Oranje

Elk jaar wordt je verjaardag met veel bombarie gevierd. De hele natie is aan het feesten maar niemand wil de vlag nog uithangen. Je familie moet de hele ochtend aan suf volksvermaak meedoen als koekhappen en volksdansen. En zelf word je afgescheept met een pop en voor Oranjeballetje uitgemaakt!

100 van Haarlem

Vorige week maandag was de aftrap van de Honderd van Haarlem, een club mensen die het leven in Haarlem leuker wil maken. Ik was er erg benieuwd naar. Wie zijn die mensen en wat beweegt ze en welke plannen hebben ze? Kan ik al met mijn tapasplan aankomen? Maar de website stelt een beetje teleur. Op de agenda staat nog steeds als enige punt de kick-off op 16 april en de enige die zich voorstelt is Jaap Bonkenburg, die in het bestuur zit van de Houten Haarlemmer. Jaap Sluis is zo’n beetje de oprichter heb ik begrepen, maar wie zijn de andere 98? Het zullen wel opstartproblemen zijn. We wachten het nog even af. Maar ik wens ze wel veel succes!

Muziek in Den Bosch

De simpelste oplossing is wat mij betreft vaak de beste. In de CD winkel High Fidelity zijn voor de tussenschotjes tussen de diverse bands gewoon de inlays van CD doosjes gebruikt, op zijn kant gezet is er ook nog ruimte voor een gekleurd stripje met de naam van de band, klaar! De bakken lopen naar achteren schuin naar beneden, dus de CD’s blijven netjes in het gelid staan.
Deze winkel bestaat pas sinds 2006, in deze tijd heel bijzonder om een nieuwe CD winkel te starten vind ik. De verkoper verstaat zijn vak en probeert ons enthousiast te maken voor een concert van Jackie Leven (niet nodig, we hadden al kaartjes!).
Ik kon geen website vinden, wel een aardig interview met de oprichters van de zaak.
Kom je nog eens in Den Bosch, ga dan hier eens langs: Dode Nieuwstraat 72, achter de Hema.

Poëzie op straat

Den Bosch en gedichten, dan denk je al gauw aan Zoete lieve Gerritje. Maar nee, in Den Bosch ligt de poëzie op straat. Dat begint al bij het station met dit gedicht (dat ik overigens pas zag toen we terugkeerden) van Jan van Sleeuwen:

Al wandelend door de stad kom je geregeld gedichten tegen op kale muren of op een glaswand. Een sympathiek gebaar vind ik. De stichting Poëzie op Straat streeft ernaar drie maal per jaar een gedicht aan te brengen op een muur in de stad. Ik vind het ook wel iets voor Haarlem.
Honderd van Haarlem, doen jullie er wat mee?

Rode hoedjes

Wij waren een paar dagen in Den Bosch. We waren niet de enigen. Er liepen heel veel vriendinnenclubjes van middelbare leeftijd rond. De kroon werd gespannen door deze dames: de Red Hat Ladies. Vrouwen gekleed in het paars met een rode hoed op het hoofd. Het doel van hun clubje is de middelbare leeftijd met humor en elan tegemoet te treden. Dat leek ze wel te lukken daar tussen de Bossche Bollen. We kwamen ze die dag voortdurend tegen, een vrolijk gezicht. Wel gingen, als de groepjes uiteen vielen en kleiner werden dan drie, snel de hoedjes af. Dat is dan weer wat minder.

Pimpelmees

Een paar jaar geleden zag ik dat mijn buurman inwoning had in zijn nestkastje. Af en aan werd er gevlogen, het zag er reuze gezellig uit. Dat wilde ik ook, dus hop naar de dierenwinkel om ook zo’n kastje te kopen. "Leuk voor Dora" zei mijn zoon nuchter toen ik thuiskwam en toen realiseerde ik me dat we ook een kat hadden. Dora kreeg een belletje om, maar eigenlijk verwachtte ik al geen bewoning meer in ons kastje. Tot we ineens op een warme lentedag zagen dat ook wij nieuwe buurtjes hadden gekregen! Een meter boven het droogrek werd druk gewerkt aan de inrichting. Na verloop van tijd hoorden we zacht gepiep. De jonkies waren kennelijk uit hun ei gekropen. De ouders vlogen voortduren aan met hapjes, het getjilp werd met de dag luider. Geloof me, het is doodvermoeiend om pimpelmeesouder te zijn! Ik had gelezen dat de jongen meestal op een ochtend het nest verlaten, en dan nooit meer terugkeren. Fascinerend, want ze hebben dan nog nooit geoefend met vliegen. Ze hebben helaas niet op mij gewacht, maar zijn laat in de ochtend vertrokken. Het was ineens heel eenzaam in de tuin, ik had er bijna een lege-nest-gevoel van!
Maar gisteren zag ik weer belangstelling voor het kastje. Een pimpelmees kwam uitgebreid controleren of het nog niet bewoond was en of het dak nog in goede staat was.
Ik hoop dat ze weer komen!

