De eerste keer dat ik in de Toneelschuur kwam is heel lang geleden. De Toneelschuur was toen nog gevestigd in het oude gebouw in de Smedestraat. Ik was 18, 19 en van toneel had ik geen idee, alleen wist ik dat er een groot gordijn moest hangen dat open en dicht kon. Groot was de schok toen er in de Toneelschuur helemaal geen gordijn bleek te hangen. De spelers kon je bijna aanraken, ze stonden vlakbij het publiek en niet op een podium, nog zo’n schok. Het eerste stuk dat ik daar zag was Gestrand met in de hoofdrol Ansje Beentjes, die inmiddels een carrière als psychologe is begonnen. Ongelooflijk spannend vond ik die eerste toneelstukken, As, De lamp hangt scheef, stukken van de Appel. Dat daar mensen voor jouw neus ter plekke aan het werk waren en dat voor de prijs van weinig meer dan een bioscoopkaartje vond ik magisch. Luk van Mello, Jacques Commandeur, Els van Rooden, Jules Hamel, het waren allemaal fantastische acteurs.
Nog zo leuk aan de Toneelschuur was dat je deze acteurs na afloop bijna altijd weer tegenkwam in de kleine foyer, je kon ze even aangapen of zelfs aanspreken. Het café was trouwens ook zo’n ontdekking, klein, intiem en gezellig, én heel onhandig met al het publiek dat een lange rij vormde tot de zaal openging.
Op de foto uit Bulletin Toneelschuur Producties tableau de la troupe in het steegje naast de oude Toneelschuur met vooraan een piepjonge Frans Lommerse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten