A'dam Toren

Vandaag was ik in Amsterdam in de voormalige Shelltoren. De afgelopen tijd is de toren compleet gestript en opnieuw ingedeeld. Vandaag was het te mistig en te koud om van het uitzicht te genieten, daar bovenop de A'dam Toren, zoals hij tegenwoordig heet (laat staan om daar te schommelen 'over the edge' brrrr....) dus volstonden wij vandaag met een kijkje in de Butcher Social Club. Dat is de ruimte op de begane grond van de toren, helemaal hip met gave zit- en loungeplekken en zelfs een tafeltennistafel.
Mooiste plek vonden wij natuurlijk de w.c.'s, op de vide bij de platenbar waar het plafond een bekend plantendessin heeft. Jawel, van de hand van Floor van het Nederend.

Gezellig

Het is kerstvakantie. Kleinkind en ik zitten gezellig te knippen en te plakken en ik babbel ondertussen wat. Dan zegt ze beslist: 'je hoeft niet alles te zéggen wat je doet!'.

Jubileum

Zoals elk jaar ben ik ook nu weer de verjaardag van mijn blog vergeten. En dat is toch jammer want Wilikditwel is onlangs 10 jaar geworden! Wie had dat gedacht? Ooit begonnen in opdracht voor een cursus 'digitaal medewerker' en met geen flauw idee waarover te schrijven is het uitgegroeid tot mijn eigen digitale archief. Zoals ik vroeger in mijn fotoalbums keek op zoek wanneer een bepaalde gebeurtenis had plaatsgevonden, zo kan ik dat nu in mijn blog doen.
Wat heeft het mij gebracht? Een flinke stimulans om erop uit te gaan, over drempels te stappen waar ik eerder nooit over heen durfde, letterlijk, omdat ik er persé een stukje over wilde schrijven. Ik vond vele culturele pareltjes, in Haarlem maar ook elders in het land en merkte dat, als je er maar op let, er van alles te ontdekken valt, zelfs of juist ín de stad waarin je je hele leven woont.
Verder bracht het me enkele fans, zoals een klant in de bibliotheek die ontdekte dat 'ik het was' van Wilikditwel en enthousiast meldde dat ze mijn blog altijd las. En wat bescheiden erkenning in de vorm van enkele boeken die een foto van mijn blog gebruikten (met bronvermelding, jaja) en zelfs iemand  die een foto wilde kopen voor een flyer, (voor € 7,50 maar toch...).
In de afgelopen tien jaar heb ik verschillende digitale camera's versleten, ben ik overgestapt op de smartphone en gebruik nu ook Instagram en Facebook. Langzaam maar zeker ben ik ook een klein beetje blogmoe geworden merk ik omdat veel dingen zich herhalen en ook omdat ik inmiddels ben overgestapt op het ambachtelijke getekende dagboek, de cirkel is bijna weer rond.

Christmas Crapshoot

De eerste gast van host Joshua Baumgarten op de Christmas Crapshoot gisterenavond was stadsdominee Tom de Haan. Hij begon met de legendarische woorden: 'Als jullie niet naar de kerk komen....dan komt de kerk wel naar jullie toe', en sloeg vervolgens een dikke oude Bijbel open om het kerstverhaal voor te lezen. Een heel eigentijds kerstverhaal weliswaar, over drie vluchtelingen uit het Oosten, op zoek naar een kind in Haarlem. 'De Rock en Roll dominee', kondigde Joshua hem af en zo voelt het wel ja. Overigens had Joshua zelf ook nog wel wat te melden, daarin vinden zij elkaar, en deed dat uiteraard met een gedicht. Ook voor je zielenheil is de Christmas Crapshoot een goed alternatief voor de massale kerstvolkszang. Daarna mocht de avond losbarsten met punk van Busters inmiddels tweemansbandje The Kaak. 

Potters beesten

Hij is leuk de voorstelling Potters beesten van Rieks Swarte. Vier volwassen mannen die op het toneel staan te redderen met poppen en rekwisieten, het was af en toe net of ik de kleinkinderen bezig zag. Leuke vondsten zoals het konijn wat de velden inrent en bij elke coulisse kleiner wordt, of de poes die bespeeld wordt door drie man (staart, pootjes en kopje) zoals Rieks al vertelde bij de lezing in het station.
En zo leuk om precies te kunnen zien hoe de decors verwisseld worden en hoe de poppen bespeeld worden, alsof je een kijkje achter de schermen krijgt.

