Eindelijk heb ik deze klassieker uit de Amerikaanse literatuur gelezen: Gone with the wind (vertaald als Gejaagd door de wind). Tot voor kort kende ik alleen vaag de naam Scarlett O'Hara, maar nu weet ik alles van haar, Rhett Butler, Melanie Hamilton en Asley Wilkes. Het is een enorme pil, ruim 1000 bladzijden, maar het verveelt niet. Het is ook geen stereotiepe roman met een romance en een happy end, integendeel. De verwende Scarlett O'Hara denkt dat ze iedereen wel kan krijgen, maar juist degene waar ze haar zinnen op gezet heeft, Ashley Wilkes, trouwt met iemand anders. Uit nijd trouwt ze zelf dan ook met iemand anders, Charles Hamilton, die echter al snel sneuvelt in de burgeroorlog. De oorlog, die ook als achtergrond dient voor het boek, en de bevrijding van de slaven in het zuiden maken het boek extra interessant. Door het hele verhaal heen duikt steeds de veel oudere Rhett Butler op, die meermalen tegen Scarlett zegt dat ze uit hetzelfde hout zijn gesneden, egoïstisch en zonder scrupules. Ze krijgen elkaar uiteindelijk maar maken elkaar niet gelukkig.Toen ik deze pil eindelijk uit had ben ik meteen de film gaan kijken. Een heerlijke kostuumfilm met prachtige jurken, veel kitscherige plaatjes, zonsondergangen en dramatische muziek.
De tekst kun je bijna letterlijk meelezen in het boek, hier wordt strikt de hand aan gehouden, alleen zijn de gebeurtenissen hier en daar uiteraard wat ingekort. Wat wel opvallend is: de twee kinderen die Scarlett van haar eerste mannen krijgt bestaan in de film helemaal niet! Clark Gable (met eeuwige ironische glimlach) en Vivien Leigh spelen de hoofdrollen, maar dat weet waarschijnlijk iedereen.
Zowel boek als film zijn zeer geschikt voor een regenachtige kerstvakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten