Bears

Eigenlijk waren we alleen even naar Bears gefietst om het merkwaardige kunstwerk Luchtspiegeling te bekijken, maar in het naastgelegen kerkje bleek een informatiecentrum te zijn. De gids aldaar verleidde ons tot een rondleiding in het kerkje, waar ik eigenlijk geen zin had, met de mededeling: 'dan mag u ook in de toren van de Luchtspiegeling klimmen'. Daar kon ik geen nee tegen zeggen.
Tja, en dan is het toch wel weer erg leuk om iemand zo enthousiast te horen vertellen. Het kerkje is klein en schattig, niet voor niets een trouwlocatie. Hier staan nog de authentieke banken (ik had ze nog nooit gezien) met smalle rugleuning, speciaal voor dames met hoepelrokken. Deze banken hadden nog geen plank voor het gebedenboek, want ach, de dames konden toen toch nog niet lezen. Ook wees de gids ons erop dat de kerk op een terp stond, iets wat we ons daarna, elke keer als we in een dorpje een heuvel op fietsten, weer herinnerden. Trouwens, je moet je voorstellen hoe die terpen vroeger aangelegd werden, met schep en kruiwagen een verhoging aanleggen van een paar meter hoog en tientallen meters lang en breed, hoe lang zou er wel niet over gedaan zijn?

Luchtspiegeling

Het is wel even een vreemd gezicht in het weidse Friese landschap: een huis met een toren als een lijntekening op het land. Het blijkt het kunstwerk Luchtspiegeling te zijn van Beb Mulder, gemaakt naar de originele Uniastate die hier vroeger stond. De Luchtspiegeling is in precies dezelfde verhouding nagebouwd. Nogal een flinke klus, met name het vervoer vanaf de werkplek kostte wat moeite zagen we op het filmpje dat in het documentatiecentrum draait. Er rukte speciaal een chinook helikopter voor uit om de toren, die niet over de weg vervoerd kon worden, door de lucht op zijn plek te krijgen. De toren was in eerste instantie zwaarder dan de helikopter, maar door de hekjes en de ui eraf te halen lukte het toch.
Wel werden de boeren van tevoren gemaand om de koeien op stal te zetten en moest de chinook daarna meteen in revisie vertelde onze gids gniffelend. Het filmpje geeft een aardige indruk van deze operatie waarvoor het hele dorp was uitgelopen. Nu zag ik ook dat Beb Mulder niet de grijsharige mollige dame was die ik me erbij voorstelde maar een tanige man van in de zeventig.
De Luchtspiegeling mag voor een klein bedrag ook beklommen worden, een buitenkansje.
Beb Mulder verzon niet alleen de Luchtspiegeling maar ook een klein speeltuintje op het veldje ernaast, gebaseerd op oude meubelen die schots en scheef door elkaar staan.
De Luchtspiegeling is te vinden in Bears, zo'n 6 kilometer van Leeuwarden.

Borgman

De nieuwste film van Alex van Warmerdam, Borgman, is weer een bizar sprookje geworden.
In zijn hol in het bos wordt de zwerver Borgman opgejaagd, hij waarschuwt zijn kornuiten en even later zien we hem doodleuk bij villa's aanbellen om te vragen of hij een bad mag nemen. Bij Marina lukt hem dat, alleen mag haar man er niets van weten. Ze laat hem zijn intrek nemen in een tuinhuisje en in no time heeft hij de touwtjes van de hele familie in handen. Zo wil hij de plaats van de tuinman innemen, dus die moet het veld ruimen. Samen met zijn compagnons haalt hij vervolgens de complete tuin overhoop. Ondertussen fluistert hij Marina de engste dromen over haar man in, waardoor zij van hem af wil, iets waar Camiel zijn hand niet voor omdraait.
Enfin, de film is speels, boosaardig, maar met een zwart komisch tintje. Er blijven nog heel wat vragen onbeantwoord, maar dat is ook wel weer de charme van de film, je kunt er nog uren over doorpraten.
De Vlaamse Jan Bervoets speelt Camiel, terwijl Alex van Warmerdam, Annet Malherbe en Eva van de Wijdeven kleinere rollen vervullen. En 'onze' Bert Bunschoten schittert in een piepklein rolletje.

Blue Jasmine

In de nieuwste film Blue Jasmine  van Woody Allen speelt Cate Blanchett de hoofdrol van Jasmine. Zij leidt een verwend luxeleventje in New York tot ze ontdekt dat haar man haar bedriegt en fraude pleegt. Ze klopt aan bij haar pleegzus Ginger als ze aan de grond zit na het faillisement en de zelfmoord van haar man. Ze vindt dat haar zus maar een simpel leventje leidt met haar baantje in een supermarkt en haar eenvoudige flatje maar daar blijkt Jasmine's man een minder prettige rol in te hebben gespeeld. Jasmine zelf heeft andere plannen voor zichzelf en met wat gelieg en bedrieg komt ze een heel eind. Helaas heeft ze meer fantasie dan realiteitszin.
Aardige film met veel geklets, het is tenslotte een film van Woody Allen. Boeiend genoeg, maar niet spectaculair.

Leuven (5)

Het was dinsdagavond, de zon zakte al wat maar de temperatuur was nog zeer aangenaam. Wij wandelden rond in Leuven. In de verte hoorden we uitnodigende muziek die ons een parkje inlokte. Daar, in een oud prieeltje, zaten mensen te luieren en te kijken terwijl anderen aan het dansen waren. Het leek op volksdansen maar het had hier en daar een wufte uitschieter.
Mmmm, wat een zwoele zomeravond.

Leuven (4)

Prettig voor het personeel, maar minder leuk voor het publiek.
Sluitingsdagen van de bieb in Leuven.

Leuven (3)

Een opvallend beeld in Leuven: de Ballon van de vriendschap, gemaakt door Danny Tulkens. Ik geloof niet dat ik eerder een luchtballon vereeuwigd zag in een standbeeld. Het zandzakje wat leeggestrooid wordt geeft aan dat het om een heliumballon gaat, een type dat je bijna nooit meer ziet tegenwoordig.

Een andere blikvanger staat even verderop, Totem. Het is een kever gespietst op een 23 meter hoge stopnaald. Hoe verzin je het. Het is gemaakt door Jan Fabre, dezelfde die het bronzen beeld met de man op de schildpad maakte.

Tot slot Fonske, van Jef Claerhout, het symbool van de Leuvense student. Studerend terwijl hij het vocht naar binnen giet. Hopelijk is het niet symbolisch bedoeld dat hetzelfde vocht er aan de onderkant weer met straaltjes uit loopt.

 

Leuven (2)

De Meyboom in Leuven wordt onlogisch genoeg geplant op 9 augustus. Symbool van jong leven en groei, maar vooral een folkloreding en reden tot een feestje vermoed ik. Deze Meyboom is in een hip gehaakt jasje gestoken.

Rock Werchter

Het popfestival Rock Werchter bestaat al bijna 40 jaar. Reden voor de gemeente Werchter om er een heus museum aan te wijden.
Het is gevestigd de in de opslagplaats van de plaatselijke bierbrouwerij Jack-op waar voorheen ook al de festivalorganisatie zijn burelen had. Er staat nu de tijdelijke tentoonstelling After the show van Matthias Willi met foto's van popartiesten die gemaakt zijn als ze net van het podium komen. Opvallend is dat de meeste er afgemat uitzien, niet nog vol adrenaline zoals je zou verwachten.
De vaste expositie bestaat uit veel foto's uiteraard, waarop je ook duidelijk de ontwikkeling van mode en haardracht kunt zien, beeldschermen waarop je een quiz kunt spelen of je favoriete artiest kunt terugzien en veel hebbedingetjes: posters, armbandjes en toegangskaartjes. Ook kun je je persoonlijke herinneringen op verschillende manieren achterlaten. Alles ziet er goed uit, simpel en verzorgd maar toch, één ding miste en dat was meteen het belangrijkste: de muziek. Hier hoort een achtergrondgeluid bij van mensenmenigtes, soundchecken, applaus, geroep om toegiften en bands.
Op de jukebox in het restaurant kun je veel bands wel terughoren, maar dat geluid staat wel zeer beschaafd zacht. Niettemin, een heel leuk museum om even kennis van te nemen als je in de buurt bent, en praktisch voor niks: 3 euro entree inclusief Jack-op biertje.
Het meisje dat de kaartjes verkocht (echte toegangskaartjes van het festival trouwens, uit 1997!) wist ondanks haar jonge leeftijd erg veel te vertellen over het festival en de geschiedenis. Waarop een van de andere museumbezoekers met een glinstering in haar ogen herinneringen ophaalde aan het decor van U2 (een gigantische spin) dat zij ooit hier voor de deur opgebouwd had zien worden. Volgens het museummeisje lagen daar nog restanten van op de opslagplaats voor de deur, dus heilige grond voor de echte fans.

 

Leuven

In Leuven kijkt men niet op een versierinkje meer of minder. Al van verre valt het goed toebedeelde stadhuis op. Krullen, bogen en ruim 230 beelden bevat het. Ook van vlaggen houden ze trouwens erg, die Belgen.

Ieniemienie

Gezien in een winkelstraat in Apeldoorn: dit gedetailleerde miniatuurstoffenwinkeltje.
In de etalage van een stoffenzaak uiteraard.

Paper Art

Het blijft mooi materiaal: papier. Goedkoop, overal voorradig en je kunt er alle kanten mee uit. Op de expositie Paper Art in het Coda in Apeldoorn kun je daar weer staaltjes van zien. Bij de entree hangen gezellige papieren jurkjes die je zo aan zou willen trekken. Caterina Crepax maakte ze uit restmateriaal. Een immense origami bloementuin is de volgende blikvanger, een idee van Anouk Vogel en uitgevoerd door de dames van een origamiclub. Er zijn papieren juwelen (ook te koop in de goed gesorteerde museumwinkel), uit atlassen geknipte vogels en  er is een model van China te zien gemaakt van kleurig waaierpapier. Van Alicia Martín, die eerder de boekenstroom uit het Meermanno maakte staat er nu een grote bal gemaakt van boeken. Couzijn van Leeuwen bouwde een complete Chinese kamer op uit vastgeniete lagen karton, de echte knutselaars blijven daar een tijd staan om de kunst af te kijken. Verder is er nog een uit reepjes glossy gebreid 'lichaamspak' en een vliegengordijn van uit Griekse kranten geknipte bloemen, vazen van papierpulp, kleurige kartonnen boekjes, kortom, een bezichtiging waard.
Nog te zien tot 27 oktober.

Play it one more time for me

Je moet er maar opkomen: een installatie die acht sigaren blokfluit laat spelen. In de Vishal staat het werk Play it one more time for me, van Ronald van der Meijs. De Vishalmedewerkster legt uit: de grote lichte vormen zijn als het ware de longen, de één heeft een blaasinstallatie, de ander een afzuigsysteem. Doordat de sigaren die rechtop in de houders staan langzaam opbranden zakt de klep die een fluitgat moet afsluiten. Het geluid dat we horen verandert dus op den duur van toon. Tergend langzaam, maar dat vindt de kunstenaar juist de charme van het werk.
Dit werk zou heel goed gesponsord kunnen worden door de antirooklobby, het is pijnlijk duidelijk hoe smerig de slangen met afgezogen lucht worden.
Om de installatie in werking te zien, klik hier (trouwens een heel aardig filmpje over de kunstenaar himself).

Harsbouterdorp

Al ronddwalend bij ons rustpunt ontdekten we nog iets bijzonders. Op een boomstronk bij de ingang van een bospad zat Sneeuwwitje, omringd door kitscherige tuinkabouters. Het pad bleek een 'kaboutervoorleespad'. Dezelfde verwoede verzamelaars als die van de beeldentuin hadden zich hier ontfermd over talloze verstoten of weggegeven tuinkabouters. Overal stonden groepjes vioolspelende, lezende, zonnebadende of zingende kabouters compleet met een afdakje van elpee's, een kroonluchter of in gezelschap van een stapel typemachines of een rij rubberen schoenen. Bij de plassende kabouter stonden uiteraard diverse w.c.potten en alles wat rood was en maar enigszins leek op een paddenstoel, een bal, een betonmolen, pannendeksels, was voorzien van witte stippen. Korte verhaaltjes over de kabouters maakten het pad af.
Het was, wat zal ik zeggen, overweldigend. En al ben ik geen kabouterliefhebber, het was echt erg leuk. Er was op dat moment geen kind te zien, maar wij volwassenen voelden ons als een klein kind in sprookjeswonderland.
En ook hier weer, niks gelikts, alles hergebruikt en waarschijnlijk is alles over tien jaar verveloos, versleten en bemost.
Het kabouterpad heet Harsbouterdorp en is te vinden in Harskamp. En mocht je van je tuinkabouter af willen dan wordt hij hier liefdevol opgenomen.