Kringloop

Op de kinderverjaardag zit een oom met zijn pakje te wachten op de jarige. Ze komt eraan en rukt zonder plichtplegingen het papier eraf. Ze bekijkt het cadeautje en zegt: 'ja'. Vervolgens beent ze naar haar cadeautafel en plant het pakje op de stapel. Dan verdwijnt ze tussen de massa kinderen. 'Ach' zegt een buurvrouw die het allemaal gezien heeft, 'je neemt het gewoon weer mee als je straks weggaat.' 'Ja' zegt de oom droog, 'zo doe ik het al jaren.'

Haarlem Sportstad

Leuke tentoonstelling weer in Museum Haarlem: Haarlem Sportstad, een expositie over de amateur- en topsport in Zuid-Kennemerland. Hier zien we het borstbeeld van Pim Mulier, de stripboekjes die Kick Smit verkocht in zijn kiosk en die deels op hemzelf waren gebaseerd, de schaatsen van Yvonne van Gennip en het tennisracket van Tom Okker.
Als je niet zo'n sportliefhebber bent (zoals ik) dan is het toch leuk om de expositie te bezoeken vanwege de nostalgie, de prettige vormgeving en de oude filmpjes (het filmpje van de dames die aan ritmische gymnastiek doen, hilarisch...).  En als je wel van sport houdt is het natuurlijk helemaal niet te missen.

Potters beesten

Na 25 jaar herneemt Rieks Swarte zijn voorstelling Potters beesten en dat kwam hij vanmorgen toelichten in de Bibliotheek op het station. Samen met Hans Thissen die ook in de voorstelling speelt vertelde hij over Beatrix Potter en haar boekjes en hoe die straks tot leven komen op het toneel. Uiteraard had Swarte ook wat poppen meegenomen, allemaal bewaard gebleven van de vorige keer. Een poes die door drie man bespeeld moet worden, één om het kopje te bewegen, één om met de pootjes in de trui te klauwen en één om de staart te bewegen. Verder had hij een vos mee en wat piepkleine muizen, waarvan er één met zijn armpje kon wuiven. En dat zíet iedereen in de zaal ook voorspelde Rieks. We gaan het zien, ik ben reuze benieuwd. Ik heb toendertijd Potters beesten gemist, dus heel fijn om een herkansing te krijgen.

Sing

Ik hou helemaal niet van animatiefilms maar vandaag vond ik mezelf ineens terug in de bioscoop bij de film Sing. En ik moet zeggen: reuze onderhoudend en grappig. Alle rollen worden vervuld door dieren die zich, uiteraard, als mensen gedragen. Zo zie je tamelijk realistische auto's rondrijden met een penguin of een krokodil achter het stuur, nogal komisch. Hoofdpersoon is theaterdirecteur, koala Buster Moon. Hij wil hoge ogen gooien met een zangwedstrijd om zijn noodlijdend theater uit de rode cijfers te helpen. Het loopt storm en om een lang verhaal kort te maken, eerst gaat alles mis en daarna komt het goed, het is tenslotte een Amerikaanse film.
De figuren zijn erg leuk getroffen, een swingend varken, een verlegen olifant en een lieve gorilla en ze zingen stuk voor stuk de sterren van de hemel.
De film is 3D en dat is flink uitgebuit met snelle doorkijkjes en hoge standpunten. Enfin, leuke familiefilm voor de kerstvakantie.

Open Badkuip

Gisteren was de tweede editie van de Open Badkuip in Badhuis Leidsebuurt. Een avond waar iedereen die zich geroepen voelt iets mag zingen, voordragen of declameren. Dit keer was het thema Erwtensoep en wildfazant waar niet iedereen wat mee kon of zich aan hield maar dat mocht de pret niet drukken.
Er waren zeven optredens van maximaal tien minuten, een goed idee, dat houdt vaart er lekker in: het bandje Purplex dat ik  daar al eerder zag, Jan-Willem van Velzen met een gedicht over peren en Rob Borst die spontaan had bedacht om op te treden met een song van Bob Dylan. 'Heb je al eerder gezongen?' vroeg spreekstalmeester Jervis. 'Nee nog nooit' antwoordde Rob en eerlijk gezegd dat was ook wel te merken. Maar, dat kenmerkt de sfeer van de avond, het publiek loodste hem er zachtjes doorheen door wat mee te hummen en aanmoedigend te applaudiseren.
Slotstuk van de avond was de samenwerking tussen Tom de Haan, stadsdominee, en Joshua Baumgarten, (helaas niet in de race voor stadsdichter) twee mannen met een boodschap. Een mooie combi, de poëzie van Joshua en de saxofoonmuziek van Tom.

Theatertroep Vaudeville

Aangespoord door een lovende recensie in de krant spoedde ik mij naar de Toneelschuur voor de voorstelling Vaudeville van de Theatertroep. Toen ik de spelers zag wist ik dat ik ze al eerder had gezien en dat werd bevestigd doordat ze ook  hier een pauze inlasten om het publiek van drinken te voorzien, heel rommelig maar sympathiek, iets wat ze bij die voorgaande voorstelling ook deden. Maar ik kon me niets meer van de inhoud herinneren en ik vrees dat dat bij Vaudeville precies zo zal gaan. Het is allemaal 'wel grappig': het Zwanenmeer uitgevoerd door het Amsterdams Mannenballet bijvoorbeeld, compleet met commentaar en slow-motion herhalingen, maar het beklijft niet echt. De sketches zijn van hilarisch (een paard dat door het publiek heen dendert) tot melig. Hier staat tegenover dat de spelers erg enthousiast zijn  en er zelf veel plezier in hebben.

Soof 2

Tja, wat moet ik erover zeggen: Soof 2 is een lekkere romantische comedy. Inmiddels zijn Kasper en Soof (sinds de eerste film) met beider instemming gescheiden, en verschijnen er nieuwe vlammen aan de horizon. Lekker ding Bauke die als kok in Soof's restaurant werkt en dierenarts Thomas die Soof op de raarste plekken tegenkomt. En natuurlijk is daar ook nog Jim, de vlam uit de vorige Soof. Enfin, een duidelijk einde is er nog niet dus ik voorzie een Soof 3. Niet erg want het is een prima film voor een regenachtige middag.

Kastanjeziekte

Het is eeuwig zonde maar de twee gigantische kastanjebomen die op het plein voor de bieb aan de Julianalaan staan worden gekapt. Ze schijnen kastanjeziekte te hebben. Erg jammer dat ze niet de gelegenheid krijgen om te genezen.

Severin Bells

Het eerste Severin Bells optreden is een feit. Gisteren in een afgeladen Patronaatcafé gaven ze hun eerste show met, ik citeer: 'atmosferische vibes', yes! Severin Bells is ontstaan uit de bandjes Twin Shades en Bat Country waarvan ik de laatste al jaren met argusogen volg...
Met vooraf de Songchoo Country Club en als afsluiting The Hazzaz werd het een dynamische avond.
Op de foto vind je nog iets van de atmosferische vibes terug geloof ik.

Slakkensporen

Het begin van de voorstelling Slakkensporen is erg traag. Een oud vrouwtje zit in haar leunstoel, poetst haar bril op, schenkt een kopje thee in en pakt haar koektrommel. Allemaal in tempo slak. Tegelijkertijd zie je ook slakken op haar muur zitten die wat traag bewegen, er schuilt iets onder haar vloerkleed en uit de muren verschijnen geheimzinnige handen om haar theepot aan te reiken. Als het vrouwtje besluit naar buiten te gaan verandert het decor in een wit scherm waarop haar avonturen zijn te volgen in een filmpje. Ineens is het dan weer echt Hotel Modern zoals ik het graag zie: hier zoeven auto's in de vorm van strijkbouten langs de weg en op een passerende brommer blijkt een garnaal te zitten. Erg grappig en vindingrijk. Toch wel wat teleurstellend dat de voorstelling zo kort duurt, slechts 50 minuten. Vanavond nogmaals in de Toneelschuur.

Spraakmakend Rotterdam

Rotterdam stikt van de markante gebouwen waar veel over  te vertellen valt dus architectuurhistoricus Suzanne Roelofs had stof genoeg tot praten gisteren op haar lezing Spraakmakend Rotterdam. Dat de stad flink gebombardeerd was in de oorlog was niet alleen reden tot wederopbouw, maar nu kon er ook eens flink heringericht worden. Beschikte Rotterdam al in 1932 over de eerste galerijflat van Europa, later kwamen daar nog vele spraakmakende gebouwen bij. Ik noem de bekende kubuswoningen, de Euromast en de Erasmusbrug. Maar ook de toren op Zuid, de flat die op omvallen staat en als tegemoetkoming voor het publiek een piloon kreeg die de flat optisch tegenhoudt.
Ik weet nu ook dat het nieuwe spectaculair ogende station zijn model kreeg, louter omdat het niet het zicht mocht benemen vanuit het Groot Handelsgebouw en dat de overkapping slechts is aangebracht om de metrotrappen droog te houden.Zo simpel kan het ontwerpen van een spectaculair gebouw soms zijn...
De volgende lezing van Suzanne in de bieb is op 12 december en gaat over Verrassend Amsterdam.

