Plussen en minnen

Omdat het vroeger een school was heeft dit glas in lood reken- en leestekens en een passer en driehoek. Te zien in bibliotheek Heemstede, waar je ook Sinterklaas- en kerstboeken kunt lenen...

Een goed kind regeert z'n eigen

In het voorwoord van Een goed kind regeert z'n eigen zegt Nico ter Linden dat zijn naam wel groot op de kaft staat maar dat er nauwelijks een woord van hem in het boek staat. En zo is het ook, het verhaal wordt verteld door Linda van 't Wout, de hulp van Nico en zijn gezin. Zij heeft, in al de jaren dat ze bij hun werkte, vele verhalen over haar leven verteld. Die verhalen lijken woordelijk zo te zijn opgeschreven, dus je hebt het gevoel dat je bij haar aan de keukentafel zit. Ze vertelt over haar moeder die al snel de benen nam toen Linda in 1946 was geboren, waardoor ze is opgevoed door haar opa en opoe. Ze woonden in de Jordaan, iedereen was arm en er heerste een grote saamhorigheid. Veel mensen waren alcoholist en mishandeling leek bijna normaal. Linda leefde een tijd bij haar grootouders maar ook bij haar tante en later in een tehuis, een lot dat veel kinderen kon overkomen.
Smeuïge verhalen worden op nuchtere wijze verteld. Het boekje leest vlot en is fascinerend zoals elk levensverhaal dat kan zijn. Intrigerend ook dat deze tijd nog maar zo kort achter ons ligt.

Gevelsteen

Fraaie gevelsteen, maar ik denk niet dat veel mensen hem weten te vinden. Ik kon er ook niets over terugvinden op de gevelstenensite.
Te vinden: Voorzorgstraat 3a in de Leidsebuurt, werkplaats van een meubelrestaurateur.

Ars longa vita Brevis

 Ars longa vita brevis, oftewel, Kunst is lang het leven is kort, is de titel van de expositie van Gerrit van Dijk en Piet Zwaanswijk die gisteren onder grote belangstelling is geopend. Twee wanden vol met verMickeyMouste kunst: gevonden schilderijtjes en objecten die Gerrit van Dijk van Mickey Mouse-oren voorzag als tegenhanger voor de massaconsumptie (vandaar de Lourens Costeractie), kritisch maar ook geestig.
Tussen dit werk hangen de grote tekeningen van Piet Zwaanswijk, naar werken van grote meesters: de Staalmeesters of de Anatomische les, met als meest gebruikt model acteur Wigbolt Kruijver. Knap getekend en soms erg komisch.
Nog tot en met 30 december te zien in de Vishal.

Sint op bezoek

Best eng om zo plotseling oog in oog met Sinterklaas te staan terwijl mama had gezegd dat je alleen maar boekjes ging halen in de bieb!

Gelukkig waren er ook kinderen die het juist heel gezellig vonden.

Sinterklaas plakte ondertussen ook nog even zijn plaatje op de Wall of Fame en maakte een rondje door de bibliotheek.
En volgend jaar komt hij weer heeft hij beloofd!

 

 

