Solomon Burke

Een concert moet iets toevoegen aan een C.D. Het concert van Solomon Burke gisterenavond in het Patronaat voegde veel toe, zeker een paar honderd kilo Solomon. De man is enòrm, zit vastgekluisterd in zijn troon op het toneel. Als een Afrikaans stamhoofd deelt hij daar de lakens uit. In zijn glitterpak passen zeker allebei zijn violistes en de celliste erbij. Ook zijn stem mag er zijn. Titelkennis houdt bij mij op bij boeken, maar ik hoorde heel wat oude soulklassiekers langskomen. Zijn orkest bestaat behalve uit de genoemde strijkers ondermeer nog uit vier blazers en twee toetsenisten.
Een achtergrondzangeresje dept zijn kale schedel met een handdoek. Hoor ik het nu goed, en vertelt hij dat dit de jongste van zijn veertien(!) dochters is? En dat hij ook nog zeven zoons heeft? Mijn hemel! Gevoel voor romantiek kan hem niet ontzegd worden: uit de emmers rozen die naast zijn troon staan gooit hij er af en toe genadig één het publiek in. Later wenkt hij een aantal mannen het podium op die de honderden rozen moeten verspreiden onder de dames. Als hij ook goedkope kettingen het publiek in gaat gooien wordt het een beetje een kermisattractie.
Ondertussen loopt de show als een trein en als bij het slotnummer het publiek het toneel op wordt genood is dat een mooie afsluiting van een feestje.