Cadeautje

Deze grappige tegeltjes kreeg ik van Mirjam Maclean.
Ze beschildert niet alleen tegels maar ook borden, schalen en complete serviezen, kijk maar eens hier.
(Tip: het is weer december voor je het weet…)

Bimhuis

‘t Is dat mijn buurman er meespeelde anders was ik werkelijk niet op het idee gekomen om gisteren naar het Bimhuis te gaan voor de CD presentatie van Theo Loevendie. Ik ben niet zo jazz-onderlegd, ik weet bijvoorbeeld nog steeds niet op welk instrument Theo nu speelde, was het een klarinet of een sopraansax? In ieder geval speelde Martin van Duynhoven drums, Arjen Gorter bas en Hans Dulfer tenorsax. De muziek was jazz van het soort dat ook ik begreep, met een kop en een staart, dus goed te verteren. Theo (79!) stond zijn mannetje, schrijver en jazzliefhebber Bernlef overhandigde de eerste CD (Mandela/Chess!) en Hans Dulfer wilde nog even kwijt dat hij in zijn jonge jaren alleen mee mocht spelen met de groten omdat hij een auto had en zij niet. En dat allemaal in het fraaie Bimhuis met dat schitterende uitzicht!
(Rara, wie is nu mijn buurman...)

Burendag

Gisteren was het burendag, ook in onze straat.
Dit namen mijn buren allemaal mee voor ons gezamenlijke buffet, heerlijk!

Toneelschuur

Vandaag bestaat Toneelschuur Producties 25 jaar. De Toneelschuur zelf bestaat al veel langer, Frans Lommerse vertelt er smakelijk over in het 1e nummer van Bulletin Toneelschuur Producties.
De eerste keer dat ik in de Toneelschuur kwam is heel lang geleden. De Toneelschuur was toen nog gevestigd in het oude gebouw in de Smedestraat. Ik was 18, 19 en van toneel had ik geen idee, alleen wist ik dat er een groot gordijn moest hangen dat open en dicht kon. Groot was de schok toen er in de Toneelschuur helemaal geen gordijn bleek te hangen. De spelers kon je bijna aanraken, ze stonden vlakbij het publiek en niet op een podium, nog zo’n schok. Het eerste stuk dat ik daar zag was Gestrand met in de hoofdrol Ansje Beentjes, die inmiddels een carrière als psychologe is begonnen. Ongelooflijk spannend vond ik die eerste toneelstukken, As, De lamp hangt scheef, stukken van de Appel. Dat daar mensen voor jouw neus ter plekke aan het werk waren en dat voor de prijs van weinig meer dan een bioscoopkaartje vond ik magisch. Luk van Mello, Jacques Commandeur, Els van Rooden, Jules Hamel, het waren allemaal fantastische acteurs.
Nog zo leuk aan de Toneelschuur was dat je deze acteurs na afloop bijna altijd weer tegenkwam in de kleine foyer, je kon ze even aangapen of zelfs aanspreken. Het café was trouwens ook zo’n ontdekking, klein, intiem en gezellig, én heel onhandig met al het publiek dat een lange rij vormde tot de zaal openging.
Op de foto uit Bulletin Toneelschuur Producties tableau de la troupe in het steegje naast de oude Toneelschuur met vooraan een piepjonge Frans Lommerse.

Fok

Theatergroep Bloody Mary speelde Fok, muziektheater over vrouwelijke piraten, ik was benieuwd.
Van de drie piraten die zingend opkomen blijken er twee vrouw te zijn. De piraat met baard, Ann, blijkt zelfs samen met haar man te varen, een kapitein met nogal vrouwelijke trekjes, terwijl Ann haar op haar tanden heeft en het liefst negeert dat ze net bevallen is van een dochter. Kapitein klaagt over zijn verlangen naar de baby bij Mark, die ook een vrouw blijkt te zijn. Het decor is een schuin aflopend plankier dat in de voorstelling steeds gedraaid wordt, in eerste instantie een aardige vondst, maar op den duur een beetje afgezaagd.
Af en toe barsten de piraten in gezang uit, echte musicalachtige liedjes, mooi gezongen dat wel, maar muziektheater kan ik het niet noemen.
Een aardige voorstelling, maar waar keek ik nu eigenlijk naar? Was het een persiflage, was het kolderiek bedoeld of moest het een musical voorstellen? Het werd mij niet helemaal duidelijk.

Mannen die vrouwen haten

Ja, een spannende film, deze Mannen die vrouwen haten, naar het bejubelde boek van Stieg Larsson, maar niet echt eentje die je persé in de bioscoop moet zien. Journalist krijgt verzoek op zoek te gaan naar een veertig jaar geleden verdwenen meisje. Hierbij krijgt hij hulp van een eigenzinnig punkachtig meisje, dat nogal handig is met de computer. Deze Lisbeth, die onder curatele is geplaatst, later begrijp je waarom, wordt op een heel akelige manier geïntimideerd door haar curator. Gelukkig neemt ze wraak! Het raadsel van het verdwenen meisje wordt uiteraard ook opgelost.
Best spannend, maar kijk deze 2,5 uur (!!) durende film straks rustig thuis.