HRLM Quiz

Was er vorig jaar nog een Haarlemse Kennis Kwis, dit jaar werd de HRLM Quiz gespeeld, ik vermoed dat het een een uitvloeisel is van het ander. In ieder geval waren de HRLM glossy, de Nieuwe Gracht Producties en het Ampzing Genootschap allemaal aanwezig. Een en ander speelde zich af in het Figeetheater, wellicht een laatste kans om dat eens te bekijken met het faillissement in zicht, dus vriendin P. en ik togen erheen. Dat klinkt makkelijker dan het is want probeer het Figeetheater maar eens te vinden in het duister zonder enige richtingaanwijzer of naambordje. Enfin, we waren nog niet binnen of we werden al in een team gestopt met twee andere Haarlemkenners, geen sprake van dat we ons vanaf een tribune konden beperken tot toejuichen of boegeroep, meedoen zouden we.
Wat het gebouw betreft, wat een verlies dat dit nu alweer weg moet. Een lekkere ruime hal met een toneel, geweldige lampen, een bar, en daarboven hippe kantoorplekken. Op alle meubels was nu een nummer geplakt voor de aanstaande veiling, tragisch.
De quiz werd vlot en vrolijk gepresenteerd door Mylou Frencken, met lieftalige assistentie van Hans Goes. Zeven rondes met uiteenlopende vragen als: Hoe oud is Haarlem vandaag geworden, Wie hebben theatergroep Het Volk opgericht, en, wat was de echte naam van Kick Smit. Voor elk wat wils dus en ons team leek ook een kanshebber, tot de laatste ronde waar we bijna volledig in het duister tastten. Maar goed ook bleek later want het winnende team (het Media-team) moest daarna tegen elkaar spelen op het podium, plus de eerste zinnen van het lied: Ik ben een Haarlemse jongen zingen. Solo. Dus. Blij dat ik daar niet stond. René Snoeks won deze laatste ronde met glans, hij ging naar huis met een HRLM goodiebag (mét make-upartikelen vertelde Jeanette Eversen van HRLM er besmuikt bij) plus gesloten envelop. En de eeuwige roem natuurlijk, want daar gaat het eigenlijk allemaal om.
Op de foto zien we links Mylou wegsnellen om een ander japonnetje aan te trekken.

Oren

Staan ze niet schattig, de Mickey Mouse oren bij onze Loutje?
Deze stunt hoort bij de tentoonstelling Ars Longa Vita brevis met werk van Gerrit van Dijk en Piet Zwaanswijk die zondag wordt geopend. Gerrit houdt zich onder andere bezig met het VerMickeyMousen van kunstwerken vandaar de oren.

Olga Zuiderhoek

Mooie documentaire: Het nieuwe huis van Olga Zuiderhoek, in het Uur van de Wolf. Olga Zuiderhoek verhuist twee jaar na het overlijden van haar man Willem Breuker naar een kleiner huis. Ze haalt monter herinneringen op aan haar tijd met Willem, en vertelt over haar jeugd en haar carrière die begon bij het Werktheater. We zien haar verhuisdozen inpakken, geholpen door Kees Hulst en samen met Loes Luca toekijken hoe de steen op Willem's graf wordt geplaatst. Mooi beeld: de projectie van een film op de muur van het oude huis, een film waarin we Willem bezig zien met zijn CD collectie, lachend, samen met Olga.

Olga Zuiderhoek is onderhand een ikoon in de toneelwereld, dat zie je ook aan de stukken waarin ze meedeed en de collega's waarmee ze speelde.
Mijn eigen herinnering aan Olga speelt zich af in Haarlem bij de oude Toneelschuur in de Smedestraat. Vriendin K. en ik merkten na afloop van de voorstelling dat er iets mis was met het hangslot wat onze fietsen verbond. Terwijl de behulpzame barman met een slijptol het slot te lijf ging probeerde Olga in een klein vuurrood autootje uit te parkeren, beiden deden er ongeveer tien minuten over, een hectische toestand.
Herinnering aan Willem Breuker: vriendin P. en ik in een auto richting Velsen en halverwege met gillende banden omdraaiend omdat ik mijn bril vergeten was. We kwamen nog op tijd en de voorstelling (Deze kant op dames, 1992) vond ik zo leuk dat ik hem zelfs twee maal heb gezien.
Wat betreft het nieuwe huis van Olga, dit is ongeveer het uitzicht wat zij heeft vanaf haar 7e etage. Binnenkort maar eens langswippen....

Traploper

Leuk, leuk, leuk: een traploper van laminaat of zoiets, gezien in Ikea. Jammer dat ze hem niet verkopen, ik zou zoiets best in mijn gang willen hebben.

