Snoeien

'Jij bent de kapper van de plantjes hè?' constateerde mijn zoon vroeger tevreden als hij mij met de snoeischaar in de weer zag.
Ineens moest ik daar vanmorgen aan denken toen ik deze boomsnoeier bezig zag op grote hoogte, een soort boomkapper dus eigenlijk.

L'Chaim

L'chaim, op het leven, toastten we gisteren bij de band L'Chaim in het Patronaatcafé.
Vrolijke klezmermuziek met een tikje Mano Negra.

Vissen

Arme vis, gisteren zwom hij nog in zee, nu ligt hij als een speenvarken met een appel in zijn bek te kijk op de Botermarkt, bijna twee meter lang.

Van een heel andere orde is deze vis, een stempeltje gemaakt voor een jubilerende collega. En inderdaad, ze heet Wilma Vis.

Debuut

Debuut, debuut....strikt genomen is Struikelbank helemaal geen debuut want Sybren Kalkman had al meer boeken geschreven en in eigen beheer uitgegeven. Maar goed, toch won hij de tweede Haarlemse Debuutprijs en kon gisteren in de Doelenzaal het eerste exemplaar uitreiken aan zijn dikke vriend Felix Rottenberg. Waarop die vervolgens een vlammend betoog hield over hun vriendschap, hun historie en het boek.
Struikelbank is een thriller die speelt in de financiële wereld en het is dan ook niet toevallig dat de zaal vol zat met accountants.
Vanaf nu is de race weer open voor de volgende debuutprijs.

De baai van Nice

Poeh, dat viel niet mee. Ik kom net van De baai van Nice vandaan, een Toneelschuurproductie. Ik was gelokt door Leny Breederveld die ik altijd een zeer geestige actrice vind. Het stuk gaat over een moeder en dochter die in een museum zijn waar de moeder (ooit leerling van Matisse) een vermeend schilderij van Matisse op echtheid moet beoordelen. Het is Leningrad, jaren vijftig. Leny speelt de moeder en dat doet ze goed, een vrouw die geen blad voor haar mond neemt en haar dochter flink de waarheid zegt als die vertelt te willen scheiden. Er wordt veel over Matisse gesproken, maar zijn schilderij wordt nauwelijks bekeken. Het stuk komt niet erg uit de verf, is het geestig bedoeld of serieus? De assistent die het schilderij komt brengen speelt bijna tenenkrommend schooltoneel als onhandige stuntel en ook de nieuwe liefde van de dochter voegt weinig aan het stuk toe. Het is allemaal erg statisch en wordt maar niet diepgravend of echt grappig.
Pluspunt is het mooie toneelbeeld, helderwitte vloer met wanden die totaal bedekt zijn met een afbeelding van een Rubensiaans schilderij en de schitterende jaren vijftigkleding van de dames.

Stof zijt gij....

Kijk daar ligt er weer een. Het zoveelste geraamte werd vandaag onder grote belangstelling opgegraven op de Botermarkt. Een geweldige reclame voor de stadsarcheologie.

Maar een raar idee dat het een echt mens is geweest. En dat je daar al ik weet niet hoe vaak overheen bent gelopen.

Verjaardagspost

Leuke verjaardagspost, dit lekkere tuttige kaartje..

Post

Kaartje van een Amerikaanse postcrosser...

Robstock

Echtgenoot was jarig en had een muziekavondje op zijn verlanglijstje staan.
Dat kreeg hij. Optredende zoons, verrassingsacts, gastoptredens en dj's op zijn eigen feestje. En heel veel gasten, cadeautjes en bier.

Vandaag doen we het heel rustig aan.

Breaking the news

Gisteren vond in de Toneelschuur de eerste voorstelling plaats van Breaking the news van Orkater.
Op het toneel staat een soort enorme doos op poten waarin de band Susie's Haarlok speelt. De doos heeft een jaren 50 uitstraling, tuttige lamp, ouderwetse klok en de muzikanten hebben dito kleding aan, twee van de jongens dragen zelfs zeer truttige jurken. (Misschien een hang naar de goede oude tijd? Geen idee). We blijken in een live-show te zitten en zien een soort Matthijs van Nieuwkerk-achtige presentator druk overleggen over de invulling van zijn show waarbij duidelijk wordt dat elke minuut zendtijd afhangt van sponsors en kijkcijfers. Eén van de gasten, arts Rudolf Feltkamp, stelt zich integer op en wil niet erg meewerken als blijkt dat hij een pillenfabriek moet promoten. Het begin van de show is wat rommelig en druk, vooral omdat de band steeds tamelijk harde achtergrondmuziek speelt door de gesprekken heen. Nadat de eerste ontslagen zijn gevallen (tja, de kijkcijfers) valt er een scoop: een jongeman blijkt al 14 jaar te zijn opgesloten in een tehuis. Als deze Bradley in de show komt en de arts hem ter plekke bevrijdt van zijn boeien en belooft voor hem te zorgen pieken de kijkcijfers uiteraard enorm. Dan blijkt dat de jongeman bedacht en gespeeld werd door een ontslagen medewerker en ook dat levert weer kijkcijfers van jewelste op. Niet alleen is het nieuws hier gemanipuleerd maar ook de hele internetgeschiedenis van Bradley.
Niet één van de briljantste voorstellingen van Orkater maar de boodschap is duidelijk: alles in dienst van de media en ontsnappen hieraan is niet meer mogelijk.

Ja, geef me alsjeblieft aandacht! Nee, laat met toch met rust...

Dit boek is een dubbelroman over de vriendschap tussen Jan en Renske en beschreven vanuit beide hoofdpersonen. Je kunt beginnen met Ja en eerst het stuk van Renske de Greef lezen, of het boek omdraaien en dan met Nee beginnen, het stuk van Jan Hoek. Op zich al apart. Ik begon toevallig in het boek van Renske en toen ik later het stuk van Jan las leek me dit de logische volgorde, maar misschien ervaar je dat weer anders als je het andersom leest. Beide stukken gaan over dezelfde week in hun leven waarin ze kamperen, ruzie maken en feesten. De hoofdpersonen verschillen enorm van elkaar, Renske is lang en extravert en verlangt veel aandacht, bijvoorbeeld in de vorm van sex. Jan is klein en maakt moeilijk contact en is nog net geen maagd meer. Ze zijn al jaren dikke vrienden maar in deze week blijken de verhoudingen te verschuiven.
De hoofdstukken hebben òf dezelfde titel, of juist de tegenovergestelde. Alleen in het laatste hoofdstuk van beide delen krijgt het verhaal bij elk een andere wending.
Eigentijdse roman waarbij je je af gaat vragen wat autobiografisch is en wat niet, temeer daar de schrijvers hun eigen naam in het boek gebruiken, nogal fascinerend. En ik vind het altijd intrigerend als je iets vanuit verschillende gezichtspunten kunt lezen, dus ik kwam hier helemaal aan mijn trekken.
Van Renske de Greef las ik eerder En je ziet nog eens wat.

De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween

Grappig boek, De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween van Jonas Jonasson. Het hangt van allerlei fantasievolle toevalligheden aan elkaar. De hoofdpersoon is de krasse bejaarde Allan Karlsson die op de dag dat hij 100 wordt bedankt voor alle aandacht en uit het raam klimt zonder vooropgezet plan. Hij belandt in de raarste situaties, wordt achterna gezeten, rijdt rond met een verhuiswagen met een vreemd groepje kennissen èn een olifant, krijgt miljoenen in bezit en raakt die ook weer kwijt, enfin, het is een hilarische roadtrip. Tussendoor wordt in flasbacks zijn leven verteld, dat al net zo apart en toevallig verloopt. Allan is een soort Forest Gump die zijn eigen simpele kijk heeft op het leven en met allerlei hoogwaardigheidsbekleders in aanraking komt.
Het boek mag iets korter wat mij betreft, maar het is een aanrader als je zin hebt in iets geks en luchtigs.

Verstopt

Ja, dit is het stadhuis, goed verstopt...

Beatrix, Oranje onder vuur

Topamusement vind ik het altijd, het koningshuis. Dus zit ik maandagavond voor de buis voor de serie Beatrix, Oranje onder vuur. Een prima serie, ik kan niet anders zeggen. De serie is fictie benadrukte schrijver Tomas Ross, maar toch kun je er moeiteloos in meegaan. Want wie weet wilde Beatrix inderdaad aankondigen dat ze afstand wilde doen van de kroon op koninginnedag 2010, en werd dat verijdeld door de aanslag. Het had best gekund.
Willeke van Ammelrooy is zeer geloofwaardig als een autoritaire en plichtsgetrouwe Beatrix en haar relatie met Claus is heel liefdevol in beeld gebracht. En onder vuur ligt ze zeker, met de affaire Mabel, de vader van Maxima, Margarita die naar de pers stapt en last but not least haar eigen vader met zijn schandalen, ze krijgt het voor haar kiezen.
Ik zie net dat er maar vier afleveringen zijn, volgende week dus al de laatste. Ben benieuwd wat Ross er voor einde aan breit.