Rustpunt

Op de weg naar het Otterlo fietsten we langs een soort boekenstalletje. Ik dacht een Little Free Library te ontdekken maar het bleek onderdeel van een 'rustpunt' te zijn. In het stalletje, een soort houten tent, lagen volop boeken. Met een briefje erbij waarop stond dat je gerust lekker een boek mocht gaan lezen en als het je beviel kon je het meenemen voor een zelf te bepalen waarde tussen 5 en 50 cent. Graag in het blikje stoppen. Je mocht ook het toilet gebruiken, je band plakken, koffie of thee zetten of in de ijskast een blikje fris pakken. Allemaal voor een zelf te bepalen bedrag. Wat aangenaam! En wat een vertrouwen!
Het rustpunt bleek onderdeel uit te maken van een hele keten van punten. Fanatieke wandelaars en fietsers weten dit vast allang, maar voor mij was het nieuw. Via de website rustpunt.nu kun je ze allemaal vinden: eenvoudige onderkomens langs wandel- en fietsroutes waar je even bij kunt tanken. Sympathiek!
Ons rustpunt lag in de beeldentuin van Galerie Zuid. We vielen van de ene verbazing in de andere. Overal stonden kleurige keramieken kippen, konijnen, een uil, een koe. De omheining van de tuin zag er ook zeer bijzonder uit, hoekige pilaartjes die naast elkaar opgesteld een hek vormden. Bij nader inzien bleken het doodgewone verroeste conservenblikken te zijn, een vondst! Ook een blauw hek bleek opgebouwd uit blikken: Karvan Cevitam, die eerst

door de passanten waren leeggedronken en vervolgens door de zon verschoten zodat ze nu bijna alleen nog maar een blauwe kleur hadden. Ingenieus door zijn eenvoud.

Een rondje om het huis leverde nog veel meer vondsten op. Hier woonden twee verwoede verzamelaars die graag meer met hun spullen doen dan neerzetten. Op een hekwerk aan de rand van het erf was werkelijk van alles vastgetimmerd: roestige zagen, bakblikken, fietswielen, alles wat maar een vorm had. Door zon en regen verweerd is inmiddels alles roestig en verkleurd waardoor alles wonderlijk goed bij elkaar paste.
In een kraampje stonden nog vele beeldjes, serviesgoed en allerhande keramiek, allemaal te koop voor kleine prijsjes. En dan zijn we nog niet eens binnen geweest, waar nog veel meer te zien was!

Radio Kootwijk

Je weet niet wat je ziet als je achteloos het bos uitstapt in de omgeving van Kootwijk. Daar staat een enorm betonnen gebouw midden op de verlaten hei. De vorm doet wel wat denken aan een kathedraal.

Dit is gebouw A van zendstation Radio Kootwijk.
Hier werd in 1928 het eerste radiogesprek gevoerd met iemand in Bandoeng, toendertijd niet minder dan een wonder. Ondertussen is het gebouw al jaren de functie van radiostation kwijt en wordt het gebruikt voor concerten en filmopnames.
Gisteren bezocht ik daar de geluidsinstallatie Draaggolf gemaakt door Robbert van der Horst, dezelfde die in 2005 het Strokasteel maakte. Terwijl het publiek wat ronddrentelt in de enorme hal reikt een meisje transistorradio's uit. Uit de radio's klinkt de stem van een radioreporter die buiten staat en ons uitnodigt met hem mee te gaan. Hij trekt een karretje achter zich aan waar een soort zendmast op staat. De muziek verzorgt hij via I-pad en platenspeler. Hij laat ons luisteren naar geluidsfragmenten die met het gebouw te maken hebben, een discussie tussen twee bollebozen over natuurkundige berekeningen bijvoorbeeld of een gesprek met iemand die zijn jeugd vlakbij het station doorbracht. Tussendoor draait de reporter muziek die buitengewoon goed klinkt daar op de uitgestrekte heide. Twee toevallige passanten kijken hun ogen uit naar het tafereel, een man met een soort houten ijscowagentje en een groepje mensen met een radio aan hun oor waaruit 'The tallest man on earth' klinkt. Terwijl de muziek klinkt vertelt de reporter ons interessante wetenswaardigheden over de heide, stuifzand en slijmzwam.
Aan het slot maant de reporter ons een heuvel op. Terwijl de zon bijna achter de duinen zakt klinkt Maarten van Roozendaal's 't Is om te janken zo mooi' wel heel toepasselijk.
Gebouw, heide en voorstelling zorgden bij elkaar voor een bijzondere ervaring, met als extraatje nog de reporter: Huug van Tienhoven die de veerman speelde in Het Zwijgen en laatst nog bij de Kift op het podium stond. O, zo leuk als alles weer in elkaar grijpt!