Badkamergalm

Gezellig hoor, zo'n concertje op de zondagmiddag in je eigen buurtje. Jan Willem Reitsma programmeert elke laatste zondag van de maand een bandje in het Badhuis in de Leidsebuurt en aansluitend kun je in stijl blijven eten. Zo was er gisteren Trio Trabant, met muziek uit 'Zuid-west Zigeunië' gecombineerd met een heerlijke goulash van Henriëtte en haar team. Allemaal erg gezellig en smakelijk.
Wat opvalt op de foto is de manier waarop violist Winfried Veenker zijn viool vasthoudt. Hij vertelde dat deze houding lang is vol te houden en dat is belangrijk bij de dansmuziek die op bruiloften wordt gespeeld.

Eendensoep

Het is al leuk om iemand te zien tekenen maar als de tekeningen dan gemaakt worden met zand en weer met gemak gewist en veranderd worden maakt dat het wel extra boeiend. Gerrie Hondius speelde gisteren de voorstelling Eendensoep, een zandconcert over een nieuwe liefde, met een pikant tintje, want 'the adult version'.  Het verhaal is gebaseerd op haar boekje Eendensoep, een grappig verhaal met een lief einde. Met muzikale begeleiding en geluidseffecten van Martijn Smits.
Jammer dat er zo weinig mensen de weg wisten te vinden naar het Rosenstock-Huessy Huis want deze voorstelling verdient beslist meer bezoekers.

Zie de mens

Het blijft een fascinerend gezicht als je door Zwolle loopt en ineens een schitterend, glitterend ei boven de huizen ziet opdoemen als een soort ufo. Dat is de bol die bovenop het klassieke gebouw van museum de Fundatie is gezet, een gouden greep.
In de museum was het behoorlijk druk, het was dringen om de portretten te kunnen bekijken van de expo: Zie de mens. Honderd portretten uit de laatste honderd jaar, uit elk jaar een portret, een zeer gevarieerde tentoonstelling. Van Picassso, die zijn minnares als bijzettafeltje afbeeldde tot Brancusi met een supergestileerd eivormig hoofd.

Fleurig

Het is een fantastische reclame, deze manden met bloemen. Ze staan op de hoek van een straat in Zwolle om naar een bloemenzaakje te verwijzen. Op een fiets, ook nog!

Inchecken

Let op: je gaat een dagje op stap met de trein en je wilt ReizenMetKorting op je pas zetten, of je wilt je VrijReizenDag opmaken. Je neemt een soepele aanloop en springt over de gesloten poortjes. Bij de automaat bij de rechterpijl op de foto verricht je de vereiste handelingen. Daarna moet je inchecken. Je loopt terug naar de poortjes en neemt weer een zwierige zwaai over hekjes, draait je om en checkt in met je NSpas bij de linkerpijl. Voila, de poortjes zwaaien open je kunt kalmpjes naar het perron wandelen om je reis te beginnen.
Zo dacht de NS waarschijnlijk toen ze de ingang van het Haarlems station afsloten met poortjes.
Maar even serieus, wie bedenkt dit.....?

De zevende hemel

Het is een nieuwigheidje in de Nederlandse filmwereld: een film waarin de spelers plotseling in zingen uitbarsten, zoals in de film Mama Mia. Ik verwachtte er niet veel van, maar het viel alles mee. De film De zevende hemel opent met een zingende en gitaarspelende Huub van der Lubbe (waar ik fan van ben), die verder niet meespeelt. Het verhaal gaat over een zieke moeder die samen met haar man een restaurant drijft, een rol van Henriëtte Tol en volgens mij heeft ze de laatste jaren steeds deze zelfde rol in allerlei series. Ze wil in haar laatste levensdagen graag haar familie bijeen hebben en uiteraard gaat dat niet zonder slag of stoot maar lukt het uiteindelijk toch. Enfin, een film gelardeerd met zingende acteurs dus: Thomas Acda, Noortje Herlaar en Jan Kooiman, waarvan we weten dat ze aardig kunnen zingen. Een verrassing was voor mij Halina Reijn, heel goed bij stem. Enfin, door de liedjes en al die huilende mensen in de film werd ik er helemaal in meegesleept.
En ik voorspel het hier alvast, dit wordt dé trend: Nederlandse films met zingende acteurs erin.

Novemberstorm

Oeps! Het is te hopen dat de bewoners van dit huis aan de Schotersingel erg lang genoten hebben van deze boom voordat hij hun dak ruïneerde.

Toni Erdmann

Ik zag op tegen de lange zit (2 uur en 42 minuten) maar dat viel alles mee. Tony Erdmann is een film die je meesleept. Hoofdpersoon Winfried Conradi is de koning van de practical joke. Te pas en te onpas verschijnt hij met een vals gebitje in of met een idiote pruik op zijn hoofd, iets wat bij de openingsscène al meteen duidelijk wordt als hij de postbode in de maling neemt. Zijn dochter Ines heeft een stressvolle baan in Boekarest en Winfried vraagt zich af of ze wel gelukkig is. Onverwacht overvalt hij haar op haar kantoor, iets waar Ines niet bepaald blij mee is. Als ze denkt dat hij weer naar huis is vertrokken duikt hij weer op in één van zijn vermommingen. Al ergert Ines zich groen en geel aan hem, ze lijkt meer op hem dan ze beseft, dat zal blijken als ze haar verjaardag viert.