Nieuw! Snertworst

Jongens, wie wil er een plakje erwtensoep?

Christine Peursum

Vandaag is hij officieel geopend, de tentoonstelling De mens en zijn gedoe, de tijd vliegt en ik er achteraan van Christine Peursum. Na het openingswoordje door Nuel Gieles pakte Christine de microfoon en vertelde over haar kennismaking met de bibliotheek. Als klein meisje was ze zo in beslag genomen door het boek Alice in wonderland dat ze pas merkte dat de bibliotheek dicht ging toen het al te laat was. Ze was opgesloten! Hier kon het verhaal twee kanten opgaan, aldus Christine, ze werd de volgende dag bevroren gevonden of ... nee, ze werd bevrijd. Maar nog altijd vindt ze Alice in wonderland een beetje een eng verhaal. Gelukkig is ze bibliotheken wel leuk blijven vinden en nu is de cirkel weer rond, haar expositie hangt in Bibliotheek Haarlem. De vrolijke volle ronde lijven van haar modellen zijn zelfs al vanaf buiten zichtbaar, een mooi gezicht. Het zijn schaatsende, musicerende, zwoegende en zingende mensen, de mens bezig met zijn gedoe dus. Fijn kleurig werk met een mooi thema. Op de foto staat Christine voor haar schilderij: De lente zong in mij.
De tentoonstelling is nog te zien tot en met 29 februari.

Droger

Waar is toch de haardroogkap gebleven? Ik bedoel niet de kap bij de kapper, waar hij nog wel gebruikt wordt, maar de thuisdroogkap waar mijn moeder vroeger onder zat op zaterdag (in mijn herinnering tenminste) met krullers in haar haar. Ik herinner me een staand model, dat altijd in elkaar moest worden geschroefd en later een opblaasmodel, zoiets als op het plaatje.
Heeft het iets met de heersende haarmode te maken dat ze er niet meer zijn? Geen watergolfjes, dus geen haardroger meer?
Of misschien moet ik meer met mijn vriendinnen praten en zitten zij nog wel elke zaterdag 'onder de kap'.

Spaar Haarlem

Het Verkadealbum herleeft!
Volgende maand komt Spaar Haarlem uit, een boek over Haarlemse monumenten met los in te plakken plaatjes in de stijl van de vroegere Verkadealbums. Aanleiding van dit boek is het 450-jarig bestaan van het Doelengebouw, maar er komen ook andere monumenten in te staan, laat ik nog niets verklappen, maar het wordt een bonte verzameling. Bekende Haarlemmers die een band met deze monumenten hebben zullen een toelichting geven. Dit alles is opgetekend in woord en beeld door Nieuwe Gracht Producties, bestaande uit de enthousiaste en onvermoeibare Eric Coolen en Michaëla Bijlsma, u weet wel, van Het Ampzing Genootschap, de slaapmutsen, de Koninginnedagaubade, de Wall of Fame en wat al niet meer. De plaatjes zijn getekend in de bekende Eric Coolen stijl, zie het wapen van Nieuwe Gracht Producties hierboven.
Het boek wordt mooi en ongetwijfeld een collector's item. Ik zet de lijmpot vast klaar.

Dorsvloer vol confetti

Eindelijk het veelbesproken Dorsvloer vol confetti van Franca Treur gelezen. Het familieleven bekeken door de ogen van het meisje Katelijne. Ze is de middelste tussen zes broers in een streng Christelijk gezin. Haar vader heeft een boerenbedrijf in een gehucht in Zeeland. Katelijne proeft soms voorzichtig aan een andere wereld, als ze gaat logeren in Den Haag bijvoorbeeld en je voelt dat het niet lang gaat duren of ze zal zich gaan verzetten tegen het strenge regime waarin ze leeft. Haar vader en broers zijn hard en lomp en haar moeder is onvriendelijk en star, Katelijne is een buitenbeentje in het gezin, zij houdt van lezen en verhalen fantaseren.
Het boek zou twintig jaar geleden kunnen spelen of honderd jaar, zó anders is de wereld die erin beschreven wordt. Apart taalgebruik, met Zeeuwse uitdrukkingen, en waarin vader en moeder consequent met de vader en de moeder worden aangeduid
Het boek is boeiend en leest vlot. Het doet verlangen naar een deel twee waarin Katelijne zich los zou kunnen maken van dit gezin.