Parade van de zomerkoning

Het is een spectaculair gezicht, Paleis Het Loo badend in felroze licht. In de paleistuinen lopen duizenden bezoekers, maar ze verdwijnen bijna in de immense ruimte. Dan treedt de 'koningsparade' de tuin binnen. Steltlopers, muzikanten, lakeien en de koning zelf, vrolijk wuivend. Het programma belooft ons een bonte avond met acrobaten en korte theatervoorstellingen. In de praktijk betekent het dat je op zoek moet gaan naar de artiesten waaromheen de kring soms zo klein is dat niemand nog wat ziet. Slim dat er steltlopers zijn ingezet die je vanuit het hele park kunt zien. Ook de kikkerachtige figuren die enorme sprongen maken op hun springveren vallen goed op. Twee clownachtige muzikanten lopen door het park met een troep ganzen in ganzenpas achter zich aan. Het is een schattig gezicht, maar ook een beetje zielig tussen al die eromheen gedromde mensen.  Helaas is de avond niet echt zwoel, maar het is droog, de maan is perfect door midden gesneden en de tuinen zijn geknipt voor een evenement als dit.

Het slotstuk is spectaculair: een enorme witte hoepel hoog in de lucht met daaronder vier luchtfietsers met een bakfiets waarop een danseres staat, prachtig gekleed in wit en rood, veertjes strooiend. Een operazangeres, gekleed in rood bonten bikini zingt het Ave Maria, een aparte combi wel, maar het klinkt erg mooi.
Minstens even spectaculair is daarna onze terugtocht op een huurfiets zonder licht langs een pikdonkere autoweg.

Nostalgie

We zijn bijeen met een groepje vijftigers. Het gesprek gaat over televisieprogramma's waar je als kind naar keek. De ene titel roept de andere op, compleet met geneurie van de herkenningsmelodie. 'Bonanza!' 'Rawhide! Daar werd ik zaterdagmiddag voor binnengeroepen.' 'Maxwell Smart, die telefoneerde met zijn schoen'. 'En die grote familie, die zo leuk zongen met elkaar, hoe heetten ze ook alweer?' Vriendin A. weet het. 'De Cartridge Family!'

Schatten van de volkshuisvesting

Heel interessant: een rondleiding door de Spaarndammerbuurt in Amsterdam, getiteld Schatten van de volkshuisvesting.
Begin vorige eeuw was er dringend behoefte aan sociale woningbouw en aangezien de rente daarvoor laag was werd er ook driftig gebouwd. De verzuiling was toen nog van groot belang, zo ontstonden er blokken woningen voor zowel katholieke als voor protestantse en socialistische arbeiders. De wijk werd zodanig opgezet dat er veel sociale controle was. Vandaar de royale parken en plantsoenen waar de woningen omheen staan, zo kon men de kinderen in de gaten houden en kijken of opa niet zat te drinken terwijl hij gezellig op zijn bankje zat. Zo hoopte men de arbeidersklasse te verlichten, iets wat niet helemaal lukte, getuige de bijnaam 'moord en brandplein', er werd nog veel met de vuisten uitgevochten.
Toppunt van deze wandeling was wat mij betreft Het Schip, een blok woningen in de stijl van de Amsterdamse School, op de nominatie voor de Werelderfgoedlijst. Het postkantoor waar het museum van Het Schip zich bevindt is in al die jaren dat het bestaat niet veranderd. Het was het derde postkantoor in Amsterdam en in het begin kwamen er vijf mensen per dag. Hier kon men zijn salaris ophalen, tamelijk revolutionair ten opzichte van een betaalplaats als de kroeg. Dit alles weer ter verheffing van het volk, nu kon men onmiddellijk sparen in plaats van het op een drinken te zetten.