Handig

Als je bij Ikea een lapje stof wilt kopen mag je het zelf afknippen. De scharen hangen aan magneetlijsten, de centimeter is op de tafel gemonteerd en er is een gootje dat de schaar leidt zodat je nooit scheef knipt. Tot slot weeg je de stof om de prijs te berekenen.
Zó handig, ik had het bijna zelf kunnen bedenken (zei zij bescheiden).

Markt

Wat is er toch met de maandagmarkt gebeurd? Vroeger stond het hier propvol stoffenkramen. Nu staan er geloof ik nog maar twee en is de halve markt leeg.
Gelukkig houden de twee fourniturenkramen dapper stand evenals de bloemenkraam van van Norde.

Winterslaap

Het is echt weer om een winterslaapje te doen.

Vindt Fritz ook.

Makkelijk of moeilijk?

Grappig, in de bieb worden deze boeken vooral gepromoot onder de noemer: makkelijk lezen.
Bij de Slegte denken ze daar anders over...

Beste vriend

Geheel in de stijl van Alleen maar nette mensen schreef Robert Vuijsje zijn boek Beste Vriend. Korte zinnen, een droge schrijfstijl en een hypermodern onderwerp, namelijk: het leven is pas iets waard als je beroemd bent. De hoofdpersoon in het boek, Sam, ìs beroemd en doet zijn uiterste best dit koste wat kost te blijven. Het mooie is dat je niet te weten komt waardoor hij beroemd is geworden. Hij geeft niet alleen interviews, maar gaat borrels, premières en openingen af en doet mee aan de raarste tv-shows om maar in de belangstelling te blijven. Ondertussen is hij verslaafd aan zijn twitteraccount en checkt om de haverklap of er over hem gepraat wordt. Zijn ultieme droom is een eigen glossy, de SAM. Ondertussen groeien hij en zijn vrouw Venus steeds verder uit elkaar en dreigt zij te vertrekken naar haar geboorteland Suriname met hun zoontje Sammie. Dan realiseert Sam zich dat Sammie het enige is wat er toe doet en verandert zijn leven volkomen.
Een hele aardige opvolger van het succesvolle Alleen maar nette mensen, vlot geschreven en zeer eigentijds.

Herfst

Grote Houtstraat (2)

Grote Houtstraat 93. Als je bij dat blauwe gedeelte naar binnen kijkt zul je zien dat er niets achter zit. De gevel is slechts nog een decor. Ooit zat hier het kantoor van het Haarlems Dagblad herinner ik me ineens bij het zien van al die langwerpige ramen. Er schijnt nu een modezaak te komen.

Zo zag het er vroeger uit, wat heet vroeger, een paar maanden geleden, ik was het alweer bijna vergeten (foto van Google Maps):

 

Grote Houtstraat

Dit is een ansichtkaart van de Grote Houtstraat eind jaren vijftig, vroege jaren zestig denk ik. Aan winkels kan ik alleen P & C onderscheiden en aan de andere kant Etam. P & C is reeds lang verdwenen uit Haarlem en Etam heet tegenwoordig Miss Etam en zit zo te zien nog op dezelfde plek. Van een voetgangersgebied is nog geen sprake, de stoepen zijn maar smal. Er rijdt zelfs een auto door de straat, daar in de verte. Het is half drie volgens de klok en vredig zomers weer. Ceintuurtjes en bloemetjesjurken zijn in de mode.