Originele, geestige af en toe zelfs hilarische film. Een pluim voor Sandra Hüller als Ines, een geweldige rol. En wat de duur van de film betreft: net toen ik dacht: deze scène kan echt wel wat korter was hij afgelopen.

Een wereld vol veren

De expositie Een wereld vol veren ziet er prachtig uit. Je komt binnen in een zaal waar in het midden antieke stukken staan gecombineerd met een moderne jurk. Op drie van de wanden worden muurvullende filmbeelden vertoond waarin veren centraal staan en er klinkt mooie muziek. Alles bij elkaar heeft het een weldadige uitstraling.
Op deze expositie zie je welke rol veren hebben vervuld door de eeuwen heen. Voor een volk dat niets had waren veren heel belangrijk waardoor ze zelfs als betaalmiddel werden gebruikt. Maar ook als versiering, bij rituelen, als symbool van kracht of leiderschap werden veren gebruikt.
Eén bizar feitje: van een bepaald soort vogels werden de veren uitgetrokken. De kale huid van de vogel werd ingewreven met een papje van bessen, de veren die weer aangroeiden hadden een andere (gewenste) kleur. Enfin, dit en nog veel meer op de mooi vormgegeven tentoonstelling in het Museum voor Volkenkunde in Leiden.

Alleen maar mijn moeder

Het blijft bijzonder hoe kinderen loyaal aan hun ouders blijven, hoe ze ook behandeld worden. In Alleen maar mijn moeder beschrijft Trees Roose de verhouding tussen haar en haar moeder. Als Trees zes is verongelukt haar vader en vanaf dan staat haar moeder er alleen voor, zonder geld en zonder enige hulp van familie. Ze worstelt en rommelt zich door het leven. Trees vertelt dat ze op wel 30 adressen heeft gewoond, bij de raarste mannen in huis waar haar moeder dan een verhouding mee had aan geknoopt. Op een dag verhuist haar moeder zelfs met achterlating van Trees, die dan puber is en niet eens weet waar ze haar moeder kan terugvinden. Als Trees 16 is en de kans krijgt om zelf een kamertje te huren grijpt ze dat met beide handen aan, erger dan het was kan het niet zijn. In de volgende jaren krijgt ze allerlei baantjes en gaat weer naar school. Langzaam ontworstelt ze zich aan haar milieu. Toch blijft ze contact houden met haar moeder en zorgt ze voor haar als ze oud en ziek wordt. Dan beseft ze dat ze eigenlijk altijd al de rol van moederen voor haar eigen moeder op zich heeft genomen. Altijd blijft ze afstand voelen maar tegelijk blijft ze onontkoombaar met haar moeder verbonden.
Mooi geschreven, zeer meeslepend. Vergelijkbaar met De woonschool, of Het glazen kasteel en net zo'n aanrader.

Kleding

Opgevangen in de wandelgangen: 'Soms zit ik 's ochtends op de fiets naar mijn werk en dan denk ik, wat heb ik eigenlijk áán?'

Autibiografie

In Autibiografie (geen spelfout) beschrijft Nicole Jacobs-van den Hurk het leven van de autistische Karin van Doorn.  Karin heeft het moeilijk op school, ze heeft geen aansluiting met de rest van de klas, begrijpt veel opmerkingen niet en tast voortdurend in het duister. Ze kan moeilijk omgaan met onverwachte gebeurtenissen en aanrakingen en worstelt zich door het leven. Verrassend genoeg treft ze later een man die haar begrijpt en waar ze zich prettig bij voelt. Helaas verandert hij erg na een hersenabces en dat betekent het einde van het huwelijk.
Nicole Jacobs werkt, volgens de achterflap, al vijftien jaar met autisten. Ze beschrijft het leven van Karin met heel veel inlevingsvermogen. Een aanrader voor iedereen die met een autist te maken heeft.

Jean Tinguely

Ik had me iets meer voorgesteld van de expositie van Jean Tinguely in het Stedelijk. Waarom, tja, misschien omdat ik een soort draaiende kleurige kermis verwachtte? In werkelijkheid waren de meeste machines roestig en bruin en werkten ze pas als je op een knop drukte en dan ook alleen als het apparaat eerst 15 minuten had 'uitgerust'. En hoever die 15 minuten al om waren kon je bij lang niet alle machines zien. Enfin, toch leuk om gezien te hebben. Leuk ook dat er veel correspondentie bewaard was gebleven van een eerdere expositie in de jaren zestig.