Club Funday

Drie leuke bandjes gisteren gezien bij Club Funday in het Patronaat.
Opening met Mister and Mississippi, een bandje van vier waarvan twee op drums (nou ja, op trommel) met mooie liedjes.
Vervolgens Thomas Truax die met zijn zelfgebouwd Hornicator (een hoorn met daaraan snaren) loops maakt die hij ter plekke weer gebruikt voor zijn muziek. Zijn optreden is nogal beweeglijk, hij rende de hele bar door en achtervolgde zelfs iemand even op het toilet. Ook gebruikte hij een soort fietswiel waarvan de uitstekende spaken een ritme tikken (zie foto). Allemaal leuk om te zien èn te horen.
Als afsluiter de tien(!)mansband Wooden Saints met energieke liedjes.

Papieren wolven

Kunstig, deze uit papier geknipte wolven (levensgroot).Te zien in de etalage van de Vishal, gemaakt door Lenneke van der Goot.

Winterparade

Ik had er nauwelijks reclame voor gezien, maar toch zat de Grote Kerk gisteren stampvol voor de Winterparade. Het zou de winterse versie moeten worden van de Parade begreep ik van vriendin T., maar het bleef bij het idee. Het publiek zat aan tafels die tevens dienst deden als podium en plankier, een aparte belevenis in een sfeervolle maar koude ambiance. Hier werd de maaltijd geserveerd en konden we naar optredens kijken. Het eten was erg simpel, pasta, sla en brood met stukjes kaas, maar smakelijk, maar de optredens varieëerden van aardig tot tenenkrommend slecht. Een dame op plateauzolen dacht ons leuk bezig te houden met haar geneuzel, een jongeman deed wat dansachtige pasjes en een bandje zong wat liedjes, het stelde eerlijk gezegd allemaal niet veel voor. Daarna moest iedereen een koptelefoon opzetten en werd daarmee geïnstrueerd om onder leiding van Willem de Ridder een polonaise te lopen, (wat hij natuurlijk niet zo noemde...). Tot slot nog een optreden van Harry de Wit die een verhaal vertelde, ook iets wat bij mij niet erg aankwam.
Nou ja, dank zij mijn gezellige tafeldames en de flessen wijn had ik toch een leuke avond.

Op de foto mijn uitzicht...

Rosbaer

Nóóit opgevallen, deze gevelsteen. Pas toen een toerist er een foto van maakte dacht ik: hee!
Inden Rosbaer, oftwel in de Paardendraagkoets, uit 1611, niet zo lang geleden gerenoveerd.
Te zien op de Botermarkt, nummer 13.

Vuurwerk

Arme Fritz is nog steeds niet helemaal over de schrik heen...

Hanna

Het onderwerp van de film Hanna is niet zo heel bijzonder: meisje wordt voor haar geboorte genetisch gemanipuleerd zodat ze later een soort supersoldaat zal worden, maar de uitwerking is erg fraai. Veel mooi beelden, strak gestileerd en met een vaste camera opgenomen, erg prettig voor het oog. In de beginscène zien we Hanna met haar vader in de sneeuw waar ze op een hert jaagt in ronduit schitterende beelden. Later blijken de achtervolgingsscènes even mooi te zijn, in decors met bijzondere vormen en even strak gefilmd. Het verhaal blijft ook boeien. Hanna ontsnapt op allerlei manieren aan haar achtervolgers, maar je ziet bijvoorbeeld niet hòe ze bovenop die containers komt (welhaast onmogelijk) maar wel dàt ze er is, waardoor het op de een of andere manier veel geloofwaardiger wordt.
Een soort kruising tussen een science-fictionfilm en Alice in wonderland. Aanrader.

Zalig Nieuwjaar

Zei iedereen dat nou vroeger: Zalig nieuwjaar, of was het iets katholieks?
Op oude kerstkaarten staat het vaak nog, ook op deze kaartjes van de rommelmarkt, kleine nieuwjaarskaartjes op visitekaartformaat.
Nou, Zalig Nieuwjaar dan maar!