Prachtig is de telefooncel met origineel glas in lood, geïnspireerd op de telegraafpalen met isolatoren. Het vogeltje verwijst naar de luistervink, ofwel de telefoniste die mee kan luisteren. Nog zo'n bijzonder item is de vuist met knuppel (taal die de arbeider verstaat..) die staat voor verboden toegang.
Het Schip dankt zijn bijnaam aan de vorm, aan de zijkant lijkt het of de reddingsboten uitsteken en de schoorsteen lijkt op de schoorsteen van een stoomboot. De beroemde toren aan de achterzijde is trouwens reuze nep, alleen voor de vorm en aardigheid aangebracht, maar heel gezichtsbepalend.

Zit!

Basisschool de Catamaran in Amsterdam gebruikt dierentegels als wegwijzer naar het gymnastieklokaal en naar het zwembad. Handig, de kinderen hoeven die richting maar te volgen en ze komen op de gewenste plek.
Bij een oversteekplaats zitten de hondjes te wachten, ook duidelijk.

Sfeervol

De Waag. Waar je lekker saté kunt eten of naar goeie muziek kunt luisteren.
Het interieur balanceert tussen oubollig en sfeervol. De vensterbank helt over naar sfeervol.

Sluisjes

Op verschillende plekken in de slootjes langs de Zuid Schalkwijkerweg vind je sluisjes. Mijn opa was vroeger veehouder en had zijn boerderij aan deze weg. Toen ik klein was mocht ik wel eens met hem mee achter op de fiets, benen in de fietstassen, als hij de sluisjes open of dicht zette.
Zou het nog zo gaan?
De lama's waren er vijftig jaar geleden nog niet, dat is zeker.

Duofietsen

Gezellig hoor zo'n duofiets. Je zou er bijna een kopje thee bij drinken onderweg.

Frans Hals portrettengalerij

44 Amateurschilders kwamen vandaag een portret inleveren voor de Frans Hals Portrettengalerij en wat zitten er mooie werkjes bij! De één heeft zich laten inspireren door de verftechniek van Frans Hals en de ander gaf zijn model een molensteenkraag om. Veel acrylwerk, maar ook een paar knappe olieverfjes en enkele sfeervolle potloodtekeningen. Het slotstuk dat op slag van vijf uur werd binnengebracht was ook gelijk het klapstuk: Herman van Gelder schilderde Jimi Hendrix als de luitspeler van Frans Hals, geestig en goed geschilderd.

De tentoonstelling is te bezichtigen in Bibliotheek Haarlem Centrum tot en met 22 september.

Good vibrations

Vandaag op de Kennemerboulevard in IJmuiden: trotse oldtimerbezitters met hun voertuig, een bezichtiging waard. Niet alleen gestroomlijnde Amerikaanse sleeën, maar ook een heel oud fordje van begin vorige eeuw, een Opel Kadett waar mijn vader nog in reed, motoren, enkele racewagens en oude legertrucks. De eigenaren, getooid met tatoeages of grote snorren in tuinstoeltjes bezitterig ernaast.
De meeste wagens blonken, op een enkele uitzondering na. En dat was dan ook wel weer erg rock and roll, want zo te zien was dat de auto van het muziekbandje.

Slakken

Waarom je nooit na een buitje op blote voeten de tuin in moet lopen:

Pontjes

Een klein rondje rondje fietsen en daarbij twee pontjes aandoen, het is erg zomers.
Bij de Zonnelaan pakten we de Spaarneveer die ons vlotjes over het Spaarne zette. Aan het einde van de landelijke Zuid Schalkwijkerweg stapten we op de Stroomboot die ons naar theehuis de Cruquius voerde. Ah heerlijk, dat vakantiegevoel.
Deze frisblauwe gefröbelde windwijzer markeert de aanlegplaats.

Leesweer

"Lekker lezen, lui en loom" staat er op het bibliotheekraam.
Je kunt weinig anders doen in deze hitte.