt met gras. Iets wat je ook af en toe moet water geven bleek tijdens mijn bezoek. (En misschien ook wel moet maaien, of draaf ik nu door?).
Tot slot speelde er weer een erg leuk stop-motion filmpje van Rob Carter, waar ik eerder (klik hier) al iets van zag, nog het best vergelijkbaar als een kruising tussen de oude Monty Phytonfilmpjes en een pop-up prentenboek.
Dit allemaal dus in de Vishal.

Optreden

Morgenavond treden ze weer op: Bat country. In Crackers, Lange Veerstraat 34 in Haarlem.
De fanclub is er klaar voor.

Het leugenhuis

Nadat ik Het leugenhuis van Anne B. Ragde had gelezen ontdekte ik dat het het eerste deel van de Neshovtrilogie was. Fijn, want het was een mooi boek wat nieuwsgierig maakte naar meer. Inmiddels heb ik Het wenshuis en Het droomhuis ook gelezen.
De Neshovtrilogie gaat over drie totaal verschillende broers die al jaren geen contact meer hebben. Doordat hun moeder sterft en de onechte dochter Torunn van een van de broers na jaren in beeld komt, komen ze weer enigszins nader tot elkaar. Het boek speelt in Noorwegen op een armoedige varkensboerderij waar Torunn haar vader gaat helpen en de bezem door de boerderij en de familie haalt.
Anne Ragde kan heel goed beschrijven hoe verschillend alle broers zijn, hoe de een van zijn varkens houdt en de ander dol is op zijn luxeleventje met zijn rijke vriend en de derde weer bloedserieus is met zijn werk als begrafenisondernemer. Daartussendoor speelt Torunn een grote rol door op haar eigen pittige manier te proberen de familie bij elkaar te brengen.
Het boek is wel wat vergelijkbaar met Boven is het stil.

Monsieur Lazhar

In de film Monsieur Lazhar krijgt Bachir Lazhar, een uit Algerije gevluchte man, een baan als onderwijzer in zijn nieuwe vaderland Canada. De onderwijzeres die hij vervangt heeft zelfmoord gepleegd in haar eigen klas, wat door een paar kinderen gezien is. Terwijl Bachir worstelt met het lesgeven, vreest leerling Simon dat hij schuldig is aan de dood van zijn juf omdat hij heeft doorverteld dat ze hem omhelsd heeft toen ze hem wilde troosten. En dit soort intieme aanrakingen zijn verboden, misschien begrijpelijk in deze tijd vol zedenmisdrijven, maar ach, hoe armoedig eigenlijk.
Mooie rustige film waarin de sympathieke hoofdpersoon een heel verleden blijkt mee te torsen.

Meerkoeten

Zullen we eens een nest op een fiets maken? Er liggen er hier genoeg....

(Deze fietsen zijn niet zomaar in de Brouwersvaart gevallen, ze worden 's nachts door dronken malloten in de plomp gegooid. Erg leuk maar niet heus.
Tip: maak je fiets altijd aan de brug vast...)

Kees de jongen

Het is eigenlijk een heel voor de hand liggende combinatie: muziek van De Kift, gecombineerd met theater van Frank Groothof, gebaseerd op het boek Kees de jongen van Theo Thijssen. En dat klopt ook wel, de 'rockopera' Kees de jongen is een prachtig geheel van alledrie.
Het boek is al zo mooi, Thijssen leeft zich zo goed in in de wereld van een kind in de crisisjaren waarvan de vader overlijdt en de moeder de eindjes aan elkaar moet knopen.
In het theaterstuk speelt Frank Groothof zeer overtuigend de twaalfjarige Kees, die de tegenslagen in zijn leven met veel fantasie het hoofd biedt. Daar past ook weer heel goed de soms wat weemoedige tijdloze muziek van de Kift bij. De muzikanten spelen zelf mee waar het nodig is. Vader en moeder Heijne, (die bij de Kift respectievelijk trompet spelen en C.D.'s verkopen) als de opa en opoe van Kees, drummer Wim ter Weele als de meester, en zanger Ferry Heijne hier en daar het alter ego van Kees. Kiki Heessels vervult vele rollen waaronder de belangrijkste van Rosa Overbeek, waar Kees heimelijk verliefd op is. Uiteraard wordt ook de zwembadpas gedemonstreerd en een mooi moment is als aan het einde opa en opoe, niet de makkelijkste grootouders, ook in zwembadpas over het toneel zwieren.
Ik vraag me af wat de kinderen in de zaal van dit stuk vonden, voor hen staat het wel erg ver van ze af. Wat is bijvoorbeeld een bovenmeester en zouden zij het snappen dat je op je twaalfde van school afgaat om als jongste bediende in betrekking te gaan?
Niettemin, ik vond het een prachtig en ontroerend stuk.

Soldaten huilen niet

Soldaten huilen niet van Rindert Kromhout is een jeugdroman over een alternatieve familie die in het begin van de vorige eeuw in Engeland leefde.
Quentin en zijn broer Julian wonen met hun moeder, haar minnaar en zijn vriend in een dorpje in Sussex, hun vader woont met zijn vriendin in Londen. Bij elkaar is het een warme, ietwat ongewone familie. Quentin wil schrijver worden net als zijn tante, Virginia Woolf. Hij is dan ook de verteller van dit verhaal terwijl zijn tante hem hier en daar corrigeert of aan het denken zet hoe hij iets moet opschrijven. Dat is op zich al een interessant gegeven, maar ook de familie waar hij toe behoort is bijzonder: zijn moeder is Vanessa Bell, een beroemde schilder die deel uitmaakte van de Bloomsburygroep, een invloedrijke groep schrijvers, schilders en intellectuelen.
Julian is erg in politiek geïnteresseerd en gaat naar Spanje om daar in de burgeroorlog te vechten. Als hij daar sneuvelt is dat de reden voor Quentin om dit boek te schrijven.
Schrijver Rindert Kromhout heeft zich erg goed ingeleefd in de wereld van een puber die er langzaam achter komt dat zijn familie niet bepaald standaard is. Als de bekende namen in het boek je niets zeggen is het evengoed een aantrekkelijke ontwikkelingsroman, maar ben je bekend met de Bloomsburygroep dan is dit boek extra interessant. Hier en daar zette Kromhout de geschiedenis naar zijn hand, maar in grote lijnen klopt het verhaal wel met de werkelijkheid. Hij schrijft hier uitgebreid over in zijn nawoord.