Venetië (2)

Veel grachten en gondels, dat wist ik wel van Venetië, maar dat er bij elke hoek die je omslaat weer een verrassing wacht, daar had ik geen idee van. Een straatje, een pleintje, een doodlopende steeg, een kruispunt van bruggetjes? Het is niet te voorspellen.
Er zijn geen wegen, dus geen auto's en doordat alle bruggetjes traptreden hebben rijden er ook geen fietsen. Een enkele moeder sleepte een kinderwagen de trappen op, het kind hotsenbotsend in het wagentje.
Terwijl ik dit schrijf, stilzittend op mijn stoel heb ik soms nog steeds de gewaarwording dat ik op één van de vaporetta's zit, de varende stadsbus. Alle Venetianen hebben zeebenen volgens mij, ik zag niemand zich vasthouden, men stond rustig los midden op het deinende dek, oud en jong.
En Venetië duur? Ach, als je veel moet plassen wel ja.
Veel toiletten hebben een wastafel met voetpompsysteem, je drukt met je voet op de knop op de grond in plaats van aan een kraan te draaien. Handig en zuinig, slim!

Wat verder opviel: de hordes Japanse toeristen die je geregeld tegenkomt, de plankiers voor de overstromingen die overal klaar staan, de kleine fleurige altaartjes die hier en daar aan de huizen hangen en natuurlijk hangt er overal wasgoed.