De Woonschool

Ik had er nog nooit van gehoord, de term Woonschool, voordat dit boek verscheen, maar het is n.b. een wijk in mijn eigen Haarlem waar deze term voor wordt gebruikt. In Parkwijk werd in de jaren 60 een wijkje gebouwd waar mensen met een sociale achterstand zouden worden gehuisvest met het idee dat ze door een betere huisvesting en begeleiding van maatschapppelijk werkers vanzelf wel op een beter spoor zouden komen. Deze wijk heette Parkwijk-Laag ofwel de Woonschool, alhoewel de bewoners zelf van de laatste term niet of nauwelijks op de hoogte waren. Christel Jansen beschrijft in haar boek De Woonschool het leven van Suus Jonkers, die als enige van haar familie wél kon leren en meer van haar leven wilde maken, maar daar in haar jeugd geen enkele medewerking voor krijgt. Zo had niemand in het gezin een tandenborstel en werd het douchehok in het huis enkel gebruikt om vuile kleren neer te gooien die dan binnen de kortste keren waren beschimmeld. Tussen lakens sliep ze pas voor het eerst toen ze in een gezondheidskolonie werd opgenomen. Iedereen in het gezin had luizen en er werd geen normaal gesprek gevoerd, alleen maar geschreeuwd en gescholden. Moeder Jonkers was totaal niet bij machte een gezin te runnen, regelmatig werden haar kinderen dan ook opgenomen in een kindertehuis of ondergebracht bij andere families.
Suus is ontsnapt uit haar milieu en heeft een school afgemaakt en later een gezin gesticht. Suus Jonkers is niet haar echte naam, wel is het haar echte verhaal. Het project Woonschool is een grote mislukking gebleken en de wijk is op een gegeven moment weer gesloopt. Het hele idee deed erg denken aan verbeteringsgesticht Veenhuizen in Drente, dat ook, hoe goedbedoeld ook, totaal mislukte.
De Woonschool van Christel Jansen is een intrigerend en schokkend boek.

Arts & Craftsmarkt

Het is meer werk dan je denkt, het organiseren van een Arts & Craftsmarkt in de bibliotheek, maar het resultaat is er wel naar: een hele gezellige dag met tevreden standhouders, leuke kraampjes met producten en voldane klanten. Er was vilt, haakwerk, keramiek en boekbindkunst, er waren sieraden en opgepimpte meubeltjes. Speciaal vermeldenswaard was het viltwerk van Laurien Mulder, een vilten pistool of een hertenvel met de tekst Don't hurt me, erg grappig.

Uit in Haarlem

Niet heel spectaculair maar wel leuk genoeg om even voor naar binnen te lopen is de expositie Uit in Haarlem van Fotogroep Haarlem. Leuk zo'n thema, iedereen pikt dat weer anders op. Zo zien we Rolf van café Koops, publiek in de Toneelschuur en het Patronaat, de Groene Mug, marathonlopers, roze zaterdag en de kermis langskomen. De expo is ter ere van het 85-jarig bestaan van de club en nog te zien tot 29 november in de Refter.

Café Lehmitz

Misschien omdat ik zo'n lovende recensie had gelezen, maar nu leek de voorstelling van Carver toch ietsje tegen te vallen. Maar allez, dat komt dan echt door te hoog gespannen verwachtingen van mijn kant, want ze zijn echt goed, alle vier de acteurs: Beppie Melissen, Lenie Breederveld, René van 't Hof en René Groothof. En heel leuk dat ze Café Lehmitz waar ze bekend mee werden hebben hernomen zodat ik twintig jaar later nog de kans krijg om het te zien. In de archieven zag ik dat zelfs sommige jassen en schoenen al die tijd bewaard zijn gebleven. Alleen de rol van Jim van der Woude is nu ingenomen door René Groothof.
We zien de vier acteurs in een etablissement en het is duidelijk dat zij daar ongeveer wonen en er een hele geschiedenis hebben liggen. Ze maken ruzie, flirten op hun manier en delen lief en leed, ze zijn tot elkaar veroordeeld. Alles met veel mimiek gebracht en soms tot het randje van slapstick zoals wanneer René van 't Hof in slaap valt op een tafel en met zijn neus aan de punt blijft hangen. Of de bizarre dans die een jaloerse René van 't Hof Lenie doet wegvoeren van de andere René, niet na te vertellen, maar zeer komisch. Eigenlijk een tragikomische voorstelling als je de achtergrond weet: het is gebaseerd op een fotoboek die Anders Petersen maakte van cafébezoekers levend aan de zelfkant waarvan na een aantal jaren, toen de fotograaf weer terugkwam, praktisch iedereen was overleden.