Juliana, vorstin in een mannenwereld

Onlangs verscheen de biografie van Jolande Withuis over Juliana en daarover ging de schrijfster gisteren in gesprek met Oranje-kenner Dorine Hermans en Juliana fan Gerbrand Bakker.
In de media was nogal wat te doen geweest over het boek, zeker toen prinses Irene herself vertelde er zich 'diep gekwetst' door te voelen. Logisch dat één van de eerste vragen uit het publiek was: 'Hoe zou ú het vinden als er over u zo'n boek werd geschreven?' Withuis had haar antwoord klaar: 'Juliana was een vorstin en dan is het belangrijk dat er een wetenschappelijk werk over haar verschijnt met betrouwbare bronnen'.
Gerbrand Bakker noemde het boek ontstellend onthullend en hij realiseerde zich na lezing pas dat Bernhard een enorme hork is geweest. (Hij moest even naar het juiste woord zoeken).En Dorine Hermans vroeg zich na lezing af: 'het koningschap is enorm zwaar. Mogen wij dat Amalia wel aandoen?' Misschien is het boek zo onbedoeld een pleidooi voor de republiek.

Kunstlijn

Gezien tijdens de Kunstlijn in smederij Felix: dit prachtige stilleven van Oscar van der Linden.
Sowieso was het leuk om even binnen te mogen kijken in de smederij, een plek waar je normaal niet zo gauw komt. Hier maken Liedeke Veninga en Ron Felix hun krullerige kunst.

Tonio

De film Tonio sprak me meer aan dan het gelijknamige boek van A. F. Th. van der Heijden
Het verhaal is bekend, de 21-jarige Tonio, enig kind van A. F. Th en zijn vrouw Mirjam overlijdt door een verkeersongeluk. De ouders zijn kapot van het verlies. De casting is goed gedaan, alle leden van het gezin hebben dezelfde krullerige donkere haarbos en je weet meteen, zij horen bij elkaar. Chris Peters, als Tonio, heeft een gemoedelijke en vriendelijke uitstraling en wint meteen je sympathie. Mooie film met een glansrol voor Pierre Bokma als vader.

Kunstlijn

Dit weekend loopt de Kunstlijn weer door Haarlem. Vanavond is de officiële opening maar vandaag is er al een voorproefje te zien in de Doelenzaal van Bibliotheek Zuid-Kennemerland die door Bianca Vooges omgetoverd is tot schatkamer. Hier is werk te zien van onder andere Soek, Anouk Rosenhart en Roni Klinkhamer. Veel mozaïek maar ook dit schattige kastje.

Koningin tussen de schuifdeuren

Eigenlijk is het een festival voor de buurt zelf: Koningin tussen de schuifdeuren. Hier, in de Koninginnebuurt treden getalenteerde Koninginnebuurtbewoners voor elkaar op. Toch werd ik als Leidsebuurter hartelijk welkom geheten in Kasteel Koresteijn in de Koorstraat. Hier traden de bewoners zelf op: Cilia Born en André Rooijmans met zelfgeschreven liedjes maar ook de inmiddels beroemde theatermaker Steef de Jong met zangeres Joosje van Dooren.  Wat een fijne stemmen allemaal en wat een leuke liedjes. Verder was er ook nog de band The Heez, de naam is afgeleid van de achternaam van de zangeres vertelde ze zelf maar past ook wonderwel bij haar stemgeluid, een heel aparte wat hezige klank. Een vol programma in slechts 25 minuten.
Naast een kasteel staat er ook een paleis in de Koninginnebuurt: het Stadspaleis, een knots van een villa in het Florapark met een voor stadse begrippen gigantische tuin. In het huis is van alles te zien, gekke en grappige kunst, mooie hoekjes en erkertjes, overdadig gestucte plafonds. Ook hier muziek; broer en zus Nienke en Wouter Oostenrijk met liedjes van The Carpenters en Cole Porter, ook heel aardig. Maar dat huis overtrof werkelijk alles.

Invasie

De muren van restaurant Beeckestijn zijn bezaaid met stipjes. Het blijken lieveheersbeeestjes te zijn, honderden of misschien zelfs wel duizenden.

Het is 29 oktober 2016. Bizar.

Jan Weissenbruch

Jan Weissenbruch (1822-1880) schilderde het liefst stadsgezichten en dorpjes aan vredige wateren. Op alle schilderijen op de expositie in Teylers Museum is het windstil en zomerdag. Grappig is dat Weissenbruch de werkelijkheid graag naar zijn hand zette, als het hem niet uitkwam verplaatste hij rustig een gebouw of draaide het zelfs om als hij dat aardiger vond voor zijn compositie. Al met al aardige sfeervolle schilderijen van hoe Nederland ooit was (of hoe Weissenbruch het graag zag).
Om te kwijlen zijn de schetsboekjes en het liber amicorum die in de vitrines liggen. Ik zou er heel graag eens doorheen bladeren.

Bridget Jones's baby

Hij is echt leuk, dit derde deel van Bridget Jones. In deze film is Bridget 43 en zo ziet Renée Zellweger er ook echt uit, ondanks alle geruchten over botox en plastische chirurgie. Ze krijgt dus een baby, maar van wie is de vraag
Uiteraard een film vol met klunzigheden en verwikkelingen en wat mij betreft een hoofdrol voor Colin Firth als Marc Darcy, de acteur die met minimale spierspanning maximale emoties toont.
Aanrader voor de liefhebbers van romantische komedies...

Dromen

Dinsdagmiddag in Teylers Museum. Een groepje kinderen wandelt met hun juf langs de fossielen. Bij een grote schedel met enge scherpe tanden blijft een jongetje staan. Hij houdt zich in en streelt nog net niet de kale beenderen. 'Hier ga ik vannacht van dromen' zegt hij verliefd.

De zilveren ster

Jeannette Walls schreef eerder Het glazen kasteel/Ontembare paarden. De zilveren ster heeft hetzelfde onderwerp: jonge kinderen worden aan hun lot overgelaten door hun ouders. In dit geval zijn het de vaderloze Liz en Bean, 15 en 12 jaar oud, die in Californië achtergelaten worden door hun moeder die er een tijdje vandoor gaat. De meisjes besluiten met de Greyhoundbus naar een oom in Virginia te gaan, hun enige familielid, die zich goddank over ze ontfermt. Daar maken ze kennis met verdere familie en met de complicaties die het leven in een klein stadje met zich meebrengt. Het verhaal wordt verteld door de kleine pittige Bean die zich niet op haar kop laat zitten en voor wie je bijna kan voorspellen dat ze later een gedreven advocaat zal worden. Om in één ruk uit te lezen.

Syrène saxofoonkwartet

Aardig concert vandaag in de Waalse Kerk: het saxofoonkwartet Syrène. Nooit geweten dat je een strijkkwartet kunt spelen met saxofoons, nou het kan dus. Van Haydn in dit geval. Verder speelden ze een stuk van Leo Samama en het bekende An American in Paris van Gershwin. Leuk dat ze ondertussen veel over de muziek en de instrumenten vertelden.
Voor mij was dit concert nieuw, maar het schijnt er één van een serie te zijn die normaal gesproken in de Nieuwe Kerk plaatsvindt (voor deze keer uitgeweken naar de Waalse Kerk vanwege restauratiewerkzaamheden). Gezien de volle kerk was dat oud nieuws voor velen.
Onder het concert kon ik mooi mijn tekenskils oefenen, iedereen bleef lekker rustig zitten.

Alles goed?

Mooie kleine expositie: Alles goed, Een blik in de Wereldkeuken Haarlem gezien door fotograaf Marisa Beretta. In de Wereldkeuken koken Nieuwe Haarlemmers hun favoriete gerechten uit hun moederland. Marisa Beretta maakte een aantal persoonlijke portretten van deze nieuwe Haarlemmers. Ook vertellen ze hun verhaal op film. Een klein beetje geduld heb je wel nodig voor deze expositie als je alle filmpjes wilt bekijken.
Van verschillende foto's zijn ansichtkaarten gemaakt die zijn gebundeld tot een boekje, te koop bij de tentoonstelling.
De expo is nog een week te zien in de Janskerk.

Het vermoeide model

Mijn activiteiten hebben zich verplaatst van dagelijks bloggen naar dagelijks tekenen. Ik vond gisteren een geduldig model.

De Kift en Rats on Rafts

Het was wel proppen op het podium gisterenavond. In de kleine zaal van het Patronaat traden De Kift en Rats on Rafts op, oude punkers met de jonge garde. Het concert startte met de Rats en De Kift voegde daarbij in, wel geestig, door een banier het podium op te dragen, zoals je ze bij de fanfare wel ziet. En zo speelden ze samen, of afwisselend weer een stukje apart. Ik moet zeggen, het was echt wel een orgie van geluid als ze met zijn allen op het podium stonden, de teksten waren nauwelijks meer hoorbaar. Voor mij hoeft het  niet zo, maar ik snap het idee.
In ieder geval was het enthousiasme van de Kift nog precies zoals altijd en hoorden we gelukkig ook nog bekende oude nummers zoals Een man en Reiziger en zo ging iedereen weer gelaafd naar huis.

Johnny Dowd

Gisterenavond was het Patronaatcafé nog niet eens vol, zo weinig mensen wisten de weg te vinden naar Johnny Dowd. Eeuwig zonde, hij verdient beslist meer publiek. Grijs en krom, zich stram bewegend over het podium, moppen tappend met een krakerige stem met dat slepende Amerikaanse accent, ik hou ervan. Leuk dat hij altijd weer andere muzikanten meebrengt. Deze keer Anna Coogan, die haar eigen publiek had, een bejaard stel dat misschien speciaal kwam vanwege haar opera-achtergrond, waar we af en toe een proefje van kregen (Madame Butterfly!). Verder gitarist Mike Edmondson en een ritmebox, genoeg voor weer een fijn concert.
Voorprogramma van Park Doing, die zich bedient van gitaar met een loop, ook heel aardig.

Florence Foster Jenkins

Florence Foster Jenkins is een aardige film over het leven van een rijke vrouw die dol is op zingen maar daar helaas geen talent voor heeft. Niettemin staat dat haar niet in de weg om op te treden, tot in de Carnegie Hall aan toe. Haar man, die kennelijk dol op haar is, doet er alles aan om slechte recensies bij haar weg te houden.
In de hoofdrol Meryl Streep die zelf een getalenteerd zangeres is en deze rol met overgave speelt met Hugh Grant als haar echtgenoot. De twee hebben een merkwaardig huwelijk. Het is nooit geconsumeerd omdat Jenkins syfilis kreeg van haar eerste man en Grant leeft daardoor elders met een maitresse. Toch geven ze veel om elkaar maar de film zou wat overtuigender zijn als je wist hoe zij aan hun huwelijk zijn begonnen. Nu is het een aardige kostuumfilm die nergens meeslepend wordt.
Gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en dat is dan wel weer interessant.

Averechts

Leuke textielexpositie in het Provinciehuis: Averechts. We zien hier de bekende touwbeelden van Caroline de Bruijn en de huisjes van mensenhaar van Chrystl Rijkeboer.
Intrigerend zijn de gobelins van Jenny Ymker waarin ze zelf een rol speelt, balancerend op een grote rode bal achter een looprek bijvoorbeeld.
Barbara Broekman maakte een groot werk met Arabische invloeden. Handgeborduurd staat erbij. Ze besteed dat werk uit aan India en China lees ik op haar website. Aha. Haar textielcollages (zie foto) zijn trouwens ook erg mooi.

Ook nog vermeldenswaard zijn de foto's van Itie Langeland gedrukt op textiel, uitgesneden en bewerkt met borduurwerk en laat ik dan ook maar de andere twee deelnemers vermelden: Erna van Sambeek met zandtapijten en Leoniek Bontje met ijle tekeningen van garen.
Averechts is een bezichtiging waard, nog tot eind oktober te zien.

Miss Molly & Me

Helge Slikker en Marlijn Weerdenburg vormen samen Miss Molly & Me. Samen met bassist Lucas Dols en drummer Dave Menkehorst treden zij op met het muzikale theaterconcert Bonnie and Clyde. Meer concert dan theater want hoewel ze beiden persoonlijke dingen vertellen tussen de nummers door is daar niet echt veel theatraals aan. Maar de muziek is bijzonder aangenaam, hun stemmen zijn prettig en passen goed bij elkaar. De liedjes zijn geïnspireerd op het leven van Bonnie en Clyde en door de banjo en de Americana-achtige sfeer werkt dat goed.
Marlijn is ook bekend als actrice in de rol van Danni Lowinski, iets waar ik geen idee van had, want nooit gezien.
Ik vond wel dat ze er erg goed uitzag in haar poederblauwe jurk met haar fraaie benen in bijpasssend blauwe sandaaltjes gestoken en dacht bij mezelf dat ze geen slecht figuur zou slaan als Marilyn Monroe. Wat ze, tot mijn verbazing, zelfs al gedaan had, las ik in haar bio.
Vanavond de première van Bonnie and Clyde in de Toneelschuur.

Woonbeurs

Mooi leren bankje hè? Dat zou je zeggen, maar dit bankje is gemaakt van hout. Nog bijzonderder is dat de verschillende compartimenten er met een zuignap uitgetild kunnen worden. Daaronder zie je de springveren die het bankje een comfortabele zit geven.
Gezien in de stand van het Hout- en Meubileringscollege en gemaakt door Valentijn Rieb. Samen met de houten bustier van Marjolijn Vos was het meteen ook het enige verrassende van de hele woonbeurs.

Ziekjes

Een dagje slap en snotterig op de bank. Wat kon ik nog meer doen dan oude films kijken? Een tekeningetje maken van mijn uitzicht....