Cultuurtempel van Duivenboden

Cultuurtempel, het is nogal een prestigieuze term. Meubelzaak van Duivenboden aan de Gedempte Oude Gracht voert deze naamgeving sinds kort op de etalageruit. In het gigantische pand staan niet alleen meubels maar er hangen ook schilderijen en er staan beelden en objecten van allerlei kunstenaars, alles ook te koop. Een logische stap voor een interieurzaak eigenlijk. Misschien deden ze dit al heel lang, ik heb geen idee, ik kom er zelden, ik heb al meubels.
De winkel zelf oogt een beetje rommelig, misschien komt dat doordat het uitverkoop is, of doordat de verschillende zalen opnieuw werden ingericht net toen ik er was.
Eigenlijk kwam ik voor de Hildebrandexpo maar was zo afgeleid door inspirerende lampen gemaakt van plastic melkflessen, keramieken schoenen  en een schitterend trompe'oeil dat ik heel de Hildebrandspullen bijna over het hoofd zag. Die overigens volgens de bekende degelijke Eric Coolen-aanpak gemaakt zijn. De bank met Hildebrandmotief en de dito tafel verdienen na de expositie een plekje in Bibliotheek Haarlem lijkt me.
Op de foto een raar ding, maar wel grappig, deze eikenhouten eettafelset.

Glas in lood

Ik kom er wekelijks, zo niet dagelijks maar toch zag ik vandaag pas deze mooie glas-in-loodramen.

Gezien bij de Schalm, in de Zijlstraat.

Twee werelden, twee vrienden, één passie

Vandaag geopend:  de fotoexpositie van Jurriaan Hoefsmit en Natan Fox in Bibliotheek Centrum. Jurriaan woont in Haarlem en Natan in Salvador, Brazilië. Zij fotografeerden elkaar en elkaars leefomgeving. Als je de foto's bekijkt wordt je weer attent gemaakt op hoe een ander jouw omgeving ervaart. Natan was bijvoorbeeld erg onder de indruk van onze burgemeester op de fiets, onbestaanbaar in Brazilië, en ook een egale blauwe lucht kennen ze daar niet.
Een logische keuze om de tentoonstelling te openen was Josee Koning, vertolkster van het Braziliaanse lied. Nadat ze op charmante wijze de loftrompet stak over de foto's sloot ze af met een liedje over fotografie van Antonio Jobim, zonder begeleiding, zomaar even een piepklein miniconcertje, leuk!
Mooie foto's, nog te zien tot 6 augustus.
Het wordt een beetje een traditie trouwens want eerder stond vader Hoefsmit al in de bibliotheek met zijn 30 meter lange panoramafoto.

Bedtijd

Ik keek er al tijden naar uit in de kringloop, naar het Bedtijdboek dat ik in mijn jeugd verslonden heb. Het stamt waarschijnlijk uit mijn vaders jeugd, de jaren dertig. Toen Rie Cramer beroemd werd in de jaren tachtig dacht ik altijd dat zij de plaatjes had getekend in dat boek, maar nu ik het bij de Schalm zag staan bleken de illustraties van Netty Heyligers te zijn. In mijn herinnering was het boek ook veel dikker. Het boek heet trouwens Bedtijd en is geschreven door Willy Petillon. Het bevat per dag een verhaaltje. Al doorbladerend merk ik dat ik me van de verhaaltjes niet veel meer herinner, ik wist nog wel dat het verhaaltje op mijn verjaardag niet zoveel soeps was, maar de plaatjes herkende ik des te beter. Ik vond ze toen al bijzonder met al die ronde vormen in contrast met de puntige kousen die sommige figuren droegen, een combinatie van inderdaad Rie Cramer en Little Nemo.

Heerlijk houten Heineken

Weer wat anders dan een fiets met houten banden, deze houten Heineken fiets. Leuk gefiguurzaagd!

Dag van de Architectuur

Wat weten die stadsgidsen toch altijd veel te vertellen. Vanmorgen liep ik mee met een wandeling in het kader van de Dag van de Architectuur met als thema: eten en drinken. De gids die ons begeleidde schudde het ene na het andere feit uit zijn mouw, allemaal even interessant. Bijvoorbeeld dat het Spaarne vroeger de enige weg over water van Leiden naar Amsterdam was en dat het water voor de komst van de leerlooierijen gebruikt kon worden voor het brouwen van bier. Dat Haarlem toen zo groot was als een flink dorp maar dat er wel 150 bierbrouwerijtes waren, zeer kleinschalig natuurlijk, maar toch! En dat achter dat kleine luikje in de gevel naast de Waag een pomp zat waarmee grondwater opgepompt werd dat drinkbaar was. En dat de Vishal tegen de Bavo aangeplakt zit omdat het gebouw zo in de schaduw stond, handig met al die vis. En nog veel meer razend interessante dingen waarvan ik de helft alweer vergeten ben.
's Middags hoorde ik tijdens een lezing in het Architectuurcentrum nog zo wat van die aardige feiten: dat wij een Riviervismarkt hebben omdat vroeger veel riviervis in het Spaarne werd gevist en door de Haarlemmers werd verorberd. En dat dat nu uit de mode is geraakt door de vele graten, wat eeuwig zonde is volgens de vertelster. Dat je ook hanekammen kunt eten, al smaken ze naar kauwgom en dat je in de middeleeuwen alleen vuur mocht stoken als je stenen muren had. Allemaal verteld door culinair historica Lizet Kruyff die met gemak nog twee uur over haar onderwerp: De rol van de keuken in de woning door de eeuwen heen  had kunnen doorvertellen. Ze was trouwens niet erg te spreken over het culinaire niveau van Haarlem, fataal daarbij is het feit dat de gebroeders Brinkman (die van de Grote Markt) de Tong Picasso hebben uitgevonden, een doodzonde volgens Lizet. Dat wordt gelukkig wel weer enigszins goedgemaakt door de heruitvinding van het Jopenbier, maar we zijn er nog lang niet....
Enfin, smakelijke verhalen op de Dag van de Architectuur.

Ik ook van jou!

Beetje rommelig geëtaleerde maar wel sympathieke tentoonstelling in de Janskerk voortvloeiend uit de stripdagen en vooruitlopend op Roze Zaterdag: Ik ook van jou. De voornamelijk Haarlemse tekenaars tonen hun tekeningen met als thema liefde en dan vooral de diversiteit in de liefde. Alex van Koten, Wilbert van der Steen, Gerrie Hondius en Eric Coolen om er maar een paar te noemen. Veel strips, maar ook een bestript jasje, een met strips bedrukt dekbedhoes en een illustratie voor een trouwkaart.
Veel aandacht voor het uit de kast komen maar ook voor relatieproblemen en relaties in het algemeen.
Ach en zoals Mijntje in onderstaand stripje ook merkt: wat maakt het uit in welk hokje je het plaatst, de liefde is gewoon iets moois.

L.J.Costerinstituut

Voor hilarische interviews, melige berichten en grappige vondsten, alles over Haarlem, kunt u terecht bij het L.J.Costerinstituut. Hier doen Marius Bruijn (Terug naar Petoesjki) en zijn collega's 'deskundologisch satirisch onderzoek naar het algemeen bestaan'. Behandeld worden zoal: het huren van bejaarden, het E.K. (Erotisch Klimmen) en een diepteinterview over de bosuil (aanrader!).
Het doet hier en daar wat denken aan Koot en Bie. Het instituut is nog niet zo erg bekend, dus ik geef het hier graag door.
Luister zelf, klik hier.

Roze golf

Je wandelt nietsvermoedend door de Grote Houtstraat en plotseling komt er een roze golf op je afrollen!
Het zijn de rollerskaters van de Haarlem Nightskate, die ter ere van Haarlem Roze Stad een roze tintje kreeg.

Moonrise Kingdom

Bij de beginscène van deze film raak je meteen al geboeid: de camera glijdt langs een huis, van kamer tot kamer, als een poppenhuis kunnen we daar naar binnen kijken. Een meisje kijkt vanaf een torentje door een verrekijker en als de camera uitzoomt zien we dat het huis waar ze op staat hetzelfde is als het kruissteekwerkje dat we net in de gang zagen hangen. Het camerawerk is opvallend in deze film, veel lage standpunten of juist extreem hoog, in een symmetrische omgeving. Heel statisch allemaal maar de film is absoluut niet saai. Het verhaal in een notendop: het is 1965, scout Sam is ontsnapt uit Camp Ivanhoe en gaat er met zijn vriendinnetje Suzy vandoor. Er wordt een klopjacht gehouden om ze terug te vinden. De charme van de film bestaat uit de gekke overdrijvingen, de prachtige kleuren, de rol die muziek speelt in de film en de talloze grapjes en verwijzingen naar andere films en boeken. Sam ontsnapt bijvoorbeeld uit zijn tent door een gat in de tentwand te maken en daar een poster overheen te hangen, een verwijzing naar Shawshank Redemption.
Moonrise Kingdom is eigenlijk een bizar soort sprookje, zo'n film waar je met een brede grijns weer naar buiten komt.

Smart Smeetz

Ze spelen al 25 jaar samen  en dat kun je horen ook. Het is een goed geöliede machine, de band Smart Smeetz. Ze spelen eigen nummers maar ook Neil Young en Booker T.
Gezellig zo op maandagavond in de Flapkan. Goeie bandnaam ook...
Luister hier een stukje.

Geen cent te makken

Armoe is van alle tijden. In het Historisch Museum staat een tentoonstelling over armoe van middeleeuwen tot heden, van het uitdelen van brood in de kerk tot aan de hedendaagse voedselbank. In de vitrines staan collectebussen en voedselbonnen. Aan de wand informatie over de lommerd, de strijd tegen drankmisbruik, het nut van hofjes, woonscholen en de armenwet. Alles beknopt maar zeer informatief.
Een fraai onderdeel van de tentoonstelling is een bezoekje aan het 'bordeel': achter een rood velours gordijn hangt informatie over gevallen vrouwen en horen we het schrijnende verhaal van een dienstbode over haar loopbaan nadat haar 'meneer' haar zwanger heeft gemaakt.
Verzorgde en interessante tentoonstelling, nog tot november te bekijken.

Houtfestival

Het was druk vandaag op het Houtfestival, maar het was dan ook heerlijk weer, er was gezellige muziek, er waren leuke mensen, lekkere hapjes, wat wil je nog meer.
Leuk om de Amsterdam Klezmer Band weer eens te zien.

Zangavond

Het optreden van mijn koor gisterenavond was gelukkig slechts voor vrienden en bekenden want hier en daar moesten we ons wel een klein beetje door de muziek heen worstelen eerlijk gezegd. Nou ja, we heten niet voor niets Koor Kippevel...
Gelukkig traden er nog wat andere zangstudenten op die het niveau wat omhoog konden krikken, zoals Violet Brüggen die met haar lieve sopraan Singin'in the rain zong en samen met Milan Faas het schattige Getting to know you. Prettig om naar te kijken en te luisteren.

Parkeerplaatsen breien

Geheel in de lijn van de gebreide kerstbal of het gebreide paasei: de gebreide parkeerplaats! Gezien in een maquette in het Architectuurcentrum.
Grappig, maar wat het idee erachter is?

Alceste

Het Haarlemse Koor Lokaal is weer druk aan het repeteren voor hun tweejaarlijkse opera. Dit jaar wordt het Alceste, een stuk van Willibald Gluck. De vorige opera's die ik van Koor Lokaal zag waren erg plezierig om naar te kijken en te luisteren (zie hier en hier), dus ik verwacht weer een leuke avond, vrijdag 13 juli. En, heel fijn, geen smalle bankjes in de Lichtfabriek deze keer, maar luxe zitten op het pluche van de Stadsschouwburg!
Er zijn nog kaartjes....

EK

Vanavond. De wedstrijd der wedstrijden, voor zover ik er verstand van heb. De Eendrachtstraat is er klaar voor. Zo leuk dat de mannen van Hout- en Plantsoenen ook een oranje hesje hebben aangetrokken...

Krakersboom

Ik geloof dat ze er weer uit moeten, de krakers van de Ruychaverstraat. Eens in de zoveel tijd komt er een bericht dat er nu ècht met de sloop van de huizen wordt begonnen.
Wat er ook gebeurt, deze boom groeit als een trotse krakersvlag praktisch òp het dak van de woning en zal pas als allerlaatste het veld ruimen.

Olifant

Oud nieuws: de Vishal won de Olifant-Publieksprijs 2012.
Die olifant heb ik nu met eigen ogen gezien, hij staat trots op de balie van de Vishal. Ik kan het nu nergens meer terugvinden maar ik heb gelezen dat de vleugeltjes van de olifant gebaseerd zijn op de plattegrond van Haarlem. Ik zie het er niet in, maar het is knap gezaagd.

Vanaf nu heet je Pjotr

Sfeervolle voorstelling: Vanaf nu heet je Pjotr. Als we de zaal binnenkomen zitten vijf vrouwen achter hun fabrieksnaaimachines. Er wordt keihard gewerkt onder begeleiding van stampende herrie. Hier wordt kleding van overleden soldaten gerepareerd en van nieuwe etiketten voorzien. Er komt een nieuwe vrouw werken, de Joodse Judith. Zij heeft haar dochtertje achtergelaten en op het hart gedrukt dat zij nu als een jongetje gekleed moet gaan in de waan dat zij dan veiliger zou zijn. Helaas wordt Judith juist te werk gesteld omdat ze een 'zoontje' heeft en geen dochtertje.
In deze voorstelling van de Nieuwkomers van Orkater zit weinig tekst, maar veel theatraal spel en muziek. De vrouwen spelen viool, cello, klarinet en melodica. Ik hoorde Schubert, maar ook Moloko. De muziek is vaak melancholisch, maar ook ritmisch als er geknipt wordt met scharen of als het geluid van klittenband ingezet wordt.
Dit stuk kan zich overal afspelen, alle namen op de etiketten klinken Russisch, maar er zijn ook twee Islamitische vrouwen.
Fraaie sfeervolle voorstelling, maar ietwat onaf. Het einde kwam bij ons publiek nogal abrupt.
Klik hier voor een voorproefje.
Van Dagmar Slagmolen zag ik eerder al Een mond vol zand .

Voetbal

'Kijk, juf heeft me geschminkt! Dat is voor de voetbal!'
'En wie gaat er winnen Mia?'
'Papa!'

ShoppingNight

Hij viel een beetje in het water, de shoppingNight gisterenavond. De helft van de night, of avond eigenlijk, heeft het geregend en dat was wel jammer voor de rollerskatende meisjes en alle in thema opgebouwde 'huiskamers' die op straat stonden.
De dames in de tangotent op de Grote Markt hadden nergens last van, zij zwierden vrolijk rond.

HIT

Het HIT is weer losgebarsten, ofwel, het Haarlems Interscholaire Toernooi. Werkstukken van leerlingen van allerlei Haarlemse scholen staan opgesteld in de bieb. Soms echt bijzonder, zoals deze inktvis van Willem Houck die met andere 'gerechten' op een fraai gedekte tafel ligt.

Ly-Lidia

Kijk, in mijn verzameling gesigneerde boeken en CD's met verkeerd geschreven namen heb ik er nóg een: Ik was zo onder de indruk van het concert van Larkin Grimm dat ik zelf de Engelse uitspraak van de I met de Y verwarde...

Kierewiet

Mijn eigen catch op de Stripmarkt was het boek Kierewiet van Gerrie Hondius. Uiteraard was Gerrie niet te beroerd om het te signeren, maar voor ik iets kon zeggen stond er al LY in plaats van LI(dia). Geen nood, hier wist de kunstzinnige duizendpoot wel een mouw aan te passen en vandaar dat er nu een tak uit mijn naam groeit.
Kierewiet vertelt over Gerrie's belevenissen in een kunstenaarsverblijf in de Willem Arntsz Hoeve, instituut voor geestelijke gezondheidszorg, in Den Dolder. In vrolijke plaatjes laat Gerrie zien dat ze eigenlijk wel een beetje bang is voor 'die gekken' en dat wordt er niet beter op als de directeur haar aanraadt om de deur altijd op slot te doen, 'ook als je thuis bent'. Stap voor stap wordt gek echter normaler en sluit ze vriendschappen met de patiënten. Ze doet een project met ze en hoort hun verhalen aan, want te pas en te onpas weten ze haar inmiddels te vinden.
Heel herkenbaar en ook grappig, om over haar twijfels te lezen en over haar pogingen om contact te maken met de patiënten. Menig patiënt zal zich trouwens wel herkennen in haar plaatjes stel ik me zo voor.

Stripweekend (2)

Het is niet voor niets een stereotype: de gemiddelde stripliefhebber is man, 35 plus, gewapend met een lijstje met aan te kruisen titels, over de schouder linnen tasjes of, (dit jaar) een fikse rugzak. Zo gaat hij op stripjacht.

Gisteren liep de stad weer over van deze stripliefhebbers. Er was dan ook ontzettend veel te zien, op de Grote markt, op de Oude Groenmarkt, in de Toneelschuur en de Philharmonie.
Leuk was dit jaar dat er etalages bij betrokken waren, zo kon je mensen zigzaggend door de Kleine Houtstraat zien trekken om een en andere te bewonderen.

Stripweekend

Rara wat is dit?

Het is Gerrie Hondius die zich toelegt op een nieuwe kunstvorm: zandtekenen. Gisteren wist ze het publiek in de Philharmonie te boeien met een getekend liefdesverhaal met een onverwachte twist op het einde, door middel van een beamer en zand. Als je goed kijkt zie je in de projectie achter haar het silhouet van haar hand, links naast de kameel. Haar verhaal vormde samen met toespraken, prijsuitreikingen en muziek een onderdeel van de opening van de Haarlemse Stripdagen.
Er is heel veel te doen, dus, hop hop naar de stad!

Avond van het spannende boek

Het is vandaag 1 juni, vandaag begint de Maand van het spannende boek. Gisteren werd de maand ingeluid voor mensen uit het boekenvak in Felix Meritis in Amsterdam. Het had wel wat boekenballerigs, voor zover ik dat kan weten (niet), in allerlei zalen was iets te doen en tot slot kon er nog wild gedanst worden. Er was de uitreiking van de Gouden Strop, vrolijk rommelig en nonchalant aan elkaar gepraat door Isolde Hallensleben waardoor de schrijvers zelf ook ontdooiden en zich van hun humoristische kant lieten zien. Op de foto Derwent Christmas die erover denkt om bij een volgend boek het pseudoniem Henk de Vries te voeren. De prijs voor het spannendste boek werd gewonnen door de Belg Bram Dehouck met het boek Een zomer zonder slaap.
Het viel op dat er verschillende blindengeleidehonden rondliepen met hun baasjes. Zij bleken te komen (de baasjes dan) voor een interview van Wim Brands met Simone van der Vlugt, schrijfster van het cadeauboekje Ooggetuige, met als hoofdpersoon een slechtziende vrouw. Voor haar research kreeg ze hulp van Annemiek van Munster, zelf slechtziend en ook weer schrijfster van het boek +23. Een interessant gesprek over hoe Simone zich inleefde in de wereld van slechtzienden en met zonnebril en blindenstok op stap ging samen met Annemiek.
Daarna kregen we een college van het NFI, het Nederlands Forensisch Instituut, over kogelbanen en verloren gewaande databestanden. Leerzaam...
Tot slot: Felix Meritis is een spectaculair pand, met grote zalen, royale trappenhuizen en met een geweldig uitzicht.