Mariastichting

Het is 1964. Het stukje Haarlem op deze ansichtkaart is nauwelijks nog te herkennen. Er staat geen ziekenhuis meer, de schoorstenen zijn weg en van zoveel lege parkeerplaatsen kun je nu alleen nog maar dromen.
Voor nog oudere foto's van de Mariastichting klik hier.

Kenaupark

Wat zitten ze daar riant in die villa in het Kenaupark: Jeanette Eversen en haar team van de HRLM-glossy! Zondag was het open huis vanwege de Kunstlijn en konden we even nieuwsgierige blikken binnen werpen. Een tiental kunstenaars had onderdak gekregen in de villa en het Ampzing Genootschap zong ons toe. Het uitzicht was ondanks de plensregen prachtig en het Kenaupark bleek nog net zo drassig als in de jaren tachtig toen ik er zelf een tijdje woonde.

De Greiner

Eén van de locaties die we tijdens de Kunstlijn aandeden was de Greiner, de oude huishoudschool in de Voorhelmstraat. Het gebouw was minstens even fraai als de aangeboden kunst, wat een juweeltje! Het is genoemd naar Dick Greiner, de architect die het rond 1931 uitbreidde en moderniseerde. Een paar jaar geleden opnieuw helemaal gerenoveerd  biedt het nu plaats aan kunstenaars en bedrijfjes en is inmiddels een rijksmonument. Het gebouw stamt uit 1903 en het bevat fikse knalgele en blauwe tegelvensterbanken, flinke partijen glas in lood in metalen profielen en een rij ronde ramen. Boven de lift op de eerste etage een wandschildering die er erg authentiek uitziet en als contrast met alle rechte lijnen eindigt de leuning van de trap in een flinke krul. Er hangt nog een origineel tableau uit 1935 met zeer fraaie belettering. Tot slot een uitzicht dat weer net even anders is dan hoe je het gewend bent, helemaal goed!

 

Kunstlijn

Je kwam weer ogen te kort deze Kunstlijn, maar ja, de rest 'doen we volgend jaar wel' (alsof je ooit klaar zou zijn...).

In gebouw Belcanto (het oude belastingkantoor) werden we al gezellig welkom geheten door deze ingekleurde en bewerkte foto's van Marion Boon.

Verderop in de grote hal bleek Marja ten Hoorn gefascineerd door honden, in twee en drie dimensies.

 

Van Karel Juffermans zagen we geweldige dierensculpturen van schroot, nou ja, wel nieuw schroot eerlijk gezegd, maar erg leuk.

En de hal was in stijl aangekleed met een meterslange tekening plus gedicht.

Stemmen maar

Na de opwinding die de vorige ronde van de stadsdichtersstrijd teweeg bracht zijn er uiteindelijk slechts twee kandidaten overgebleven, te weten: Anneruth Wibaut en Nuel Gieles. De keus is nu aan de Haarlemmers. Op basis van twee gedichten mogen wij onze stem uitbrengen et voilà, op 7 december wordt bekend wie heeft gewonnen.
Klik hier om mee te stemmen.

Kunstlijn, de rode loper

De Kunstlijn strekt zich dit weekend ook uit tot de rode loper ofwel de Kruisweg. Jan Heyer bezette de etalages van de Hema en dit vrolijke werk van Hannes Kuiper staat, heel toepasselijk, in de etalage van muziekwinkel Alphenaar.

Terry Bozzio

Het was nogal imposant wat Terry Bozzio aan muziek uit zijn drumstel wist te halen gisteren in het Patronaat maar ja, dat is eigenlijk niet verwonderlijk gezien de hoeveelheid slagwerk en percussie waarmee hij zich omringde. Als een slak zat hij in zijn huisje, omringd door bekkens, trommels, basdrums en weet ik hoe het allemaal heet. Op een scherm achter hem werden beelden van bovenaf geprojecteerd of af en toe zijn voeten, ook niet onbelangrijk voor een drummer. Een interessante toevoeging al liep het geluid een pietsje achter. Op dit scherm telde ik alleen al 13 pedalen die hij kon bedienen, imponerend.