Zomer?

Is het al zomer, of lente in het kwadraat?
Dora maakt het niets uit, die geniet!

De Broodkast

Gelokt door interviews met twee belangwekkende schrijvers heb ik gisteren een opname van "De Broodkast" bijgewoond. Zoals dat gaat was het heel anders dan ik me had voorgesteld. Waar was ik beland? In het clubhuis van het Ampzing Genootschap? Bij een uitzending van Haarlem 105? Of bij het hobbyproject van Rob Koese, de Haarlemse kaarsenmaker? Waarschijnlijk een combinatie. In ieder geval is er in het grote fabrieksachtige gebouw van kaarsenmakerij Candlelight een klein theatertje gebouwd, simpel maar doeltreffend met, (zag ik het goed?) de gestreepte stoelen uit het oude concertgebouw. Omdat het een radiouitzending betrof had ik muisstilte verwacht, maar hier liep iedereen af en aan, men nam uitgebreid foto’s, begroette oude bekenden en bleef babbelen bij de provisorische bar. Op het podium zaten bijna nog meer mensen dan op de gestreepte stoeltjes.
Het interview met Lilian Blom vloog voorbij, zodat ik me even afvroeg of de uitzending soms één uur duurde in plaats van twee. Maar nee, voor een interview bleek slecht 8 minuten beschikbaar te zijn, zo vertelde Bies van Ede voor hij aan zijn vraaggesprek met Lodewijk Wiener begon. Vervolgens bestond Bies het om van die acht minuten er zèlf zes vol te kletsen, waarop Wiener hem nijdig een veeg uit de pan gaf en met opgestoken veren het pand verliet.
Ziggy Klazes en Mark van der Aart presenteerden de avond, ondersteund door een driftig zwaaiende regiejuffrouw. Zij voerden een gesprek met Marcel Sukel, de voorzitter van Bevrijdingspop en met John Schoorl over diens boek "De soulman van de Achterhoek". Verder werden we nog getrakteerd op een column van Marius Jaspers die een aardig idee had voor het ‘gat van de Raaks’ , Rob Luckerhof van de Kennemer Boekhandel besprak een boek waarvan ik de titel alweer vergeten ben en stadsdichter George Moorman las, uiteraard, een gedicht voor. Als laatsten mochten marketingbazen Cees de Vriese en David de Cock hun mening geven over de slogan: Haarlem smaakt naar meer, het gaf ze géén kippevel. Cees de Vriese suggereerde nog: Hartelijk Haarlem, maar dat geeft mij dan weer geen kippevel.
Tussen de verschillende items maakte het Ampzing Genootschap muziek. Tot slot controleerde de zanger Henny Leeflang het gezelschap op Engelse leenwoorden. Toch typisch dat juist zij dan optreden in het Candle Theater.

Samsalabim

Ja, alleen je naam op een muur schrijven wordt ook zo saai, dus…

Toen hij me eenmaal was opgevallen zag ik er steeds meer, heb er tot nu toe vijf gevonden, omgeving Zijlstraat.




Wie heeft er nog andere voor mijn verzameling? En wie is deze meneer?Ook wel geestig dat steeds iemand (hijzelf?) hem een andere look geeft.

Pa's Meubelshow

Alweer een aantal jaren traditie in Haarlem: Pa’s meubelshow. De laatste jaren op deze locaties: Dijkstraat 10, in het Jan en Piet museum (genoemd naar Jan Heijer en Piet Zwaanswijk) en in de Phoenixstraat 13. Een mengeling van kunst, kitsch, camp en humor. Na een aantal jaar zie je wel steeds dezelfde kunstwerken opduiken, maar de sfeer blijft toch altijd wel leuk: een beetje rebels en vrijgevochten.