Van Dam tot dam

Ziezo, dat zit er op!
Gisteren voor het eerst in mijn leven de Damtotdamtocht gelopen. Nee, niet hard, gewoon gewandeld. Samen met zo’n 13.000(!) andere wandelaars, wel even wennen om in een file te lopen. Net als je bedenkt dat je deze tocht ook een week later in alle rust zou kunnen doen kom je op de Kadoelenweg waar de bewoners zich heerlijk hebben uitgeleefd met vlaggetjes, slingers en lichtjes en langs de kant van de weg aanmoedigingen roepen. Een enkeling gaat helemaal los en heeft de geluidsboxen buiten gezet, lekker op volume 10, want vandaag is het feest!
De route leidt langs schattige dijkhuisjes en een grote variatie aan woonboten. Het laatste stuk langs een snelweg is wat saai, maar daar staat weer een sponsor versnaperingen uit te delen om ons op de been te houden. Als de meute aankomt in Zaandam waan je je een beetje een vierdaagse wandelaar, Zaandam lijkt carnaval te vieren. Wandelaars met medaille om de nek barsten los in gezang en hossen mee met de feestmuziek.
Volgend jaar weer? Eerst maar eens kijken of ik vandaag nog uit mijn stoel kan komen.

Strop

Mijn buurman zaliger trof jaren geleden al zijn maatregelen tegen een eventuele pandemie.

Jopenfestival

Alsof er een enorme verkleedkist op de Grote Markt stond dit weekend!

Druk, druk, druk

Er is weer een propvol weekend aangebroken. Haarlem bruist, of beter gezegd, Haarlem kookt over.

De vaardagen en het Jopenfestival kan ik alvast afvinken.

Deze tuin vaart! Het is geen boot maar een vlot, gemaakt van piepschuim. Bedacht door Robert Jasper Grootveld en speciaal voor de Vaardagen naar Haarlem versleept.
Op een basis van piepschuim ligt een laag aarde waarop van alles groeit. Een soort Ark van Noach maar dan voor plantjes of zo. Slim als je meer water dan grond hebt. En handig, want hij kan niet lek.

Het Jopenfestival vond dit jaar plaats op de Grote Markt. Altijd een beetje raar hoe de een zich dan volkomen in zijn rol inleeft: ik ben een ridder, (minstreel, kwakzalver) en de ander daar langssjokt op crocs met fototoestel en mobiel. Maar de stemming was goed en men vermaakte zich best.

En aan het eind van de middag kwam de Kift de Stad als podium openen.

Een mond vol zand

Ha, het theaterseizoen is weer begonnen!
Gisteren speelden de nieuwkomers van Orkater, Via Berlin, de voorstelling: Een mond vol zand. Een vrouw zoekt haar man die is verdwenen in Afghanistan. Ze vindt hem terug in een tent bij een vreemde vrouw. Hij praat niet meer.
De vertelster, Dagmar Slagmolen, (een tweede Tamar van den Dop) begeleidt zichzelf op een soort melkbus met snaren. David Lancieer die haar man speelt drumt op van alles en nog wat, zelfs op het tentzeil. Rosa Arnold, als Afghaanse vrouw, speelt prachtig viool. Een korte voorstelling, maar wel een mooie. Sfeervol decor ook, opgebouwd uit roestig ijzer en zand.
Geen groentjes deze nieuwkomers maar een aanwinst.
De foto van Diewke van den Heuvel is genomen op Oerol, waar de voorstelling ook werd gespeeld.

Heeft u iets over voor de kankerbestrijding?

De meeste mensen geven wel iets als je daar met je bus staat.
De meest voorkomende reactie is: Ans, heb jij nog kleingeld? (over de schouder geroepen).
Een goede tweede: Wáár is mijn tas?
Gelukkig kreeg ik maar eenmaal de reactie: Nee, dank u.
En een keer botweg: Nee!
Lief was de reactie van een ongeveer achttienjarige jongen: Doet u dit vrijwillig? Goh, goed!
En wel heel aandoenlijk het bijna glunderende twaalfjarige meisje, terwijl ze wat muntjes in de bus stopte: Mijn moeder heeft ook kanker!

BimboBox

De BimboBox! Wie kent hem nog?
Als ik vroeger met mijn oma naar ‘Vroom’ ging, kreeg ik steevast een dubbeltje om in de gleuf te gooien. Zij vond die trommelende en toeterende aapjes net zo leuk als ik toen ik vier was.
Bij de Vintage Room in Den Bosch staat er nog eentje. De hele winkel is trouwens een en al nostalgie. Oude legoverpakkingen, autootjes, barbies, kruissteekpakketjes, om te smullen!

Uitzicht

Iedereen wist het waarschijnlijk al, maar voor mij is het nieuws:
vanaf Spaarndam kun je de Sint Bavo zien!