Mèt optredens, alhoewel Starla en Badmutsz wat mij betreft echt te melig zijn, maar daar denken de echte fans anders over.

Morgen nog een kans om even te gaan kijken: in De Dijkstraat van 12-18.00 uur, in de Phoenixstraat van 12-22.00 uur.

Sophie Tucker

In deze voorstelling zien we het levensverhaal van Sophie Tucker, een Amerikaans entertainster uit de vorige eeuw. Ze ontworstelt zich aan haar milieu, laat haar kind bij haar familie achter en bereikt de top als zangeres en comedienne. Loes Luca speelt Sophie Tucker en doet dat met veel plezier en bravoure. Haar tegenspeler is Ferdi Janssen. Hij speelt haar pianist, haar fan, haar moeder en zo nog een stuk of wat rollen. Loes Luca kan goed zingen, dus dat zit wel goed. Ferdi heeft ook een prima stem en leeft zich uit in zijn personages. Het Willem Breuker Collectief is de begeleidingsband van Sophie en en passant spelen de muzikanten ook wat rollen. Het verhaal is grappig, heeft veel vaart en is heerlijk om naar te luisteren.
Maar het allerleukste vond ik de entourage: het decor bestaat uit eendimensionale stukken, zoals een gefiguurzaagde baby en toneelgordijnen geschilderd op panelen. De kleding van Sophie sluit hier naadloos bij aan, alles ziet er simpel en kleurig, een beetje stripachtig en zeer doeltreffend uit. Verantwoordelijke hiervoor is A.M.C. Fok, (de 'eeuwige' verloofde van Jules Deelder), zeker een vermelding waard.
De voorstelling tourt nog door het land, dus hou het in de gaten!

In de wolken

Het tuinseizoen begint zo zoetjes aan weer, dat wil zeggen, het praktische tuinseizoen. De echte tuinier heeft natuurlijk al de hele winter doorgebracht met een stapel tuinboeken op schoot, vlassend op de aankomende lente en lijstjes makend van aan te schaffen plantjes. Een boek wat alweer 25 jaar oud is, maar nog steeds leuk om te lezen, is: Met mijn tuin in de wolken, samengesteld door An Rutgers van der Loeff. Een boek vol verhalen van mensen die genieten van hun tuin of balkon. Heerlijk om te lezen hoe zij zich in hun eigen paradijsje wanen, al is de tuin nog zo klein. De illustraties in het boek zijn ook gemaakt door tuiniers, van dromerige aquarellen tot kleurrijke naïefjes, er is aan af te zien dat de scheppers veel plezier beleven aan hun tuin.
Ik zie het boek nog regelmatig langskomen in kringloopwinkels of op rommelmarkten, dus als je er een tegenkomt, aanschaf is aangeraden!

'Oud' nieuws

Een tijd geleden bezocht ik in Rotterdam de Scrapwinkel, een eldorado voor de handige knutselaar. Ze verkopen daar allerlei overschotten en restmaterialen van fabrieken en winkeliers. Zo kun je er stukken karton vinden met uitgestanste rondjes, kartonnen kokers, banden en linten van allerlei materiaal, dopjes in talloze soorten en maten, plastic driehoekjes, rondjes, vierkantjes, metaalfolie overschotten en nog veel meer. Allerlei spul dat door veel mensen wordt weggegooid maar waarvan een creatief brein op hol slaat. Ik kon toen niets meenemen, want was met de trein, maar verlangde wel erg naar zo’n zelfde winkel in Haarlem. En nu lees ik in het Haarlems Dagblad dat mijn wens vervuld gaat worden! Nog dit jaar! De winkel gaat gerund worden door (ex-)psychiatrische patiënten, dus het mes snijdt aan twee kanten.
Op de foto een voorbeeldje van hergebruik door de scrapwinkel in Rotterdam.

1 April

Haarlemmers kennen het natuurlijk allang, maar in vroeger tijden vonden ze dit misschien een reuze (1 april) mop: het nephuisje van Elswout.
Het is een folly, een dwaas of nutteloos bouwwerk, letterlijk: gekheid, idioterie.